บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 161 - บทที่ 170

เพียงแต่ครั้งนี้ คนตบและคนที่ถูกตบเปลี่ยนตำแหน่งกัน จงหรงหรงปิดแก้มของเธอด้วยสีหน้าไม่เชื่อ “แก… แกตบฉันเหรอ?”“ในเมื่อคุณยังตบฉันได้ แล้วทำไมฉันถึงจะตบคุณไม่ได้?” หลิงอี้หรานถาม แม้ว่าจะต้องให้เธอรับผิดชอบ งั้นพวกเธอทั้งสองก็ควรจะเท่าเทียมกัน“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่ดาราหน้าใหม่ระดับสาม มีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน?” จงหรงหรงแทบคลั่งด้วยความโกรธแม้ว่าหลิงอี้หรานจะไม่ใช่ "ดารา" แต่…“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน? คุณมันก็แค่ดาราตัวเล็ก ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะกู้ลี่เฉิน คุณคิดว่าคุณจะได้อยู่ในจุดที่คุณอยู่ทุกวันนี้เหรอ? เหตุผลที่คุณโกรธและมาสร้างปัญหาในวันนี้ก็เพราะว่าคุณเลิกกับกู้ลี่เฉินแล้ว และกลัวว่าจะสูญเสียทุกอย่างไป ตอนนี้ทุกสิ่งที่คุณมีล้วนแล้วแต่ได้มาจากผู้ชายที่เต็มใจให้คุณเท่านั้น คุณคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าฉันจริง ๆ เหรอ?”ชุดคำพูดของหลิงอี้หรานทำให้จงหรงหรงหน้าแดงก่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกำลังมีคนอื่นมองดูอยู่ จงหรงหรงรู้สึกว่า เธอเริ่มจมดิ่งลงไปในหลุมลึกไม่สามารถกลับขึ้นมาได้ และเธอก็เกลียดคนที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอยกมือขึ้นกำลังจะเหวี่ยงใส่อีกฝ่ายอีกครั้งแต่คราวนี้มื

“ถ้าเป็นเธอ คงจะไม่ร้องไห้แน่นอน”ทันใดนั้นเขาก็โพล่งประโยคดังกล่าวออกมาและเธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรเมื่อความกลัวของเธอมาถึงระดับหนึ่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "ใครกัน เธอคือใคร?! กู้ลี่เฉิน คุณรักแค่ 'เธอ' คนนั้นใช่ไหม แต่คุณจะไม่มีวันได้ครอบครอง 'เธอ' ในชีวิตนี้หรอกนะ คุณเพิกเฉยต่อความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็ว 'เธอ' คนนั้นก็จะไม่สนใจความรู้สึกของคุณเช่นกัน!”กู้ลี่เฉินหยุดกะทันหัน เขาหันกลับมาและจ้องมองจงหรงหรงด้วยดวงตาฟีนิกซ์ของเขา ในขณะนั้น ที่เฉยเมยก็เต็มไปด้วยความเย็นชา เขาเพียงแค่เหลือบมองเท่านั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันหลังและจากเดินไป จงหรงหรงทรุดตัวลงกับพื้นการจ้องมองของกู้ลี่เฉินเมื่อครู่นี้ มันเหมือนกับเขาต้องการฆ่าอย่างไรอย่างนั้นเธอรู้ว่าเธอจบสิ้นแล้ว!……หลิงอี้หรานเดินออกจากร้านอาหาร หลังจากถูกลมหนาวพัดลงบนผิว ความรู้สึกแสบร้อนที่แก้มของเธอก็บรรเทาลงเล็กน้อยคืนนี้มันเหมือนเป็นเรื่องตลกทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนที่โทรมาเป็นญาติมาจากบ้านเกิดแม่ของเธอ เมื่อเธอรับสายอีกฝ่ายก็พูดขึ้นทันทีว่า ตอนนี้ยายของเธอเข้าโรงพยาบาล“อี้หราน ลุงใหญ่

หลิงอี้หรานรู้ชัดว่าไม่มีความหวัง แต่ก็ยังลองโทรไปยังเบอร์นี้เสียงรอสายยังคงเล่นต่อไป แต่ก็ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่ายหลิงอี้หรานยังไม่ยอมแพ้ เธอโทรไปอีกครั้งที่สอง และครั้งที่สาม... อีกด้านหนึ่ง ผู้บริหารระดับสูงหลายคนอยู่ในห้องทำงานของประธานอี้อย่างเงียบ ๆ สายตาของพวกเขาเพ่งไปที่โทรศัพท์มือถือเก่าราคาถูกเครื่องหนึ่งผู้บริหารระดับสูงในบริษัทจะรู้ดีว่าช่วงนี้ท่านประธานมักจะพกโทรศัพท์มือถือสองเครื่องติดตัวไปด้วยเสมอ เครื่องหนึ่งคือเครื่องที่เขาใช้อยู่เป็นประจำ กับอีกเครื่องที่เป็นโทรศัพท์รุ่นเก่าสำหรับที่มาของโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ นอกเหนือจากท่านประธานแล้ว เกรงว่าจะมีเพียงเกาฉงหมิง เลขาของประธานเท่านั้นที่รู้ แต่ทุกครั้งที่พวกเขาถามเลขาเกาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เลขาเกาก็มักจะยิ้มและไม่ยอมบอกเสมอดังนั้นผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้จึงคาดเดากันเองมากมายเกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้น เมื่อก่อนทุกครั้งที่โทรศัพท์เครื่องนั้นดัง ประธานอี้จะรับสายทันทีแต่วันนี้โทรศัพท์ดังมานานแล้ว แต่ประธานอี้เพียงแค่จ้องโทรศัพท์ แต่ไม่รับสายเสียที ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นไปอีกสิ

เมื่อหลิงอี้หรานเข้ามาข้างใน เกาฉงหมิงก็ปิดประตูให้เบา ๆการที่อนุญาตให้หลิงอี้หรานเข้ามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะคำขอเพียงไม่กี่คำของเธอ แต่เป็นเพราะความใส่ใจของคนเป็นเจ้านายของเขาที่มีต่อเธอสิ่งที่อี้จิ่นหลีต้องการคือการที่หลิงอี้หรานยอมจำนนต่อเขา และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรบางอย่างภายในใจ สถานการณ์ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นโอกาสที่อี้จิ่นหลีต้องการทั้งสิ้นคิดถึงตรงนี้ เกาฉงหมิงก็รู้สึกดีขึ้นภายในห้องทำงานของเลขา มีเลขาอีกคนเข้ามาถามเกาฉงหมิงด้วยความสงสัย “นี่เลขาเกา ผู้หญิงที่เข้าไปในห้องท่านประธานเมื่อกี้นี้ใครเหรอ?”การแต่งงานของเธอดูไม่ได้เหมาะต่อการเข้าออกห้องทำงานของประธานบริษัทเลยด้วยซ้ำเกาฉงหมิงจึงตอบอย่างใจเย็น “อย่าถาม พอถึงเวลาเดี๋ยวก็รู้เอง”และก่อนจะถึงตอนนั้น ใครก็ตามที่บังอาจนินทาก็จะถือว่า ฝ่าฝืนข้อห้ามของประธานอี้……ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ หลิงอี้หรานกำลังยืนด้วยอาการที่ไม่สบายใจนัก มองตรงไปยังอี้จิ่นหลีที่กำลังนั่งตรวจเอกสารด้วยบรรยากาศที่ชวนอึดอัดก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเขา และไม่อยากจะข้องเกี่ยวอะไรกันอีกแต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะต้องกลืนน้

ผู้ชายเย่อหยิ่งอย่างเขาจะยอมให้เป็นแบบนั้นได้อย่างไร“ก็ได้ ที่ยอมให้มาเจอ ก็เพราะต้องการจะให้ฉันอ้อนวอนคุณ ส่วนคุณก็จะปฏิเสธอยู่ดี ใช่ไหม?” เธอเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจรอยยิ้มจาง ๆ จึงปรากฏขึ้นที่มุมปากคนฟัง เขายกมือเรียวขึ้นไปปัดปอยผมที่แก้มเธอไปทัดไว้ที่ใบหู “ในตอนนั้นพี่บอกว่าไม่อยากจะอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ต้องการใช้ความช่วยเหลือจากฉันมาเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเอง บอกว่าพี่จะไม่เสียใจทีหลัง...”การเคลื่อนไหวและน้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนก่อนจะก้มตัวลงไปใกล้ ๆ ใช้ริมฝีปากได้รูปแนบชิดใบหูอีกฝ่ายแล้วใช้ลมหายใจอุ่น ๆ คลอเคลียอยู่ตรงนั้นสักพักทั่วทั่งใบหูเนียนและลำคอระหงกำลังถูกรวยรดไปด้วยลมหายใจของคนตัวสูงร่างบางแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินหนัก ๆ กำลังกดทับอยู่ที่อก หนักเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก“ฉันมาเจอกับพี่ ก็เพื่อให้พี่ได้เข้าใจว่า คำว่าไม่เสียใจทีหลังของพี่น่ะ มันไร้สาระแค่ไหน” สายตาของเขาจดจ้องมาที่เธอนิ่งราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังถูกแช่แข็งไว้ด้วยน้ำแข็งที่เย็นจัด……ใช่ มันไร้สาระจริง ๆหลิงอี้หรานแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองทิ้งอี้จิ่หลีไปได้อย่างไรเขาไม่คิดที่จะทำตามขอของเ