All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 81 - Chapter 90

"พี่สาวเบามากเลย" อี้จิ่นหลีกล่าว เขาพูดความจริง แม้ว่าหลิงอี้หรานจะสูงกว่า 160 ซม. แต่ตอนแบกเธออยู่ เขาก็ประเมินว่าเธอมีน้ำหนักน้อยกว่า 45 กก. ดูเหมือนว่าเขาต้องเสี้ยงดูเธอให้ดีกว่านี้ในอนาคตใบหน้าของเธอซบกับหลังของเขาและเธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น นานแล้วที่มีคนอุ้มเธอแบบนี้ ในความทรงจำของเธอตอนเด็ก ๆ แม่เป็นคนเดียวที่อุ้มเธอ และตอนนี้ความทรงจำพวกนั้นก็เริ่มเลือนลาง"จิน นายใจดีมากเลยนะ" เธอพึมพำ“พี่สาวจะบอกว่าฉันเป็นคนดีอีกแล้วเหรอ?” เขาแหย่“ฉันอยากจะบอกว่านายเป็นน้องชายที่ดี ฉันโชคดีมากที่มีน้องชายแบบนายเนี่ย” เธอตอบน้องชาย... แววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยตอนที่เขาเริ่มเล่นเกมนี้ เขาอยู่เคียงข้างเธอในฐานะน้องชายและเธอให้เขาเรียกว่า ‘พี่สาว’ แต่ตอนนี้เขาอยากเป็นมากกว่าน้องชาย ความปรารถนาของเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น…อี้จิ่นหลีแบกหลิงอี้หรานมาที่ทางเข้าโรงพยาบาลและไม่นานรถของชินเหลียนอีก็มาถึงหลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในรถแล้ว ชินเหลียนอีก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นด้วยท่าทางที่โกรธและไม่พอใจ แม้ว่าอี้จิ่นหลีจะได้ยินเรื่องราวคร่าว ๆ มาจากเกาฉงหมิงแล้ว แต่ได้ยินชิน เหลี

"แต่ถ้าฉันถูกไล่ออกและไม่มีรายได้ ค่าเช่ารวมทั้งเงินค่าอาหารและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ... "“พี่ยังมีฉัน!” เขาร้อง “ฉันจะหาเงินมาดูแลเอง พี่จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้มาก”หลิงอี้หรานจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างงุนงง แม้เธอจะรู้ว่าเขาทำงานแปลก ๆ ทุกวันและไม่สามารถหาเงินได้มาก แต่สิ่งที่เขาพูดตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนชีวิตของเธอไม่เหงาและไร้หนทางอีกต่อไป เธอมีจิน"โทรสิ" เขานำโทรศัพท์มาให้เธอเธอเม้มริมฝีปากและโทรหาหัวหน้าแผนกที่ดูแลคนงานสุขาภิบาลที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลเธอคิดว่าการขอลาพักเป็นระยะเวลานานคงยาก แต่น่าแปลกใจว่าเมื่อเธอขอลาพักหนึ่งสัปดาห์หัวหน้าก็รีบตอบตกลง แถมเขาบอกว่าถ้าสัปดาห์เดียวไม่พอ เธอขอสองสัปดาห์ก็ได้ นอกจากนี้เธอยังคงได้รับค่าจ้างขั้นต่ำไม่มีการหักแต่อย่างใดหลิงอี้หรานประหลาดใจ แม้หลังจากวางสายแล้วเธอก็ยังงุนงง"ทำไมรู้สึกเหมือนว่าหัวหน้าแผนกถึงอยากให้ฉันลางานยาว ๆ? ฉันไม่รู้ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันเเน่"“ถึงไม่รู้ ก็ไม่ต้องกังวลหรอก เพราะการลายาวของพี่ก็ได้รับการอนุมัติแล้ว” อี้จิ่นหลีกล่าวในขณะที่กำลังล้างเท้าของเธอต่อไปนิ้วของ

แต่เกาฉงหมิงรีบเตือนตัวเองว่าให้หยุดคิด เรื่องนี้ไม่ใช่อะไรที่เขาจะเดาไปเรื่อย เกาฉงหมิงปิดประตูห้องเช่าอย่างเบามือ ภายในห้องอี้จิ่นหลีจับจ้องผู้หญิงที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทราและเอายาในมือของเขาใส่ปากที่ค่อนข้างแห้งของเธอ “เป็นเด็กดี แล้วกินยานะ”แต่เธอเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาไม่สามารถแม้แต่จะเอาเม็ดยาเข้าไปในปากได้ริมฝีปากบางของอี้จิ่นหลีเม้มจนเป็นเส้นตรง จากนั้นเขาก็ใส่ยาพร้อมน้ำเข้าปากตัวเอง ก่อนก้มหน้าลงไปใกล้อี้หรานเขาแนบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธอ ใช้ปลายลิ้นแทรกเปิดปากของเธอแล้วดันเม็ดยาเข้าไป ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีการอื่น แต่เขาก็ยังคงใช้เทคนิคนี้เพื่อป้อนยาให้เธอแม้ว่าเม็ดยาจะอยู่ในปากของเธอแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ละไปจากริมฝีปากของเธอมันเหมือนความรู้สึกโลภหรือการเสพติดประเภทหนึ่ง ยิ่งฉันผัสเธอมากเท่าไร เขาก็ยิ่งต้องการเธอมากขึ้น จน... ไม่อาจละไปได้“อี้หราน... ” เขาพึมพำเบา ๆ เรียกชื่อเธอจู่ ๆ เธอดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่างได้และค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาที่พร่ามัวของเธอจ้องมองมาที่เขาเขาอึ้งไปเล็กน้อยและเพราะสาเหตุบางอย่างทำให้เขาร้อนรนขึ้นมาเธอ

เซียวจื่อฉีต้องการไปขอโทษอี้จิ่นหลี แต่ไม่มีโอกาสได้พบเขาเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืนอยู่หน้าทางเข้าชุมชนที่หลิงอี้หรานอาศัยอยู่ เมื่อเซียวจื่อฉีสังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากที่พักและมีร่างหนึ่งกำลังออกจากรถเดินไปที่ทางเข้า เขาก็รีบลงจากรถเพื่อเข้าหาชายคนนั้น"ท่านประธานอี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพราะน้องสาวของผมโง่เขลา ได้โปรดเมตตาและปล่อยตระกูลเซียวไปเถอะนะครับ" เซียวจื่อฉีขอร้องด้วยท่าทีที่เจียมเนื้อเจียมตัว“ปล่อยให้ตระกูลเซียวไปอย่างนั้นเหรอ?” อี้จิ่นหลีแค่นเสียง"หากคุณมีเงื่อนไขใด ๆ โปรดระบุมาได้เลยครับ ผมจะยอมรับเเละทำทุกอย่างที่ผมสามารถทำได้"ดวงตาที่สวยงามและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของอี้จิ่นหลีจ้องมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเซียวจื่อฉีรู้สึกราวกับว่าเลือดในกายจับเป็นก้อนแข็ง สายตาของอี้จิ่นหลี ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกเป็นเป้าของสัตว์ดุร้ายและเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง"พูดถึงเรื่องนี้ ผมก็ติดค้างคุณ" อี้จิ่นหลีพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ติดค้าง?” เซียวจื่อฉีอึ้ง เขาไม่รู้ว่าชายคนนี้ติดค้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่"คราวนี้ผมจะปล่อ

"เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย? เธอมีความคิดแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไงกัน?"“มันรู้สึกแปลก ๆ ที่ยืนอยู่ใกล้กันเกินไปน่ะ” หลิงอี้หรานอธิบาย"โอเค ได้" เขาพูดและเอามือออก เขาก้าวถอยหลังและจัดระเบียบสิ่งของบนโต๊ะเธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและลูบแก้มของตัวเองที่ร้อนฉ่า“เมื่อกี้ตอนที่เรายืนอยู่ใกล้ขนาดนั้น พี่อยากจูบฉันเหรอ?” จู่ ๆ เขาก็ถาม ทำให้เธอตกตะลึงดวงตาสีดำเหมือนอัลมอนด์ของเธอกะพริบและเธอรู้สึกว่าแก้มเธอยิ่งร้อนขึ้น"มันเป็นคำถามที่ยากจะตอบเหรอ?" เขาถามด้วยคิ้วโค้งเล็กน้อย“ฉัน... ฉัน คือว่า... ” เธอตะกุกตะกัก“ถ้าเป็นพี่สาว ฉันก็ยอมนะ” เขาขัดจังหวะเธอ "ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นจูบ แต่ถ้าเป็นพี่สาวก็คงไม่เป็นไร"แสงแดดส่องเข้ามาในบ้านผ่านหน้าต่างกระจกแคบ ๆ ส่องลงบนตัวเขา สีหน้าของเขาจริงจังมากราวกับว่าเขากำลังบอกว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดนั้นไม่ได้ล้อเล่นอึดใจสั้น ๆ นั้น ประโยคที่ว่า “ฉันเห็นตัวเองเป็นพี่สาวนาย” กลับติดอยู่ในปากและเธอก็ไม่อาจพูดออกมา…ช่วงบ่ายหลิงอี้หรานไม่มีอะไรทำจึงกดโทรศัพท์ของเธอเล่นและพบข่าวเกี่ยวกับเซียวจื่ออี้ ข่าวระบุว่าเซียวจื่ออี้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเมื่อคืน