บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 201 - บทที่ 210

“ก็ไม่ยังไงนะ ในเมื่อเธอทำเรื่องที่ไม่ควรทำก็ต้องรับผลลัพธ์ที่ตามมา” กู้ลี่เฉินตอบคำถามอย่างไม่ยี่หระราวกับว่าเขาไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้เลยแต่หลิงอี้หรานกลับรู้สึกใจตกไปอยู่ตาตุ่ม พูดแบบนี้… หมายความว่าจงหรงหรงโดนแบนไปแล้วเหรอ? อาจจะถึงขั้นถูกบีบให้ออกไปจากวงการบันเทิงเลยก็ได้หลังจากนี้ไปชีวิตที่รุ่งเรืองไม่มีอีกแล้ว และกลับคืนสู่ชีวิตธรรมดาสามัญแต่ว่าบนโลกใบนี้จะมีสักกี่คนที่เต็มใจจะชีวิตแบบธรรมดากันล่ะ? โดยเฉพาะคนที่เคยมีชีวิตที่รุ่งเรืองมาก่อนแต่ต้องมากลายเป็นชีวิตที่ราบเรียบของคนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าจะทนไม่ได้น่ะสิ “คุณเห็นใจเธอเหรอ?” กู้ลี่เฉินมองตาคนที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยต่อว่า“แต่วันนั้นจงหรงหรงไม่มีความเกรงใจกับคุณเลยนะ”“ฉันไม่ได้เห็นใจ และเธอก็คงไม่ต้องการความเห็นใจจากฉันเหมือนกัน” หลิงอี้หรานเอ่ย“คุณเองก็ไม่ต้องเลี้ยงข้าวไถ่โทษอะไรฉันก็ได้ค่ะ ฉันจะนั่งรถบัสกลับเมืองเซิน”“แล้วถ้าผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณให้ได้ล่ะ ทำไงดี?” กู้ลี่เฉินเอ่ยหลิงอี้หรานเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ “จะชวนทานข้าวทั้งทีต้องบังคับกันด้วยหรือคะ?”“ผมไม่ชอบบังคับใครหรอก แต่พอได้บังคับหน่อยก็ไม่เลวเ

“งั้นเหรอคะ?” เธอเอ่ยคล้อยตาม เหมือนกับว่าเขาจงใจพูดสิ่งนี้ให้เธอได้ยินดวงตาเหยี่ยวสีดำขลับจ้องมองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากบางของกู้ลี่เฉินเปิดออกก่อนจะเอ่ยต่อว่า “เพราะเมื่อก่อนตอนที่ผมอยู่ในโรงพยาบาล ผมพลัดพรากจากคนคนหนึ่ง คนนั้นเคยบอกกับผมว่า เธอชอบมาทานอาหารร้านนี้ ดังนั้นทุกปีผมจะมานั่งกินอาหารร้านนี้ในวันที่ผมกับเธอต้องแยกจากกัน”“แสดงว่าคนนั้นน่าจะสำคัญสำหรับคุณมากสินะคะ” หลิงอี้หรานเอ่ย ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถึงคนนั้นมาก“ใช่แล้ว สำคัญมาก สำหรับผมแล้ว ชีวิตของเธอสำคัญพอ ๆ กับชีวิตของผมเลย” น้ำเสียงที่ดูไม่สนใจอะไรราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาทั่วไปอยู่แต่หลิงอี้หรานฟังแล้วกลับรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขกู้ลี่เฉินใส่ใจคนที่พลัดพรากจากเขาไปขนาดนี้เลยเหรอ? เดิมทีในสายตาของเธอเขาเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ขนาดแฟนเก่าเขายังไม่สนใจไยดีเลยแม้แต่น้อย เป็นคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแต่ความกลัวภายในใจของเธอเหมือนเป็นเพียงระลอกคลื่นเล็ก ๆ ที่พัดผ่านไปและหายไปแต่ตอนนี้เขากลับบอกว่าภายในใจมีคนหนึ่งที่มีความสำคัญมากพอ ๆ กับชีวิตของเขา ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูพวกสื่อมวลชนขี

หลายวันมานี้ กลางวันเธอต้องทำงาน กลางคืนเธอก็ยุ่งกับการศึกษาวิธีการถักถุงมือ เวลานอนของเธอทุกวันนี้มีน้อยมาก และวันนี้เธอก็ต้องรีบนั่งรถเมล์มาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ละวันงานยุ่งมากดังนั้นไม่นาน เธอจึงเผลอปิดตานอนหลับไปโดยไม่รู้ตัวกู้ลี่เฉินเหลือบมองหลิงอี้หรานที่หลับอยู่เล็กน้อย ก่อนจะลดระดับเสียงเพลงให้เบาลงหลังจากที่เธอหลับไป ยิ่งดูเหมือนเธอคนนั้นในความทรงจำของเขายิ่งกว่าเดิมอีก ที่จริงตอนที่เธอลืมตาก็เหมือน เพียงแต่เวลาที่เธอลืมตา ความรู้สึกกดดันจากความยากลำบากในชีวิตเป็นสิ่งที่คนนั้นในความทรงจำของเขาไม่เคยมีเลยดวงตาของคนนั้นมีความสดใสและสว่างเจิดจ้า ราวกับเต็มไปด้วยความหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุดเมื่อหลิงอี้หรานตื่นขึ้นมา รถก็มาจอดถึงหน้าประตูเขตชุมชนที่เธออาศัยอยู่แล้วเธอรู้สึกขัดเขินจึงรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว “ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?“ก็ไม่ได้นานขนาดนั้น” เขาเอ่ยหลิงอี้หรานรีบลงจากรถ แล้วยื่นมือออกไปจะหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางไว้ข้าง ๆ แต่เธอดันหยิบไม่ทันระวัง ของที่อยู่ในกระเป๋าจึงหล่นลงมาทันใดนั้นมือข้างหนึ่งที่ได้คว้าเอาถุงมือที่ถักได้ครึ่งหนึ่งไปอย่า

งานพาร์ทไทม์ที่พี่ซูบอกคือการเป็นนักแสดงชั่วคราว เพียงแค่ลงทะเบียนชื่อและทิ้งเบอร์โทรติดต่อไว้ก็พอ ไม่จำเป็นต้องดูเอกสารเพิ่มเติมใด ๆ ได้เงินวันละ 800 บาทรวมอาหารกลางวัน ถ้าหากจำเป็นต้องขยายเวลาถ่ายทำออกไป ก็จะมีอาหารเย็นให้ แต่ไม่มีค่าจ้างเพิ่มตามที่พี่ซูได้บอกไว้ อย่างไรก็ตาม หากวันพักผ่อนที่ว่างแล้วก็สามารถไปเป็นนักแสดงประกอบงานอื่นเพิ่มเติมได้ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นงานที่ทำวันต่อวันหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน ถ้าทุกวันที่เป็นวันพักผ่อนมีงานเข้ามาตลอด งั้นหนึ่งเดือนผ่านไปก็ได้มาหลายพันบาทแล้วเงินไม่กี่พันบาทสำหรับคนอื่นอาจจะไม่ได้มีค่าอะไร แต่สำหรับหลิงอี้หรานกลับเป็นอะไรที่มีค่ามากเมื่อถึงเวลาเลิกงาน หลิงอี้หรานมองไปยังถุงมือที่เธอถักเสร็จแล้ว ก่อนจะโทรหาอี้จิ่นหลี“ถุงมือถักเสร็จแล้วนะ คุณจะให้ฉันเอาไปส่งให้ หรือคุณจะส่งคนมารับเองล่ะ?”“เดี๋ยวฉันไปรับเองดีกว่า” อี้จิ่นหลีเอ่ย“งั้นก็ดีเลย” เธอตอบกลับ หลังจากที่กลับถึงห้องเช่าและทานอาหารที่ตัวเองทำเสร็จ เธอนำถุงมือที่ถักเสร็จแล้วไปวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นนำสำเนาแฟ้มคดีของอุบัติเหตุรถยนต์ที่ชินเหลียนอีให้เธอมาเมื่อก่อนออกมา ด้านใ

“ทำไมจะไม่ล่ะ?” เขาถามย้อนกลับ“ในเมื่อทั้งชีวิตของฉันยังไงก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วจะมีอะไรแตกต่างล่ะ? ห่าวเหมยยวี่เงียบและเชื่อฟังพอ การแต่งงานเพื่อธุรกิจกับตระกูลห่าวมีประโยชน์มากในการพัฒนาการขนส่งทางเรือของตระกูลอี้ ทำไมจะไม่ดีล่ะ?”คำพูดนี้ของเขาดูราวกับว่าเป็นแค่การพูดคุยเชิงธุรกิจอย่างหนึ่ง หลิงอี้หรานได้ยินดังนั้นก็พลันเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเบา ๆ ผู้ชายคนนี้ ดูเหมือนไม่มีความรักอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้แต่การแต่งงานสำหรับเขาก็ยังเป็นธุรกิจเลย อะไรคือสิ่งสำคัญสำหรับเขากันแน่?“แต่ตอนนี้ ฉันรู้สึกว่าถ้าได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองสนใจก็ไม่เลวนะ” ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาเป็นประกายบางอย่าง แล้วยกยิ้มมุมปากเธอเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบายใจนัก คำพูดของเขาราวกับจะสื่อความหมายอะไรบางอย่างเธอบอกกับตัวเองว่า อย่าคิดอะไรมาก เขาและเธอเหมือนมาจากคนละโลก ไม่สามารถเดินเส้นทางเดียวกันได้อย่างแน่นอน ในอนาคตหลังจากให้ถุงมือกับเขาแล้ว เขาและเธอก็ไม่น่าจะมีอะไรให้กังวลใจอีก“เอ่อ… เดี๋ยวฉันเอาถุงมือให้คุณนะ” หญิงสาวรีบเอ่ย อยากจะให้เขารับถุงมือไปซะตอนนี้“ไม