บททั้งหมดของ พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก: บทที่ 151 - บทที่ 160

เมื่อซ่งอวิ้นอวิ้นวางสายก็รีบออกไป เดินออกไปก็เห็นเจียงเย่าจิ่งพอดี ส่วนเขาก็จะออกไปเหมือนกันทั้งสองคนสบตากัน เจียงเย่าจิ่งเป็นคนเริ่มพูดก่อน “เธอก็จะออกไปเหรอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า “เพื่อนฉันมีปัญหา ก็เลยเรียกฉันไปหา”เธอมองท่าทางของเจียงเย่าจิ่งที่เหมือนจะออกไปข้างนอกก็เลยถามขึ้น “คุณก็จะออกไปเหรอ?”“อืม”เจียงเย่าจิ่งเดินออกไปก่อน เดินไปด้วยถามไปด้วย “เธอจะไปที่ไหน?”ซ่งอวิ้นอวิ้นที่เพิ่งหาที่อยู่เจอ ก็เลยบอกที่อยู่กับเขาไปเจียงเย่าจิ่งหยุดเดินแล้วหันมามองเธอ “เราไปที่เดียวกัน”“ฮะ?”เธอรู้สึกประหลาดใจ ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ว่า เสิ่นจือเชียนและเจียงเย่าจิ่งสนิทกัน “เสิ่นจือเชียนให้คุณไปหาใช่ไหม?”เจียงเย่าจิ่งตอบรับ “เราไปด้วยกันเถอะ”ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้าเจียงเย่าจิ่งเป็นคนขับรถ และซ่งอวิ้นอวิ้นก็นั่งอยู่ข้าง ๆทั้งสองเงียบตลอดทางจริง ๆ ก็อยากจะพูดแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีผ่านไปสักพักซ่งอวิ้นอวิ้นก็เป็นคนเริ่มพูดก่อน “เพื่อนของฉันชื่ออันลู่ก่อนหน้านี้เคยคบกับเสิ่นจือเชียน”เจียงเย่าจิ่งไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของเสิ่นจือเชียนมากนัก ดังนั้นเลยไม่ค่อยจะรู้มากนัก

ความหล่อทำให้คนตาบอด?! “ฉันเองก็แปลกใจที่ตัวเองชอบเขา ฉันอยากจะบอกเขาเรื่องซวงซวง แต่พออยู่ต่อหน้าเขา ฉันก็พูดไม่ออก ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง รุ่นพี่รู้ไหม? ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยเสียดายเลย แต่พอฉันอยู่ต่อหน้าเจียงเย่าจิ่ง ฉันก็เกิดเสียดายขึ้นมา…”“เสียดายที่คลอดซวงซวงเหรอ?” อันลู่ยกคิ้วขึ้นซ่งอวิ้นอวิ้นส่ายหัว “เสียดายที่คืนนั้นใจร้อน”เธอไม่เคยเสียดายที่คลอดซวงซวงเลย เพราะนั่นคือแก้วตาดวงใจของเธอเธอเสียดาย เพราะเมื่อชอบใครคนหนึ่งแล้ว ก็อยากจะเอาสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเองมอบให้กับคนที่ชอบถึงแม้ว่าเจียงเย่าจิ่งจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ว่าเธอสนใจอันลู่นั่งข้าง ๆ เธอ พูดอย่างจริงใจว่า “อวิ้นอวิ้น ที่ฉันพูดมันอาจจะผิด นี่เป็นแค่ความคิดเห็นของฉัน เธอหาคนทั่วไป ที่ไม่สนใจว่าเธอมีลูกแล้ว ฉันว่าแบบนั้นดีกว่า แต่ว่าเจียงเย่าจิ่งเขาคงไม่ใช่คนธรรมดาใช่ไหมล่ะ?”“ระดับเขา ผู้หญิงแบบไหนที่เขาจะไม่ได้บ้าง? ผู้หญิงสวย ๆ แบบไหนที่เขาไม่เคยเห็นบ้างล่ะ ตอนนี้เขาคงคิดว่ามันแปลกใหม่ สำหรับเธอ เขาชอบเธอ แต่อาจจะไม่นาน แต่เมื่อต้องเจอกับลูกของคนอื่น เขาจะไม่สนใจจริง ๆ เหรอ?““ทุกคนมีความคิด เวลาเขามองเด็ก

แค่รู้สึกสั่นไปทั้งตัวเจียงเย่าจิ่งกอดเธอไว้ พูดปลอบเธอเสียงเบา “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”หยดน้ำตาไหลลงไปที่หางตา และไหลลงไปที่เส้นผมตรงขมับ“ฉัน…เกลียดเขา แต่… ฉันก็รู้สึกเจ็บ” เธอเสียงแหบแห้ง ตัวสั่นเล็กน้อยเจียงเย่าจิ่งพูด “ฉันรู้”นั่นคือพ่อของเธอ อย่างไรเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำ!เธอจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง“ฉัน… ฉันอยากไปเจอเขา” สักพัก เธอก็รีบลุกขึ้นเจียงเย่าจิ่งเอาเสื้อผ้าให้เธอใส่ “ไม่ต้องรีบ”“ฉันจะไม่รีบได้ยังไง!?” จู่ ๆ เธอก็ตะคอกเธอรู้สึกตื่นตระหนก หลังจากเธอตะคอกไปเธอก็รู้ตัวว่าไม่ควรทำแบบนั้น ก็รู้สึกผิดที่โกรธเจียงเย่าจิ่ง“ฉันขอโทษ” เธอพูดเสียงเบาเจียงเย่าจิ่งเช็ดน้ำตาให้เธอ “ฉันจะดุเธอได้ยังไง”เธอมองเขาอย่างตะลึง จู่ ๆ ก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วร้องไห้โฮจนไหล่สั่น!เจียงเย่าจิ่งกอดเธอ ลูบหลังเธอเบา ๆปล่อยให้เธอสงบลงสักพัก สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปเมื่อถึงโรงพยาบาล เธอไม่ได้เจอซ่งลี่เฉิงเป็นครั้งสุดท้าย เขาได้ถูกนำตัวไปไว้ที่ห้องเก็บศพแล้ว ร่างกายถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ไป๋ซิ่วฮุ่ยพิงอยู่ที่ผนังแล้วร้องไห้อย่างเสียใจ ซ่งอว

เช้านี้อากาศเย็นเล็กน้อยเธอใช้มือทั้งสองข้างกอดแขนตัวเองไว้ถ้าเธอบอกหานซินเร็วกว่านี้อีกหน่อยคงจะดี อย่างน้อยสองคนนั้นก็ยังได้เจอกันซ่งลี่เฉิงจากไปอย่างไม่สงบ เป็นเพราะไม่ได้เจอกับหานซินเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า“คิดอะไรอยู่?” เสียงที่ดังขึ้นตามด้วยเสื้อที่คลุมไปบนไหล่ของซ่งอวิ้นอวิ้น!ซ่งอวิ้นอวิ้นหันกลับไปมองเจียงเย่าจิ่ง ใบหน้าของเขานั้นลึกล้ำ ไม่เหมือนกับรูปลักษณ์ที่พิถีพิถันและเนี้ยบ เขาดูสับสนเล็กน้อยในขณะนี้ เขาดูเข้าถึงง่ายกว่ามาก เธอค่อย ๆ ดึงสายตากลับมา “ฉันเพิ่งโทรไปหาแม่ ถ้าฉันบอกแม่เร็วกว่านี้น่าจะดี ฉันกลัวว่าแม่จะไม่ได้เจอหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย…”“ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย พวกเขาก็มีความคิดและทางเลือกของพวกเขาเอง” ถ้าเขาทั้งสองยังรักกัน ก็คงไม่ห่างกันในเมื่อเลิกกันแล้ว มันก็เป็นสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจ ไม่ใช่คนรอบข้างเป็นคนตัดสินยิ่งกว่านั้นพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ ก็ต้องมีความคิดเป็นของตัวเองดังนั้น ความจริงซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ต้องรู้สึกทุกข์ใจ!ซ่งอวิ้นอวิ้นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด “ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย คุณไปนอนพักเถอะ เพราะฉันคุณถึงไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน”“ไม่เป็นไร ฉันจ

เธอรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่เลยเธอไม่สามารถทำให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ แล้วก็ไม่ได้อยู่กับลูกอย่างเต็มที่“พ่อของลูก…” หานซินพูดขึ้นซ่งอวิ้นอวิ้นเงยหน้าขึ้นมองแม่ของตัวเอง สีหน้าของหานซินไม่ค่อยดี ดูออกว่าต้องร้องไห้มาแน่ ๆ“แม่ ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้บอกให้เร็วกว่านี้ ทำให้แม่ไม่ได้เจอพ่อเป็นครั้งสุดท้าย” เธอรู้สึกผิดหานซินไม่โทษเธอ ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดกับตนเองครั้งก่อน แต่เธอไม่สนใจ เธอถอนหายใจ “ถึงแม้จะทำให้เขาไม่พอใจและบ่นเขา ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว เรื่องเมื่อก่อนก็ลืมไปหมดแล้ว แม่กลับมาก็เพราะความสัมพันธ์ของสามีภรรยา เพื่อส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย”“ซวงซวงยังเล็ก ลูกพาซวงซวงกลับไปก่อน แม่กลับเองได้” หานซินเอาของของซวงซวงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นห่วงเธอ “ฉันจะไปกับแม่…”“ซวงซวงยังเล็ก ไม่ต้องพาเขาไปหรอก แม่ไปคนเดียวได้” หานซินดูเข้มแข็ง อารมณ์ก็ดูนิ่งสงบซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าหานซินยังมีความรู้สึกดี ๆ กับซ่งลี่เฉิงอยู๋ ไม่อย่างนั้นคงหย่าไปนานแล้วตอนนี้จู่ ๆ ซ่งลี่เฉิงก็จากไป ในใจของหานซินต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆถึงแม้ต่อหน้าเธอจะแสดงออกว่าไม่รู้สึกอะไร แต่จริง ๆ คงไม่