บททั้งหมดของ พลิกชะตารัก มรดกเซียน: บทที่ 481 - บทที่ 490

“เอ๋ เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?...”หมอชุยรู้สึกประหลาดใจเขายังคงใช้หลาย ๆ วิธีต่อไป แต่ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวจากคุณผู้หญิงเฝิง“หมอชุย เกิดอะไรขึ้น? ทำไมภรรยาผมยังไม่ตื่น?”เฝิงเจิ้นถามอย่างกังวล“อาการของคุณผู้หญิงในครั้งนี้ดูจะรุนแรงกว่าแต่ก่อน…”ท่าทางของหมอชุยเคร่งขรึมขึ้นมาอีกเล็กน้อยเมื่อก่อนเวลาที่คุณผู้หญิงเฝิงเป็นลม เขามักจะสามารถทำให้เธอฟื้นได้อย่างรวดเร็วโดยใช้วิธีการรักษาทางการแพทย์ไม่กี่วิธีตอนนี้เขาเกือบจะใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองจากคุณผู้หญิงเฝิงถึงจะใช้เท้าคิดก็เห็นได้ชัดว่าอาการของคุณผู้หญิงเฝิงในครั้งนี้ร้ายแรงกว่าเมื่อก่อนมาก!เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอชุยพูด เฝิงเจิ้นก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก “หมอชุย ถ้างั้นตอนนี้ควรทำยังไง?”“คุณเฝิงไม่ต้องกังวล ผมมีวิธีอื่นที่ง่ายและมีประสิทธิภาพมากที่สุด ซึ่งก็คือการฉีดยากระตุ้นให้ตื่น…”หมอชุยลังเลที่จะพูดการฉีดยากระตุ้นให้ตื่นได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อรักษาผู้ป่วยอาการโคม่า แต่บางครั้งอาจก่อให้เกิดผลข้างเคียงเล็กน้อยขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของแต่ละบุคคลโดยทั่วไปแพทย์จะไ

“พ่อ…”พี่น้องเฝิงรั่วซวงและเฝิงหลุนไม่พอใจอย่างมากฉินหมิงก็เป็นแขกของพวกเขาเช่นกัน เฝิงเจิ้นไม่เพียงใช้กำลังกับฉินหมิงเท่านั้น แต่ยังเอ่ยปากไล่เขาออกไปด้วย นี่มันมากเกินไปแล้ว!“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ส่งแขก!”ดวงตาที่เฉียบคมของเฝิงเจิ้นมองไปทางเฝิงรั่วซวงและเฝิงหลุนทางเฝิงรั่วซวงไม่กลัว แต่เฝิงหลุนนั้นกลัวอำนาจของพ่อมาตั้งแต่เด็ก เขาตัวสั่นและไม่กล้าโต้แย้งพ่อของเขาอีกมีเจตนาดีแต่กลับถูกเข้าใจผิด!ไม่ว่าฉินหมิงจะอารมณ์ดีแค่ไหนเขาก็โกรธมากหากเขาไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตมนุษย์ เขาคงจะออกไปนานแล้ว คงไม่อยู่ที่นี่เพื่อทำให้ตัวเองลำบากใจ!แต่เมื่อทุกอย่างมาถึงจุดนี้ เขาก็พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เฝิงเจิ้นปฏิเสธที่จะฟังคำห้ามของเขา เขาก็คงทำอะไรไม่ได้“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอตัว!”ฉินหมิงตะคอกอย่างเย็นชา หันหลังสะบัดแขนเสื้อจากไป“คุณชายฉิน เดี๋ยวผมไปส่ง…”เฝิงหลุนถอนหายใจพลางรีบไล่ตามเขาไป“เอาล่ะหมอชุย ตอนนี้เงียบแล้ว”“คุณรีบช่วยภรรยาของผมเร็ว ๆ เถอะ!”เฝิงเจิ้นเร่งเร้าโดยมองไปยังภรรยาของเขาที่อยู่บนเตียง ดวงตาที่เฉียบคมเดิมของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาก“ครับ”

คุณฉีสัมผัสได้ถึงความกังวลและความจริงใจในน้ำเสียงของเฝิงเจิ้น เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบรับคำขอของเฝิงเจิ้น “ชีวิตมนุษย์ตกอยู่ในความเสี่ยง การช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยไม่ใช่เรื่องที่ผมทำไม่ได้”“แต่คุณก็ทราบดีว่าผมเคยวินิจฉัยและรักษาคุณผู้หญิงมาหลายครั้งแล้ว ซึ่งอาการของเธอนั้นแปลกมาก สิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดคือสั่งยาบำรุงสองสามอย่างเพื่อช่วยฟื้นฟูร่างกายของเธอเท่านั้น”“ส่วนอื่น ๆ ผมไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว”เมื่อก่อนตอนที่เฝิงเจิ้นพาภรรยาไปพบแพทย์ชื่อดัง ซึ่งครั้งหนึ่งก็เคยได้รับรักษาจากคุณฉี คุณฉีทำได้เพียงรักษาตามอาการเท่านั้น ไม่สามารถรักษาได้ตรงจุด“ผมรู้ แต่เมื่อครู่ภรรยาของผมเพิ่งได้รับการฉีดยากระตุ้นให้ตื่น จู่ ๆ เธอก็อาเจียนเป็นเลือด และสลบไปจนโคม่า อาการของเธอตอนนี้อยู่ในขั้นวิกฤติมาก ๆ ”“ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณรักษาเธอให้หายขาด แค่ขอให้คุณทำให้เธอฟื้นได้ก็พอ”เฝิงเจิ้นถอนหายใจและอธิบายสถานการณ์คร่าว ๆ“อะไรนะ?”“ฉีดยากระตุ้นให้ตื่น?”คุณฉีรู้สึกตกใจ“ใช่ มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”เฝิงเจิ้นถือโอกาสถามหลังจากที่ภรรยาของเขาอาเจียนออกมาเป็นเลือด เขาก็เดาไปแล้วว่าอาจเป็นเพ

แต่ก่อนที่เขาจะมีเวลาให้รู้สึกสบายใจ ประโยคถัดไปของคุณฉีทำให้อารมณ์ของเขาดิ่งฮวบเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งทันที!“คุณเฝิง ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งฉินหมิงเคยไปรักษาคุณหญิงใหญ่สวีแห่งตระกูลสวี คุณลองไปสอบถามทางนั้นดู พวกเขาน่าจะรู้ที่อยู่ของฉินหมิง”คุณฉีกล่าวเสริม“เอ่อ…”เฝิงเจิ้นรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เขายืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้นคุณฉีทำให้รู้อย่างชัดแจ้งว่าแม้ตัวเขาจะใช้เท้าคิดก็เดาได้ว่าฉินหมิงที่คุณฉีกำลังพูดถึงนั้นต้องเป็นฉินหมิงที่เขาเพิ่งไล่ออกไปอย่างแน่นอน!ขณะนี้ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ไม่แปลกใจที่ฉินหมิงกล้าพูดว่าตัวเองรักษาภรรยาของเขาได้ นี่ไม่ใช่การคุยโว เพราะสิ่งที่ฉินหมิงพูดนั้นคือเรื่องจริง!เขาโง่เขลาเกินบรรยาย อีกทั้งยังตำหนิฉินหมิงอย่างผิด ๆ !“คุณเฝิง ทำไมคุณไม่พูดล่ะ?”เมื่อเห็นเฝิงเจิ้นที่อยู่ปลายสายตกอยู่ในความเงียบ คุณฉีก็ถามขึ้น“ขอบคุณคุณฉีมาก…”“ผมรู้แล้วว่าฉินหมิงที่คุณพูดถึงคือใครผมจะรีบไปเชิญเขามารักษาภรรยาของผมทันที!”สีหน้าของเฝิงเจิ้นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ไม่ลืมขอบคุณคุณฉีก่อนจะวางสายเมื่อเห็นสีหน้าของพ่อเธอดูแย่มาก เฝิงรั่วซวงก็ระงั

เฝิงเจิ้นมีสีหน้าตกตะลึงและสับสน เขาเดาไม่ถูกว่าที่ฉินหมิงอยากจะทำการรักษาให้เป็นเพราะความขุ่นเคืองหรือเพราะว่าทำไม่ได้จริง ๆ !“เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้!”“พูดตามตรง หากให้ผมรักษาคุณผู้หญิงตั้งแต่แรก ผมคงมั่นใจมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าจะรักษาเธอได้”“แต่ตอนนี้ ยานั่นได้กระตุ้นพลังงานทางกายภาพของเธอและทำให้อาการแย่ลง ความหนาวเย็นที่อัดแน่นอยู่ในร่างกายได้ลามไปยังหัวใจแล้ว จนแม้แต่สิบเปอร์เซนต์ผมก็ยังไม่มั่นใจ…”ฉินหมิงส่ายหัวด้วยความเสียใจ“เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…”“ความผิดของผมเอง ผมดึงดันจนทำให้หลานจือต้องตกอยู่ในสภาพนี้ เป็นผมเองที่ทำร้ายเธอ!”ใบหน้าของเฝิงเจิ้นซีดลง อยากจะตีตัวเองสักหลาย ๆ ที และเขารู้สึกเสียใจเกินจะบรรยายน่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มียาแก้เสียใจขาย ไม่ว่าเขาจะเสียใจกี่ครั้ง มันก็ไม่ช่วยบรรเทาอาการเหล่านั้นได้!“คุณชายฉิน คุณบอกแค่ว่าแม้แต่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ยังไม่มั่นใจ แต่คุณไม่ได้บอกว่าไม่มีทางรักษานี่”“พอมีวิธีไหนที่จะรักษาแม่ของผมได้บ้าง?”เฝิงหลุนถามอย่างร้อนใจ“ก็พอมีอยู่ทางหนึ่ง แต่โอกาสสำเร็จยังต่ำเกินไป…”ฉินหมิงกำลังจะพูดแต่ก็หยุดชะงั