All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 331 - Chapter 340

"คุณจ้องหน้าฉันทำไม?" เจียงชั่นถูกสีหน้าท่าทางของเขาทำเอาตกอกตกใจ "ชั่นชั่น คุณ..." เขาพูดยังไม่ทันจบก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ น้ำเสียงหนักหรือเบาดี? ควรจะเด็ดขาดหรือจับเข่าคุยกับเธอดี? ตอนที่เกลี้ยกล่อมเธอควรจะใช้ลูกไม้อย่างไรดี ควรจะเลือกสรรคำพูดอย่างไรดี... ฮั่วจือสิงเม้มปาก สีหน้าที่บูดบึ้งอยู่แล้วก็ยิ่งทวีความอึมครึมไปกันใหญ่ "เอาล่ะ ฉันรู้ว่าคุณคิดจะพูดอะไร" เจียงชั่นยิ้มพลางยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาสอดประสานนิ้วมือของเขาพลางมองเขาด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ "นี่เป็นความคิดของแม่คุณ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราต้องทำให้เนี่ยซินเซ็นสัญญากับบริษัทของพวกเราให้ได้ ไม่สำคัญหรอกว่าเงื่อนไขจะเข้มงวดขนาดไหน พวกเราก็ต้องตอบตกลง" "ทำไมล่ะ?" ฮั่วจือสิงขึ้นเสียงทันที เจียงชั่นตะลึงงันแล้วเหม่อมองเขา ฮั่วจือสิงกระแอมไอสองครั้ว "ผมหมายความว่า....วงการบันเทิงใช่ว่าจะมีนักแสดงแบบนี้แค่เพียงคนเดียว ทำไมถึงต้องเป็นเขาด้วยเล่า?" ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ เขาอยากจะเฉดหัวเนี่ยซินออกไปจากวงการบันเทิงเสียจริง ๆ! "ใช่ค่ะ มีดาราอยู่มากมาย แต่เขาเป็นเพียงคนเดียวที่มีทักษะการแสดง ทั้งยังมีข่าวลือ ร

"อะไรนะ?" เหยาม่านหนิงสะดุ้งตกใจ "หล่อนตบตีคนด้วยเหรอ?" "อืม!" เจียงเหยาหรี่ตา "นังแพศยาคนนี้แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าคนอื่น แต่ทันทีที่หล่อนหันหลังกลับไป หล่อนก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย! หล่อนนัดพบนางเอกคนนั้นในที่ลับตาคนแล้วฉวยโอกาสที่แถวนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด ตบตีเธอแรง ๆ เสียหลายฉาด!" "ดังนั้น...คุณเหยา พวกเราสามารถจัดฉากล่วงหน้าในงานเลี้ยงวันเกิดได้นี่นา!" "จัดฉากยังไงกัน?" "ลากตัวเจียงชั่นมาตรงบริเวณที่ไม่มีใครอยู่ ละ...แล้วขอให้คุณอดทนตบหน้าตัวเองสักสองสามฉาด ถึงตอนนั้นฉันจะพาคนเข้ามา! ให้ทุกคนได้เห็นว่าเจียงชั่นตบตีคุณยังไงล่ะ!” "เรื่องนี้..." ยิ่งเหยาม่านหนิงได้ฟังมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น ทำไมเธอต้องตบหน้าตัวเองสักสองสามฉาดด้วยเล่า? กลยุทธ์แสร้งทำตัวอ่อนแองั้นเหรอ? แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เธอก็ไม่อยากลงสนามด้วยตัวเองเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่เชื่อแผนการของเจียงเหยาไปเสียทีเดียว แต่แผนการในคราวนี้ช่างถูกใจเธอนัก เธอก็เลยอยากจะลองดูสักตั้งเผื่ออาจจะได้ผลก็เป็นได้! "คุณเหยา เมื่อถึงเวลาคุณต้องแสร้งทำตัวอ่อนแอนะ!" เจียงเหยาเอ่ยเส

เจียงชั่นผงะอึ้ง เธอไม่คาดคิดเลยว่าหยินเส่าฉิงจะร้องขอเช่นนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไรดี เพราะอย่างไรเสียคน ๆ นี้ก็เป็นทุกอย่างสำหรับฮั่วจือซิน เธอไม่อาจทนให้ฮั่วจือซินต้องเสียหน้าได้ "คุณหยินคะ" เจียงชั่นชะงักงันแล้วหัวเราะออกมา "ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบภาพเขียนอันไหน? ฉันมอบให้คุณเป็นยังไง คุณจะได้เอากลับไปค่อย ๆ ชื่นชม แบบนั้นแล้วคุณก็ไม่ต้องถ่ายรูปไปทั่วทุกหนแห่งในบ้านของคนอื่นแล้ว ถูกไหมคะ?" ดวงตาของหยินเส่าฉิงผุดแววอึมครึมขึ้นมาวูบหนึ่ง เขายกยิ้มมุมปากขึ้นมานิด ๆ พลางมองเจียงชั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าที่ออกจะซับซ้อนอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าเธอจะพูดด้วยน้ำเสียงเบาสบายที่ฟังดูทั้งสุภาพและเป็นมิตร แต่กลับเน้นย้ำตรงคำว่า "บ้านของคนอื่น" คนที่พอจะมีสมองอยู่บ้างย่อมเข้าใจความหมายที่เธอต้องการจะสื่อได้ หยินเส่าฉิงเงยหน้าสบตามองเจียงชั่น ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาคิดเอาไว้เลย ดวงตาโตดำขลับของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยวและน่าเกรงขาม มิหนำซ้ำยังแผ่รัศมีไม่ต่างไปจากฮั่วจือสิง เขาครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็เก็บโทรศัพท์ลงพลางยิ้มให้ "ไม่ล่ะ ขอบคุณครับคุณเจียง... ภาพเขียนพวกนี้

เมื่อเธอเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ ป้าเฉินก็ตอบเข้าใจขึ้นมาพลางมองเธอด้วยท่าทีประหลาดใจอยู่บ้าง เธอคาดเดาต่อไปอีกว่า "ป้าสังเกตหรือเปล่าคะว่าไม่ว่าหยินเส่าฉิงจะพูดอะไรทำอะไร เขามักจะมองจือซินก่อนแล้วค่อยให้จือซินเป็นคนพูดกับพวกเรา" "ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะคะ..." ป้าเฉินหวนคิดดู "เมื่อสักครู่ตอนที่เขาถูกสั่งให้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาก็เหลือบมองคุณหนูจือซินแล้วคุณหนูจือซินก็หน้าถอดสี จากนั้นก็รีบบอกให้เขาไม่ต้องหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้ว" "ป้าคิดว่าสีหน้าของจือซินเป็นยังไงคะ?" "อืม... หวาดกลัว?" ป้าเฉินก็บอกไม่ถูก เจียงชั่นหัวใจบีบรัด เพราะเธอก็รู้สึกแบบเดียวกัน ดูเหมือนว่าฮั่วจือซินจะหวาดกลัวหยินเส่าฉิง เรื่องนี้อาจจะบ่งบอกได้ว่าหยินเส่าฉิงควบคุมฮั่วจือซินอยู่จริง ๆ! ป้าเฉินหน้าเปลี่ยนสีไปทันที "โอ้ คุณผู้หญิงเจียงคะ พวกเราต้องรีบบอกคุณนายดีไหมคะ?" เจียงชั่นขบริมฝีปากพลางครุ่นคิดสักครู่แล้วพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจัง แต่จะบอกเรื่องนี้อย่างไรดี จะบอกเป็นนัยอย่างไรดี จะบอกหวังเหม่ยหยุนให้ระวังหยินเส่าฉิงอย่างไรดี...ทุกอย่างล้วนแต่เป็นปัญหา ย่อมไม่เหมาะที่จะด่วนพูดออกมา เอาอ

ตอนนี้เธอบอกว่าจะปกป้องเขาให้ดี ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าโชคชะตาไม่ยุติธรรมกับตนถึงทำให้เขาต้องอาศัยอยู่ภายใต้เงาแห่งเล่ห์เพทุบายมาตั้งแต่เด็ก นับแต่อายุสามขวบ เขาก็รู้ว่าอาจจะถูกวางยาและลอบสังหารได้ทุกเมื่อ เขามักจะเฝ้าระวังป้องกันตนจากโลกทั้งใบเสมอมา เขาไม่อาจเห็นแสงตะวันของโลกใบนี้ มิหนำซ้ำจิตใจกลับด้านชาและไม่สามารถชื่นชมความงามของโลกใบนี้ได้อีกต่อไป แต่หลังจากได้พบเจียงชั่น เขาก็เข้าใจว่าหนี้กรรมที่ติดค้างใครสักคนย่อมต้องชดใช้ด้วยวิธีอื่น เพียงแค่ได้พบเจียงชั่น เขาก็รู้ตัวว่าตนเองเป็นผู้ที่ค่อนข้างมีพรสวรรค์ในการแสร้งทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าหญิงสาว... ฮั่วจือสิงยิ้มพลางหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ ทว่าในยามนี้เอง กลับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาให้ได้ยินจากสุดทางเดินอีกด้านหนึ่ง หลังจากเห็นร่างผอมสูงของชายหนุ่มได้ชัดเจน เจียงชั่นก็พลันจิตใจสั่นสะท้าน "หยินเส่าฉิง?" ฮั่วจือสิงเองก็ตื่นตะลึง จากนั้นแววระแวดระวังก็ผุดวาบในดวงตาเย็นชาของเขา "นายมาทำอะไรที่นี่?" "นายน้อย คุณเจียง" หยินเส่าฉิงมีสีหน้าเป็นกังวล "คุณหนูจือซินเป็นยังไงบ้างครับ?" เมื่อเจียงชั่นสังเกตเห็นสีหน้าของเขา