บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 251 - บทที่ 260

เหมือนเมื่อก่อนนี้ ตอนที่เธอยังมีเซียวจื่อฉีอยู่ข้างกาย หากว่ามีปัญหาอะไรเซียวจื่อฉีก็จะช่วยเธอตลอดผลก็คือเธอคิดว่าชายคนนั้นคือคนที่เธอสามารถพึ่งพิงไปได้ตลอดชีวิต เธอได้พบว่าตอนที่เธอเจอเรื่องที่เธอต้องยืนหยัดเพื่อตัวเอง สิ่งที่เรียกว่าความรักนั้นมันสามารถหายไปได้ทุกเมื่อตอนที่ติดการทำแบบนั้นจนเป็นนิสัย จู่ ๆ ก็ไม่มีใครมายืนหยัดเพื่อเธออีกต่อไป ความสิ้นหวังแบบนั้นมันสามารถฆ่าคนให้ตายได้ทีเดียวขณะที่เธอโดนทรมานอยู่ในคุก ก็มีเวลาที่เธอสิ้นหวังมากเสียจนคิดฆ่าตัวตายหาก… หากว่าไม่มีเหลียนอีคอยไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ แล้วคอยให้กำลังใจเธอตอนนั้น บางที… เธอคงตายไปแล้วเมื่อคิดถึงเพื่อน หัวใจเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งหลิงอี้หรานถอนใจ เธอปลดกระดุมชุดแล้วกำลังจะถอดเสื้อผ้าออกตอนที่ได้ยินเสียงฝีเท้ามาด้านหลังเธอตกใจอึ้งไปและหันกลับไปทันที เธอเห็นอี้จิ่นหลีเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวตอนนั้นกำลังมีการถ่ายทำกันอยู่ ดังนั้นในห้องแต่งตัวจึงไม่มีใคร แต่…“นี่ห้องแต่งตัวหญิงนะ คุณ… คุณออกไปนะ” เธอพูดหน้าแดงเรื่อแต่เขากลับเดินใกล้เข้ามาทีละก้าว “เธอกลัวอะไรล่ะ?”กลัวเหรอ? เธอตะลึงไป จากนั้น

”ถ้าเป็นแบบนั้นก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องเธอ” กู้ลี่เฉินพูด “เพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่คนที่ฉันตามหาอยู่”แม้ว่าหน้าตาท่าทางของเธอจะมีหลายอย่างละม้ายกับคนที่เขาตามหามานาน และเธอก็ดูเหมือนคล้ายคนผู้นั้นตอนที่โตเป็นผู้ใหญ่แต่ถึงอย่างไรก็แค่คล้าย ไม่ใช่เธอ“หากว่าเธอคือคนที่นายตามหาล่ะ? นายก็จะไม่ทำอะไรงั้นเหรอ?” อี้จิ่นหลีเลิกคิ้วถามสีหน้ากู้ลี่เฉินยังคงไม่เปลี่ยนแต่ดวงตาหงส์ของเขาเต็มไปด้วยหมอกครึ้ม ซึ่งทำให้คนอยากมองทะลุเข้าไป “หากว่าเธอใช่ ฉันก็จะไม่ปล่อยมือแน่ถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับนายก็ตาม”อี้จิ่นหลีหรี่ตา “งั้นการที่ไม่ใช่ก็เป็นเรื่องดีสินะ?”“ใช่ โชคดีแล้วที่ไม่ใช่” หลังจากกู้ลี่เฉินพูดจบ เขาก็หันหลังจากไปโชคดีแล้วที่ไม่ใช่ หากว่าใช่กลัวว่าเรื่องนี้จะรับมือได้ยากขณะที่กู้ลี่เฉินกำลังคิด เขาก็เอามือล้วงเขาไปในกระเป๋าแล้วจับสร้อยข้อมือในนั้นโดยไม่รู้ตัว เขาต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเพื่อหาคนคนนั้นกันนะ?การหาตัวเธอคนนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่เขาหมกมุ่นแล้วตอนนี้……เมื่อหลิงอี้หรานเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ด้านนอกก็ไม่มีใครอยู่สักคน ยกเว้นอี้จิ่นหลีและบอดี้การ์ดที่หน้าประตู“เปลี่ย

แววตาของเขาเป็นระลอกคลื่นแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนบางอย่าง ราวกับไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็ยกโทษให้เธอได้เสมอแววตานั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากของเขา เป็นอะไรที่งดงามจนไม่อาจบรรยายออกมาได้ทันใดนั้นหลิงอี้หรานก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตัวเองนั้นกำลังทำเรื่องโง่ ๆ ลงไป ต่อให้เธอจะสั่งอาหารทุกเมนูมาทั้งหมด ก็คงไม่มีสะเทือนอะไรสำหรับอี้จิ่นหลีเลยสักนิดนี่เธอเป็นอะไรล่ะเนี่ย? ที่จริงแล้วเธอแค่อยากจะใช้วิธีการสั่งอาหารเพื่อระบายอารมณ์แบบคนโง่ดูเหมือนว่าหลิงอี้หรานจะเริ่มผ่อนคลายลง และคืนเมนูอาหารที่อยู่ในมือให้บริกรอย่างเซื่องซึม “เอาแค่นี้ค่ะ”“พอแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลิงอี้หรานกัดริมฝีปากเล็กน้อย สักพักจึงเอ่ยขึ้นว่า “พอแล้ว”“พวกคุณจะทานหมดจริงเหรอ? อาหารพวกนี้สำหรับ 7-8 คนทานเลยนะครับ มันจะมากเกินไปสำหรับพวกคุณสองคนหรือเปล่า?” บริกรเอ่ยด้วยความสุภาพอี้จิ่นหลีจึงตอบไปนิ่ง ๆ “เอาพวกนี้มาก่อน”เมื่อบริกรเห็นดังนั้น จึงหยิบเมนูอาหารหันตัวเดินจากไปอี้จิ่นหลีมองไปยังหลิงอี้หรานก่อนจะเอ่ย “ถ้าพี่คิดว่ายังไม่พอ ก็สั่งเพิ่มอีกได้นะ”น้ำเสียงตามใจของเขาทำให้ใจของเธอ

ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองเซิน หลาย ๆ คนต่างรู้ว่า ห่าวอี้เหมิงและเซียวจื่อฉีหมั้นกันแล้วเรียบร้อยและจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้ ในตอนที่กวนลี่ลี่ได้พูดถึงเซียวจื่อฉีขึ้นมาซึ่งเป็น ‘แฟนเก่า’ ของเธอราวกับว่ากำลังพยายามเตือนอะไรบางอย่างกับเธอหลิงอี้หรานจ้องมองกวนลี่ลี่ ทันใดนั้นในใจของเธอพลันรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ใบหน้าของกวนลี่ลี่แสดงความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ถูกหลิงอี้หรานจ้องอยู่อย่างนั้น แววตาของอีกฝ่ายราวกับสามารถมองทะลุผ่านร่างเธอได้เลยแต่แล้วเธอก็บอกกับตัวเองได้ทันทีว่า มองออกแล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้หลิงอี้หรานไม่ใช่เป็นดาวรุ่งในวงการอย่างที่เธอเคยเป็นเหมือนในเมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนเธอกับหลิงอี้หรานเคยทำงานร่วมกันมาก่อน แต่ในสายตาของทุกคนกลับมีแต่หลิงอี้หรานคนเดียวเท่านั้น ส่วนเธอก็เป็นได้แค่ตัวประกอบทุกคนต่างบอกว่า ทั้งหน้าที่การงานและความรักของหลิงอี้หรานต่างไปได้ด้วยดี ดูท่าว่าอีกไม่นาน เธอจะต้องกลายเป็นทนายอันดับต้น ๆ แน่นอน และเธอกวนลี่ลี่ก็คงเป็นได้แค่ตัวอิจฉาที่อยู่ข้าง ๆ แค่นั้นและทุกครั้งที่เธอทำงานออกมาผิดพลาด หัวหน้างานของเธอก็จะให้เธอไปเรียนรู้งานจากหลิงอี้หร

สุดท้ายก็คิดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันจะถึงครั้งหน้าเลย เขาก็ไม่ใช่อาจินอีกต่อไป แต่เป็นอี้จิ่นหลีแล้วและตอนนี้เธอก็ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่า คำพูดในตอนนั้นเขาจะยังจำมันได้อยู่“อี้หราน… เขาคือใครน่ะ?” กวนลี่ลี่มองอี้จิ่นหลีอย่างประหลาดใจ และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงพึมพำผู้ชายที่งดงามและดูสูงศักดิ์คนนี้เป็นเพื่อนของ… หลิงอี้หรานอย่างนั้นเหรอ?! จะดูอย่างไรก็น่าแปลกเกินไปแล้ว!หลิงอี้หรานยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร อี้จิ่นหลีกลับไวกว่าเธอไปหนึ่งก้าว “ผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะแนะนำคู่เดตให้พี่เหรอ? พี่ยังไม่ได้บอกเธอไปเหรอว่าพี่มีผมแล้ว?”กวนลี่ลี่สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรงผู้ชายคนนี้… ตกลงว่าเป็นเพื่อนของหลิงอี้หรานจริง ๆ เหรอ? หรืออาจจะเป็น… แฟน?!แค่รูปลักษณ์ภายนอกก็สามารถฆ่าเซียวจื่อฉีได้เลยนะนั่น! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นแฟนเธอเลย!เมื่อนึกถึงตรงนี้ กวนลี่ลี่ก็เหลือบไปมองเฮ่อปังเหอแฟนของเธอที่อยู่ข้าง ๆ เดิมทีเธอก็รู้สึกพอใจกับแฟนคนนี้มากแล้ว แม้ว่าอายุจะมากกว่าเธอเป็น 10 ปีก็ตาม แต่เขาก็เป็นรองศาสตราจารย์ อีกแค่ไม่กี่ปีข้างหน้าก็จะได้เป็นศาสตราจารย์แล้วแต่ตอนนี้เมื่อเทียบกับ… เพื่อนคนนี้ของหลิงอี