บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 721 - บทที่ 730

เมื่อเว่ยเจินได้ยินเสียงครวญคราง จู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมา ถ้าเขาจำไม่ผิด กรุ๊ปเลือดของอิ๋นอิ๋นก็คืออาร์เฮชลบเหมือนกัน... เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ฉินอันอันทำการผ่าตัด เว่ยเจินเป็นคนช่วยเธอตรวจเลือดก่อนผ่าตัด เว่ยเจินมองหน้าอิ๋นอิ๋น หน้าอกของเขาขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว “เว่ยเจิน คุณมองฉันทำไม?” อิ๋นอิ๋นกะพริบตาและถามด้วยความสงสัย “คุณบอกมาสิ! ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เว่ยเจินก็อยากจะพูดเหมือนกัน แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในคอของเขา ทำให้พูดยาก ถ้าอิ๋นอิ๋นเป็นคนธรรมดา เว่ยเจินคงบอกเรื่องนี้แน่นอนโดยไม่ต้องคิด เพราะถ้าเขาพูดแบบนั้น อิ๋นอิ๋นคงเต็มใจที่จะบริจาคเลือดให้จื่อชิวอย่างแน่นอน แค่ว่าอิ๋นอิ๋นไม่ใช่คนปกติ ร่างกายของเธอผ่านการผ่าตัดใหญ่มาหลายครั้ง และเธอต้องอาศัยการดูแลอย่างระมัดระวังเพื่อรักษาชีวิตตามปกติในปัจจุบันของเธอ ถ้าให้เธอถ่ายเลือดตอนนี้ และเกิดผลกระทบต่อร่างกายของเธอ เขาจะไม่รับผิดชอบ สำหรับฟู่สือถิงนั้น จื่อชิวสำคัญมาก อิ๋นอิ๋นก็ไม่แพ้กัน “ไม่มีอะไร ผมแค่เป็นห่วงจื่อชิว” เว่ยเจินละสายตาจากใบหน้าของเธอ “เราไปดูธนาคารเลือดก่อนว่ามีกรุ๊ปเลือดที่เหมาะสมไหม” อิ๋นอิ๋น

ฟู่สือถิงเดิมทีอยู่ที่แผนกทารกแรกเกิด แต่หลังจากถูกไมค์ด่าทอ เขาก็ไม่รู้ว่าไปไหนดีโจวจื่ออี้จับปกเสื้อไมค์แล้วลากเขาไปทางทางออกฉุกเฉิน“คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?! จื่อชิวเกิดปัญหา เจ้านายผมก็เศร้าพออยู่แล้ว ทำไมคุณต้องเอาเรื่องถังเชี่ยนมารบกวนเขาด้วย!” โจวจื่ออี้ติดต่อกับธนาคารเลือดทั่วประเทศมาตลอดเช้า เพิ่งจะมีเวลาว่างมาที่นี่“ถ้าไม่ใช่เพราะถังเชี่ยน ฉินอันอันคงไม่คลอดก่อนกำหนด! ถ้าไม่คลอดก่อนกำหนด ก็อาจจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับจื่อชิว!” ไมค์ยังคงโกรธจัด ใบหน้าขาวซีดแดงก่ำ“เจ้านายผมไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยถังเชี่ยนไป แต่พอโทรไปหาพี่ชายของเธอแล้วก็เปลี่ยนใจ” โจวจื่ออี้กัดฟันพูด “ผมสงสัยว่าถังเชี่ยนมี่จุดอ่อนอะไรบางอย่างของเจ้านาย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เปลี่ยนใจหรอก!”“ถังเฉียวบอกว่าถังเชี่ยนป่วยทางจิต ฟู่สือถิงก็เลยใจอ่อน!”“เป็นไปไม่ได้! ต่อให้ถังเชี่ยนจะป่วยทางจิตหรือเป็นโรคร้าย เจ้านายผมก็ไม่ใจอ่อนกับเธอ” โจวจื่ออี้แย้ง “ถ้าคุณไม่เชื่อเจ้านายผม แสดงว่าคุณก็ไม่เชื่อคำพูดของผมด้วยเหรอ?”ไมค์กัดฟันและนิ่งเงียบครู่ต่อมา เขาถามว่า “ทำไมมีจุดอ่อนอยู่ในมือของคนอื่น? เขาเคยทำเรื่องไม่ดี

เธอขับรถออกจากโรงพยาบาลน้ำตาขุ่นมัวจนมองไม่เห็น เธออดไม่ไหวที่จะร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวังก่อนที่จะปล่อยตัวเองร้องไห้อย่างเต็มที่ เธอหยุดรถข้างทางถ้าเธอรู้ตั้งแต่ต้นว่าการคลอดก่อนกำหนดจะทำให้จื่อชิวมีผลร้ายแรงขนาดนี้ เธอจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดี ไม่ให้ตัวเองเศร้าขนาดนั้นการเห็นจื่อชิวที่ยังเล็กอยู่ แต่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ทำให้เธอเจ็บปวดเกินจะทนถ้าเธอสามารถเจ็บแทนลูกได้ เธอยินดีที่จะทำทุกอย่าง!...... ที่คฤหาสน์สไตล์ยุโรป หวังหว่านจือถือแก้วไวน์แดงที่สั่นไหวตามการเคลื่อนไหวของข้อมือเธอมืออีกข้างหนึ่งของเธอกำลังถือโทรศัพท์และคุยสาย“ถังเชี่ยน คุณชนะแล้ว” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความยินดี “ลูกชายของฉินอันอันกำลังจะตาย ถ้าไม่ได้คลอดก่อนกำหนด ลูกชายของเธออาจจะมีชีวิตรอด”ถังเชี่ยนได้ยินเรื่องนี้จากถังเฉียวเซินแล้วเมื่อตอนเที่ยงแต่ตอนเที่ยงถังเฉียวเซินพูดถึงเรื่องนี้ แค่บอกว่าเด็กป่วยหนักไม่ได้บอกว่ากำลังจะตาย“กำลังจะตายจริง ๆ เหรอ?” ถังเชี่ยนถามด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้น“ใช่ กรุ๊ปเลือดของลูกชายเธอเป็นกรุ๊ปเลือดที่หาได้ยากมากในประเทศนี้ การหาเลือดที่เหมาะสมเป็นเรื่องยาก

เธอสั่นขณะที่เดินไปยังป้ายจารึกสีดำ... “อันอัน! อย่ามอง!” ป้าจางเรียกสติและรีบขวางหน้าป้ายหลุมศพไว้ ไม่อยากให้เธอเห็น ฉินอันอันรีบเดินไปหาป้าจางและดันตัวเธอออกไปทางข้าง ๆ “ฉันอยากดู… ให้ฉันดูหน่อยค่ะ!” ก่อนที่ป้าจางจะขวางป้ายจารึก เธอได้เห็นตัวอักษรสีขาวที่สลักบนป้ายจารึกอย่างชัดเจนแล้ว! เขียนไว้ว่า หลุมศพของฟู่จื่อชิว!จื่อชิวยังไม่ตาย! ใครเป็นคนส่งป้ายหลุมศพนี้มา?!“อันอัน… ต้องเป็นฝีมือของคนที่ไม่หวังดีแน่ ๆ! เราแจ้งความเถอะ!” ป้าจางประคองตัวฉินอันอันที่กำลังสั่นไหวแต่ตึงเครียด ปลอบเธอว่า “ถ้าคุณโกรธจนเป็นลม พวกคนร้ายก็จะยิ่งได้ใจ! อันอัน คุณต้องมีสติ! จื่อชิวไม่ได้ตาย ไม่ว่าจะมีใครพูดอะไร จื่อชิวก็ยังมีชีวิตอยู่ดี!”คำพูดของป้าจางทำให้ฉินอันอันที่พยายามควบคุมอารมณ์อย่างยากลำบาก กลับมาเศร้าอีกครั้ง!เธอกอดป้าจางและร้องไห้ด้วยเสียงที่แหบแห้ง “จื่อชิวกำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ… ฉันช่วยจื่อชิวไม่ได้… ฉันช่วยเขาไม่ได้… ฉันขอโทษจื่อชิว… ถ้าจื่อชิวตาย ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเอง...”ป้าจางน้ำตาคลอเบ้า “อันอัน ชีวิตและความตายขึ้นอยู่กับโชคชะตา ถ้าจื่อชิวไม่สามารถรอดชีวิตได้ อาจเป็นเพราะเ

เขาเดินไปยังห้องนอนที่ชั้นหนึ่งเงียบ ๆ เมื่อเปิดประตู เขาเห็นไฟหัวเตียงเปิดอยู่ ดวงตาของฉินอันอันที่เปิดกว้างดูว่างเปล่าเหมือนถูกดึงวิญญาณออกไป “อันอัน เจอแหล่งเลือดแล้ว” เขาเดินเข้าไปในห้องและบอกข่าวนี้กับเธอ ข่าวนี้มีผลมากกว่าการปลอบใจใด ๆ เมื่อได้ยินคำนี้ เธอลุกขึ้นทันที เขารีบเข้าไปประคองเธอ “อันอัน คุณพักผ่อนที่บ้านให้สบายใจ ผมจะไปดูที่โรงพยาบาล” เขามองใบหน้าของเธอที่ค่อย ๆ มีชีวิตชีวาขึ้นมาและปลอบใจเธอ “จื่อชิวจะดีขึ้นอย่างแน่นอน” “เลือดถูกส่งให้จื่อชิวแล้วหรือยัง?” เธอจับแขนเขาและมองด้วยความหวัง “หมอกำลังตรวจสอบเลือด เป็นเลือดที่เว่ยเจินส่งมา ไม่น่ามีปัญหา” เขากล่าวเสียงแหบ “สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย พักผ่อนก่อนนะ มีข่าวอะไรจากโรงพยาบาล ผมจะรีบบอกคุณทันที” ฉินอันอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก หินที่กดทับใจเริ่มเลื่อนออกเล็กน้อย “งั้นคุณไปโรงพยาบาลเถอะ!” “อืม” เขาประคองเธอนอนลง เห็นเธอหลับตาแล้วจึงออกจากห้อง เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ถามป้าจางว่า “ป้ายจารึกอยู่ไหน?” “ดิฉันโยนมันลงถังขยะไปแล้วค่ะ” ป้าจางขมวดคิ้ว “คนที่ส่งป้ายหลุม