LOGINShare
บทที่ 185
Related chapters
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 186
“พวกเขาทำกับเธอขนาดนั้น แถมต้องติดคุกไปหลายวันเพราะเธออีก ตอนนี้พอพวกเขาถูกปล่อยตัว เธอไม่กลัวว่าพวกเขาจะเกิดความคับแค้นในใจ จนทำเรื่องที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมเหรอ?”หลิงอี้หรานนั่งเงียบ ในใจเธอเองก็รู้ดี หลังจบเรื่องนี้พวกเขาคงไม่ได้รู้สึกขอบคุณที่เธอปล่อยพวกเขาออกมา แต่กลับจะคับแค้นเธอมากกว่าเดิม“ฉันไม่ได้สนใจพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจะเกลียดหรือคิดยังไงกับฉัน ฉันก็ไม่ใส่ใจ” เธอหลุบตามองต่ำ พร้อมพูดอย่างแน่นิ่งแต่ความสงบของเธอ กลับทำเขารู้สึกรำคาญใจขึ้นมา“แล้วฉันล่ะ?” เขาถามขึ้นอย่างกะทันหัน“อะไรนะ?” เธอผงะ ตอบสนองไม่ทันมือทั้งสองของเขายันไว้ที่ขอบเตียง เข้าใกล้เธอพร้อมเอ่ยถาม “ฉันล่ะ? เธอสนใจฉันไหม? เธอสนใจว่าฉันคิดยังไงกับเธอไหม?”หลิงอี้หรานยังคงเหม่อลอยอยู่ หากเขาเป็นอาจิน เธอต้องสนใจแน่ ๆ แต่เขาในตอนนี้ เป็นอี้จิ่นหลี…“ฉันสนใจไหม คงไม่สำคัญสำหรับคุณ” เธอกล่าว“แล้วถ้ามันสำคัญล่ะ?” เขาตอบเธอกัดริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึกจากนั้นเอ่ย “สนใจ”เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เธอจะพูดสองคำนี้ออกมาตรง ๆ “เหตุผลล่ะ?”“เพราะคุณคืออี้จิ่นหลี ในเมืองเซิน ทุก ๆ การกระทำ หรือแม้แต่คำพูดของคุณก็
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 187
หลิงอี้หรานลงจากเตียงอย่างร้อนรน พร้อมทิ้งประโยค “ฉัน… ฉันจะไปอาบน้ำก่อน” และวิ่งเข้าห้องน้ำไปอี้จิ่นหลีมองแผ่นหลังที่วิ่งหนีไป สายตามืดครึ้มลงเรื่อย ๆ …….ในห้องน้ำ หลิงอี้หรานมองหน้าแดง ๆ ของตนในกระจก ถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่งอย่างไรเธอก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่อี้จิ่นหลีพูดเมื่อครู่ เธอ… จูบเขาก่อน?เรื่องแบบนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร!แต่ว่า… เธอกลับลังเล ไม่มีทางจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ? แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าเวลาตนเมาเธอจะทำอะไรถ้าหากที่อี้จิ่นหลีพูดคือความจริง อย่างนั้นเธอ…เพียงแค่คิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ หลิงอี้หรานก็อยากจะมุดหนีลงดินแล้วเธอล้างหน้าแปรงฟันอย่างรีบร้อนจนเสร็จ เดินออกจากห้องน้ำ กลับพบว่าอี้จิ่นหลียังคงอยู่ในห้องเขาในตอนนี้ กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือแก้วน้ำและจิบดื่มอยู่ชุดสูทที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีต เขาเป็นชายไหล่กว้างเอวคอด ลำขายาวทั้งสองข้างไขว้กันไว้อย่างสง่า รูปหน้างดงามและคมชัด เมื่อเปลือกตาของเขาหรี่ลงขนตาแพนั้นก็แผ่ออกมาอย่างสวยงาม จนอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของเขาหากลืมตาเต็มที่ เขาที่เป็นแบบนี้ เพียงแค่นั่งเฉย ๆ ก็ทำคน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 188
คนอย่างเขา ถุงมือที่ใส่ปกติ ต่างเป็นแบรนด์เนมสั่งทำ!เห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอ เขาพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “ถือเป็นการขอบคุณที่ฉันปล่อยญาตินิสัยเสียของเธอไปแล้วกัน”เธอแสดงสีหน้าลำบากใจ “แต่ฉัน… ไม่ได้จดขนาดไว้” ตอนนั้น เธอใช้สายวัดวัดขนาดมือของเขาอย่างตั้งใจหลังจากนั้นเธอไม่ได้ถักถุงมือคู่นี้ต่อ จึงทิ้งกระดาษที่ไว้ไปแล้ว“ไม่ได้จดก็วัดใหม่สิ” เขาเอ่ยตรง ๆ ไม่มีทางเลือก เธอจึงทำได้เพียงเอาสายวัดออกมา ทิ้งตัวนั่งข้างเขา และวัดขนาดมือของเขาแน่นอนว่า มือของเธอต้องแตะโดนมือของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของเธอแตะโดนมือของเขา เธอจะตั้งใจหลบ กระทั่งสายวัด เธอยังจับด้วยนิ้วมือเพียงสองนิ้วเขามองเธอด้วยความขบขันเล็กน้อย “เมื่อคืนกล้าหาญเชียว ทั้งกอดทั้งจูบ ตอนนี้แค่แตะยังไม่กล้าแตะ ทำไมล่ะ การแตะต้องฉันมันยากสำหรับเธอมากเลยเหรอ?”หลิงอี้หรานหน้าแดงขึ้นมาทันที “ตอนนั้นฉัน… ฉันเมา…”“เพราะงั้นถ้าเธอไม่เมา เธอจะไม่ยอมแตะต้องฉันเลยใช่ไหม?” เขาจ้องเธอพร้อมเอ่ยถามเธอกลั้นหายใจ จ้องมองสายตาของเขาที่เหมือนกับกำลังเยาะเย้ย เธอพูดไม่ออกชั่วขณะ ชายหนุ่มหลุบตาลงเบา ๆ ปิดบังแ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 189
เพื่อเร่งงาน หลิงอี้หรานจึงพกไหมพรมและถุงมือที่ถักได้ครึ่งหนึ่งติดตัวไว้ตลอด เมื่อถึงพักกลางวัน อย่างน้อยสามารถถักได้สักนิดพี่ซูเห็นว่าหลิงอี้หรานกำลังถักถุงมือ จึงถามอย่างสงสัย “ถักใส่เองเหรอ? แต่เหมือนจะใหญ่ไปนิดนะ”“ให้ใครหรือเปล่า?” พี่ซูเอ่ยถาม“อืม” หลิงอี้หรานขานตอบ“แต่นี่ก็ไม่เหมือนขนาดมือของเธอนะ ถักให้คนอื่นเหรอ?” พี่ซูทายหลิงอี้หรานพยักหน้าทีหนึ่ง“อย่าบอกนะว่าเธอมีแฟนแล้วน่ะ” พี่ซูถามต่อ“ไม่มีค่ะ” เธอรีบเอ่ยปฏิเสธ“ถ้าไม่มี เธอจะตั้งใจถักขนาดนี้เชียว? ขนาดเวลาพักยังมานั่งถักอีก” พี่ซูไม่เชื่อในคำพูดของเธออย่างชัดเจนหลิงอี้หรานหมดหนทาง เธอจะพูดอะไรได้ จะบอกว่าเธออยากรีบถักให้อี้จิ่นหลี เลยเอามาถักแม้กระทั่งเวลาพักกลางวันหรืออย่างไร?ถ้าหากพูดไปแบบนั้นจริง ๆ พี่ซูคงคิดว่าสมองของเธอมีปัญหาแน่“จะว่าไป น่าเสียดายจริง ๆ เสี่ยวกวอต้องอกหักซะแล้ว” พี่ซูรู้สึกเสียดายนิด ๆ “จริง ๆ เสี่ยวกวอก็ดีนะ เตรียมบ้านเตรียมรถไว้พร้อมหมดแล้ว นิสัยก็ซื่อสัตย์ หากได้แต่งกับผู้ชายแบบนี้ คงมั่นคงไปทั้งชีวิต”ก็จริง หากแต่งงานกับกวอซิ่นหลี่ ชีวิตคงมั่นคงจริง ๆ นับแต่วินาทีที่เกิ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 190
“แต่ไม่ว่าประสบการณ์จะมากขนาดไหน ก็ไม่เข้าตาคุณ ถูกไหม?” เขากล่าววินาทีนั้น ราวกับมีอะไรมาอุดปากหลิงอี้หรานเอาไว้กวอซิ่นหลี่หัวเราะเย้ยหยันตนเองเบา ๆ “จริง ๆ แล้ว ก่อนที่คุณจะพูดแบบนั้น ผมเองก็คิดเรื่องเปลี่ยนงานมาก่อนแล้ว เพราะงานในศูนย์บริการสุขาภิบาล ถึงจะมองเห็นอนาคตได้ก็จริง แต่ผมยังอายุไม่ถึง 30 เลย ผมอยากลองท้าทายตัวเองบ้าง”ท้าทายเหรอ? ถ้าในอดีตหลิงอี้หรานต้องเลือกระหว่างชีวิตที่เต็มไปด้วยความท้าทาย ความไม่แน่นอนและชีวิตสงบมั่นคงที่สามารถมองเห็นอนาคตได้เลย เธอคงเลือกตัวเลือกแรกแต่หลังจากที่เธอประสบเรื่องราวมากมายไป เธอกลับเข้าใจว่า ความมั่นคงต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุดหลิงอี้หรานหายใจเข้าลึกแล้วกล่าว “จริง ๆ สิ่งที่ฉันพูดกับคุณวันนั้น คุณไม่ต้องไปใส่ใจมากจริง ๆ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเสียเวลากับฉันอีก ฉันไม่มีความรู้สึกใจสั่นกับคุณเลย ดังนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะอยู่กับคุณ”เว้นวรรคครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดขึ้นทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าฉันรักคุณจริง ๆ ต่อให้คุณตกอับแค่ไหน ฉันก็เลือกที่จะอยู่กับคุณ แต่ถ้าหากฉันไม่รักคุณ ต่อให้อนาคตคุณจะรุ่งโรจน์แค่ไหน เราก็ไม่มีทาง
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 191
ผู้ชายคนนั้น จะใช่คนที่เธอรักหรือเปล่า?สุดท้าย เขาก็ไม่ได้ถามประโยคนี้ออกไปเขาในตอนนี้ ก็ไม่มีสิทธิ์ถาม บางทีในอนาคต หากเขาสามารถทำสำเร็จได้ เขาคงมีสิทธิ์ยืนอยู่ด้านหน้าเธออีกครั้ง…กวอซิ่นหลี่ขับรถจากไป ส่วนหลิงอี้หรานก็เดินกลับห้องเช่าทีละก้าว เพียงแต่เธอยังไม่ทันเปิดประตู ก็เห็นว่ามีแสงเล็ดลอดออกมาจากในห้องก่อนเธอออกจากบ้าน เธอปิดไฟแล้วนี่นา หรือว่า…หลิงอี้หรานหรี่ตา และเปิดประตูออกในทันที สิ่งที่ตกกระทบในตามีแสงไฟจากห้อง และอี้จิ่นหลีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้“คุณ…” เธอเดินเข้าห้อง “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมาทำไม?”“เรื่องนี้ฉันควรถามพี่มากกว่า วันนี้พี่น่าจะไม่ต้องทำโอที และไม่ต้องอยู่เวร ทำไมถึงกลับดึกขนาดนี้?” เขากวาดตาขึ้น มองเธอพร้อมเอ่ยถาม“เพื่อนที่บริษัทลาออก ทุกคนเลยออกไปกินข้าวเลี้ยงส่งเขากัน” หลิงอี้หรานตอบ“เพื่อนคนไหน?” เขาถามเธอชะงักพักหนึ่ง จึงตอบ “กวอซิ่นหลี่” ต่อให้เธอไม่พูด เขาก็สืบหามาได้อยู่ดีเขาเลิกคิ้วขึ้น “อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนมาส่งเธอ”เธอยังคงเงียบ แต่สีหน้าของเธอ เป็นการยอมรับกลาย ๆ “พี่ยังจะบอกว่าเธอไม่สนใจเขาอีกเหรอ? ถ้าไม่สนใจจริง จะปล่อยให้เ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 192
“เมื่อก่อนฉันก็อยู่ที่นี่ พวกเรานอนใต้ชายคาเดียวกันทุกคืนไม่ใช่หรือไง?” เขากล่าวอย่างไม่ใส่ใจฟังแล้ว… ทำไมชวนคิดมากชะมัด!หลิงอี้หรานกัดปาก “แต่ว่าตอนนี้…”“ตอนนี้ทำไม?” เขาถามกลับ“ไม่มีที่นอนเหลือแล้ว ของก่อนหน้านี้ของคุณ ฉันเก็บเข้าตู้ไปแล้วก็ยังไม่ได้ซักตาก หากเอาออกมาใช้คงมีกลิ่น”“เรื่องนี้ง่ายมาก” อี้จิ่นหลีพูดไป ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา พูดสั่งกับปลายสายไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหลิงอี้หรานเปิดประตู และเห็นเกาฉงหมิงกับเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายอี้จิ่นหลีในโรงพยาบาล พวกเขาถือผ้าปู หมอน และผ้าห่ม ก้าวเดินเข้ามาตรง ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ก็เอ่ยพูดกับเธอ “รบกวนหน่อยนะครับ คุณหลิง”ทุกคนที่มาต่างพูดประโยคนี้มุมปากของหลิงอี้หรานกระตุก ตอนนี้เธอจะพูดอะไรได้ นอกจากคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ เมื่อของถูกจัดวางไว้ในห้องเธอเสร็จ คนเหล่านั้นก็เดินออกไปเพียงพริบตา ในห้องเหลือเพียงแค่หญิงสาวและชายหนุ่มอีกครั้งหลิงอี้หรานมองที่นอนที่ปูอย่างเรียบร้อยตรงข้างเตียงเธอ นี่มันเหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนนั้นเขาก็ปูที่นอนนอนอยู่ข้างเตียงเธอแบบนี้“คุณจะนอนที่นี่จริง ๆ เหรอ?” เธอถามลังเล“เรื่องนี้
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 193
เมื่อก่อนตอนชีวิตดี เธอบ่นอยากลดน้ำหนักทุกวัน เพราะกลัวว่าหากอ้วนขึ้น จะใส่เสื้อผ้าไม่สวยตอนนี้เธอกลับไม่กังวลเรื่องนี้เลย เธอผอมลง แต่เธอไม่คิดปัญหาความสวยแล้ว สิ่งที่เธอคิด มีเพียงราคา ความคุ้มค่า ความทนทานของเสื้อผ้า และคิดเพียงมันจะใส่ได้กี่ปีบางทีพอนึกย้อนกลับไป มันก็น่าขบขันจริง ๆ เธอที่อยากได้บางอย่าง พยายามทำมันให้สำเร็จ แต่เมื่อมันสำเร็จแล้ว กลับพบว่า สิ่งที่เธอพยายามมาตลอด เป็นสิ่งที่เธอในตอนนี้ไม่ใส่ใจแม้แต่นิดหลิงอี้หรานหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง จะว่าไป เธอไม่ค่อยเข้าใจจริงด้วยว่า ทำไมอี้จิ่นหลียังคงเรียกเธอว่าพี่สาวอีก ราวกับว่าเขาคิดถึงและให้ความสำคัญกับช่วงเวลานั้นที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมาก ๆ เขากำลังสนใจเธออย่างนั้นเหรอ?การแสดงออกของเขา บางครั้งก็เหมือนจะชอบเธอมากจริง ๆ แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ว่า เขากำลังเล่นละครตบตาหรือเปล่า?หลิงอี้หรานส่ายหน้า ไม่ไปคิดเรื่องพวกนี้ต่อ เธอในตอนนี้ เดินทีละก้าววางแผนทีละก้าวดีกว่าหลิงอี้หรานอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว เธอเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่บนฟูกที่ปูอย่างเรียบร้อย นั่งรอเธอมาบอกฝันดี แล้วจึงค่อยนอนเหมือนเมื่อก่อน
Latest chapter
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
