All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 191 - Chapter 200

“เมื่อก่อนฉันก็อยู่ที่นี่ พวกเรานอนใต้ชายคาเดียวกันทุกคืนไม่ใช่หรือไง?” เขากล่าวอย่างไม่ใส่ใจฟังแล้ว… ทำไมชวนคิดมากชะมัด!หลิงอี้หรานกัดปาก “แต่ว่าตอนนี้…”“ตอนนี้ทำไม?” เขาถามกลับ“ไม่มีที่นอนเหลือแล้ว ของก่อนหน้านี้ของคุณ ฉันเก็บเข้าตู้ไปแล้วก็ยังไม่ได้ซักตาก หากเอาออกมาใช้คงมีกลิ่น”“เรื่องนี้ง่ายมาก” อี้จิ่นหลีพูดไป ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา พูดสั่งกับปลายสายไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหลิงอี้หรานเปิดประตู และเห็นเกาฉงหมิงกับเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายอี้จิ่นหลีในโรงพยาบาล พวกเขาถือผ้าปู หมอน และผ้าห่ม ก้าวเดินเข้ามาตรง ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ก็เอ่ยพูดกับเธอ “รบกวนหน่อยนะครับ คุณหลิง”ทุกคนที่มาต่างพูดประโยคนี้มุมปากของหลิงอี้หรานกระตุก ตอนนี้เธอจะพูดอะไรได้ นอกจากคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ เมื่อของถูกจัดวางไว้ในห้องเธอเสร็จ คนเหล่านั้นก็เดินออกไปเพียงพริบตา ในห้องเหลือเพียงแค่หญิงสาวและชายหนุ่มอีกครั้งหลิงอี้หรานมองที่นอนที่ปูอย่างเรียบร้อยตรงข้างเตียงเธอ นี่มันเหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนนั้นเขาก็ปูที่นอนนอนอยู่ข้างเตียงเธอแบบนี้“คุณจะนอนที่นี่จริง ๆ เหรอ?” เธอถามลังเล“เรื่องนี้

ไม่รอให้เธอตอบ เขาก็พูดเองเออเองต่อ “ฉันเคยเกลียดคนคนหนึ่งมาก ๆ ฉันคิดเป็นร้อยเป็นพันครั้ง หากวันหนึ่ง ฉันหาเขาเจอ ฉันจะเอาคืนเขายังไง แต่เมื่อถึงวันเกิดเขา ฉันก็ยังรู้สึกไม่ดี แต่เหมือนกับมีเพียงที่นี่ ที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น”หลิงอี้หรานยังคงหลับตาอยู่ ราวกับกำลังหลับ และไม่ได้พูดอะไรหรือบางที เขาอาจหวังให้เธอนอนหลับ คำพูดพวกนี้ จริง ๆ แล้วเขาไม่อยากให้เธอได้ยินแม้แต่นิด หลิงอี้หรานคิดทาย หากเป็นแบบนี้ เธอจะได้แกล้งหลับต่อได้อย่างไม่กังวล“ฉันคิดว่า ฉันอยากรีบเจอเขา จะได้รีบเอาคืนได้ใช่ไหม? ไม่ว่าเขาจะไปแอบที่ไหน สักวันหนึ่ง ฉันจะต้องหาเขาให้เจอ ให้เขาได้รับรู้รสชาติที่ถูกคนในครอบครัวทรยศและทรมานว่ารู้สึกยังไง”เสียงของเขา ดังก้องอยู่ในห้อง น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความคับแค้นลำตัวของหลิงอี้หรานสั่นเทาทีหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้ คนใกล้ชิด… หรือว่าคนที่เขาเกลียดและอยากเอาคืน จะเป็นแม่ของเขา?เธอจำได้ว่าเขาเคยบอก แม่จากไปด้วยการทิ้งเขาและพ่อเอาไว้หากที่เขาพูดตอนนั้นเป็นความจริง…เกรงว่าอนาคตของแม่เขา…อี้จิ่นหลี ผู้ปกครองเมืองเซินคนนี้ การเอาคืนจากเขา จะมีใครที่แบกรับไหวกันห

ผู้ชายตระกูลอี้ไม่ควรจะตกหลุมรักใครทั้งสิ้น“แก…” ใบหน้าของนายท่านอี้ตอนนี้แดงก่ำไปด้วยความโมโหอย่างถึงที่สุด สำหรับคนอย่างเขาที่เพิ่งถูกช่วยเหลือเมื่อสองวันก่อน ถือว่าเป็นอันตรายต่อร่างกายอย่างเห็นได้ชัดแต่อี้จิ่นหลีกลับไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะปลอบโยนเขาเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเอ่ย “คุณปู่ ในเมื่อวันนี้ผมมาพูดต่อหน้าปู่ขนาดนี้แล้ว นั่นก็แสดงว่าผมมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องเธอได้ หมอก็บอกแล้วว่า ถ้าปู่รักษาตัวดี ๆ ก็ยังอยู่ได้อีกนานหลายปีนะ”นายท่านอี้แค่นหัวเราะออกมาพร้อมกับพูดด้วยความโกรธที่มากล้น “เหอะ ไม่สมกับเป็นหลานฉันเลย ดูแล้วแกน่าจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยสิท่า แกลืมตัวอย่างของพ่อแกไปแล้วหรือไง? หรือคิดจะเดินตามพ่อแกไปอีกคน?”“ผมไม่ได้ลืม แต่ถึงแม้ผมจะรักใครสักคนขึ้นมาจริง ๆ ผมก็จะไม่ยอมให้เธอมาควบคุมบงการชีวิตของผมได้หรอก” อี้จิ่นหลีเอ่ยตอบ“ตอนแรกพ่อแกก็เคยพูดแบบนี้ แล้วผลสุดท้ายเป็นไงล่ะ? เขาก็ต้องมาสละชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิงคนเดียว!”“ผมไม่ใช่พ่อ!” อี้จิ่นหลีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เขาเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้านายท่านอี้ และโน้มตัวลงม

ทันใดนั้น ภายในใจของหลิงอี้หรานรู้สภาพในทันที เธอกลัวว่าพวกเขาจะเรียกให้เธอมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือ ให้เธอเป็นคนที่ออกเงินและถ้าหากเธอเดาไม่ผิด พวกคนที่อยู่ตรงหน้านี้แท้จริงอาจจะวางแผนที่จะพูดเรื่องนี้กันมาระยะหนึ่งแล้วก็ได้ดังที่คิดเอาไว้ ทันทีที่ตาหลูกำลังจะอ้าปากพูด ลุงใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมา “พ่อ พวกเรามีเงินกันซะที่ไหนล่ะ ตอนนี้แม้แต่เงินที่ผมต้องให้ลูกชายเอาไปแต่งงานยังไม่มีเลย ไม่งั้นหมิงฮุยจะยังไม่แต่งงานมาจนถึงตอนนี้ได้ไงล่ะ?”“นั่นสิพ่อ พวกเราไม่มีเงินจริง ๆ นะ!” ลุงรองรีบพูดต่อ จากนั้นจึงหันไปมองหลิงอี้หรานด้วยสีหน้าขมขื่น“อี้หราน ถ้าไม่ใช่เพราะเรายากจนเกินจนไม่มีทางเลือก ก็คงไม่ให้เธอไปแต่งงานเข้าตระกูลเฝิงหรอก”“สรุปแล้วพวกคุณจนกันมากเลยต้องเอาฉันไปแต่งงานกับไอ้โง่นั่นน่ะเหรอ? อย่างนั้นใครจนก็พูดแบบนี้ได้ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานเอ่ยตอบเสียงเย็นลุงรองเมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักไป ก่อนที่ลุงใหญ่จะพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจว่า “ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองของแก จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้พูดถึงภรรยาด้วยซ้ำ แต่พวกเขาต้องการที่จะสานต่อตระกูลหลูให้กับพวกเรา คุณยายก็ดีกับแกขนาดนั้น แกไม่คิดอยากจะตอบแ

”งั้นก็บอกไปว่าเรารักษาโรคนี้ไม่ได้ แล้วพาแม่แกกลับบ้าน ฉันจะดูว่ามันจะยอมจ่ายเงินอยู่ไหม!” ตาหลูตอบอย่างโมโห“แล้วถ้ามันฟ้องร้องเราขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?” ลุงใหญ่ถามอย่างกังวลใจลุงรองจึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ใช่ ปีนั้นมันเป็นนักเรียนดีเด่นคณะกฎหมาย แล้วยังเคยเป็นทนายด้วย จะว่าไป ตอนนี้มันก็น่าจะมี… คนนั้นคอยสนับสนุนอยู่ ถ้ามันคิดจะฟ้องเราจริง ๆ ขึ้นมา เราอาจจะไม่มีโอกาสชนะคดีเลยก็ได้นะ”ตาหลูยกมือลูบคางตัวเองด้วยสีหน้าที่คาดเดายาก ก่อนจะเอ่ยว่า “งั้นพวกแกสามคนก็ช่วยกันจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกสามในสี่ส่วนที่เหลือทั้งหมดด้วยแล้วกัน”“ให้พวกเราจ่ายเนี่ยนะ?” ป้าสามถามสวนกลับไปแบบทันควัน“แล้วยังไง? หรือแกจะรอให้ยัยนั่นมันฟ้องพวกเราล่ะ?” ตาหลูถลึงตาจ้องมองลูกสาวตัวเองอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่นัก“ถ้าแกไม่ยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาล อนาคตแกก็อย่าหวังว่าจะได้ค่ารื้อถอนสักแดงเดียว!”ป้าสามเงียบไปในทันที ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานออกไปแล้ว แต่เธอเคยคุยกับทางครอบครัวมาก่อนแล้วว่าในอนาคตพวกเขาจะแบ่งเงินให้เธอส่วนนึงด้วยตอนนี้คนในครอบครัวทุกคนต่างก็ตั้งความหวังไว้กับค่ารื้อถอนนี้ในอนาคตกันทั้งนั้น!ถ้าเกิดหลิง