บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 231 - บทที่ 240

เมื่อเสียงของเขาเบาลง ระยะห่างของริมฝีปากของร่างสูงกับร่างเล็กก็ลดลงและเข้าใกล้มากขึ้นไปอีก จนแทบจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธออยู่แล้วใบหน้าของหลิงอี้หรานเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ “อย่า…” เธอเอ่ยด้วยความตื่นตระหนกชายหนุ่มหยุดลงและจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา “งั้นทำไมพี่สาวไม่บอกฉันล่ะว่ารู้จักกับเขาได้ยังไง”“เพราะว่ามีครั้งนึงมีคนขโมยสร้อยข้อมือของเขาไป โจรเข้ามาชนฉันพอดี สร้อยข้อมือเลยตกลงไปในกระเป๋าเสื้อของฉัน เขาต้องการเอาสร้อยข้อมือคืน ก็เลยทำให้ฉันได้รู้จักกับเขา” หลิงอี้หรานตอบอย่างเร่งรีบ“จริงเหรอ?” เขาเอ่ยพึมพำ “แล้วหลังจากนั้นพวกพี่เจอกันมากี่ครั้งแล้ว?”ใครมันจะเคยนับกันเล่า! แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ใกล้ชิดมากของอี้จิ่นหลี หลิงอี้หรานก็นับจำนวนครั้งในใจอย่างเร่งรีบทันที จากนั้นจึงเอ่ยตอบ “สี่… สี่ครั้ง ครั้งนึงคือตอนที่เขาบอกจะมาเอาสร้อยข้อมือ และอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณฉัน และอีกครั้ง บังเอิญพบกันในอำเภอ ตอนนั้นฉันไปหาคุณยายที่นอนอยู่โรงพยาบาล และอีกครั้งที่เจอคือตอนไปถ่ายหนัง”ดวงตาเขาเป็นประกายแวบหนึ่ง ตามความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับลี่เฉิน ถ้าลี่เฉินต้องการจะขอบคุ

อันที่จริงเขาไม่อยากให้เธอเอาพวกเสื้อผ้าสามสี่ตัวนี้ไปเปลี่ยนด้วยซ้ำ แต่เธอบอก “ฉันชินกับการใส่เสื้อผ้าพวกนี้ มันสบายดี”ดังนั้นเขาเลยไม่ได้พูดอะไรอีก ก็ให้เธอเอาไปเมื่อเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลิงอี้หรานกำลังจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาแต่อี้จิ่นหลีกลับคว้ากระเป๋าไปถือก่อนเธอเสียอีก “ฉันทำเอง”ทั้งสองคนเดินออกมาจากบ้านเช่าโดยที่หลิงอี้หรานเดินตามหลังอี้จิ่นหลีบางครั้งเธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เข้าใจยาก บางครั้งก็อ่อนโยนราวกับว่าเป็นคนที่ดีต่อคุณมาก ๆ แต่ว่าอีกมุมนึงกลับดูเหมือนเขาจะสามารถส่งคุณไปลงนรกได้ทุกเมื่อการไปคฤหาสน์อี้ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองจะยิ่งไม่ชัดเจนมากขึ้นไปอีกแล้วเมื่อไหร่เธอถึงจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก? ทำได้แค่รอคอยวันที่เขาจะเบื่อเธอแล้วอย่างนี้เหรอ? เธอมองไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างเหม่อลอย สายตามองไปยังผ้าพันคอที่พันรอบคอของเขาอยู่โดยไม่รู้ตัวผ้าพันคอที่เธอถักทำมาจากไหมเก่า คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะใส่ผ้าพันคอและถุงมือที่เธอถักไปเข้าร่วมงานเลี้ยงที่มีแต่บุคคลชั้นสูงและมีชื่อเสียงอย่างนี้และเรื่องที่แปลกก็คือในคอมเมนต์ที

หลิงอี้หรานสงสัยกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเล็กตรงหัวเตียงโดยไม่รู้ตัว เมื่อสายตาเธอมองไปยังกรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง ร่างกายเธอก็แข็งทื่อไปทั้งตัวในทันที ดวงตาทรงอัลมอนด์ของเธอเบิกกว้างมองไปที่ภาพนั้นอย่างมึนงงนั่นมันรูปเธอนี่!และคำถามคือ เธอจำไม่เห็นได้เลยว่าเคยถ่ายภาพแบบนี้ด้วย สายตาของเธอในภาพนั้นไม่ได้มองเลนส์กล้องเลยสักนิดใครเป็นคนถ่ายรูปนี้กัน? ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้ที่นี่ได้ แล้วใครกันที่…คลิก!มีคนผลักประตูเปิดเข้ามา หลิงอี้หรานจึงได้เงยหน้าขึ้นมองทันทีและเห็นว่าเป็นอี้จิ่นหลี“ดูแล้วคงไม่ต้องให้ฉันอธิบายพี่ก็น่าจะรู้แล้วล่ะว่าสองห้องนี้เชื่อมติดกัน” อี้จิ่นหลียิ้มก่อนจะเดินก้าวเข้ามาข้างหน้า สายตาเลื่อนไปมองกรอบรูปที่อยู่ในมือของหลิงอี้หราน “พี่ว่ารูปนี้ถ่ายแล้วเป็นไงบ้าง?”“ทำไมที่นี่ถึงมีรูปของฉันได้ล่ะ?” เธอเอ่ยถาม“ฉันก็ให้คนถ่ายให้น่ะสิ” เขาเอ่ยพร้อมกับหยิบรูปจากมือเธอกลับไปวางตรงหัวเตียงอีกครั้ง “ตอนที่ไม่เจอพี่ ฉันก็คิดถึงพี่มากเลยล่ะ”นำเสียงในประโยคสุดท้ายของเขาสูงขึ้นเล็กน้อย ดูมีความไม่ชัดเจนบางอย่างเธอสะดุ้งโหยง ทันใดนั้นจึงนึกอะไรขึ้นมาได้ในทันที

อยากรู้ว่าตอนนี้เพิ่งจะตีห้ากว่า ครอบครัวปกติที่ไหนเขาจะมาทำอาหารในเวลาเช้าขนาดนี้“จากนี้ไปอาหารเช้าของที่นี่จะอิงตามเวลาที่พี่สาวจะต้องไปทำงาน แน่นอนว่าจะให้พี่ทานอาหารเช้าก่อนไปทำงาน” อี้จิ่นหลีเอ่ย ก่อนจะพาหลิงอี้หรานเดินมาที่ข้างโต๊ะอาหาร และกดไหล่เธอเบา ๆ ให้เธอนั่งลงหลิงอี้หรานนั่งลงอย่างเชื่อฟัง พลางมองไปที่อาหารเช้าที่หลากหลายบนโต๊ะอาหาร มีทั้งแบบจีนและแบบตะวันตก แต่สุดท้ายเธอก็ดื่มนมหนึ่งแก้ว โจ๊กหนึ่งถ้วย และขนมสองสามชิ้นเท่านั้นอาหารเช้าแบบนี้หรูหรากว่าซาลาเปาง่าย ๆ ราคายี่สิบบาทที่เธอทานเป็นมื้อเช้าปกติของเธอด้วยซ้ำและนี่ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกชัดเจนกว่าเดิมว่าเธอเข้ามาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์อี้จริง ๆ ไม่ได้ยังอยู่ในบ้านเช่าหลังเล็กนั่น“อีกสักพักฉันจะให้คนขับรถไปส่งพี่ที่ศูนย์สุขาภิบาลนะ” อี้จิ่นหลีเอ่ย“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถสาธารณะไปเองได้” หลิงอี้หรานรีบเอ่ยที่นี่อยู่ไกลจากศูนย์สุขาภิบาลมาก ถ้าขึ้นรถเมล์ต้องนั่งไปต่อสองป้าย พี่ไม่กลัวจะสายเหรอ?” เขามองเธอด้วยความสบาย ๆ ราวกับว่าทุกอย่างเขามั่นใจว่าคิดมาดีแล้วหลิงอี้หรานพูดอะไรไม่ออกทันทีดังนั้นหลังจากที่ทานอาหารเ

“หนูรู้แล้วน่า” หลิงลั่วอินกดความไม่สบายใจเอาไว้ในใจ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือการไปหาหลิงอี้หรานและถามให้เข้าใจเธอต้องรู้แน่ชัดให้ได้ว่า ความสัมพันธ์ของหลิงอี้หรานกับกู้ลี่เฉินคืออะไรกันแน่!……หลังจากที่หลิงอี้หรานอาบน้ำล้างหน้าอะไรเสร็จหมดแล้วตอนกลางคืน เธอก็ได้เห็นแสงบางอย่างที่ลอดออกมาจากรอยแยกของประตูอีกด้านหนึ่งที่เชื่อมกับประตูห้องเธออี้จิ่นหลี… กลับมาแล้วเหรอ?หลิงอี้หรานคิดก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู อยากจะคุยกับเขาเรื่องปัญหาการไปรับไปส่งทำงานแต่เมื่อเธอเคาะประตู ประตูกลับปิดไม่สนิทและแง้มไว้เล็กน้อย เมื่อเธอเคาะอีกครั้ง ประตูก็เปิดออกโดยตรง หลังจากนั้นสิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอต่อมาคือฝั่งเยื้องด้านซ้ายของเธอ มีการฉายภาพขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดเจนว่า กำลังเปิดการประชุมแบบออนไลน์อยู่ และมีชาวต่างชาติจำนวนมากบนจอฉายภาพ และในตอนนี้ ทุกคนที่อยู่ในการประชุมในวิดีโอนั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว “มีผู้หญิงด้วย พระเจ้า นี่มันดึกมากแล้วนะ ทำไมที่นี่ถึงมีผู้หญิงด้วยล่ะ?” มีคนเอ่นขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ“จิน นี่เป็นคนรักของคุณเหรอ?”“จะไม่แนะนำกันหน่อยเหรอ?”“คนนี้น่า