บทที่ 161

หัวใจของซ่งอวิ้นอวิ้นรู้สึกเหมือนใครมาบีบมันจนหายใจไม่ออก

“เธอคงจะไม่ค้านใช่ไหม?” นายท่านเจียงเดาสีหน้าเธอได้ยาก “เธอจะให้เด็กคนนั้นเรียกเย่าจิ่งว่าพ่อหรือ? เธอคิดว่าทำได้หรือ? เย่าจิ่งจะรับได้ไหม? ฉันจะรับได้ไหม?”

ซ่งอวิ้นอวิ้นคิดไม่รอบคอบจริง ๆ เธอมองข้ามไปเรื่องหนึ่ง

เจียงเย่าจิ่งเป็นทายาทของตระกูลเจียง เขามีเงินมากมายนับไม่ถ้วน

ยิ่งครอบครัวใหญ่เท่าไหร่ ยิ่งต้องระวังมากขึ้นเท่านั้น

แม้เจียงเย่าจิ่งจะพูดว่าไม่สนใจ สามารถทำเหมือนเป็นลูกในสายเลือดได้ แต่ว่านายท่านเจียงจะยอมให้เลี้ยงดูคนที่ไม่มีสายเลือดตระกูลเจียงเหรอ?

ถ้าเกิดว่าเป็นคนในครอบครัวทั่วไป คงจะดี

ตระกูลเจียงเป็นตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล

ไม่เพียงแต่สามารถสืบทอดตระกูลได้ แต่ต้องมีเงินด้วย

ตอนนี้ดู ๆ แล้ว เธอคงคิดเพ้อเจ้อ

พอคิดถึงตนเองและเจียงเย่าจิ่ง เธอมองข้ามหลาย ๆ อย่างไป

และยังไม่สนใจว่าเด็กจะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหน กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อจิตใจของเด็กไหม

เธอสนใจแต่ตัวเอง แต่มองข้ามลูกของตัวเองไป

เธอควรให้ลูกของตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ดีกว่าต้องให้เขาอยู่ในครอบครัวที่ซับซ้อนแบบนี้

“ฉันจะไปเองค่ะ”