All Chapters of พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก: Chapter 171 - Chapter 180

ตอนแรกเขาถูกความกระตือรือร้นของซ่งอวิ้นอวิ้นครอบงำ ทว่ายามนี้พอเขาคิดดูให้ดี ๆ แล้ว เมื่อก่อนเธอเย็นชากับเขามาก จู่ ๆ เธอจะกระตือรือร้นจนถึงขั้นชวนเขาเปิดห้องที่โรงแรมได้อย่างไรกัน? เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย “ฉันอยากจะขอบคุณ ผิดด้วยเหรอ?” ซ่งอวิ้นอวิ้นถาม “หืม?” “วันนี้ฮั่วซุนมาที่บริษัท เขาสอนงานฉันและตัดสินใจหลาย ๆ เรื่อง ฉันรู้ว่าเพราะคุณถึงทำให้เขาทุ่มเทขนาดนั้น ฉันก็เลยอยากจะขอบคุณก็เท่านั้น” เธออธิบายให้ฟัง “เพราะเรื่องนี้เหรอ?” เจียงเย่าจิ่งเสียงเข้มขึ้นบ้าง ราวกับว่าการที่เธอเข้ามาใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา ก็เพียงเพื่อตอบแทนที่เขาช่วยเหลือเธอ ไม่ใช่เพราะรักใคร่ชอบพออะไรในตัวเขาเลยอย่างนั้นเหรอ? “ฮ่าฮ่า…” เสียงหัวเราะที่หลุดออกจากลำคอของเขาทั้งเย็นชาและไร้ความรู้สึก “เพื่อตอบแทนฉัน ถึงขนาดทำให้เธอต้องอุทิศตัวเองเลยเหรอ?” คำว่า “อุทิศตัว” ทำร้ายจิตใจของซ่งอวิ้นอวิ้นอย่างล้ำลึก เธอสะกดกลั้นความขมขื่นแล้วเป็นฝ่ายเริ่มเอนซบไหล่ของเขาก่อน “ฉันชอบคุณนะ” เจียงเย่าจิ่งรีบจอดรถเข้าข้างทาง ดูเหมือนว่าคำพูดของซ่งอวิ้นอวิ้นจะทรงอานุภาพมากเกินไป! เขาจึงตกตะลึงไ

หลังจากเขาพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกไป ปัง! เมื่อประตูรถปิดลง ซ่งอวิ้นอวิ้นก็ตัวสั่นสะท้าน “เจียงเย่าจิ่ง?” คืนนั้นเป็นเขาจริง ๆ เหรอ? เธอพยุงร่างกายอันเจ็บปวดรวดร้าวแล้วเปิดประตูลงจากรถหมายจะไล่ตามเขาไป แต่กลับพบว่าตนเองเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดติดกาย เธอรีบคว้าเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งมาปิดบังทรวงอกแล้วร้องตะโกนว่า “เจียงเย่าจิ่ง กลับมานะ!” ลานจอดรถชั้นใต้ดินช่างมืดมิดเหลือเกิน! เธอร้องตะโกนสุดเสียง ทว่ากลับมีเพียงความว่างเปล่าตอบกลับมา ทั้ง ๆ ที่ไฟฉุกเฉินเปิดอยู่ แต่เธอกลับมองไม่เห็นเจียงเย่าจิ่ง เขาจากไปแล้ว ซ่งอวิ้นอวิ้นยิ้มพร้อมน้ำตาอาบหน้า เธอไม่ใช่ผู้หญิงสำส่อน เธอมีผู้ชายเพียงคนเดียว! เจียงเย่าจิ่งเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอรักและอยากจะอยู่ด้วย! เธอสูดหายใจแรง ๆ ทีหนึ่ง เธอไม่นำพาต่อความเจ็บปวดตามร่างกายแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม เธอต้องไปหานายท่านเจียงและบอกเขาว่าเด็กไม่ใช่ลูกชู้ แต่เป็นลูกของเจียงเย่าจิ่ง! หลังจากสวมเสื้อผ้าแล้ว เธอก็ลงจากรถ แต่ยามที่เหยียบลงบนพื้นก็แขนขาอ่อนแรงจนเกือบล้ม โชคดีที่เธอคว้าประตูรถเอาไว้ได้ทัน เธอรวบผมยุ่ง ๆ ของตัว

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่อาจนิ่งดูดายรอคอยความตาย! นายท่านเจียงขึ้นรถไปบ้านของเหล่าเอ้อร์ ซ่งอวิ้นอวิ้นเองก็เดินออกจากบ้านพลางยืนอยู่ตรงประตู สมองของเธอกำลังค้นหาไม่หยุดหย่อนว่ามีใครที่น่าจะจับตัวลูกของเธอไปได้บ้าง ครืด ครืด… จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเธอรับสายก็ได้ยินเสียงของหานซินดังขึ้นจากปลายสาย จากนั้นอีกฝ่ายก็รีบพูดว่า “อวิ้นอวิ้น รีบกลับมาเร็วเข้า” ซ่งอวิ้นอวิ้นจึงถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?” “มีคนมาหาลูก แถมเด็กก็อยู่ในมือของเขาด้วย” เมื่อเธอรู้ว่าซวงซวงอยู่ที่ไหน เธอพลันมีกำลังวังชาขึ้นมาทันทีแล้วตอบว่า “หนูจะกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรีบโทรเรียกแท็กซี่ ในตอนนี้เอง ก็มีรถมาจอดแล้วฮั่วซุนก็ลงมาจากรถ เมื่อเขาเห็นซ่งอวิ้นอวิ้นก็หลบหน้าหลบตา ซ่งอวิ้นอวิ้นเองก็รู้สึกประหลาดใจที่เขามาที่นี่ในเวลานี้ ดังนั้นเธอจึงถามว่า “คุณมาที่นี่ทำไม?” ฮั่วซุนจึงพูดว่า “ผมมารับของน่ะครับ” หลังจากเขาพูดจบก็เดินเข้าไป ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ทำอะไรอีก ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่น เธอมุ่งความสนใจไปที่เรื่องของซวงซวง ไม่มีอะไรสำคัญเท่าลูกของเธออีกแล้ว ไม่นานฮั่วซุนก็ถือกล่องใบ

เพราะความอ่อนแอของเธอเมื่อครั้งอดีต ทำให้เธอรู้สึกติดค้างลูกสาวตัวเองมากมายเหลือเกิน ตอนนี้เธอไม่อาจอ่อนแอได้อีกต่อไป เธอต้องยืนหยัดต่อหน้าลูกสาวตนเองแล้วคอยบังลมบังฝนให้อีกฝ่าย ซ่งอวิ้นอวิ้นดวงตาแดงก่ำ “แม่คะ” เธอสูดหายใจแรง ๆ แล้วพูดว่า “อย่าวู่วาม” ฆ่าคนเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ถ้ากู้ฮว๋ายตายไป หานซินก็ต้องติดคุก เธอไม่อยากให้แม่ต้องติดคุก ในตอนนี้เอง กู้ฮว๋ายก็ฉวยโอกาสพูดขึ้นมาว่า “คุณป้าครับ ผมไม่ทำร้ายเด็กหรอก แล้วผมก็ชอบลูกสาวของคุณป้าด้วย ถ้าผมแต่งงานกับอวิ้นอวิ้น ผมจะดูแลเธอให้ดี ผมจะดูแลเธอให้ดีกว่าเจียงเย่าจิ่งอย่างแน่นอน” หานซินเองก็สะอึกสะอื้น “อย่ามาโกหกฉันนะ ถ้าเธอชอบอวิ้นอวิ้นจริง ๆ เธอคงไม่บีบบังคับเธอหรอก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่จับตัวลูกของเธอมาข่มขู่เลย เธอมันก็แค่ไอ้คนเห็นแก่ตัวที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง ยังมีหน้ามาพูดว่าชอบอวิ้ยอวิ้่นอีกเหรอ?” กู้ฮว๋ายตะลึงงันไปชั่วขณะ เขาไม่อาจโต้แย้งสิ่งที่หานซินว่ามาได้เลย เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อธิบายอะไรอีกต่อไป “คุณป้าครับ ถ้าคุณป้าฆ่าผมก็จะไม่ได้เห็นหน้าหลานชายอีก แถมคุณป้ายังต้องติดคุกด้วย แ

ถึงกู้ฮว๋ายจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาวางแผนอะไรอยู่กันแน่ นายท่านจียงถอนหายใจแล้วพูดด้วยท่าทีจนใจว่า “อ่า เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ทันสังเกตว่าพ่อบ้านเฉียนมีท่าทีแปลก ๆ ไป ไม่งั้นก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก” ซ่งอวิ้นอวิ้นถามว่า “พ่อบ้านเฉียนถูกเอาเงินฟาดหัวเหรอคะ?” นายท่านเจียงส่ายหน้า “เขาอยู่กับฉันมาหลายปี ฉันก็เชื่อใจเขาและไม่เคยปฏิบัติกับเขาไม่ดีเลยสักครั้ง เงินซื้อเขาไม่ได้หรอก กู้ฮว๋ายจับตัวภรรยาของเขาไปแล้วข่มขู่ให้แพร่ข่าวลือให้ฉันฟัง เพื่อบีบฉันให้จัดการเรื่องหย่าของเธอกับเย่าจิ่ง จากนั้นก็จับตัวลูกของเธอไปแล้วบังคับให้เธอแต่งงานกับกู้ฮว๋าย เรื่องนี้เธอคิดว่ายังไง? ตอนนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียงอีกต่อไปแล้ว เช่นนั้นจากไปเสียดีกว่า “ยังไงคุณก็ไม่พอใจในตัวฉันอยู่แล้ว ตอนนี้เจียงเย่าจิ่งสนใจในตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ฉันไม่มีเหตุผลให้อยู่ในตระกูลเจียงอีกแล้วค่ะ ส่วนเรื่องลูก ฉันจะช่วยตัวเองค่ะ” น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่ง ไม่มีทั้งความโกรธหรือความขุ่นแค้น เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้นก็รู้สึกโล่งใจ “เธอบอกว่าเป็นลูกขิงเย่าจิ่งไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเป็นลู