All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 171 - Chapter 180

หลิงอี้หรานหยุดเดินแล้วหันกลับมาช้า ๆ เฝ้ามองรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนสุดสายตาบางทีในวันข้างหน้าก็คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนที่จริงใจต่อเธออีก คนที่จะรับได้ว่าเธอเป็นนักโทษมาก่อน แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอเองก็คงไม่กล้าที่จะไปฉุดรั้งเขาให้ตกต่ำลงมาด้วยกันกระทั่งมองไม่เห็นรถแล้ว เธอจึงตัดสินใจหันหลังกลับมาแล้วเดินกลับเข้าไปในชุมชนโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำขลับที่จอดอยู่ไม่ไกล ใครบางคนมองผ่านกระจกรถออกมาด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ราวกับว่ากังเห็นอะไรน่าสนใจทว่าเกาฉงหมิงที่นั่งอยู่เบาะหน้ากลับมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังด้วยความหวาดกลัว พฤติกรรมของชายหนุ่มในตอนนี้บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่า เขากำลังจะโกรธเกาฉงหมิงอดไม่ได้ที่จะตำหนิหลิงอี้หรานในใจ อยากกลับบ้านก็แค่กลับมาดี ๆ ทำไมต้องให้มีผู้ชายตามมาส่งที่บ้านด้วยนะ แล้วแบบนี้อี้จิ่นหลีจะคิดอย่างไรล่ะนี่?ตอนนี้เกาฉงหมิงไม่แน่ใจเลยว่า คนที่ควรขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องเป็นเขาหรือใคร ได้แต่ภาวนาว่าจะสามารถรับมือกับความโกรธที่อี้จิ่นหลีมีต่อหลิงอี้หรานไว้ให้ได้ก็พอ“ท่านประธาน.. คงมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหลิง เธอถึงต้องให้ใครมาส่ง

“ครับ” เกาฉงหมิงตอบรับแล้วมองคนทั้งสองที่นั่งอยู่เบาะหลังอย่างระมัดระวังผ่านกระจกหลิงอี้หรานยังคงนั่งก้มหน้าจึงไม่สามารถสังเกตสีหน้าได้อย่างชัดเจน ส่วนอี้จิ่นหลีก็ดูจะอารมณ์ปกติขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่เข้าไปในชุมชน ซึ่งเกาฉงหมิงก็คิดกับตัวเองว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้วภัตตาคารหรูมีชื่อเสียงในเมืองที่มีความเชี่ยวชาญด้านอาหารชาววังและราคาแพง หากไม่ใช่คนมีฐานะ ก็ไม่แปลกที่คนธรรมดาทั่วไปจะไม่เข้าไปนั่งทานอาหารที่นั่นเลยเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้ามา อี้จิ่นหลีก็จับมือหลิงอี้หรานให้ลงมาจากรถด้วยกันอีกครั้งเธออยากจะดึงมือออกแต่มือใหญ่กลับจับเอาไว้แน่น“อย่าดิ้นสิ ไม่งั้นฉันไม่รับประกันนะว่าฉันจะพาพี่เข้าไปด้วยวิธีไหน” อี้จิ่นหลีพูดอย่างใจเย็นหลิงอี้หรานที่ตกตะลึงอยู่จึงหยุดดิ้นทันทีชายหนุ่มพาเธอเข้ามาในร้านได้สำเร็จ พนักงานต่างก็ปฏิบัติต่ออี้จิ่นหลีอย่างเคารพ แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหลิงอี้หรานด้วยหางตาการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาถูกของหลิงอี้หรานดูไม่เข้ากับสถานที่เป็นอย่างมาก“วันนี้คุณอี้มาถึงที่” ผู้จัดการร้านเข้ามาทักทายอย่างกระตือรือร้น “รับห้องส่วนตัวแบบเดิมใช่ไหมครับ?

ไม่ว่าจ้าวม่านเถียนจะโง่เขลาขนาดไหน แต่เธอก็พอจะรู้ว่าหาเรื่องใส่ตัวเสียแล้วหลิงอี้หรานไปคบหาผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาและร่ำรวยขนาดนี้ได้อย่างไร เพียงแค่คิดความอิจฉาก็ก่อเกิดขึ้นในแววตาของจ้าวม่านเถียน ก่อนจะเริ่มคุ้นหน้าคุ้นตาชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนทันใดนั้นดวงตาของจ้าวม่านเถียนก็เบิกกว้าง ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น “นายคือ… เด็กของหลิงอี้หรานใช่ไหม?”ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นหลุดออกไป สีหน้าของผู้จัดการร้านก็เปลี่ยนไปทันที ส่วนประธานเจิ้งก็แทบล้มทั้งยืน ไม่อยากจะรู้จักผู้หญิงที่ชื่อจ้าวม่านเถียนเลยจริง ๆทั่วทั้งเมืองเฉิน ใครก็ตามที่พูดกับอี้จิ่นหลีแบบนี้ ล้วนแต่รนหาที่ตายอี้จิ่นหลีมองจ้าวม่านเถียนพลางคลี่ยิ้มเล็กน้อย ทว่าแววตากลับเย็นเฉียบ“ม่านเถียนกำลังพูดเรื่องอะไร นี่คือคุณอี้จิ่นหลี ประธานของอี้กรุ๊ปนะ!” ประธานเจิ้งเอ่ยอย่างเร็วเท่านั้นดวงตาของจ้าวม่านเถียนก็เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองผู้ชายคนนี้คือ.. อี้จิ่นหลีจริงอย่างนั้นเหรอ?!เป็นไปได้อย่างไร? อี้จิ่นหลีจะอยู่กับหลิงอี้หรานได้อย่างไร? ในเมื่อคนที่หลิงอี้หรานฆ่าตายคือคู่หมั้นของอี้จิ่นห

ตั้งแต่ตอนนั้นอี้จิ่นหลีนี่เองที่เป็นคนคอยปกป้องหลิงอี้หรานเสมอมา!……หลิงอี้หรานเดินตามอี้จิ่นหลีเข้าไปในห้องส่วนตัว แล้วทั้งสองก็นั่งลงโดยมีผู้จัดการคอยเสิร์ฟของว่างให้“ลองกินดูสิ แก้หิว ขนมที่นี่ไม่เลวเลยนะ” พูดจบชายหนุ่มก็ยื่นขนมชิ้นหนึ่งให้เธอหลิงอี้หรานมองขนมตรงหน้าแล้วลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบมากินในที่สุดอี้จิ่นหลีวางเมนูลงตรงหน้าเธอ “พี่ลองดูสิว่าอยากกินอะไร?”“ไม่ต้องหรอก คุณสั่งเลย ฉันกินอะไรก็ได้” เธอเอ่ยในขณะที่กำลังเคี้ยวของว่างไปเรื่อย ๆ ราวกับว่าไม่สามารถลิ้มรสอะไรได้เลยอี้จิ่นหลีจึงหรี่ตาลงแล้วจ้องมองคนตรงหน้าเล็กน้อยทันใดนั้นก็เกิดบรรยากาศเย็น ๆ รอบกายอดไม่ได้ที่ผู้จัดการจะกลั้นหายใจ พลางหัวใจเต้นแรง กลัวว่าชายหนุ่มจะอารมณ์ไม่ดีแต่โชคยังดีที่มีรอยยิ้มค่อย ๆ แต่งแต้มบนใบหน้าของอี้จิ่นหลี “งั้นฉันช่วยพี่สั่งแล้วกัน”เขาพูดพร้อมกับสั่งอาหารติดต่อกันหลายเมนู เมื่อจดรายการครบแล้วผู้จัดการก็เดินออกไปเมื่อก้าวออกมาจากห้องนั้น ผู้จัดการก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกใครจะไปคิดว่าอี้จิ่นหลีจะปกป้องผู้หญิงคนนั้นถึงขนาดนี้“ผู้จัดการ จริงหรือเปล่าที่คุณอ

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอี้จิ่นหลีจึงตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ “เข้ามา”เมื่อประตูถูกผลักออก ผู้จัดการและพนักงานเสิร์ฟก็ถืออาหารเข้ามา หลิงอี้หรานอยากจะดึงมือออก แต่อี้จิ่นหลีกลับดึงมือของเธอเอาไว้ “อย่าขยับสิ มันยังเย็นอยู่เลย”ผู้จัดการและพนักงานเสิร์ฟต่างก็มองหน้ากัน จนหลิงอี้หรานรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าทว่าอี้จิ่นหลีก็ยังคงจับมือเธอไว้อย่างนั้นตลอดนี่ใช่… คุณอี้จริง ๆ ใช่ไหม? เท่าที่ได้ฟังมาแม้จะมีผู้หญิงมานอนแก้ผ้าตรงหน้าอี้จิ่นหลีก็สามารถจับผู้หญิงเหล่านั้นโยนทิ้งข้างถนนได้ง่าย ๆ และไม่แยแสด้วยซ้ำเขามักจะเย็นชากับผู้หญิงเสมอ แต่สำหรับผู้หญิงธรรมดาคนนี้… เขาช่างอ่อนโยนเหลือเกินน่าตกใจจริง ๆ โชคดีที่ผู้จัดการกระแอมไอขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน และขอให้พนักงานเสิร์ฟสาวคนนั้นวางอาหารและเครื่องดื่มลงให้เร็ว ก่อนจะรีบออกไปจากห้องพลางปิดประตูอย่างระมัดระวัง“เมื่อกี้นี้เราไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมคะ ผู้จัดการ?” สาวน้อยกระซิบข้างหูผู้จัดการของเธอเบา ๆ “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ?”เขาจึงตอบอย่างจริงจัง “คงจะเป็นนายหญิงคนใหม่ของเมืองเฉินน่ะสิ”ใช่ ถ้าเธอทำให้อี้จิ่นหลีตกหลุมร