Mag-log inShare
บทที่ 168
Kaugnay na kabanata
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 169
ผู้ชายเย่อหยิ่งอย่างเขาจะยอมให้เป็นแบบนั้นได้อย่างไร“ก็ได้ ที่ยอมให้มาเจอ ก็เพราะต้องการจะให้ฉันอ้อนวอนคุณ ส่วนคุณก็จะปฏิเสธอยู่ดี ใช่ไหม?” เธอเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจรอยยิ้มจาง ๆ จึงปรากฏขึ้นที่มุมปากคนฟัง เขายกมือเรียวขึ้นไปปัดปอยผมที่แก้มเธอไปทัดไว้ที่ใบหู “ในตอนนั้นพี่บอกว่าไม่อยากจะอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ต้องการใช้ความช่วยเหลือจากฉันมาเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเอง บอกว่าพี่จะไม่เสียใจทีหลัง...”การเคลื่อนไหวและน้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนก่อนจะก้มตัวลงไปใกล้ ๆ ใช้ริมฝีปากได้รูปแนบชิดใบหูอีกฝ่ายแล้วใช้ลมหายใจอุ่น ๆ คลอเคลียอยู่ตรงนั้นสักพักทั่วทั่งใบหูเนียนและลำคอระหงกำลังถูกรวยรดไปด้วยลมหายใจของคนตัวสูงร่างบางแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินหนัก ๆ กำลังกดทับอยู่ที่อก หนักเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก“ฉันมาเจอกับพี่ ก็เพื่อให้พี่ได้เข้าใจว่า คำว่าไม่เสียใจทีหลังของพี่น่ะ มันไร้สาระแค่ไหน” สายตาของเขาจดจ้องมาที่เธอนิ่งราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังถูกแช่แข็งไว้ด้วยน้ำแข็งที่เย็นจัด……ใช่ มันไร้สาระจริง ๆหลิงอี้หรานแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองทิ้งอี้จิ่หลีไปได้อย่างไรเขาไม่คิดที่จะทำตามขอของเ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 170
เพราะเรื่องของคุณยาย เมื่อวานเธอจึงนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ในขณะที่หลิงอี้หรานกำลังรีบเดินกลับอยู่นั้นเดินไปสักพักแล้วเดินผ่านใครบางคน ร่างบางก็สะดุดล้มลงกับพื้นโชคดีที่เสื้อผ้าที่ใส่ค่อนข้างหนา จึงไม่ได้บาดเจ็บมากนักในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งก็รีบเข้ามาพยุงตัวของเธอเอาไว้ก่อนจะเห็นว่าเป็นกวอซิ่นหลี่“เป็นอะไรไหม?”“รถผมจอดอยู่ตรงนั้น ให้ผมไปส่งดีกว่านะ” เขาบอก แม้ว่าเธอจะปฏิเสธเขาก็ยังขับรถตามออกมาเพราะรู้สึกเป็นห่วง“ไม่เป็นไร ฉันกลับคนเดียวได้” หลิงอี้หรานตอบ“แค่เดินอยู่ดี ๆ ยังชนคนอื่นล้ม แล้วผมจะปล่อยให้คุณกลับไปคนเดียวได้ยังไง? รถผมจอดอยู่ข้างถนน ถ้ายังช้าอยู่แบบนี้เดี๋ยวตำรวจผ่านมาเจอ เราจะถูกปรับนะ” กวอซิ่นหลี่เอ่ยอย่างเร่งรีบหลิงอี้หรานมองความพยายามของอีกฝ่าย ก่อนจะยอมเดินตามเขาไปที่รถกวอซิ่นหลี่ขับรถพาหลิงอี้หรานไปส่งที่ห้องเช่าของเธอ“ที่จริงคุณไม่ต้องกังวลเลยนะ ถึงแม้ว่าผมจะเทียบกับแฟนเก่าของคุณไม่ได้ แต่ไม่ว่าคุณจะอยากได้อะไรผมก็จะหามาให้เท่าที่คุณต้องการให้ได้เลย” กวอซิ่นหลี่พูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมแค่เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณระหว่างทาง ให้ผมไ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 171
หลิงอี้หรานหยุดเดินแล้วหันกลับมาช้า ๆ เฝ้ามองรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนสุดสายตาบางทีในวันข้างหน้าก็คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนที่จริงใจต่อเธออีก คนที่จะรับได้ว่าเธอเป็นนักโทษมาก่อน แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอเองก็คงไม่กล้าที่จะไปฉุดรั้งเขาให้ตกต่ำลงมาด้วยกันกระทั่งมองไม่เห็นรถแล้ว เธอจึงตัดสินใจหันหลังกลับมาแล้วเดินกลับเข้าไปในชุมชนโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำขลับที่จอดอยู่ไม่ไกล ใครบางคนมองผ่านกระจกรถออกมาด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ราวกับว่ากังเห็นอะไรน่าสนใจทว่าเกาฉงหมิงที่นั่งอยู่เบาะหน้ากลับมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังด้วยความหวาดกลัว พฤติกรรมของชายหนุ่มในตอนนี้บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่า เขากำลังจะโกรธเกาฉงหมิงอดไม่ได้ที่จะตำหนิหลิงอี้หรานในใจ อยากกลับบ้านก็แค่กลับมาดี ๆ ทำไมต้องให้มีผู้ชายตามมาส่งที่บ้านด้วยนะ แล้วแบบนี้อี้จิ่นหลีจะคิดอย่างไรล่ะนี่?ตอนนี้เกาฉงหมิงไม่แน่ใจเลยว่า คนที่ควรขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องเป็นเขาหรือใคร ได้แต่ภาวนาว่าจะสามารถรับมือกับความโกรธที่อี้จิ่นหลีมีต่อหลิงอี้หรานไว้ให้ได้ก็พอ“ท่านประธาน.. คงมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหลิง เธอถึงต้องให้ใครมาส่ง
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 172
อี้จิ่นหลีค่อย ๆ โน้มตัวลงมาแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ คนตัวเล็ก เขาใช้แก้มลูบไล้แก้มข้างหนึ่งของเธอเบา ๆ ด้วยความผูกพันที่จะไม่มีวันจบลง ในขณะที่ปากเป็นกระจับกระซิบแผ่วเบา จนคนฟังต้องรู้สึกขนลุกเมื่อฟังจบ“ไม่ใช่เรื่องของฉัน? แต่ถ้าฉันอยากจะรู้คำตอบฉันก็ต้องได้ ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้น พี่ก็คงจะได้รู้สักทีว่า เขาอยู่ตรงไหนในใจของพี่”หลิงอี้หรานสั่นสะท้านแล้วจ้องเข้าไปในตาของอี้จิ่นหลีทันที “จะทำอะไร? เขากับฉันเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันก็แค่นั้น!”“เขาชอบพี่ใช่ไหม?” เขาพึมพำแล้วใช้นิ้วเรียวลูบไล้ริมฝีปากอิ่มของเธอ“คุณ… อย่าทำอะไรเขานะ” ร่างบางพูดด้วยความลำบากใจ“พี่เป็นห่วงเขาเหรอ?” ชายหนุ่มหายใจด้วยความขุ่นมัว น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาพร้อมที่จะกำจัดทุกคนให้พ้นทาง ในขณะที่ดวงตาสีพีชก็กำลังจ้องมองเธออย่างเฉียบคม“ไม่.. ไม่ใช่” เธอตอบพลางหายใจติด ๆ ขัด ๆราวกับว่าร่างกายกำลังถูกอีกฝ่ายควบคุมเอาไว้“งั้นเหรอ? พี่ไม่ชอบเขาบ้างเลยใช่ไหม?” ริมฝีปากเป็นกระจับแตะลงที่ปลายจมูกเธอเบา ๆ ราวกับว่ากำลังล้อเล่นอยู่กับกระต่ายตัวน้อยที่กำลังไม่สบายใจหลิงอี้หรานตัวแข็งทื่อ “ไม่”ทั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 173
“ครับ” เกาฉงหมิงตอบรับแล้วมองคนทั้งสองที่นั่งอยู่เบาะหลังอย่างระมัดระวังผ่านกระจกหลิงอี้หรานยังคงนั่งก้มหน้าจึงไม่สามารถสังเกตสีหน้าได้อย่างชัดเจน ส่วนอี้จิ่นหลีก็ดูจะอารมณ์ปกติขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่เข้าไปในชุมชน ซึ่งเกาฉงหมิงก็คิดกับตัวเองว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้วภัตตาคารหรูมีชื่อเสียงในเมืองที่มีความเชี่ยวชาญด้านอาหารชาววังและราคาแพง หากไม่ใช่คนมีฐานะ ก็ไม่แปลกที่คนธรรมดาทั่วไปจะไม่เข้าไปนั่งทานอาหารที่นั่นเลยเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้ามา อี้จิ่นหลีก็จับมือหลิงอี้หรานให้ลงมาจากรถด้วยกันอีกครั้งเธออยากจะดึงมือออกแต่มือใหญ่กลับจับเอาไว้แน่น“อย่าดิ้นสิ ไม่งั้นฉันไม่รับประกันนะว่าฉันจะพาพี่เข้าไปด้วยวิธีไหน” อี้จิ่นหลีพูดอย่างใจเย็นหลิงอี้หรานที่ตกตะลึงอยู่จึงหยุดดิ้นทันทีชายหนุ่มพาเธอเข้ามาในร้านได้สำเร็จ พนักงานต่างก็ปฏิบัติต่ออี้จิ่นหลีอย่างเคารพ แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหลิงอี้หรานด้วยหางตาการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาถูกของหลิงอี้หรานดูไม่เข้ากับสถานที่เป็นอย่างมาก“วันนี้คุณอี้มาถึงที่” ผู้จัดการร้านเข้ามาทักทายอย่างกระตือรือร้น “รับห้องส่วนตัวแบบเดิมใช่ไหมครับ?
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 174
แต่เมื่อเทียบกับความน่ารังเกียจของชายผู้นี้แล้ว สิ่งที่เธอกลัวมากกว่าก็คือ การไม่สามารถมีชีวิตที่มั่งคั่งได้ เธอไม่อยากจะใช้ชีวิตทำงานตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้วเลิกงานห้าโมงเย็นเหมือนคนปกติทั่วไป ตรากตรำกว่าจะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมได้แต่ละใบ อาจจะต้องอดมื้อกินมื้อเป็นเวลานานเสียด้วยซ้ำแค่คิดก็เกิดความกลัวขึ้นภายในใจในความคิดของจ้าวม่านเถียน เธอจะต้องอยู่เหนือกว่าหลิงอี้หราน แต่ตอนนี้ที่หลิงอี้หรานกำลังเห็นเอาอกเอาใจชายร่างท้วมคนนี้ ความโกรธภายในใจก็ทวีความรุนแรงขึ้นมาทันที“ม่านเถียน รู้จักเธอด้วยเหรอ?” ชายวัยกลางคนที่รูปร่างอ้วนเตี้ยถามจ้าวม่านเถียน“ค่ะ เธอเพิ่งออกมาจากคุกแล้วตอนนี้ก็ทำงานเป็นคนกวาดถนนด้วย” จ้าวม่านเถียนพูดจาดูถูกหลิงอี้หรานอย่างจงใจ ก่อนจะมองไปยังผู้จัดการร้านที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ “ภัตตาคารหรูแบบนี้อนุญาตให้คนกวาดถนนเข้ามาได้ด้วยเหรอ?”เพราะว่ายืนหันหลังให้ จ้าวม่านเถียนจึงไม่เห็นหน้าของอี้จิ่นหลีในทันทีทว่าผู้จัดการร้านกำลังเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้!เห็นอย่างนั้นผู้จัดการร้านก็รู้สึกหวาดกลัวและอยากจะพาตัวผู้หญิงที่ชื่อจ้าวม่านเถียนออกไปจากที่นี่ทันทีเพ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 175
ไม่ว่าจ้าวม่านเถียนจะโง่เขลาขนาดไหน แต่เธอก็พอจะรู้ว่าหาเรื่องใส่ตัวเสียแล้วหลิงอี้หรานไปคบหาผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาและร่ำรวยขนาดนี้ได้อย่างไร เพียงแค่คิดความอิจฉาก็ก่อเกิดขึ้นในแววตาของจ้าวม่านเถียน ก่อนจะเริ่มคุ้นหน้าคุ้นตาชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนทันใดนั้นดวงตาของจ้าวม่านเถียนก็เบิกกว้าง ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น “นายคือ… เด็กของหลิงอี้หรานใช่ไหม?”ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นหลุดออกไป สีหน้าของผู้จัดการร้านก็เปลี่ยนไปทันที ส่วนประธานเจิ้งก็แทบล้มทั้งยืน ไม่อยากจะรู้จักผู้หญิงที่ชื่อจ้าวม่านเถียนเลยจริง ๆทั่วทั้งเมืองเฉิน ใครก็ตามที่พูดกับอี้จิ่นหลีแบบนี้ ล้วนแต่รนหาที่ตายอี้จิ่นหลีมองจ้าวม่านเถียนพลางคลี่ยิ้มเล็กน้อย ทว่าแววตากลับเย็นเฉียบ“ม่านเถียนกำลังพูดเรื่องอะไร นี่คือคุณอี้จิ่นหลี ประธานของอี้กรุ๊ปนะ!” ประธานเจิ้งเอ่ยอย่างเร็วเท่านั้นดวงตาของจ้าวม่านเถียนก็เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองผู้ชายคนนี้คือ.. อี้จิ่นหลีจริงอย่างนั้นเหรอ?!เป็นไปได้อย่างไร? อี้จิ่นหลีจะอยู่กับหลิงอี้หรานได้อย่างไร? ในเมื่อคนที่หลิงอี้หรานฆ่าตายคือคู่หมั้นของอี้จิ่นห
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 176
การกระทำเหล่านั้นทำให้ผู้จัดการและประธานเจิ้งตกใจเล็กน้อยใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่า อี้จิ่นหลีไม่ใช่คนเจ้าชู้ นอกจากคู่หมั้นของชายหนุ่มอย่างห่าวเหมยยวี่ที่มาเป็นแขกที่นี่ ก็ไม่เคยเห็นเขาใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนแต่เขากำลังเรียกร้องความยุติธรรมให้ผู้หญิงคนนี้อยู่อย่างนั้นเหรอ?จ้าวม่านเถียนคุกเข่าลงแล้วขอโทษพร้อมกับร่างสั่นเทา “อี้หราน เรื่องทั้งหมด… มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรพูดกับเธอแบบนั้น ฉัน.. ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ช่วย.. ยกโทษให้ฉันนะ”หลิงอี้หรานมองจ้าวม่านเถียนอย่างไร้ความรู้สึก เพราะเธอรู้ดีว่าท้ายที่สุดจ้าวม่านเถียนไม่มีวันเห็นใจ หรือจริงใจต่อเธอ เธอไม่สามารถให้ความเมตตาสงสารต่อคนที่ชอบเยาะเย้ยถากถางเธอได้ลงเพียงแต่ก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีการนี้ที่ให้จ้าวม่านเถียนคุกเข่าลง ในใจเธอก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขขึ้นเลยแม้แต่น้อย“พี่จะยกโทษให้เธอไหม?” อี้จิ่นหลีพึมพำกับเธอ“แล้วแต่คุณเลย” หลิงอี้หรานเอ่ย “ฉันหิวแล้วล่ะ”“ได้สิ งั้นไปกันเถอะ” อี้จิ่นหลีพูดพลางจับมือหลิงอี้หรานอีกครั้ง ก่อนจะให้ผู้จัดการร้านเป็นคนนำทางผู้จัดการรีบนำทางไปอย่างรวดเร็ว ส่วนจ้าวม่านเถียนก็ยังคงคุกเข
Pinakabagong kabanata
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
