All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 181 - Chapter 190

“บางครั้ง อย่าขี้สงสัยจะดีกว่า” กู้ลี่เฉินถอนสายตากลับมาแล้วสตาร์ทรถ“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ“ หลิงลั่วอิ่นกล่าวด้วยท่าทีเชื่อฟังเธอสืบมาแล้ว กู้ลี่เฉินชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ยิ่งเชื่อฟัง จะได้อยู่ข้างกายเขานานมากยิ่งขึ้น พวกที่ได้รับความรักจากเขา แล้วพยายามแสดงว่าตนเป็น ‘ข้อยกเว้น’ อยากจะเป็นเพียง ‘หนี่งเดียว’ ในใจของเขา ต่างโดนเขาทิ้งหมดแม้เธอเองก็อยากจะเป็น ‘ข้อยกเว้น’ และ ’หนึ่งเดียว‘ ของเขา แต่เธอจะไม่รีบร้อน เธอจะค่อย ๆ ทำให้ตนเองมีความสำคัญในใจของเขามากยิ่งขึ้นทีละก้าว ๆ “ลี่เฉิน วันนี้ขอบคุณสร้อยที่คุณให้ฉันมากนะคะ ฉันชอบมากเลย แต่สร้อยที่หรูหราและสวยงามขนาดนี้ ฉันเกรงว่าฉันคงไม่มีโอกาสได้ใส่” หลิงลั่วอิ่นแสดงท่าทีดีใจก่อน จากนั้นทำท่าราวกับเสียดายเพียงแต่เธอไม่รู้ว่า การแสดงที่ดูสมบูรณ์แบบในสายตาเธอ สำหรับกู้ลี่เฉินแล้ว กลับรู้สึกน่าขบขันเล็กน้อยเพราะเขาเจอผู้หญิงเล่นละครมามากมาย “ก็ใส่ตอนออกงานงานเลี้ยงแสงดารันต์สิ” สีหน้าของหลิงลั่วอิ่นดีใจขึ้นมาในทันที จากนั้นเธอก็รีบกล่าว “แต่ตอนนี้ฉันเป็นแค่นักแสดงเล็ก ๆ คงไม่ได้รับบัตรเชิญจากงานเลี้ยงแสงดารันต์หรอกค่ะ”“คุณไปที่นั่

ดวงตาดำของชายหนุ่มจ้องไปทางหญิงสาวตรง ๆ ท่าทีมึนเมาของเธอ ทั้งอ่อนโยนและยั่วยวน เธอในตอนนี้ จะมีสักกี่คนที่เคยเห็นกันนะ‘เซียวจื่อฉีเคยเห็นหรือเปล่านะ’จู่ ๆ ในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกอิจฉา อิจฉาเซียวจื่อฉีที่เคยคบกับเธอ เมื่อตอนเธอคบกับเขาเคยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่อ่อนโยนแบบนี้ไหม? เธอกับเซียวจื่อฉีใกล้ชิดกันขนาดไหน?“เธอรู้สึกว่าฉันหล่อจริง ๆ เหรอ?” เขาเอ่ยถามเสียงแผ่ว เขาอยากมัดเธอไว้ข้างกายเขา ไม่ให้ผู้อื่นได้เห็นท่าทีหยาดเยิ้มของเธอ“อื้ม หล่อสิ อาจินเป็นคนที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นเลย” เธอหัวเราะเสียงต่ำ นิ้วมือแตะไปบนปลายจมูกของชายหนุ่มอย่างซุกซน ราวกับกำลังเล่นของเล่นที่แสนสนุกอยู่และคนที่เห็นเขาเป็นของเล่นได้ ก็มีเพียงเธอคนเดียวจู่ ๆ สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปฉับพลัน ความโศกเศร้าเข้ามาแทนที่รอยยิ้ม “อาจิน ฉันจะทำดีกับคุณมาก ๆ อย่าจากฉันไปเลยได้ไหม”ในดวงตากลมโต ถูกคลุมด้วยหมอกจาง เหมือนสำหรับเธอแล้วเขาเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ๆ หากเขาจากไป จะเป็นความหนักหน่วงที่เธอไม่อาจแบกรับได้“ฉันไม่เคยจากไปไหน เธอต่างหากที่ไม่ยอมอยู่ข้างกายฉัน เธอลืมแล้วเหรอ?” เขากล่าว

“พวกเขาทำกับเธอขนาดนั้น แถมต้องติดคุกไปหลายวันเพราะเธออีก ตอนนี้พอพวกเขาถูกปล่อยตัว เธอไม่กลัวว่าพวกเขาจะเกิดความคับแค้นในใจ จนทำเรื่องที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมเหรอ?”หลิงอี้หรานนั่งเงียบ ในใจเธอเองก็รู้ดี หลังจบเรื่องนี้พวกเขาคงไม่ได้รู้สึกขอบคุณที่เธอปล่อยพวกเขาออกมา แต่กลับจะคับแค้นเธอมากกว่าเดิม“ฉันไม่ได้สนใจพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจะเกลียดหรือคิดยังไงกับฉัน ฉันก็ไม่ใส่ใจ” เธอหลุบตามองต่ำ พร้อมพูดอย่างแน่นิ่งแต่ความสงบของเธอ กลับทำเขารู้สึกรำคาญใจขึ้นมา“แล้วฉันล่ะ?” เขาถามขึ้นอย่างกะทันหัน“อะไรนะ?” เธอผงะ ตอบสนองไม่ทันมือทั้งสองของเขายันไว้ที่ขอบเตียง เข้าใกล้เธอพร้อมเอ่ยถาม “ฉันล่ะ? เธอสนใจฉันไหม? เธอสนใจว่าฉันคิดยังไงกับเธอไหม?”หลิงอี้หรานยังคงเหม่อลอยอยู่ หากเขาเป็นอาจิน เธอต้องสนใจแน่ ๆ แต่เขาในตอนนี้ เป็นอี้จิ่นหลี…“ฉันสนใจไหม คงไม่สำคัญสำหรับคุณ” เธอกล่าว“แล้วถ้ามันสำคัญล่ะ?” เขาตอบเธอกัดริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึกจากนั้นเอ่ย “สนใจ”เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เธอจะพูดสองคำนี้ออกมาตรง ๆ “เหตุผลล่ะ?”“เพราะคุณคืออี้จิ่นหลี ในเมืองเซิน ทุก ๆ การกระทำ หรือแม้แต่คำพูดของคุณก็

คนอย่างเขา ถุงมือที่ใส่ปกติ ต่างเป็นแบรนด์เนมสั่งทำ!เห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอ เขาพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “ถือเป็นการขอบคุณที่ฉันปล่อยญาตินิสัยเสียของเธอไปแล้วกัน”เธอแสดงสีหน้าลำบากใจ “แต่ฉัน… ไม่ได้จดขนาดไว้” ตอนนั้น เธอใช้สายวัดวัดขนาดมือของเขาอย่างตั้งใจหลังจากนั้นเธอไม่ได้ถักถุงมือคู่นี้ต่อ จึงทิ้งกระดาษที่ไว้ไปแล้ว“ไม่ได้จดก็วัดใหม่สิ” เขาเอ่ยตรง ๆ ไม่มีทางเลือก เธอจึงทำได้เพียงเอาสายวัดออกมา ทิ้งตัวนั่งข้างเขา และวัดขนาดมือของเขาแน่นอนว่า มือของเธอต้องแตะโดนมือของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของเธอแตะโดนมือของเขา เธอจะตั้งใจหลบ กระทั่งสายวัด เธอยังจับด้วยนิ้วมือเพียงสองนิ้วเขามองเธอด้วยความขบขันเล็กน้อย “เมื่อคืนกล้าหาญเชียว ทั้งกอดทั้งจูบ ตอนนี้แค่แตะยังไม่กล้าแตะ ทำไมล่ะ การแตะต้องฉันมันยากสำหรับเธอมากเลยเหรอ?”หลิงอี้หรานหน้าแดงขึ้นมาทันที “ตอนนั้นฉัน… ฉันเมา…”“เพราะงั้นถ้าเธอไม่เมา เธอจะไม่ยอมแตะต้องฉันเลยใช่ไหม?” เขาจ้องเธอพร้อมเอ่ยถามเธอกลั้นหายใจ จ้องมองสายตาของเขาที่เหมือนกับกำลังเยาะเย้ย เธอพูดไม่ออกชั่วขณะ ชายหนุ่มหลุบตาลงเบา ๆ ปิดบังแ

“แต่ไม่ว่าประสบการณ์จะมากขนาดไหน ก็ไม่เข้าตาคุณ ถูกไหม?” เขากล่าววินาทีนั้น ราวกับมีอะไรมาอุดปากหลิงอี้หรานเอาไว้กวอซิ่นหลี่หัวเราะเย้ยหยันตนเองเบา ๆ “จริง ๆ แล้ว ก่อนที่คุณจะพูดแบบนั้น ผมเองก็คิดเรื่องเปลี่ยนงานมาก่อนแล้ว เพราะงานในศูนย์บริการสุขาภิบาล ถึงจะมองเห็นอนาคตได้ก็จริง แต่ผมยังอายุไม่ถึง 30 เลย ผมอยากลองท้าทายตัวเองบ้าง”ท้าทายเหรอ? ถ้าในอดีตหลิงอี้หรานต้องเลือกระหว่างชีวิตที่เต็มไปด้วยความท้าทาย ความไม่แน่นอนและชีวิตสงบมั่นคงที่สามารถมองเห็นอนาคตได้เลย เธอคงเลือกตัวเลือกแรกแต่หลังจากที่เธอประสบเรื่องราวมากมายไป เธอกลับเข้าใจว่า ความมั่นคงต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุดหลิงอี้หรานหายใจเข้าลึกแล้วกล่าว “จริง ๆ สิ่งที่ฉันพูดกับคุณวันนั้น คุณไม่ต้องไปใส่ใจมากจริง ๆ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเสียเวลากับฉันอีก ฉันไม่มีความรู้สึกใจสั่นกับคุณเลย ดังนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะอยู่กับคุณ”เว้นวรรคครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดขึ้นทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าฉันรักคุณจริง ๆ ต่อให้คุณตกอับแค่ไหน ฉันก็เลือกที่จะอยู่กับคุณ แต่ถ้าหากฉันไม่รักคุณ ต่อให้อนาคตคุณจะรุ่งโรจน์แค่ไหน เราก็ไม่มีทาง