บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 131 - บทที่ 140

ฉินอันอันไม่ได้เถียงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฟู่ซื่อถิงมันน่าเบื่อจริง ๆอย่างเช่นอาทิตย์ก่อน พวกเขาสองคนก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเลยเขานั้นไม่ทำงานอยู่ในห้อง ก็อ่านหนังสือในห้องนั่งเล่นเธอเองก็เขียนวิทยานิพนธ์ ไม่ก็อ่านหนังสือไปกับเขาในห้องนั่งเล่นเขาอ่านหนังสือภาษาอื่นที่เธอไม่แม้แต่จะเข้าใจชื่อหนังสือแต่เธอเชื่อว่าเขาเองก็คงไม่ได้เข้าใจหนังสือประสาทวิทยาที่เป็นภาษาอังกฤษซึ่งเขียนโดยศาสตราจารย์หูชิงหรอกดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่า“อันอัน เธอว่าสร้อยคอฉันเป็นยังไง?” จู่ ๆ หลีเสี่ยวเถียนก็ถอดจี้สร้อยคอที่ใส่ไว้ออกมาอวดฉินอันอัน“สวยมากเลย แฟนเธอให้เป็นของขวัญมาเหรอ?”“ใช่แล้ว เขาให้ของขวัญปีใหม่กับฉัน บนนี้มีชื่อฉันสลักไว้ด้วย”“เสี่ยวเถียน เธอก็เข้าแอพพลิเคชั่นซื้อของออนไลน์แล้วซื้อมาสักสิบกว่าอันเป็นยังไง แถมเขาก็แกะสลักให้ฟรีด้วย” ฉินอันอันพูดตรง ๆ “เวลามีความรักเธอต้องตั้งสติไว้หน่อยนะ”เสี่ยวเถียนไม่สนใจ “ประเด็นไม่ได้อยู่ที่มันแกะสลัก แต่ว่ามันเป็นของขวัญที่เขาให้ฉัน ฉันมีความสุขมาก หากสักวันเขาไม่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว เราก็คงต้องใกล้จะเ

ฉินอันอันรู้สึกถึงชายที่ยืนอยู่ข้างกาย และเธอก็รู้สึกว่าร่างแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเสื้อผ้าที่เขาใส่มาวันนี้ทำให้เขาดูเด็กลงมากแต่เขาก็ยังถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนอายุมากกว่า ซึ่งนั่นน่าจะกวนใจเขาไม่น้อยเลย“ผมเป็นคนของฉินอันอัน…” ฟู่ซื่อถิงพูด“ฉันไม่รู้จักเพื่อนร่วมชั้นชายคนนี้นะ” ฉินอันอันฉวยโอกาสคว้ามือใหญ่ของฟู่ซื่อถิงมากุมไว้และอธิบายกับเขา “ข้างนอกนี่หนาวมาก เราเข้าไปในรถกันดีกว่า”เวลาเดียวกันหลีเสี่ยวเถียนก็ดึงถึงเพื่อนร่วมชั้นชายคนนั้นออกไปหลังจากที่ฉินอันอันมองหลีเสี่ยวเถียนอย่างขอบคุณแล้ว เธอก็ช่วยพยุงฟู่ซื่อถิงเดินกลับไปที่รถโรลสลอยส์คันสีดำ“ฟู่ซื่อถิง ขาคุณยังไม่หายดี คุณเลยเดินไม่ถนัดนัก” ฉินอันอันพูดอย่างกังวล“มันไม่ได้เจ็บแล้ว” สายตาเขาชำเลืองมองช่อดอกไม้ในมือของเธอ และน้ำเสียงเขาก็กระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ในช่อดอกไม้มีของขวัญอยู่ด้วย”“คะ?” เธอมองเขางง ๆ “คุณเตรียมของขวัญไว้ให้ฉันด้วยเหรอ? แต่ฉันไม่ได้เตรียมอะไรให้คุณเลย”มีความรู้สึกเขินอายเจืออยู่ในอากาศอาทิตย์ที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองคนก็อยู่แต่ที่บ้านและไม่ได้ออกไปซื้อของ ก็เลยไม่มีเวลาเตรียมของขวัญฟู่ซื่อถ

ช่วงบ่ายพวกเขาก็กลับบ้านพักผ่อนเพราะคืนนี้พวกเขาต้องอดนอนข้ามปีหลังจากที่ฟู่ซื่อถิงหลับ ฉินอันอันก็ลืมตาขึ้นมาเธอมองหน้าเขา แต่มองยังไงก็ยังไม่พอเสียดายที่เวลาหยุดอยู่แค่นี้ไม่ได้ ถ้าหยุดไว้ได้ก็คงจะดี!ฟู่ซื่อถิงตื่นขึ้นสี่โมงเย็น แต่ไม่เจอฉินอันอันเขาลุกขึ้นและลงไปหาเธอที่ชั้นล่าง“ตื่นแล้วเหรอคะ?!” ฉินอันอันกำลังเตรียมอาหารเย็น “เย็นนี้ฉันว่าจะทำอาหารยุโรป คุณว่าไงคะ?”ฟู่ซื่อถิงเดินไปที่ประตูห้องครัวและเห็นว่าเธอกำลังยุ่ง จึงรู้สึกโล่งใจ“งั้นผมทำให้” เขาพูด“คุณทำเป็นเหรอ?” ฉินอันอันมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ถ้าคุณทำเป็น คุณก็ทำเลย! ฉันยังไม่เคยกินอาหารฝีมือคุณเลย!”เธอถอดผ้ากันเปื้อนออก“ถึงผมจะไม่เคยทำ แต่ผมก็ทำตามสูตรได้” เขาหยิบผ้ากันเปื้อนจากมือเธอ “คุณไปรอที่ห้องนั่งเล่นเถอะ”“ฉันขอดูคุณทำได้ไหมคะ?” เธอพูดพลางยิ้มแน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธเขาเดินไปเอาเก้าอี้ให้เธอนั่งเธอนั่งบนเก้าอี้และดูเขาทำอาหารเย็นอย่างเพลิดเพลินไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็มักจะดูเชี่ยวชาญในสายตาคนอื่นเสมอตอนเย็นฉินอันนันกินสเต็กที่เขาทำและชมว่า “อร่อยกว่าร้านอาหารอีกค่ะ”ฟู่ซื่อถิง “ร้าน

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเมืองเอ สำนักงานขายขายอสังหาริมทรัพย์สตาร์ริเวอร์ฉินอันอันมองโมเดลอย่างละเอียดพนักงานขายสังเกตว่าเธอยังเด็กจึงถามว่า “ที่นี่เรามีบ้านเดี่ยว ทาวน์เฮาส์ และบ้านแยกชั้น คุณผู้หญิงสนใจแบบไหนคะ?”ฉินอันอัน “ยังมีบ้านเดี่ยวไหมคะ?”พนักงานขายเห็นตาของเธอเป็นประกาย “มีค่ะ! ยังมีอีกหนึ่งหลัง แต่พื้นที่ค่อนข้างกว้าง ประมาณสามร้อยตาราง...ราคาบ้านเดี่ยวสูงกว่าทาวน์เฮ้าส์และบ้านแยกชั้น ดังนั้น...”ฉินอันอัน “ถ้าฉันจ่ายตอนนี้ ฉันจะได้ย้ายเข้าเลยไหมคะ?”พนักงานขายรีบพยักหน้า “ได้ค่ะ! บ้านของเราตกแต่งอย่างหรูหราและมีเฟอร์นิเจอร์แถมให้ ลากกระเป๋าเข้าอยู่ได้เลยค่ะ”ฉินอันอัน “ค่ะ งั้นคุณช่วยคิดราคาให้หน่อย”พนักงานขาย “สามสิบล้านค่ะ ถึงราคาจะสูงสักหน่อยแต่หลังนี้เป็นบ้านเดี่ยวหลังเดียวในโครงการ ถ้าคุณคิดว่าราคาค่อนข้างสูง...”ฉินอันอันเหลือบมองไปด้านข้างจางหยุนอุ้มรุ่ยลาลูกสาวของเธอไว้ในอ้อมแขน รุ่ยลาหลับแล้ว ตอนนี้เธอต้องหาที่พักฉินอันอันมองกลับมาแล้วพูดกับพนักงานขาย “พาฉันไปดูบ้านหน่อยค่ะ”พนักงานขายจึงพาเธอไปดูบ้านทันทีจางหยุนและลูกสองคนรออยู่ในสำนักงานขายเด็กผู

รุ่ยลาเบิกตากว้างอ้าปากค้างและมองที่รูปถ่ายของฟู่เย่เฉินบนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค“ว้าว! พ่อหล่อมาก!”จือหานปิดโน๊ตบุ๊คและสาปแช่งในใจ ‘หล่อแล้วไง! คนขี้ขลาดตาขาวไม่คู่ควรกับแม่!’“พี่คะ! เมื่อไหร่เราจะได้เจอพ่อเหรอ? ถ้าเขารู้เรื่องของเรา เขาจะดีใจไหม?” รุ่ยลาเพ้อฝันถึงพ่อของเธอเพราะฉินอันอันไม่เคยพูดไม่ดีเกี่ยวกับพ่อต่อหน้าพวกเขาเลยทุกครั้งที่รุ่ยลาถามว่าพ่อของเธอคือใคร เธอจะบอกลูกสาวว่าไม่มีพ่อเสี่ยวหานนอนลงบนเตียงอีกครั้ง เขามองเพดานแล้วพูดสี่คำ “เป็นไปไม่ได้”รุ่ยลาเศร้าเล็กน้อยพลางพูดด้วยสีหน้าหดหู่ “ทำไมล่ะคะ? เราไม่ได้ไปขอเงินเขา แค่อยากให้เขามาอยู่กับเราแค่นั้นเอง!”เสี่ยวหาน “นอนเถอะ”รุ่ยลางอแง “พี่คะ หนูนอนไม่หลับ หนูอยากเจอพ่อ”เสี่ยวหานผิดหวังกับ 'พ่อ' ของเขามาก เขาจึงรู้สึกกดดันและหมดอดทนลง “หุบปาก”รุ่ยลาเงียบทันทีเธอรู้สึกได้ว่าพี่ชายอารมณ์ไม่ดี เธอจึงยื่นแขนเล็ก ๆ ออกมากอดเขา แล้วพูดเบา ๆ “พี่คะ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่โกรธ ถ้าพี่ไม่อยากเจอพ่อ งั้นหนูก็ไม่อยากเจอแล้ว”เสี่ยวหานยกแขนขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ไว้พี่จะบอกทีหลัง”รุ่ยลากอดพี่ชายอีกค