บททั้งหมดของ พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

“ฉันกล่อมเขาหลับไปแล้วตอนนี้” อันลู่พูดขึ้น ตอนนี้เธอเป็นห่วงซ่งอวิ้นอวิ้น เมื่อกี้สีหน้าของนายท่านเจียงคาดเดายาก ห่วงว่ามันจะยากสำหรับอวิ้นอวิ้นซ่งอวิ้นอวิ้นส่ายหัว “พวกเราไปกันเถอะ”“ไปไหน?” อันลู่ถามจริง ๆ ซ่งอวิ้นอวิ้นก็ยังไม่รู้…เธอรู้แค่ว่าตอนนี้ เธอควรพาซวงซวงออกไปจากที่นี่อันลู่ช่วยเธอจัดการ“อวิ้นอวิ้นเธอไม่เป็นอะไรจริงเหรอ?” อันลู่คาดเดาสีหน้าของเธอไม่ออก“ฉันคิดว่า ฉันทำผิดหลายเรื่อง…” ซ่งอวิ้นอวิ้นเสียงเบา จริง ๆ นายท่านเจียงปรากฏตัวขึ้นก็ทำให้เธอเห็นอะไรชัดเจนมากขึ้นอารมณ์ทำให้เธอมองสิ่งต่าง ๆ ไม่เห็นจริง ๆ เธออยากจะอยู่กับเจียงเย่าจิ่ง แล้วตอนนี้มีซวงซวงอาจจะทำให้พวกเขามีช่องว่างระหว่างกัน บ้านของเจียงเย่าจิ่งนั้นซับซ้อนเกินไป คนที่เป็นคนนอกคงอยู่ไม่ได้ถ้าหากซวงซวงอยู่ที่ตระกูลเจียง ลูกของเธอคงจะไม่ได้รับความยุติธรรม!“เธอทำอะไรผิด?” อันลู่ถาม“ฉันไม่ควรพาซวงซวงมาที่บ้านตระกูลเจียง วันนี้นายท่านยังดีกับฉัน น่าจะเพราะนึกถึงเรื่องปู่ของฉัน ไม่งั้นฉันกับซวงซวงคงจะหายไป”เป็นเพราะเธอที่ไม่ได้คิดอย่างรอบคอบนายท่านเจียงไม่ได้ผิดอันลู่ถอนหายใจ ไม่รู้ต้องป

ก่อนที่ทนายจะอ่านเนื้อหา ไป๋ซิ่วฮุ่ยรอไม่ไหว เลยคว้าเอกสารมา เธอรีบเปิดดูเนื้อหาข้างใน เต็มไปด้วยความสุขที่รอคอย ที่จะได้สมบัติของตระกูลซ่งอย่างไรก็ตาม…ใบหน้าของเธอซีดลงสุดท้ายก็ไม่เหลือแม้แต่เลือด“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ลี่เฉิงไม่น่าจะทำแบบนี้กับฉัน ต้องเป็นเรื่องโกหก เรื่องโกหกแน่นอน!” เธอเหมือนคนบ้าแล้วฉีกเอกสารเป็นชิ้น ๆทนายไม่ได้ห้ามเธอ เพราะเอกสารแผ่นนี้ ไม่ใช่ต้นฉบับ ถึงเธอจะฉีกไปก็ไม่เป็นไร“พวกเธอวางแผนแกล้งฉัน!” เธอมองไปที่ทนายและหันไปมองซ่งอวิ้นอวิ้นและหานซิน “พวกเธอสองคนต้องเป็นพวกเธอสองคนที่ทำแบบนี้!”ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่อยากจะเสียเวลากับไป๋ซิ่วฮุ่ย ก็เลยให้ทนายอ่านพินัยกรรมต่อ!ไป๋ซิ่วฮุ่ยไม่ยอมแพ้ ซ่งรุ่ยเจี๋ยดึงเธอไว้ แล้วพูดว่า “แม่ ทนายเฉินเป็นคนที่พ่อไว้ใจที่สุด เขาไม่โกหกหรอก อย่าก่อเรื่องวุ่นวายอีก”“รุ่ยเจี๋ย ฉันเป็นแม่แกนะ…” “ผมรู้ว่าแม่คือแม่ผม ตอนนี้แม่ก่อเรื่องวุ่นวาย แล้วมันจะได้อะไร?” ซ่งรุ่ยเจี๋ยถามเธอไป๋ซิ่วฮุ่ยพูดไม่ออกก็แค่ไม่อยากฟังการอ่านพินัยกรรม“ผมได้รับความไว้วางใจจากซ่งลี่เฉิง เมื่อเปิดพินัยกรรม เขาแบ่งสมบัติอย่างเท่าเทียม กองทุนของตระก

เธอรีบเบือนสายตาหมายจะหลบเลี่ยงเขา แต่คราวนี้ฮั่วซุนกลับพูดขึ้นมาว่า “คุณเจียงอยู่ที่นี่แล้ว คุณอยากจะทักทายสักหน่อยไหมครับ?” น้ำเสียงของเขาดึงดูดความสนใจของคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เมื่อเจียงเย่าจิ่งหันมามอง ซ่งอวิ้นอวิ้นก็ไม่รู้ว่าจะไปหลบอยู่ตรงไหนดี เธอจึงได้แต่สบตาเขาพลางยิ้มให้ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับฮั่วซุน” “เรื่องอะไรเหรอ?” เจียงเย่าจิ่งถาม ที่จริงเขารู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะถาม หลัก ๆ ก็เพราะอยากรู้ว่าเธอจะตอบอย่างไร ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาระหว่างงานศพของซ่งลี่เฉิง เธอไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์บ่อยนักเพราะมัวแต่ยุ่งง่วน ทั้งยังไม่ยอมให้เขาไปร่วมงานศพอีกต่างหาก ราวกับว่าเธอเอาแต่เว้นระยะห่างอยู่ตลอดเวลา “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอตอบเสียงเบา เจียงเย่าจิ่งยังคงสงบนิ่งแล้วพูดว่า “มากับฉันหน่อย” หลังจากเขาพูดจบก็เดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ซ่งอวิ้นอวิ้นยืนนิ่งด้วยท่าทีลังเลและไม่ยอมตามไป เมื่อฮั่วซุนเห็นว่าเธอไม่ขยับตัว เขาจึงเอ่ยเตือนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ถึงตอนนี้คุณเจียงจะทำดีกับคุณ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะโมโหไม่เป็น ดังนั้นคุณรีบไปจะดีกว่านะครับ” ซ่งอวิ้น

“คุณอยู่กับเจียงเย่าจิ่งมานาน คุณน่าจะรู้ว่าเขาชอบกินอะไรใช่ไหม? คุณช่วยบอกฉันทีได้ไหมคะ?” หยางเชี่ยนเชี่ยนยิ้มให้ ฮั่วซุนกลับหวาดระแวงขึ้นมา เธอเรียกชื่อต้นของเขาแทนที่จะเป็นคุณเจียง “คุณเจียงแต่งงานแล้วนะครับ คุณเองก็ทราบเรื่องนั้นดี คุณซ่งที่คุณพูดคุยด้วยเมื่อสักครู่ยังไงล่ะครับ คุณจะถามเรื่องของชอบของคุณเจียงไปทำไมกัน?” ฮั่วซุนเองก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง ทันทีที่หยางเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยคำถามนี้ขึ้นมา เขาก็รู้ว่าเธอมีจุดประสงค์แอบแฝง ขณะที่เขาพูดก็จงใจเน้นคำว่า “คุณเจียง” เพื่อเตือนสติเธอว่าในเมื่อทำงานอยู่ที่นี่ เธอก็ต้องรู้จักตำแหน่งแห่งที่ของตัวเองและอย่าได้ล้ำเส้น! หยางเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า “ฉันก็แค่…” “ในเมื่อคุณมาทำงานที่นี่ ก็ขอให้ตั้งใจทำงานและอย่าได้ก่อเรื่องโดยไม่จำเป็น ผู้หญิงควรเคารพตัวเองและอย่าได้ปรารถนาในตัวผู้ชายที่แต่งงานแล้ว!” ฮั่วซุนกล่าวเตือนสติ หลังจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป! หยางเชี่ยนเชี่ยนหน้าเปลี่ยนสีครั้งแล้วครั้งเล่า หน้ากากใสซื่อไร้พิษภัยของเธอเกิดรอยร้าว เธอจ้องมองฮั่วซุนพลางรู้สึกว่าเขาจุ้นจ้านมากเกินไปแล้ว เป็นแค่ผู้ช่วยแท้ ๆ มีสิทธิ์อะ

ซ่งอวิ้นอวิ้นเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณเจียง” เมื่อเจียงเย่าจิ่งได้ยินคำเรียกขานเช่นนี้ เขาก็หน้าตึงขึ้นมาทันที ตอนนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่มีอารมณ์จะมาเอาอกเอาใจหรือสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา เธอจึงพูดอย่างไม่เป็นตัวเองว่า “คืนนี้คุณว่างหรือเปล่า?” เจียงเย่าจิ่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีไม่อนาทรร้อนใจ “เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?” "ฉันจองห้องที่โรงแรมเอาไว้แล้ว" มือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอพยายามอยู่หลายครั้งกว่าจะพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งออกมาว่า “โรงแรมแลงตัน ชั้นบนสุด... ..” “ซ่งอวิ้นอวิ้น” ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบ เจียงเย่าจิ่งก็พูดขัดจังหวะเธอขึ้นมาว่า “เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่น่ะ?” เขาสะกดกลั้นความตื่นเต้นในใจแล้วแสร้งทำทีไม่แยแส ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายเชิญชวนเขาก่อน เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไรกันเล่า เพียงแต่เขาไม่แสดงออกต่อหน้าเธอก็เท่านั้น ซ่งอวิ้นอวิ้นจึงถามว่า “คืนนี้คุณสะดวกหรือเปล่า?” “สะดวกสิ” เขาตอบเร็วเกินไป ตอนนี้คำพูดเดียวทรยศหักหลังความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเข้าแล้ว ซ่งอวิ้นอวิ้นหวังว่าเขาจะบอกว่าไม่ว่าง แต่เธอก็เกรงว่าเขาจะไม่ยอ