All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 211 - Chapter 220

รู้สึกเหมือนเป็นการประชดชีวิตเธอไม่พูดอะไรเลย แค่เดินไปที่ลิ้นชักหยิบถุงมือสองข้างออกมาแล้วมอบให้เขาและพูดว่า “นี่เป็นถุงมือที่สัญญาไว้กับคุณ”เขามองถุงมือสองข้างนี้อย่างละเอียดจากนั้นก็ลองใส่และพูดว่า “ถักได้ดีมากเลย อุ่นมากอีกด้วย เหมือนผ้าพันคอที่พี่ถักเลย มันก็อุ่นมากเหมือนกัน พันมันแล้วรู้สึกสบายมาก”“จริง ๆ แล้วคุณไม่จำเป็นต้องพันมันก็ได้นะ ถ้าคนอื่นเห็นก็จะคิดว่าไม่เหมาะกับคุณ” เธอพูด เขาแต่งตัวไฮโซแต่พันผ้าพันคอทั้งเก่าทั้งถูกและถักอย่างหยาบ ๆ “ไม่เหมาะ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “พี่ สำหรับฉันแล้ว เหมาะไม่เหมาะไม่เคยต้องการให้ใครมาตัดสิน แค่ฉันรู้สึกด้วยตัวเองก็ดีแล้ว ก็เหมือนผ้าพันคอผืนนี้ ถ้าฉันบอกว่าเหมาะยังไงมันก็เหมาะอยู่ดี!”หยุดไปสักพักหนึ่ง เขาลูบผ้าพันคอและพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น แค่พี่เป็นคนถัก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าแบบไหน มันก็เข้ากันหมด!” จู่ ๆ ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมา ถ้าคนอื่นพูดแบบนี้ออกมาก็แค่จะทำให้ผู้คนรู้สึกตลก แต่เพราะว่าเป็นเขาพูดมันเลยดูเหมือนเป็นความจริงทั่วไปใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ขณะนี้เต็มไปด้วยความจริงจังดูเหมือนผ้าพันคอ

อันที่จริงแล้ว งานนี้เธอไม่ได้ขโมยใครมาหรือปล้นใคร แต่เป็นการทำงานหาเงินจากน้ำพักน้ำแรง “พี่อยากเป็นนักแสดง แล้วทำไมพี่ถึงไม่ถามฉันล่ะ? ฉันอาจจะเตรียมบทละครให้พี่สักสองสามบท พี่จะได้สร้างรายได้มากว่าการแสดงเป็นตัวประกอบนะ” เมื่อหลิงลั่วอินพูดเช่นนี้ เธอก็จงใจยกมือขึ้นและลูบผม เพื่ออวดนาฬิการาคาแพงบนข้อมือของเธอหลิงอี้หรานแค่คิดว่าพฤติกรรมของหลิงลั่วอินนั้นค่อนข้างไร้สาระและพูดว่า “ฉันไม่เคยคิดที่จะหลอกพี่สาวของตัวเองให้ไปดื่มเหล้าเพียงเพื่อจะได้บทเพิ่มสองสามบทหรอก”“พี่...” สีหน้าของหลิงลั่วอินเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าหลิงอี้หรานพยายามจะเหน็บแนมเธอเรื่องที่ขอให้เธอไปดื่มกับผู้ช่วยผู้กำกับมาก่อน แต่แล้วดูเหมือนว่า เธอจะคิดอะไรบางอย่างได้และมองไปที่หลิงอี้หราน พร้อมพูดว่า “ตอนนี้พี่ร้อนเงินเหรอ? หรืออยากจะมาเป็นนักแสดงตัวประกอบล่ะ หรือว่าไม่มีใครให้เงินแล้วเหรอ? พี่ต้องลำบากหาเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?“ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานให้เธอรู้” หลิงอี้หรานไม่สนใจหลิงลั่วอิน และเดินผ่านเข้าตรงไปยังสถานที่ที่นักแสดงตัวประกอบกำลังรออยู่บนเวทีหลิงลั่วอินขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วสั่งผู้ช่วยที่อยู่ข

แม้ว่าเธอจะรู้ เหลียนอีอาจจะไม่เร่งให้เธอคืนเงิน แต่ว่าเธอติดหนี้เหลียนอีก็มากพอแล้ว ไม่สามารถติดหนี้แบบนี้ได้อีกต่อไป ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หลิงอี้หรานยังคุกเข่า คำนับและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง... วนซ้ำอย่างต่อเนื่องและนักแสดงตัวประกอบคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ก็ยังคุกเข่าลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปลี่ยนเป็นกระสับกระส่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ บางคนกระทั่งตะโกนว่า ต้องการเพิ่มเงินไม่ใช่มาทรมานคนกันแบบนี้ผู้กำกับเห็นอารมณ์ของตัวประกอบแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ จึงให้ผู้ช่วยผู้กำกับไปถามความคิดเห็นหลิงลั่วอินหลิงลั่วอินดูสถานการณ์แล้วก็แกล้งทำเป็นครุ่นคิดและพูดว่า “เอาอย่างนี้ไหม ฉันรู้สึกว่าคนนี้ทำได้ดี ท่าทางได้มาตรฐานมาก จังหวะก็กำลังดีเลย ทำไมไม่ให้เธอสาธิตให้นักแสดงตัวประกอบคนอื่นดูหน่อยล่ะ ทำให้ทุกคนดูว่าทำยังไง จะได้ดูแล้วทำตามได้ ดูให้เข้าใจแล้วก็ค่อยมาฝึกซ้อมให้ดีจะได้ไม่เหนื่อยมากขนาดนั้น”และคนที่เธอพูดถึงก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลิงอี้หราน“แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวประกอบคนนี้จะยอมสาธิตให้ทุกคนไหม เพราะเธอก็จะเหนื่อยกว่าคนอื่น” หลิงลั่วอินดูเหมือนกำลังนึกถึงอีกฝ่ายอยู่“ไม่เต็มใจอะไรกันล่ะ ถ้าเพิ่มเงินให้ก็ไม่มี

ผู้ช่วยเห็นสถานการณ์แล้วจึงรีบตามไปตอนนี้ต้นเดือนเมษายนแล้วอากาศก็ยังเย็นเล็กน้อย ยังดีที่ตัวประกอบชายยังใส่เสื้อผ้าเพิ่มเข้าไปข้างในชุดแสดงละครได้บ้าง แต่ตัวประกอบหญิงผู้กำกับขอให้ใส่แค่เสื้อชั้นในในชุดนางรับใช้เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี หากใส่มากเกินไปจะทำให้ดูตัวใหญ่ดังนั้นตอนนี้ตัวประกอบหญิงทั้งหมดจึงหนาวจนตัวสั่นเล็กน้อย ถือโอกาสตอนที่กำลังพักผ่อนและแค่ "สังเกตเห็น" พวกเขาต่างสวมเสื้อโค้ททีละคนมีเพียงหลิงอี้หรานที่ยังใส่ชุดแสดงละครแล้วคุกเข่าคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่าส่วนหลิงลั่วอินนั้น เพราะว่าเริ่มถ่ายยังไม่เป็นทางการ เธอจึงสวมเสื้อโค้ทอุ่น ๆ ทับชุดแสดงละคร“นี่ ไม่รู้ว่าพวกเขาเห็นชัดหรือเปล่า ทำไมคุณไม่คุกเข่าอีกครั้งล่ะ ทำให้ช้ากว่านี้หน่อย คนอื่นเขาจะได้เห็นชัด ๆ ” หลิงลั่วอินพูดกับหลิงอี้หรานอีกครั้งและไม่ยอมให้หลิงอี้หรานหยุดหลิงอี้หรานมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ค่ะ!”หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงอีกครั้งในเวลานี้แม้แต่คนอื่นก็ดูออกว่า หลิงลั่วอินคนนี้จงใจหาเรื่องและยั่วยุผู้คน!ตอนนี้หลิงลั่วอินแค่อยากเห็นหลิงอี้หรานจ็บปวด เธอจึงระบายความแค้นด้วยวิธีนี้ แต่ห

หลังจากเข้าไปในห้องพัก กู้ลี่เฉินก็ปล่อยหลิงอี้หรานลงบนโซฟา เห็นมือซ้ายของเธอที่มีมือขวามาปิดไว้ก็เอ่ยถาม “เจ็บมากไหม?”“นิดหน่อย” เธอพึมพำในเวลานี้เขาเห็นเธอแสดงอาการเจ็บปวด ก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังทำเป็นไม่สนใจความเจ็บปวด เธอในตอนนี้ ปกติหน้าของเธอที่จิ้มลิ้มจะนิ่งเฉย แต่ตอนนี้ไม่เหมือนที่เคยเป็น คิ้วขมวดและหน้าซีดลง และแม้แต่เสียงพูดก็ฟังดูลำบากเมื่อเห็นเธอแบบนี้ หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะความรู้สึกแบบนี้มันแปลกสำหรับเขา ดูเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เห็นเธอคุกเข่าคำนับที่พื้น แล้วสักพักมือของเธอก็โดนเตาถ่านนั้นทับใส่ จู่ ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกแส้ตีอย่างแรงจากนั้นเขาก็ตอบสนองวิ่งไปช่วยเธอทันใดทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?ในใจของกู้ลี่เฉินตั้งคำถามกับตัวเอง แม้ว่าเขาจะได้รับการยืนยันในเมืองเล็ก ๆ ก่อนหน้านี้แล้วว่า เธอไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหา แต่อารมณ์ของเขาดูเหมือนจะยังคงได้รับอิทธิพลจากเธอเป็นเพราะหน้าตาของเธอเหรอ? เพราะว่าหน้าตาของเธอมีเงาคนนั้นในความทรงจำ เขาจึงได้รับผลกระทบทางอารมณ์แม้ว่าเขาจะรู้ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขากำลังตามหาก็ตามอย่างนั้นหรือเปล่า?ไม่