บทที่ 133

ผมเธอมัดเป็นหางม้า และเธอก็ใส่เสื้อถักสีฟ้าพร้อมกระโปรงสีขาวตัวหลวม

เธอถือกีตาร์และนั่งลงตรงกลางเวที

เธอปรับความสูงของไมโครโฟน

จากนั้นแสงไฟก็หรี่ลงและสปอตไลท์ก็สาดตรงไปที่เธอ

เสียงกีตาร์ไพเราะเริ่มบรรเลง ตามมาด้วยเสียงกระจ่างฟังเสนาะหูของเธอ

ท่ามกลางผู้ชมฉินอันอันไม่ได้มองไปที่คนผู้นั้นเป็นพิเศษ

แต่เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่เธอ

เพื่อทำให้เข้าถึงอารมณ์ของเพลงได้มากขึ้น เธอจึงหลับตาลง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ไฟบนเวทีก็สว่างขึ้น

มีกลีบดอกไม้หลากสีปลิวลงมาจากด้านบน

เหล่าคนดูต่างก็ร้องกรี๊ดกร๊าดกันอย่างบ้าคลั่ง

ฉินอันอันลืมตาขึ้นและแพขนตาเธอก็ขยับไหว

กลีบดอกไม้กลีบหนึ่งหล่นจากเปลือกตาเธอ และใบหน้าเธอก็ฉายแววประหลาดใจ

ไม่มีใครบอกเธอว่าระหว่างการแสดงจะมีการโปรยกลีบดอกไม้

นี่เป็นเรื่องที่มหาวิทยาลัยคิดขึ้นมาปุบปับรึเปล่า?

แก้มของเธอร้อนฉ่า และเธอก็ยังคงเล่นดนตรีและร้องเพลงต่อ…

ทันใดนั้น

ก็มีโดรนบินมาที่กลางเวที

บนโดรนนั้นมีช่อดอกไม้อยู่

ภาพตรงหน้าทำให้เกิดเสียงฮือฮาอีกครั้ง

เสียงกรี๊ดดังไม่หยุด และหัวใจฉินอันอันก็สับสน

หลีเสี่ยวเถียนตะโกนมาจากหลังเวที “ฉันไ