All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อเช้านี้แม้ว่าหลิงอี้หรานจะบอกว่าชายคนนั้นเป็น "น้องชาย" ของเธอ เขาก็รู้สึกว่าต้องตรวจสอบด้วยตัวเองก่อนจึงจะสบายใจได้รถมาถึงประตูทางเข้าหมู่บ้านชานเมือง เซียวจื่อฉีก็ลงจากรถเข้าไปในหมู่บ้าน มองหาอาคารและเลขตึก หลังจากหาอยู่พักหนึ่งในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่หน้าประตูแคบ ๆนี่ก็เป็นแบบบ้านเช่าชานเมืองทั่วไปหลิงอี้หรานอาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ?เซียวจื่อฉีกำลังจะเคาะประตูขณะที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาเขาหลบไปอยู่ในมุมมืดอีกด้านโดยสัญชาตญาณแล้วมองไปทางเสียงฝีเท่าปรากฎว่ามีรูปร่างสูงเดินเข้ามาทางเขาเมื่อร่างสูงนั้นเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ดวงตาของเซียวจื่อฉีก็เบิกกว้างขึ้นทุกที การคาดเดาที่เขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ในที่สุดก็กลายเป็นความจริงนั่นคือ...อี้จิ่นหลี! อี้จิ่นหลีจริง ๆ !เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะมีลักษณะคล้ายกันขนาดนี้ตอนนี้อี้จิ่นหลียังแต่งตัวชุดเดิมแบบที่เขาเห็นเมื่อวาน ทำไม... ทำไมอี้จิ่นหลีถึงมาอยู่ที่นี่ได้?!เซียวจื่อฉีรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาจากฝ่าเท้าและร่างกายของเขาก็เย็นเยียบในที่สุดอี้จิ่นหลีก็ยืนอยู่หน้าประตูแคบ ๆ ที่เซียวจื่อฉียืนอยู่เมื่อกี้ เขายกมือข

แต่ในตอนนี้ เมื่อเขามองไปที่แฟนสาวของเขาที่สวมชุดที่งดงามเช่นนี้ สิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจของเขามีเพียงภาพที่เขาเห็นเมื่อคืน ใบหน้าของอี้จิ่นหลีและหลิงอี้หรานโผล่เข้ามาในความคิดจนตอนนี้เขายังรู้สึกว่าสิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืนมันเหมือนความฝัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? หลิงอี้หราน และอี้จิ่นหลีเป็นอะไรกันแน่?!เมื่อเห็นว่าคู่หมั้นของเธอกำลังใจลอย ห่าวอี้เหมิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "คุณเป็นอะไรไป? คุณใจลอยไปมากในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ ถ้าคุณไม่ต้องการที่จะหมั้นกับฉันก็บอกมาเลย"เซียวจื่อฉีชะงักไปและยิ้มอย่างรวดเร็ว "จะเป็นอย่างงั้นได้ยังไง? ผมไม่มีทางที่จะไม่หมั้นกับคุณแน่ คุณก็รู้ว่าหัวใจของผมมีไว้สำหรับคุณเท่านั้น""สำหรับฉันเท่านั้นเหรอ?" ห่าวอี้เหมิงเลิกคิ้ว “คุณไม่มีความรู้สึกต่อหลิงอี้หรานอีกแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของเซียวจื่อฉีแข็งทื่อเล็กน้อยและเขาพูดอย่างไม่สบายใจ "ทำไมคุณถึงพูดถึงเธออีก? ผมเลิกกับเธอมาสามปีแล้ว ผมจะยังมีความรู้สึกกับเธอได้อย่างไร"“ดีแล้วทำไมก่อนหน้านี้คุณถึงอยากช่วยเธอหางานล่ะ?” เธอถาม“ผมแค่สงสารเธอน่ะ” เซียวจื่อฉีตอบ"มีอะไรให้สงสารอย่างนั้นเหรอ? พี่สาวของฉันสิที่น

ความเย็นชาในดวงตาที่ทรงเสน่ห์ของอี้จิ่นหลีทำให้เซียวจื่อฉีรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย“ไม่ใช่ว่าคุณจะสามารถถามเรื่องทุกอย่างที่คุณอยากจะถามได้นะ ทำไมคุณเซียวถึงไม่เข้าใจเรื่องง่าย ๆ แบบนี้?” อี้จิ่นหลีพูดเกาฉงหมิงเสริม “ใช่แล้ว คุณเซียวหากว่ามีคำถามที่คุณไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม คุณไม่เข้าใจเหรอ?ใบหน้าของเซียวจื่อฉีซีดเผือดและรู้สึกกระอักกระอ่วน เขาออกจากห้องไปและอี้จิ่นหลีก็เอนกายพิงพนักโซฟาก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือราคาถูกออกมาที่มีเพียงหมายเลขเดียวในรายชื่อผู้ติดต่อเขากดหมายเลขนั้น หลังจากนั้นไม่นานเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นจากปลายสายโทรศัพท์ “จิน คืนนี้อยากกินอะไร ฉันจะซื้อกลับไป”ท่าทางเย็นชาของเขาถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยนขณะที่ตอบว่า “พี่สาวอยากกินอะไรก็ได้หมด แค่ซื้ออะไรกลับมาก็พอ”…ในตอนกลางคืน หลิงอี้หรานกำลังเช็ดกรอบรูปที่ใส่รูปถ่ายแม่ของเธอด้วยทิชชู่ เธอไปซื้อโต๊ะเล็ก ๆ เพียงเพื่อนำรูปนี้ไปวางในห้องเช่าเล็ก ๆ ของเธอ เธอจะทำความสะอาดทุก ๆ สองสามวันทรัพย์สินทั้งหมดของแม่ของเธอถูกทิ้งไว้กับครอบครัวหลิง ภาพถ่ายนี้เป็นเพียงสิ่งของชิ้นเดียวที่เธอมีเพื่อระลึกถึงแม่ขณะท

หลิงอี้หรานถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดนายก็ตื่นแล้ว”เขาลุกขึ้นนั่ง เมื่อกี้เขาฝันถึงวัยเด็ก ในความฝันเขาคุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วขอร้องเธออย่างสิ้นหวัง... เป็นเพราะเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นก่อนหน้านี้ก็เลยฝันแบบนั้นเหรอ?“ฉันแค่ฝันไปน่ะ” เขาหายใจเข้ายาว ๆ และก้มศีรษะลงเพื่อพบว่าชุดนอนถูกปลดกระดุมออกเผยให้เห็นหน้าอกของเขา “เสื้อผ้าของฉันมัน... ”หลิงอี้หรานเม้มริมฝีปากและอายเล็กน้อย “เพราะว่า... นายร้องว่ามันเจ็บมาก ฉันกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของนาย... เอ่อ ฉันก็เลยปลดกระดุมนายดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าน่ะ”เขาจ้องมองเธอและใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงก่ำ“แต่ฉันยืนยันได้ว่าฉัน... ฉันไม่ได้เห็นอะไรเลย นายตื่นก่อนที่ฉันจะทันเห็นอะไรด้วยซ้ำ” เธอรีบอธิบาย แต่ยิ่งอธิบายมันก็ยิ่งฟังสองแง่สองง่าม"ถึงพี่จะเห็นก็ไม่เป็นอะไรหรอก" อี้จิ่นหลีกล่าวใบหน้าของหลิงอี้หรานยิ่งแดงก่ำ เธอแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง ให้ตายสิเขาไม่รู้หรือไงว่าคำพูดของเขาทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายแค่ไหน!“ร่างกายนาย... ไม่เจ็บแล้วเหรอ?” เธอใช้เวลาพักหนึ่งก่อนตะกุกตะกักพูดประโยคนี้ออกมา“อ

เมื่อพูดถึงหลิงอี้หราน เซียวจื่ออี้ก็รู้สึกโกรธ ตอนที่หลิงอี้หรานขับรถชนในตอนนั้นเธอมักจะได้ยินคนในงานปาร์ตี้ซุบซิบว่าตระกูลเซียวถึงคราวจบสิ้นเเล้ว และมันทำให้เธออับอายมาก จนกระทั่งพี่ชายของเธอเริ่มคบหากับห่าว อี้เหมิง พวกเขาก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้ในที่สุด"แม่หลิงอี้หรานนั่นเป็นคนที่นำโชคร้ายมาสู่ตระกูลเซียวของเรา โชคดีที่พี่ชายเลิกกับเธอในปีนั้น เธอไม่คู่ควรกับพี่เลย หนูได้ยินมาว่าตอนนี้เธอเป็นคนกวาดถนน น่าอายมาก ตอนนั้นผู้พิพากษาน่าจะตัดสินโทษจำคุกเธออย่างน้อยสิบหรือยี่สิบปีสิถึงจะสาสม!" เซียวจื่ออี้พูดถึงหลิงอี้หรานด้วยท่าทางรังเกียจ แต่ยิ่งเธอพูดมากเท่าไร เซียวจื่อฉีก็ยิ่งรู้สึกร้อนรนเพราะยังไงตอนนี้หลิงอี้หรานก็อยู่กับอี้จิ่นหลี แม้ว่าอี้จิ่นหลีจะไม่ได้ระบุอย่างชัดเจนถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่ในฐานะผู้ชาย เซียวจื่อฉีก็สามารถเดาได้"พอแล้วจื่ออี้ ไม่ต้องพูดถึงหล่อนอีกต่อไป ต่อไปถ้าเจอหลิงอี้หราน เธอควรจะสุภาพหน่อย" เซียวจื่อฉีกล่าวเซียวจื่ออี้ ตอบอย่างไม่พอใจ "พี่เป็นอะไรไป? เมื่อก่อนพี่ไม่เคยพูดอะไรเลย ตอนฉันว่าหล่อน แต่ทำไมตอนนี้พี่ถึงมาปกป้องหล่อน"“จื่อฉี อย่าบอกนะว