LOGINShare
บทที่ 153
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 154
ซ่งอวิ้นอวิ้นหันไปมองตามเสียง เห็นเจียงเย่าจิ่ง เธอลงมาจากหน้าต่างแล้วเดินไปหาเขา “เสิ่นจือเชียนเป็นยังไงบ้าง?”เจียงเย่าจิ่งดึงคอเสื้อของเขาแล้วพูดขึ้น “เขาเตรียมที่จะลาออกจากงานที่โรงพยาบาล แล้วกลับไปทำงานที่บริษัทครอบครัว”ซ่งอวิ้นอวิ้นเศร้าลง เธอรู้ว่าเสิ่นจือเชียนรักอาชีพหมอมากแค่ไหน ตอนนี้เขาต้องทิ้งมันไป เขาต้องเศร้ามากแน่ ๆ ?“ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง” เจียงเย่าจิ่งเหมือนจะอ่านใจเธอออก “ไม่ต้องห่วงเขา”ซ่งอวิ้นอวิ้นช่วยเขาปลดกระดุมเสื้อสูทออก เธอหลุบตาลง “ฉันไม่ได้เป็นห่วงเขา”เจียงเย่าจิ่งมองเธอ วันนี้เธอดูไม่เหมือนเดิมซ๋งอวิ้นอวิ้นเอาเสื้อโค้ตของเขาไปแขวนให้ แล้วพูด “คุณจะอาบน้ำก่อนไหม?”เจียงเย่าจิ่งสูดหายใจเข้า“ฉันจะเตรียมน้ำให้คุณเอง” ซ่งอวิ้นอวิ้นเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำเจียงเย่าจิ่งรั้งเธอไว้แล้วถาม “เธอมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า?”ซ่งอวิ้นอวิ้นยิ้มให้เขา “ฉันดูเหมือนมีเหรอ?”่เธอแค่อยากสงบศึกกับเจียงเย่าจิ่ง และเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่มีต่อเขา!ความสงบและความอ่อนโยนของเธอ ทำให้เจียงเย่าจิ่งใจเต้น!เขาก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมาซ่งอวิ้นอวิ้นใช้แขนโอบรอบคอเขา
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 155
แค่รู้สึกสั่นไปทั้งตัวเจียงเย่าจิ่งกอดเธอไว้ พูดปลอบเธอเสียงเบา “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”หยดน้ำตาไหลลงไปที่หางตา และไหลลงไปที่เส้นผมตรงขมับ“ฉัน…เกลียดเขา แต่… ฉันก็รู้สึกเจ็บ” เธอเสียงแหบแห้ง ตัวสั่นเล็กน้อยเจียงเย่าจิ่งพูด “ฉันรู้”นั่นคือพ่อของเธอ อย่างไรเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำ!เธอจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง“ฉัน… ฉันอยากไปเจอเขา” สักพัก เธอก็รีบลุกขึ้นเจียงเย่าจิ่งเอาเสื้อผ้าให้เธอใส่ “ไม่ต้องรีบ”“ฉันจะไม่รีบได้ยังไง!?” จู่ ๆ เธอก็ตะคอกเธอรู้สึกตื่นตระหนก หลังจากเธอตะคอกไปเธอก็รู้ตัวว่าไม่ควรทำแบบนั้น ก็รู้สึกผิดที่โกรธเจียงเย่าจิ่ง“ฉันขอโทษ” เธอพูดเสียงเบาเจียงเย่าจิ่งเช็ดน้ำตาให้เธอ “ฉันจะดุเธอได้ยังไง”เธอมองเขาอย่างตะลึง จู่ ๆ ก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วร้องไห้โฮจนไหล่สั่น!เจียงเย่าจิ่งกอดเธอ ลูบหลังเธอเบา ๆปล่อยให้เธอสงบลงสักพัก สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปเมื่อถึงโรงพยาบาล เธอไม่ได้เจอซ่งลี่เฉิงเป็นครั้งสุดท้าย เขาได้ถูกนำตัวไปไว้ที่ห้องเก็บศพแล้ว ร่างกายถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ไป๋ซิ่วฮุ่ยพิงอยู่ที่ผนังแล้วร้องไห้อย่างเสียใจ ซ่งอว
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 156
“สมบัติของตระกูลซ่ง ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรพูดยังไงก็ได้ ไป๋ซิ่วฮุ่ย พ่อฉันตายได้ยังไงกันแน่ ฉันจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ถ้าเกิดคุณมีส่วนเกี่ยวข้อง ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน” ซ่งอวิ้นอวิ้นทั้งเย็นชาและเข้มงวดไป๋ซิ่วฮุ่ยเพิ่งกลับมา “เธอกล้าแย่งสมบัติของลูกฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไป!”“แม่…”ซ่งรุ่ยเจี๋ยต้องการโน้มน้าวไป๋ซิ่วฮุ่ย ตอนนี้ซ่งลี่เฉิงเพิ่งตาย พวกเขาก็เถียงกันต่อหน้าร่างของเขา หน้าแดงหูแดง แล้วเขาจะจากไปปอย่างสงบได้อย่างไร?“ซ่งรุ่ยเจี๋ย ฉันจะบอกแกให้ อย่าถูกพ่อของแกล้างสมอง ฉันคือคนที่สนิทกับแกมากที่สุด เธอ ซ่งอวิ้นอวิ้นและแกเกี่ยวอะไรกัน?” ไป๋ซิ่วฮุ่ยเสียงดังลั่น ซ่งรุ่ยเจี๋ยเข้าข้างซ่งอวิ้นอวิ้นตลอด ซึ่งทำให้เธอไม่ชอบคิดว่าที่ซ่งรุ่ยเจี๋ยเป็นแบบนี้เพราะความผิดของซ่งลี่เฉิง เขาสอนลูกชายในสิ่งที่ผิด!พี่น้องที่มีพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ จะมีความรู้สึกอย่างไรกัน?ยิ่งทำให้ตนเองกับซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ลงรอยกัน บังคับให้ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่สามารถเป็นพี่น้องกับซ่งอวิ้นอวิ้นได้!แล้วยิ่งตอนนี้มีเรื่องสมบัติเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอยิ่งไม่อยากให้ซ่งรุ่ยเจี๋ยกับซ่งอวิ้นอวิ้นอยู่ใกล้กัน!ซ่งอวิ้นอวิ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 157
เช้านี้อากาศเย็นเล็กน้อยเธอใช้มือทั้งสองข้างกอดแขนตัวเองไว้ถ้าเธอบอกหานซินเร็วกว่านี้อีกหน่อยคงจะดี อย่างน้อยสองคนนั้นก็ยังได้เจอกันซ่งลี่เฉิงจากไปอย่างไม่สงบ เป็นเพราะไม่ได้เจอกับหานซินเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า“คิดอะไรอยู่?” เสียงที่ดังขึ้นตามด้วยเสื้อที่คลุมไปบนไหล่ของซ่งอวิ้นอวิ้น!ซ่งอวิ้นอวิ้นหันกลับไปมองเจียงเย่าจิ่ง ใบหน้าของเขานั้นลึกล้ำ ไม่เหมือนกับรูปลักษณ์ที่พิถีพิถันและเนี้ยบ เขาดูสับสนเล็กน้อยในขณะนี้ เขาดูเข้าถึงง่ายกว่ามาก เธอค่อย ๆ ดึงสายตากลับมา “ฉันเพิ่งโทรไปหาแม่ ถ้าฉันบอกแม่เร็วกว่านี้น่าจะดี ฉันกลัวว่าแม่จะไม่ได้เจอหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย…”“ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย พวกเขาก็มีความคิดและทางเลือกของพวกเขาเอง” ถ้าเขาทั้งสองยังรักกัน ก็คงไม่ห่างกันในเมื่อเลิกกันแล้ว มันก็เป็นสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจ ไม่ใช่คนรอบข้างเป็นคนตัดสินยิ่งกว่านั้นพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ ก็ต้องมีความคิดเป็นของตัวเองดังนั้น ความจริงซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ต้องรู้สึกทุกข์ใจ!ซ่งอวิ้นอวิ้นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด “ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย คุณไปนอนพักเถอะ เพราะฉันคุณถึงไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน”“ไม่เป็นไร ฉันจ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 158
ที่จริงคือซ่งรุ่ยเจี๋ย“รุ่ยเจี๋ย!”ไป๋ซิ่วฮุ่ยรีบวิ่งไปด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าลูกชายของเธอจะตาย!เธอยกชั้นวางขึ้นไป กอดลูกชายที่หมดสติเอาไว้ แล้วตบเบา ๆ ที่แก้ม “รุ่ยเจี๋ยฟื้นขึ้นมาสิ อย่าทำให้แม่ตกใจ ฮือฮือ…”ไป๋ซิ่วฮุ่ยร้องไห้ ร้องไห้จริง ๆ เธอมีลูกชายแค่คนเดียว อีกทั้งยังฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เขาถ้าเกิดอะไรที่ไม่ดีกับซ่งรุ่ยเจี๋ย เธอก็คงอยู่ไม่ได้เธอทำอะไรมากมายก็เพื่อลูกชาย!“แกโง่เหรอ ไปช่วยผู้หญิงที่จะแย่งสมบัติของแกไปทำไม?”เข่าของซ่งอวิ้นอวิ้นมีเลือดไหลออกมา เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะดูแลตัวเอง แล้วยังล้วงเอาโทรศัพท์มากดโทร 120เธอเดินกะเผลก ๆ เพื่อจะไปดูอาการของซ่งรุ่ยเจี๋ยว่าหนักหรือเปล่า ไป๋ซิ่วฮุ่ยคิดว่าเธอจะทำร้ายลูกชายของตัวเองอีก เลยผลักเธอ “อย่าจับลูกชายของฉัน!”ซ่งอวิ้นอวิ้นแทบทรงตัวไม่อยู่“ถ้าไม่อยากให้ลูกชายของคุณเป็นอะไรไปมากกว่านี้ก็ให้ฉันดู ฉันเป็นหมอ ฉันไม่ทำอะไรเขาหรอก” เธอพูดเสียงเรียบไป๋ซิ่วฮุ่ยกอดลูกชายไว้ด้วยความเจ็บปวด แล้วตำหนิ “ถ้าไม่ใช่เธอ ลูกชายฉันคงจะไม่เป็นแบบนี้…”“เป็นเพราะคุณตั้งใจจะทำร้ายคนอื่น ลูกชายของคุณก็เลยเดือดร้อนไปด้วย” ซ่งอ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 159
เธอรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่เลยเธอไม่สามารถทำให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ แล้วก็ไม่ได้อยู่กับลูกอย่างเต็มที่“พ่อของลูก…” หานซินพูดขึ้นซ่งอวิ้นอวิ้นเงยหน้าขึ้นมองแม่ของตัวเอง สีหน้าของหานซินไม่ค่อยดี ดูออกว่าต้องร้องไห้มาแน่ ๆ“แม่ ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้บอกให้เร็วกว่านี้ ทำให้แม่ไม่ได้เจอพ่อเป็นครั้งสุดท้าย” เธอรู้สึกผิดหานซินไม่โทษเธอ ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดกับตนเองครั้งก่อน แต่เธอไม่สนใจ เธอถอนหายใจ “ถึงแม้จะทำให้เขาไม่พอใจและบ่นเขา ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว เรื่องเมื่อก่อนก็ลืมไปหมดแล้ว แม่กลับมาก็เพราะความสัมพันธ์ของสามีภรรยา เพื่อส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย”“ซวงซวงยังเล็ก ลูกพาซวงซวงกลับไปก่อน แม่กลับเองได้” หานซินเอาของของซวงซวงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นห่วงเธอ “ฉันจะไปกับแม่…”“ซวงซวงยังเล็ก ไม่ต้องพาเขาไปหรอก แม่ไปคนเดียวได้” หานซินดูเข้มแข็ง อารมณ์ก็ดูนิ่งสงบซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าหานซินยังมีความรู้สึกดี ๆ กับซ่งลี่เฉิงอยู๋ ไม่อย่างนั้นคงหย่าไปนานแล้วตอนนี้จู่ ๆ ซ่งลี่เฉิงก็จากไป ในใจของหานซินต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆถึงแม้ต่อหน้าเธอจะแสดงออกว่าไม่รู้สึกอะไร แต่จริง ๆ คงไม่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 160
เมื่อพูดออกไป เธอก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นอุ้มเด็กอยู่ เธอรีบเดินเข้าไป แล้วถาม “เด็กน้อยคนนี้มาจากไหนคะ?”ไม่รอช้าให้ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบกลับ เธอก็รีบทาย “ลูกของคุณอันใช่ไหม?”อันลู่มองไปทางทางซ่งอวิ้นอวิ้น มุมปากของเธอโค้งขึ้น ซ่อนความรู้สึกอ่อนโยนไว้ “ฉันคิดว่า ฉันไม่ได้มีชีวิตที่ดีขนาดนั้น”ป้าหวู่รู้สึกแปลกใจ “งั้นของใครกัน?”“ของฉันเองค่ะ” ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดป้าหวู่ตาโต “คุณผู้หญิง… คุณ คุณพูดอะไร เด็กคนนี้เป็นลูกของใคร?”ไม่นานเธอก็คิดออก “เป็นของคุณผู้ชายหรือคะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นส่ายหัว “ไม่ใช่”“อะไรนะคะ? !!” ป้าหวู่ไม่สามารถทนฟังได้ “ไม่ใช่ของคุณผู้ชาย แล้วอย่างนั้นของใคร? คุณคลอดลูกของผู้ชายคนอื่นหรือ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ปฏิเสธ “อืม”“อวิ้นอวิ้น” เสียงโกรธเข้ม ที่ดังมาจากข้างหลังของเธอซ่งอวิ้นอวิ้นหันไป ก็เห็นนายท่านเจียงยืนถือไม้เท้าอยู่ ยืนอยู่ตรงบันได มองดูท่าทางของเขาคงได้ยินเสียงของป้าหวู่ ใบหน้าซีดลง เขาพูดอย่างใจเย็น “เธอตามฉันมา”เมื่อพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องหนังสือของเจียงเย่าจิ่งพ่อบ้านเฉียนมองซ่งอวิ้นอวิ้น ด้วยสายตาเย็นชา เหมือนจะต่อว่าซ่งอวิ้นอวิ้นเมื่อก่อนนายท
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 161
หัวใจของซ่งอวิ้นอวิ้นรู้สึกเหมือนใครมาบีบมันจนหายใจไม่ออก“เธอคงจะไม่ค้านใช่ไหม?” นายท่านเจียงเดาสีหน้าเธอได้ยาก “เธอจะให้เด็กคนนั้นเรียกเย่าจิ่งว่าพ่อหรือ? เธอคิดว่าทำได้หรือ? เย่าจิ่งจะรับได้ไหม? ฉันจะรับได้ไหม?”ซ่งอวิ้นอวิ้นคิดไม่รอบคอบจริง ๆ เธอมองข้ามไปเรื่องหนึ่งเจียงเย่าจิ่งเป็นทายาทของตระกูลเจียง เขามีเงินมากมายนับไม่ถ้วนยิ่งครอบครัวใหญ่เท่าไหร่ ยิ่งต้องระวังมากขึ้นเท่านั้นแม้เจียงเย่าจิ่งจะพูดว่าไม่สนใจ สามารถทำเหมือนเป็นลูกในสายเลือดได้ แต่ว่านายท่านเจียงจะยอมให้เลี้ยงดูคนที่ไม่มีสายเลือดตระกูลเจียงเหรอ?ถ้าเกิดว่าเป็นคนในครอบครัวทั่วไป คงจะดีตระกูลเจียงเป็นตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพลไม่เพียงแต่สามารถสืบทอดตระกูลได้ แต่ต้องมีเงินด้วยตอนนี้ดู ๆ แล้ว เธอคงคิดเพ้อเจ้อพอคิดถึงตนเองและเจียงเย่าจิ่ง เธอมองข้ามหลาย ๆ อย่างไปและยังไม่สนใจว่าเด็กจะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหน กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อจิตใจของเด็กไหมเธอสนใจแต่ตัวเอง แต่มองข้ามลูกของตัวเองไปเธอควรให้ลูกของตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ดีกว่าต้องให้เขาอยู่ในครอบครัวที่ซับซ้อนแบบนี้“ฉันจะไปเองค่ะ”
Latest chapter
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
