บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 141 - บทที่ 150

โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสาย“สวัสดีค่ะลุงโจว ฉันฉินอันอัน ไม่รู้ว่าลุงโจวยังจำฉันได้ไหม?”“ฉินอันอัน? จำได้สิ! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแล้วบริษัทจะล้มละลายได้ยังไง?! เธอยังมีหน้าโทรหาฉันอีกเหรอ เธอไปไหนไม่รอดใช่ไหมถึงจะโทรมายืมเงินฉัน? ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่มีเงินให้เธอยืมหรอก!”ฉินอันอันได้ยินน้ำเสียงที่โกรธเคืองของอีกฝ่าย จึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันไม่ได้จะยืมเงิน ฉันแค่อยากถามว่าลุงว่ามีแผนจะเปลี่ยนงานเร็ว ๆ นี้ไหม?”“เปลี่ยนงาน? ตอนนี้เธอจัดหางานแล้วเหรอ?”ฉินอันอัน “ไม่ใช่ ฉันอยากสร้างฉินกรุ๊ปขึ้นมาใหม่ ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากได้พนักงานคนก่อน ๆ ถ้าทุกคนยังเต็มใจที่จะกลับมา ฉันจะเสนอเงินเดือนให้คุณสองเท่าของเงินเดือนปัจจุบัน”ผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลตกตะลึง!“ลุงโจวจะกลับมาไหม?” ฉินอันอันถามผู้อำนวยการโจวสูดหายใจ “เธอมีเงินแล้วเหรอ? เธอรู้หรือเปล่าว่าถ้าเธอเพิ่มเงินเดือนเป็นสองเท่าจะเป็นเงินเท่าไหร่?”ฉินอันอัน "ฉันจ่ายได้ค่ะ”“ถ้าเธอจ่ายได้จริงอย่างที่บอก ฉันก็ยินดีจะกลับไป! ใครบ้างที่จะอยู่ได้โดยไม่มีเงิน!” ผู้อำนวยการโจวพูดอย่างรวดเร็วโดยไม่คิด “เธอรวย

เธอไม่อยากไปเจอฟู่ซื่อถิงจริง ๆรถโรลส์รอยซ์ที่เธอเห็นที่โรงเรียนนานาชาติแองเจลาวันนี้แตกต่างจากรถโรลส์รอยซ์เมื่อสี่ปีก่อนสุดท้ายเขาก็ขับรถไม่ได้เป็นเวลาสี่ปีแต่คนขับยังเป็นคนเดิม‘ทำไมเขาถึงไปที่โรงเรียนพิเศษนั่น?’‘หรือว่า...เขาจะเป็นเจ้าของโรงเรียนแห่งนั้น?’แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าของ เขาก็คงไม่สนใจการดำเนินงานของโรงเรียนเป็นพิเศษหรอกเพราะสุดท้ายแล้ว มีบริษัทใหญ่อย่างเอสทีกรุ๊ปก็เพียงพอแล้ว……เวลาอาหารกลางวันโจวจื่ออี้เห็นสีหน้าเย็นชาของฟู่ซื่อถิง เขาขมวดคิ้วและจึงอธิบายว่า “นายครับ แม้ว่าศาสตราจารย์หูจะมีลูกศิษย์มากมาย แต่ถ้าเราลองหาทีละคน เราก็จะต้องเจอบุคคลที่ศาสตราจารย์หูกล่าวถึงอย่างแน่นอน”ฟู่ซื่อถิง “ฉินอันอันกลับมาที่นี่แล้ว”เสียงของเขาเยือกเย็นและราบเรียบดูเหมือนไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ แต่ก็กลับเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายจู่ ๆ โจวจื่ออี้ก็กลับมามีสติอีกครั้ง “เธอได้ติดต่อคุณหรือเปล่า?”“ไม่ แต่เร็ว ๆ นี้แหละ” ฟู่ซื่อถิงพลันหยิบตะเกียบขึ้นมา “เธอต้องการหย่ากับฉัน ฉันบอกให้ทนายของเธอกลับไปบอกเธอว่า ถ้าเธอต้องการหย่า ก็ให้เธอมาหาฉันเอง”โจวจื่ออี้ “แล้วถ้าเธอไม่

หลี่เสี่ยวเถียนตกใจและมองเธอครู่หนึ่ง “รายได้ของเธอมันเท่าไหร่กัน?!”ฉินอันอัน “การสร้างบริษัทของพ่อฉันขึ้นมาใหม่เป็นความฝันของฉัน ความฝันเข้าใจไหม? มันอาจจะไม่เป็นจริงก็ได้"หลีเสี่ยวเถียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ต่อหน้าเธอ ฉันกับเฮ่อจุนจือเหมือนคนไร้สาระไปวัน ๆ งั้นฉันต้องจับขาของเธอไว้ให้ดี ๆ...หรือจะให้ฉันหาคู่ให้ดีล่ะ? ฉันมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งทั้งหล่อทั้งหนุ่ม ปีนี้เขาอายุแค่สิบเก้าปีเอง ที่สำคัญคือ เขานิสัยดีมาก...”ฉินอันอันกุมขมับ “หลีเสี่ยวเถียน อย่าทำร้ายฉันเลย”“เธอไม่ชอบหญ้าอ่อนเหรอ? หรือเธอชอบหญ้าแก่? แก่ก็ได้อยู่นะ! ปีนี้เทรนเนอร์ฟิตเนสของฉันอายุสี่สิบปี ถึงจะแก่แต่กล้ามของเขาก็ทำฉันน้ำลายไหลทุกครั้งที่เห็น.....เธอจับเขาไว้ ให้เขาทำงานบ้านทุกวัน เช่น ซักผ้า ทำอาหาร อุ่นเตียง....”ฉินอันอันถอนหายใจหลังจากเลิกกับฟู่ซื่อถิงเธอก็ไม่สนใจในผู้ชายเลยไม่ว่าจะเป็นลูกสุนัขหรือหมาป่าตัวใหญ่ เธอก็ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นหลังจากจิบชายามบ่าย ฉินอันอันกับหลีเสี่ยวเถียนไปที่ร้านโฟร์เอสเพื่อซื้อรถยนต์หลีเสี่ยวเถียนบอกให้เธอซื้อเมอร์เซเดสเบนซ์ แต่เธอชอบแลนด์โรเวอร์“คันนี้เป็นย

“เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักจากเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอยังเด็กและสวยมาก แต่นิสัยของเธอเปลี่ยนไปมากครับ” โจวจื่ออี้บอกฟู่ซื่อถิงว่าเขารู้สึกอย่างไรกับการเจอฉินอันอันในครั้งนี้ “เธอสุขุมและเด็ดขาด มีเงินเยอะมาก ในระยะเวลาแค่สี่ปี ไม่รู้ว่าเธอหาเงินมากขนาดนี้ได้ยังไง”“ลองหาข้อมูลที่ประเทศบีก็เจอแล้ว เธอเปิดบริษัทร่วมกับคนอื่นเมื่อสามปีที่แล้ว มีชื่อว่าบริษัทเทคโนโลยีเอเอ็น ซึ่งส่วนใหญ่ผลิตและจำหน่ายโดรน น่าจะใช้ระบบที่ฉินเจี๋ยทิ้งไว้ แต่ผมได้ยินมาว่าระบบที่ฉินเจี๋ยทิ้งไว้ยังไม่สมบูรณ์ เธอคงหาคนมาทำให้ระบบมันสมบูรณ์ ไม่อย่างนั้นโดรนของเธอคงไม่ขายดีขนาดนี้”เซิ่งเป่ยพูดพร้อมกับหยิบกองข้อมูลออกมา“ฉินอันอันไม่ใช่ฉินอันอันที่อ่อนแอและทำอะไรไม่เป็น เหมือนสี่ปีก่อนอีกต่อไปแล้ว”โจวจื่ออี้ “ผมไม่เคยรู้สึกว่าเธออ่อนแอและทำอะไรไม่เป็น แม้ว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วเธอจะไม่มีเงิน แต่เธอก็ค่อนข้างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ทำให้คุณโกรธได้ขนาดนี้”เซิ่งเป่ย “นั่นก็จริง ตอนนี้เธอมีเงินแล้ว! ถึงเราจะเสนอราคาหนึ่งพันล้าน เธอก็จ่ายได้อยู่ดี”โจวจื่ออี้มองฟู่ซื่อถิงที่กำลังนิ่งเงียบและถามว่า “คุณจะขา

“พรุ่งนี้คุณว่างไหม?” เธอพูดขึ้นก่อน“เช้าหรือบ่าย?” เสียงของเขาทุ้มต่ำและดึงดูดเหมือนเช่นเคย“เช้าก็แล้วกัน!” สติของเธอถูกควบคุมด้วยแอลกอฮอล์ เธอจึงพูดไม่เหมือนที่สมองคิด และเธอก็กล้าเป็นพิเศษ “อย่าลืมเอาทะเบียนบ้านกับทะเบียนสมรสมาด้วยล่ะ ถ้าเราตกลงกันได้ พรุ่งนี้เช้าเราจะได้ใบหย่า!”ฟู่ซื่อถิงไม่คิดว่าน้ำเสียงของเธอจะเย็นชาขนาดนี้มันแตกต่างกับสิ่งที่จื่ออี้พูดโดยสิ้นเชิง“ฉินอันอัน แล้วคุณจะต้องเสียใจ” ลูกกระเดือกของเขาขยับ นิ้วที่ถือโทรศัพท์ก็กระชับขึ้นทันที“ฉันจะไม่เสียใจเลยสักนิด!” คำพูดของเขาทำให้เธอโกรธ “ถ้าพรุ่งนี้หย่าเสร็จ ฉันจะซื้อประทัดมาจุดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปเลย ไม่ต้องนงต้องนอนกันแล้ว!”เธอพูดพร้อมกับหัวเราะฟู่ซื่อถิงได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ารักของเธอ จึงตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ“ฉินอันอัน คุณดื่มเหล้าใช่ไหม?”เมื่อก่อนเธอไม่เคยดื่มเหล้าเลย!แต่ตอนนี้กลับดื่มแถมยังเมาอีกด้วยความโกรธแค้นจุดประกายในใจของเขา“คุณสนใจด้วยเหรอ?! ฉันอยากดื่มอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่มีใครห้ามฉันได้!” เธอตะโกนอย่างเย่อหยิ่งฟู่ซื่อถิงกัดฟัน “พรุ่งนี้เราหย่ากัน!”แน่นอนว่าไม