บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 351 - บทที่ 360

ชดใช้งั้นเหรอ?! เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป! เด็กไม่ใช่สินค้า เธอจะชดใช้ได้ยังไง?! เมื่อเห็นความสับสนบนใบหน้าของเธอ เสียงของเขาก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ “ใช้ท้องของคุณให้กำเนิด! ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ขอแค่เป็นเชื้อสายของผม!” ร่างกายของเธอสั่นเทา เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ฟู่สือถิง! คุณบ้าไปแล้วเหรอ?! บ้าไปแล้วใช่ไหม?!” ตอนที่เธอตั้งท้องลูก เขาบอกให้บอดี้การ์ดพาเธอไปทำแท้ง! เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอ?! ตอนนี้เขาบังคับให้เธอมีลูก เขาเห็นเธอเป็นอะไร? ของเล่น? สั่งให้เธอท้อง เธอก็ต้องท้อง สั่งห้ามท้อง ก็ต้องทำแท้ง? หึหึ! “ใช่ ผมบ้าไปแล้ว!” ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเกลียดชังที่ลุกโชน “ฉินอันอัน คุณนั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นบ้า! ผู้หญิงขี้โกหก! คุณยั่วยุผมครั้งแล้วครั้งเล่า ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ!” ฉินอันอันรู้สึกหวาดกลัวกับรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขามากจนแทบไม่กล้าหายใจ เธอถอยหลังกลับไปทีละก้าวจนล้มลงบนโซฟา! “ฉินอันอัน ผมจะไม่ยกโทษให้คุณอีกแล้ว! คุณทำผิด คุณก็ต้องถูกลงโทษ! แม้ว่าคุณจะให้กำเนิดทารกที่ไม่มีลมหายใจให้ผม คุณก็ยังต้องคลอดเด็กออกมา!”

เธอคว้าชายชุดนอนของเขาด้วยมือทั้งสองข้างแล้วมองเขาด้วยแววตาแดงก่ำแสนเย็นชา “จะกินยาหรือไม่มันก็เรื่องของฉัน! คุณอย่ารังแกกันให้มากเกินไปนัก! ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่ได้อะไรเลย!” ในสภาพแวดล้อมที่พร่ามัว เสียงของเธอคมชัดเป็นพิเศษ ลูกกระเดือกสุดเย้ายวนของเขากลิ้งขึ้นลง “เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา!” เธอมองที่ลำคอเรียวของเขา ถ้าเขาไม่ยอมให้ เธอจะกัดเขาในวินาทีถัดไป! “ฉินอันอัน คุณไม่ควรเมินต่อคำพูดของผม!” เขาพูดเสียงแหบ ดวงตาของเขามืดมนและสลัว “ถ้าคุณกล้ากินยาคุมกำเนิด อย่างนั้นเราก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต!” หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ หลังจากได้รับโทรศัพท์แล้ว เธอก็รีบกระโดดลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นแล้วสวมอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะออกไป เธอก็ก้าวออกจากห้องไปก่อน! เวลาตีสองครึ่ง รถบนถนนแล่นผ่านไปสองสามคัน ลมกระโชกแรงยามค่ำคืนพัดพาความเหนื่อยล้าออกไป เธอเปิดโทรศัพท์ ปรากฏสายที่ไม่ได้รับหลายสิบสายบนหน้าจอ สายที่ไม่ได้รับทั้งหมดเป็นสายจากไมค์ เธอต้องการโทรกลับหาเขา แต่เธอจะอธิบายให้เขาฟังได้ยังไง? สิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้แปลกเกินไป ตอนนี้เธอยัง

หมอประจำตระกูลกล่าว “คุณฟู่ ผมจำได้ว่าคุณสั่งให้บอดี้การ์ดพาคุณฉินไปทำแท้ง” “อืม บอดี้การ์ดบอกว่าจะพาเธอไปที่ห้องผ่าตัดด้วยตัวเอง” ฟู่สือถิงถามบอดี้การ์ดคนเดิมเมื่อไม่นานมานี้ “เขาบอกว่าหมออธิบายให้เขาฟังถึงข้อควรระวังหลังการผ่าตัด” หมอประจำตระกูลกล่าว “เด็กคนนั้นคงไม่อยู่แล้ว การที่เด็กที่เธอรับเลี้ยงมาหน้าตาเหมือนคุณ บางทีอาจจะเพื่อเป็นการรำลึกถึงลูกที่เธอสูญเสียไป” หรือว่านี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉินอันอันเกลียดเขามาก? ...... ที่คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ ในห้องนอนใหญ่ ไมค์และเด็กทั้งสองจ้องไปที่ฉินอันอันบนเตียงตาไม่กะพริบ ไมค์โทรหาเธอตอนประมาณตีหนึ่งของเมื่อคืนนี้ แต่โทรไม่ติดเลย คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เธอจะกลับมาที่บ้านเอง! ไม่รู้ว่าเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ในบ้านมียุงไหม?!” จู่ ๆ รุ่ยลาก็พูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ไมค์เหลือบมองห้องแล้วพูดว่า “ไม่มีนะ! ยุงกัดเธอเหรอ?” รุ่ยลา “ยุงกัดแม่ค่ะ!” ดวงตาที่สดใสของร่างเล็กจ้องไปที่คอของฉินอันอัน “ดูสิ ยุงกัดแม่รอยใหญ่มาก!” ไมค์มองไปทางนิ้วของรุ่ยลา นี่ไง... ดูจากประสบการณ์ของผู้ใหญ่แล้ว นี่ไม่ใช่รอยยุงกัด! แต่เป็นร่องรอย

แม่เฒ่าฟู่มีสีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดคงไม่มีทางที่จะคล้ายกันขนาดนี้ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเด็กคนนั้นเป็นหลานชายของฉัน! สือถิงก็เป็นแบบนี้ตอนที่เขายังเด็ก เขามองทุกคนด้วยสายตาเย็นชา และสายตาเย็นชานั้นมันคล้ายกันมาก!” แม่บ้าน “แต่นายน้อยสือถิงดูเหมือนจะไม่สงสัยเด็กคนนี้เลยนะคะ” แม่เฒ่าฟู่ “สือถิงจะเข้าใจเด็กคนนั้นดีกว่าฉันได้ยังไง? เขาคงจำไม่ได้ว่าเขาเป็นยังไงตอนที่เขายังเด็ก” แม่บ้าน “ก็จริงค่ะ แล้วคุณจะทำยังไงคะ?” ดวงตาของแม่เฒ่าฟู่เป็นประกาย “ฉันต้องการหาวิธีที่จะรู้ว่าเด็กคนนั้นกับสือถิงเป็นพ่อลูกกันหรือไม่ สิ่งที่ฉันต้องทำคือพิสูจน์ความเป็นพ่อ” “เอ่อ...แต่การตรวจดีเอ็นเอ คุณต้องไปเอาเลือดหรือเส้นผมของเด็ก...” “ตราบใดที่เราหาทางได้ เราก็จะได้มันมาอย่างแน่นอน” แม่เฒ่าฟู่มั่นใจ “รอฉันรู้ผลก่อน แล้วฉันค่อยบอกสือถิง” ที่โรงพยาบาล เสิ่นอวี๋ถือโทรศัพท์มือถือและเปิดดูข่าวเพื่อฆ่าเวลาที่น่าเบื่อ แม้ว่าคลอดทารกออกมาแล้ว ก็ต้องอยู่สังเกตอาการที่โรงพยาบาลเวลาสองวัน เมื่อเช้านี้ฟู่สือถิงมาหาเธอ เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยไม่ถึงสิบนาที เมื่อมีสายเข้าทางโทรศัพท์มือถ

ร้านทำเล็บแห่งนี้อยู่ข้างในร้านแบรนด์หรู เมื่อก่อนฉันรู้แค่ว่าแบรนด์นี้ขายกระเป๋า เสื้อผ้า แต่ไม่คิดว่าจะเปิดธุรกิจทำเล็บใหม่ ฉินอันอันรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลกใหม่ “อันอัน! ฉันกับเฮ่อจุ่นจือจะแต่งงานกันเดือนพฤษภาคมปีนี้!” หลีเสี่ยวเถียนประกาศข่าวใหญ่ “และเธอจะต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉัน! ลูกสองคนของเธอจะเป็นเด็กโปรยดอกไม้!” ฉินอันอันพูดไม่ออก “ลูกของฉันไปเป็นเด็กโปรยดอกไม้ก็ได้อยู่ แต่เพื่อนเจ้าสาวนี่… ฉันจะหาเพื่อนคนอื่นมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอเอง!” เธอแต่งงานและมีลูกแล้ว จึงไม่สามารถเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้ “ฉันได้คุยกับพ่อแม่ของฉันและเฮ่อจุ่นจือเรียบร้อยแล้ว! พวกเขาทั้งสองบอกว่าไม่เป็นไร” หลีเสี่ยวเถียนดึงเธอให้นั่งข้าง ๆ “มาทำเล็บแบบเดียวกันเถอะ!” “ทำเล็บแบบเดียวกันได้ แต่เพื่อนเจ้าสาว ฉันเป็นให้ไม่ได้จริง ๆ เสี่ยวเถียน ฉันอยากให้เธอกับเฮ่อจุ่นจือจะมีความสุขที่แสนหวานแทนที่จะเป็นเหมือนฉัน” ฉินอันอันหรี่ตาลง “ถึงตอนนี้ฉันจะมีความสุขมาก แต่ฉันอยากให้เธอมีความสุขมากกว่านี้อีก” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลีเสี่ยวเถียนแข็งทื่อ เธอซาบซึ้ง “อันอัน ฉันฟังเธอก็ได้ แต่ฉันเชื่อว่าในอนาคตเธ