All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 151 - Chapter 160

จู่ ๆ เหงื่อเย็นก็ไหลออกมาบนแผ่นหลังของหลิงลั่วอิน หรือว่า... คนคนนี้จะเป็น...“อะไรน่ะ จิ่นหลี พวกนายรู้จักกันเหรอ?” เย่ฉงเว่ยที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกประหลาดใจ เท่าที่เขารู้หลิงลั่วอินเป็นเพียงดาราระดับสาม ตามหลักแล้ว ทั้งสองคนไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันได้เลย“อื้ม เมื่อก่อนเคยเจอกันครั้งนึง” อี้จิ่นหลีพูดนิ่ง ๆดวงตาของหลิงลั่วอินเบิกกว้าง และหัวใจของเธอก็แทบจะกระโดดออกมา เป็นเขาจริง ๆ ด้วยเขาคือ… คนที่อาศัยอยู่กับหลิงอี้หราน?! ในเวลานั้น ทุกคนในครอบครัวยังสงสัยว่า หลิงอี้หรานไปรู้จักกับอีกฝ่ายในคุกเสียอีก ใครจะคิดว่าคนคนนี้จริง ๆ แล้วคืออี้จิ่นหลี ผู้ที่ปกครองเมืองเฉินด้วยมือเดียว!หลิงลั่วอินแทบจะเป็นลม นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมหลิงอี้หรานและอี้จิ่นหลีถึงอาศัยอยู่ด้วยกันในบ้านเช่าโทรม ๆ แบบนั้น?!กู้ลี่เฉินมองไปที่อี้จิ่นหลีและหลิงลั่วอินด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า "ลั่วอิน ทำไมคุณไม่บอกว่าคุณรู้จักจิ่นหลีมาก่อนล่ะ?"หลิงลั่วอินตัวสั่น และหัวเราะออกมาเพียงสองครั้งก่อนจะพูดขึ้นว่า "ตอนนั้น... ฉันยังไม่รู้ว่าคุณอี้เป็นใคร" หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็รีบยิ้มอย่างขอโทษที่อี้จิ

จริง ๆ แล้วหลิงอี้หรานเคยชินกับคนแบบนี้แล้ว หลายคนจะดูถูกคนงานสุขาภิบาล บางครั้งถึงพวกเขาชนคนของสุขาภิบาลจนล้ม แต่พวกเขากจะโทษว่าเป็นความผิดของคนงานสุขาภิบาลอยู่ดี“ช่างเถอะค่ะพี่ซู มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”หลิงอี้หรานกล่าว เธอและพี่ซูยังคงกวาดถนนต่อไป หลังจากเลิกงานแล้ว หลิงอี้หรานก็เปลี่ยนชุดทำงาน ทันใดนั้นเธอก็พบสร้อยข้อมือเงินหนึ่งในกระเป๋าของเธอสร้อยข้อมือเส้นนี้อยู่ในกระเป๋าของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? หลิงอี้หรานรู้สึกงงงวย เพราะเธอทำงานกะกลางคืนจึงไม่มีใครอยู่ในสถานีสุขาภิบาลแล้ว หลิงอี้หรานทำได้แค่เก็บสร้อยข้อมือกลับไปก่อน ตั้งใจว่าค่อยเอาไปลงทะเบียนทรัพย์สินที่สูญหายในวันพรุ่งนี้เมื่อกลับมาถึงบ้านเช่า ทั้งห้องก็มืดและเงียบสงัดเมื่อก่อน ตอนเธอกลับมาจากกะดึก ห้องจะยังคงสว่าง และอาจินจะอยู่รอเธอ แต่ตอนนี้… หลิงอี้หรานเปิดไฟ ห้องนั้นก็ว่างเปล่า เธอทำได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นตกดึก ขณะนอนอยู่บนเตียง เธอก็หยิบสร้อยข้อมือออกมา มันเป็นสร้อยข้อมือเงินของเด็ก ๆ และการออกแบบก็ดูธรรมดา ก่อนจะจำขึ้นมาได้ว่าเธอก็เคยมีสร้อยข้อมือที่คล้ายกันเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็กสร้อยข้อมือเส้นนี้

เดี๋ยวนะ… จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็มองเขาอย่างประหลาดใจมากขึ้น เขารู้ได้อย่างไรว่าสร้อยข้อมือของเขาอยู่ที่นี่?เธอพบมันในกระเป๋าชุดทำงานของเธอ เมื่อตอนเลิกงานกะดึกแต่ชายคนนี้กลับรู้ว่าสร้อยข้อมืออยู่กับเธอ แล้วยังรู้ว่าด้วยว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน แถมยังบุกเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ...ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ได้?“คุณบอกว่าเก็บสร้อยเส้นนี้ได้ งั้นคุณก็บอกมาสิว่าอยากได้รางวัลอะไร? ถ้าไม่มากเกินไป ผมก็ให้คุณได้” กู้ลี่เฉินลดศีรษะลงและมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเหยียดหยามเดิมทีเขาตั้งใจจะมาเอาสร้อยข้อมือแล้วจากไป แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของผู้หญิงคนนี้ เขากลับอยู่ในห้องนี้ต่อเขาคิดว่าบางทีเขาอาจอยากเห็นว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อเธอลืมตาและตอนนี้เธอลืมตาขึ้นมาแล้ว เธอมีดวงตาสีอัลมอนด์ที่สวยงามมากคู่หนึ่ง รูม่านตาสีเข้ม ขนตาที่งอนยาวช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับดวงตาคู่นั้นไม่น้อยมันเป็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาที่ไร้ชีวิตชีวาดูไม่เหมาะกับอายุของเธอเอาเสียเลยราวกับว่าเธอผ่านความยากลำบากอะไรมามากมายและได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาที่เธอควรจะมีไปแล

เมื่อเวลาผ่านไป แผลเป็นบนฝ่ามือของเธอก็จางลงเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอี้จิ่นหลี ในที่สุดมันก็จะจางหายไปตามกาลเวลา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลิงอี้หรานกำมือตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากศูนย์สุขาภิบาลแต่ก่อนที่เธอจะไปไกลมาก ปอร์เช่สีเทาเงินก็ขวางทางเธอไว้ ก่อนจะมีร่างสูงก้าวลงมาจากรถ และเขาก็คือกู้ลี่เฉิน ตัวละครเอกที่กำลังถูกสาว ๆ หลายคนพูดถึงในศูนย์สุขาภิบาลเมื่อครู่ “มีอะไรหรือเปล่า?” หลิงอี้หรานถาม“แค่อยากจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน” กู้ลี่เฉินพูดพร้อมกับเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ เป็นการบ่งบอกให้หลิงอี้หรานขึ้นรถ“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย คุณไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรฉัน” หลิงอี้หรานกล่าว พร้อมกับก้าวเท้าขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงอีกฝ่ายแต่เธอเพิ่งเดินไปได้เพียงก้าวเดียว เขาก็ยกมือขึ้นขวางทางเธอเอาไว้ ดวงตาฟีนิกซ์ของเขามองเธออย่างแน่วแน่ แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนจะซ่อนอยู่หลังใบหน้า ซึ่งเป็นประกายที่เธอไม่เข้าใจ “ผมไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคน ดังนั้นข้าวมื้อนี้ผมต้องเลี้ยงคุณให้ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และดวงตาฟีนิกซ์ของเขาก็เข้มขึ้นหลิงอี้หรานกัดริมฝีปา

เพียะ!มีตบดังลั่นเนื่องจากมันกะทันหันมาก หลิงอี้หรานจึงตอบสนองไม่ทัน จนกระทั่งเกิดสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแสบร้อนมาบนใบหน้า เธอจึงตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น“แกคือนังจิ้งจอกนั่นใช่ไหม?!” อีกฝ่ายพูดอย่างเกลียดชัง “ไม่คิดเลยว่าแกจะขอให้ลี่เฉินพาแกมากินอาหารเย็นที่นี่ แกมันก็แค่ดาราหน้าใหม่อันดับสาม คิดว่าจะ รักษาตำแหน่งแฟนของเขาได้ตลอดไปงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้ อีกไม่นาน เขาก็จะสลัดแกทิ้งแน่!”หลิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นมอง และจำได้ว่าคนที่ตบเธอคือใคร!จงหรงหรงที่เดิมทีเป็นเพียงนักแสดงสมทบระดับสอง แต่หลังจากได้คบกับกู้ลี่เฉิน เธอก็ได้รับความนิยมในเพราะเขาทันทีก่อนหน้านี้บางคนเคยคาดเดาว่า จงหรงหรงจะเป็นแฟนสาวคนสุดท้ายของกู้ลี่เฉิน เพราะเธอเป็นคนที่อยู่กับกู้ลี่เฉินนานที่สุดแต่คิดไม่ถึงว่า ท้ายที่สุดแล้วจงหรงหรงจะเป็นเพียงหนึ่งในหนึ่งใน "แฟนเก่า" ของเขาเท่านั้น“คุณจำคนผิดแล้ว!” หลิงอี้หรานกล่าว“ฉันจำไม่ผิดแน่ คืนนี้แกมาที่นี่กับลี่เฉินไม่ใช่เหรอ?” จงหรงหรงมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความอิจฉา เธอเพียงแต่รู้สึกว่าผู้หญิงอยู่ตรงหน้าด้อยกว่าเธอในทุกสิ่ง แม้แต่เสื้อผ้าที่เธอใส่ก็แย่และไร้รสนิ