บทที่ 344

ฮั่วจือสิงไม่สนใจความเป็นมาของเนี่ยซิน

เขาโยนไม้พายที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะเสียงดังแคร๊งด้วยสีหน้าไม่นำพาใส่ใจ จากนั้นก็กอดอกแล้วยืนพิงผนังพร้อมดวงตาดำราวกับน้ำหมึกคู่หนึ่งที่เผยให้เห็นถึงอารมณ์อันเคลือบคลุม

ลู่หลีซานยังคงพูดต่อไปอีกว่า "ว่ากันว่าเนี่ยซินมาจากฮ่องกง แถมตระกูลของเขาก็สนิทสนมกับเหล่ากองทัพในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผลงานของเขาเป็นผลมาจากความอุตสาหะของตัวเองโดยไม่ต้องสงสัย แต่ถ้าไม่ใช่เพราะมีผู้มีอิทธิพลคอยหนุนหลังอยู่ เขาก็คงจะไม่โด่งดังเร็วขนาดนั้นหรอก!"

ฮั่วจือสิงเหลือบมองเขาแล้วไม่พูดอะไร หลังจากนั้นสักพักเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า "พื้นเพก็งั้น ๆ..."

ลู่หลีซานได้กลิ่นไหน้ำส้มแตก[1] มาแต่ไกล

"ฉันก็แค่อยากให้นายรู้เอาไว้" ลู่หลีซานกลั้นยิ้ม "มีเพียงรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งเท่านั้นแหละ นายถึงจะมีโอกาสเอาชนะได้! ถ้านายคิดจะจัดการกับเขา ทำไมถึงไม่หารายละเอียดเสียก่อนเล่า?"

"ฉันจะต้องสนใจรายละเอียดของเขาไปทำไมกัน?" ฮั่วจือสิงยิ้มเยาะ "ในหยางเฉิง คำพูดของฉันเป็นประกาศิต!"

"เฮ้ นายมีประกาศิตด้วยเหรอ? งั้นคุณฮั่วช่วยไปซื้อบุหรี่ให้สักซองได้ไหม?"

"..."

"ฉันไม่ย