All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 321 - Chapter 330

จริง ๆ แล้วฉินอันอันโกหกเขา หรือว่าอิ๋นอิ๋นมีอาการประสาทหลอนหลังการผ่าตัดกันแน่? เขาเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วโทรหาเสิ่นอวี๋ บอกให้เธอรีบไปโรงพยาบาล! เมื่อฟังน้ำเสียงกังวลของเขา เสิ่นอวี๋ก็รู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดี “สือถิง คุณไม่ต้องกังวล เป็นเพราะผลการผ่าตัดของอิ๋นอิ๋นยังมีประสิทธิภาพไม่เต็มที่หรือเปล่าคะ? เธอเพิ่งฟื้นและต้องการเวลาค่อย ๆ ฟื้นตัว” ความวิตกกังวลของฟู่สือถิงคลายลง แต่หลังจากการผ่าตัดครั้งก่อนของอิ๋นอิ๋น เธอไม่มีปฏิกิริยาผิดปกติแบบนี้ หลังจากวางสาย เขาก็กลับมาที่ข้างเตียงผู้ป่วย “อิ๋นอิ๋น เธอเพิ่งผ่าตัดเสร็จ อย่าคิดมากนะ จะได้ไม่ปวดหัว” เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปาก “ฉันรู้สึกได้ว่าเธอดีขึ้นเรื่อย ๆ เลย” “พี่คะ ฉันปวดหัว” อิ๋นอิ๋นสูดหายใจ “เดี๋ยวหมอเสิ่นมา ลองถามดูว่าขอยาแก้ปวดได้ไหม?” “ฉันไม่อยากเจอหมอเสิ่น” อิ๋นอิ๋นหลับตาและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงกลิ้งขึ้นลง “อิ๋นอิ๋น หมอเสิ่นทำการผ่าตัดให้เธอนะ เธอเป็นคนที่รู้จักมารยาทคนหนึ่ง เดี๋ยวหมอเสิ่นมา เธอต้องขอบคุณเธอนะ” “ไม่...” อิ๋นอิ๋นเงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดด้วย

ฟู่สือถิงฝันร้าย เขาฝันว่าฉินอันอันบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเขา ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ได้เจอเธออีกเท่านั้น เขายังไม่อาจแม้แต่จะรับสายของเธอด้วยซ้ำ ทั้งสองขาดการติดต่อกันไปตลอดกาล! ความเจ็บปวดบีบรัดในใจราวกับสูญเสียสิ่งล้ำค่าที่สุดไป! เขาเหงื่อออกเยอะมาก ก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตาที่ลึกล้ำถูกปกคลุมไปด้วยละอองน้ำซึ่งมีความเจ็บปวดไม่รู้จบแฝงอยู่ เขาหาโทรศัพท์มือถือและกดหมายเลขของฉินอันอัน ‘ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว’ ‘เธอหลับทั้งวันแล้ว ตอนนี้เธอน่าจะถึงบ้าน และน่าจะยังตื่นอยู่!’ “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่อีกครั้งค่ะ” เสียงแจ้งเตือนของระบบอัตโนมัติดังก้องอยู่ในหู นิ้วของเขาจับโทรศัพท์แน่นขึ้นทันที ดูเหมือนว่าฝันร้ายจะกลายเป็นจริง! ฉินอันอันบล็อกเขาจริง ๆ! ไม่อย่างนั้น คงไม่โทรหาเธอไม่ติดอยู่แบบนี้ตลอด เพื่อยืนยันว่าการคาดเดาของเขาถูกต้อง เขายกผ้าห่มขึ้นและยกขายาวเหยียดออกจากเตียง เขาใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาฉินอันอัน ทุกครั้งที่เขากดปุ่ม หัวใจของเขาก็เจ็บปวด แม้ว่าจะยังไม่ได้รับการยืนยัน แต่เขาก็มีลางสังหรณ์ที่ชัดเจนมาก หลั

- สำหรับรุ่นเฟิงที่ผลิตในประเทศ แม้ว่าอายุการใช้งานแบตเตอรี่จะเท่ากันกับของต่างประเทศ แต่เลนส์ก็ดูแย่มากและไม่สามารถถ่ายภาพระดับมืออาชีพได้เลย! - แต่กลับขายได้ในราคาโดรนมืออาชีพ! ในวิดีโอ เลื่อนดูก็พบความคิดเห็นนับหมื่น - น่าเกลียดมาก! ฉินอันอันลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองมาจากประเทศเอ? ! หลอกคนทั้งประเทศเก่งจริง ๆ! คลื่นไส้! - - ฉินกรุ๊ปควรปิดตัวให้เร็วที่สุด! - - ในเวลานี้ต้องติดต่อเอสทีกรุ๊ปไหม? สุดท้ายแล้วฟู่สือถิงของพวกเขาก็เป็นลูกค้ารายใหญ่ของฉินกรุ๊ป! - ...... ฉินอันอันเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง จากนั้นก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ “อันอัน ฉันติดต่อบริษัทนิก้าคอร์ปอเรชั่นไปแล้ว พวกเขาบอกว่ายินดีชดเชยตามสัญญา” ไมค์กล่าว “และยังบอกอีกว่าพวกเขาไไม่สามารถขายเลนส์คุณภาพพิเศษให้เราได้” “ทำไมล่ะ?” ฉินอันอันวางแก้วน้ำด้วยสีหน้างงงวย “ปัญหาเรื่องราคาเหรอ?” ไมค์ส่ายหน้า “เราได้สร้างวิกฤตให้กับโดรนยี่ห้ออื่น ๆ ในประเทศ กลัวเราจะครองตลาดโดรนในประเทศ ดังนั้นจึงรวมตัวกันและจัดการเรา” ฉินอันอันอดหัวเราะไม่ได้ “พวกเขาคิดว่าเราอยู่ไม่รอดถ้าบริษัทนิก้าคอร์ปอเรชั่นไม่ขายเลนส์คุณภาพพิเศษให้

ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวอยู่ที่ไหน แต่โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะ ไมค์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรีบเปิดรายชื่อที่ถูกบล็อก! หา?! ไม่มีหมายเลขของฟู่สือถิงในรายชื่อบล็อก! เขารีบวางโทรศัพท์ของเธอลงแล้วแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จู่ ๆ ประตูสำนักงานเปิดออก และฉินอันอันก็เดินเข้ามา “เอสทีกรุ๊ปตอบกลับมาหรือยัง?” เธอเดินไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจากโต๊ะแล้วจิบน้ำ “พวกเขาไม่คืนสินค้า” ไมค์ตอบเธอ “เธอคงไม่คิดจะยืนกรานให้พวกเขาคืนสินค้าใช่ไหม?” เธอวางแก้วน้ำลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองไมค์ “นายรู้จักฉันดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ แต่ถึงฉันจะยืนกรานให้พวกเขาคืน พวกเขาก็ไม่คืนหรอก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา” ไมค์ยกนิ้วให้เธอ เธอกล่าวต่อ “คืนเงินให้บัญชีบริษัทของพวกเขาจำนวนห้าสิบล้านบาท!” ไมค์อึ้งไป “แต่ช่างเถอะ เงินไม่ต้องคืนแล้ว” ฉินอันอันเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วและวิเคราะห์อย่างใจเย็น “ถ้าฉันคืนเงินให้เขา เขาคงโกรธมากแน่ อล้วเราจะต้องทะเลาะกันอีก” ไมค์ “ใช่!” “นายออกไปก่อน! ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ” “อืม...อย่าหาข่าวเกี่ยวกับบริษัทของเราในอินเทอร์เน็ตและอย่าอ่านคอมเมนต์ล่ะ” ไมค์บอกเธอก่อน

“มีพี่เลี้ยงกับบอดี้การ์ดคอยดูแลอยู่ไม่ใช่เหรอ? เราไม่ได้ออกไปดื่มด้วยกันตั้งนานแล้วนะ!” เซิ่งเป่ยพูดพลางโน้มตัวไปข้าง ๆ หูของเขา “วันนี้ฉินอันอันไปต่างประเทศ” ดวงตาของฟู่สือถิงมืดลง จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากดื่มขึ้นมาทันที เซิ่งเป่ยจองร้านอาหารบนชั้นดาดฟ้า พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ข้างระเบียงดาดฟ้า ถือขวดเบียร์คนละขวดพลางดื่มอย่างเงียบ ๆ พวกเขาหันหน้าไปทางท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาว สายลมยามค่ำคืนของต้นฤดูใบไม้ผลิพร้อมกลิ่นอายความเย็นแทรกซึมเข้าสู่ทุกตารางนิ้วของผิวหนังในร่างกาย หลังจากเบียร์หมด เซิ่งเป่ยก็พูดว่า “นายตัดสินใจหมั้นกับเสิ่นอวี๋เพื่อตอบแทนเสิ่นอวี๋ที่ช่วยรักษาอิ๋นอิ๋นใช่ไหม?” “แม่ของฉันขอให้ฉันแต่งงานกับเธอ และฉินอันอันก็ขอให้ฉันใช้ชีวิตที่ดีกับเธอด้วย อาการเจ็บป่วยของอิ๋นอิ๋นเป็นแค่เหตุผลรองเท่านั้น” เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นลำคอระหงและเย้ายวนของเขา ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลงสองสามครั้งก่อนจะมีเสียงแหบห้าวดังขึ้น “ฉินอันอันอยากขีดเส้นแบ่งกับฉัน ฉันก็เลยทำตามที่เธอต้องการ” เขาหมั้นกับเสิ่นอวี๋แล้ว เธอคงจะพอใจ! “อย่ามองแบบนั้น มันเป็นแค่การหมั้น