All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 341 - Chapter 350

ฮั่วจือสิงผงะอึ้ง "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะอยู่ที่นี่" เขาตอบโดยไร้ซึ่งแววลังเล เจียงชั่นยิ้มให้ เธอคาดคำตอบเช่นนี้เอาไว้อยู่แล้ว นี่ต่างหากล่ะคือสีหน้าของผู้มีรักลึกซึ้งต่ออีกคนหนึ่ง ถ้าเป็นฮั่วจือสิงที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะอยู่เคียงข้างเขา แต่หลังจากการสารภาพรักอันชวนประทับใจของหยินเส่าฉิง เขาก็จากไปทันที ราวกับว่าเมื่อสักครู่ทุกอย่างเป็นแค่การแสดงเท่านั้น ฮั่วจือสิงรู้สึกหัวใจบีบรัด เมื่อเขาสบตากับเจียงชั่นก็เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น "ผมรู้แล้วล่ะ หยินเส่าฉิงเชื่อใจไม่ได้!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาล "ขืนจือซินยังถลำลึกอยู่แบบนี้ต่อไป วันข้างหน้าคงได้ระทมทุกข์แน่!" "อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย" เจียงชั่นปลอบเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ดูเหมือนว่าป้าหยุนยังไม่ล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาใช่ไหมคะ?" "ต่อให้ป้าหยุนรู้เรื่องนั้น ท่านก็คงไม่ถามอะไรให้มากความนักหรอก" ฮั่วจือสิงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ท่านส่งเสริมความรักโดยไร้ขีดจำกัด แถมยังชิงชังเรื่องที่ลูกหลานของท่านถูกใช้เป็นเหยื่อเพื่อแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์ของตระกูล" "แต่ช่องว่างระหว่างหยินเส่าฉิ

"ฉันคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงนะ" หลินอวี่ฉิงลูบหน้าท้อง "เด็กน้อยทั้งเรียบร้อยและรู้จักเห็นใจคนอื่นมาก ๆ เลยล่ะ คนอื่นต้องเผชิญอาการสารพัดอย่างระหว่างตั้งครรภ์ช่วงแรก รวมทั้งอาเจียนและเวียนศีรษะ แต่ฉันไม่มีอาการอะไรเลย แถมยังกินอิ่มนอนหลับอีกด้วย!" "พี่อวี่ฉิง..." เจียงชั่นไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี "ไม่ใช่เด็กน้อยที่ใส่ใจพี่หรอก เป็นพี่ซานต่างหากล่ะ!" เธอมองไปทางห้องครัว ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่นนั้น ลู่หลีซานกำลังทำอาหารสำหรับหญิงตั้งครรภ์อยู่ในห้องครัว ทั้งเนื้อสัตว์และผักต่างผสมผสานเข้ากันอย่างลงตัว เต็มไปด้วยสีสันและรสชาติพร้อมเสิร์ฟในถ้วยอันแสนวิจิตรบรรจง เรียกได้ว่าสามารถใช้เป็นต้นแบบในการถ่ายทำรายการอาหารได้เลย ฮั่วจือสิงที่พิงประตูห้องครัวรู้สึกตกตะลึงเสียจนพูดไม่ออก เขานึกถึงอาหารเช้าที่เขาเคยทำให้เจียงชั่น... ขนมปังปิ้ง ไข่ดาวและโอ๊ตมีลที่ปราศจากธัญพืช... เขาคิดว่าชั่วชีวิตคงไม่สามารถทำได้อย่างลู่หลีซานเป็นแน่ "นายจะตะลึงไปขนาดนั้นทำไมกัน?" ลู่หลีซานเช็ดมือแล้วชื่นชมผลงานชิ้นเอก เมื่อมองดูแล้วก็พบว่ามีปัญหาอยู่นิดหน่อย "ไม่สิ... เมื่ออวี่ฉิงได้กลิ่น

เจียงชั่นหันไปมองตามทิศทางของเสียง เธอเห็นเจียงเหยาสวมชุดเกาะอกสีทองเดินนวยนาดอยู่ท่ามกลางผู้คน เหยาม่านหนิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลมีแววตาสนุกสนานคล้ายกำลังชมละคร "คุณนายฮั่วแล้วอย่างไรเล่า? เธอก็แค่เศรษฐีใหม่เท่านั้นแหละ! ในหยางเฉิงมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าตระกูลหวังขายอาหารเลี้ยงหมูน่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า..." เมื่อหวังเหม่ยหยุนได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวตรงนี้เข้า เธอก็พลันหน้าเปลี่ยนสีทันที แขกเหรื่อหลายคนเองก็ได้ยินคำพูดนี้แล้วเผยสีหน้ายุ่งยากใจออกมา พอเทียบกับตระกูลใหญ่ตระกูลอื่น ๆ แล้ว ตระกูลหวังกลับไม่มีเส้นสายที่หยั่งรากลึกอยู่จริง ๆ ทว่าตระกูลหวังก็มั่งคั่งมากทีเดียว นอกเหนือไปจากธุรกิจด้านการเกษตร พวกเขายังมีธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์อีกด้วย ในแวดวงสังคมชั้นสูงย่อมไม่มีใครกล้าดูถูกตระกูลหวัง ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องเศรษฐีใหม่... เจียงชั่นเหลือบมองไปทางนั้น และเจียงเหยาก็ดูอิ่มอกอิ่มใจราวกับคนโง่ เธอสรุปได้เลยว่าเจียงเหยาถูกใครสักคนหลอกใช้เป็นเป็นเหยื่ออีกแล้ว เจียงชั่นรู้สึกอับอายขายหน้านัก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเจียงเหยา แต่เธอก็มีความสัมพันธ์กับตระกูลเจีย

เหยาม่านหนิงตะลึงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมา“อ้อ ผู้จัดการนี่เอง” เธอแสร้งยิ้มทว่าไม่เป็นธรรมชาตินัก “คุณผู้หญิงบอกว่าลืมเอาเครื่องประดับมาด้วย ก็เลยให้ฉันมาเอามันให้ แต่ฉันไม่มีบัตรเข้าห้องน่ะ”“ฉันมีบัตรสำรองค่ะ” ผู้จัดการหยิบบัตรสำรองออกมาเปิดประตูทันทีด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเจียงชั่นขยิบตาให้ป้าเฉิน ขอให้อีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าป้าเฉินเองก็เชื่อฟังในทันทีเพราะรูปร่างที่เล็กและผอมมาก หญิงสูงอายุจึงรีบเดินเข้าในตู้เสื้อผ้าในเวลาไม่นานและเหยาม่านหนิงก็เดินเข้ามาอย่างที่คิดเมื่อเห็นว่าเจียงชั่นยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เหยาม่านหนิงก็รู้สึกพอใจ“คุณเหยา” เจียงชั่นยิ้ม “มาพักผ่อนที่ห้องนี้ด้วยเหรอคะ?”เหยาม่านหนิงตอบอย่างใจเย็น “ค่ะ”“แต่ว่าห้องนี้เป็นห้องพักส่วนตัวของน้าหยุน” เจียงชั่นเอ่ยอย่างไม่ถ่อมตัวอีกต่อไป “ถ้าอยากจะมาพักในนี้ ก็ควรจะบอกท่านก่อนไม่ใช่เหรอ?”เหยาม่านหนิงกำหมัดแน่นแล้วขยับเข้าไปจ้องเจียงชั่นใกล้ ๆก่อนหน้านี้เจียงเหยาเพิ่งจะพูดเพื่อทำให้หวังเหม่ยหยุนอับอาย ทว่ากลับไม่สำเร็จ แถมยังถูกอีกฝ่ายไล่ออกไปจากโรงแรมเสียด้วยซ้ำไร้ประโยชน์จริง ๆแผนเดิม

ทุกคนหันความสนใจมาที่เจียงชั่นฮั่วจือสิงมองเธอด้วยความกังวล ก่อนจะขอให้ฟางฮั่นเตรียมการอย่างลับ ๆ “ขอให้คนที่อยู่ตรงนี้เป็นคนของตระกูลเหยาเท่านั้น แล้วอย่าลืมจัดการกับผลกระทบที่ตามมา เราจะปล่อยให้พวกเขาไปพูดมากต่อหน้าปู่ไม่ได้”“แต่นายน้อย” ฟางฮั่นลดเสียงลง “เห็นได้ชัดว่าคุณเหยาใส่ร้ายคุณเจียงนะครับ”ฮั่วจือสิงกัดฟัน “เรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเราต้องหาทางเอาใจฝั่งนั้นก่อน..แล้วค่อยจัดการทีหลัง”“ครับ” ฟางฮั่นพยักหน้าในขณะเดียวกันเสียงของผู้อาวุโสก็ดังขึ้นอีกครั้งด้วยความเย้ยหยัน เขาจ้องมองไปที่เจียงชั่น “แล้วคุณเจียงจะอธิบายกับทุกคนว่ายังไง?”“ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องถาม” เจียงชั่นยิ้มอย่างสงบ “ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ทำร้ายเธอจริง ๆ ตระกูลเหยาจะอธิบายให้ฉันฟังยังไงบ้าง?”“ในเมื่อข้อเท็จจริงก็เห็นกันอยู่ทนโท่ คุณยังจะปฏิเสธอยู่อีกงั้นเหรอ?” เหยาเจิ้งพูดด้วยความโกรธเขาเป็นถึงหัวหน้าตระกูล แม้แต่เหยาโม่น้องชายของเขายังไม่กล้าต่อกรด้วยเขาไม่เคยสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่เด็กสาวตรงหน้ากลับมีนิสัยที่ไม่ธรรมดา ต่อหน้าเขาเธอไม่แสดงความกลัวออกมาเลยสักนิดเหยาเจิ้งหรี่ตาลง ดูเหมือนว่าคู่แข่ง