LOGINShare
บทที่ 195
Related chapters
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 196
ผู้ชายตระกูลอี้ไม่ควรจะตกหลุมรักใครทั้งสิ้น“แก…” ใบหน้าของนายท่านอี้ตอนนี้แดงก่ำไปด้วยความโมโหอย่างถึงที่สุด สำหรับคนอย่างเขาที่เพิ่งถูกช่วยเหลือเมื่อสองวันก่อน ถือว่าเป็นอันตรายต่อร่างกายอย่างเห็นได้ชัดแต่อี้จิ่นหลีกลับไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะปลอบโยนเขาเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเอ่ย “คุณปู่ ในเมื่อวันนี้ผมมาพูดต่อหน้าปู่ขนาดนี้แล้ว นั่นก็แสดงว่าผมมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องเธอได้ หมอก็บอกแล้วว่า ถ้าปู่รักษาตัวดี ๆ ก็ยังอยู่ได้อีกนานหลายปีนะ”นายท่านอี้แค่นหัวเราะออกมาพร้อมกับพูดด้วยความโกรธที่มากล้น “เหอะ ไม่สมกับเป็นหลานฉันเลย ดูแล้วแกน่าจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยสิท่า แกลืมตัวอย่างของพ่อแกไปแล้วหรือไง? หรือคิดจะเดินตามพ่อแกไปอีกคน?”“ผมไม่ได้ลืม แต่ถึงแม้ผมจะรักใครสักคนขึ้นมาจริง ๆ ผมก็จะไม่ยอมให้เธอมาควบคุมบงการชีวิตของผมได้หรอก” อี้จิ่นหลีเอ่ยตอบ“ตอนแรกพ่อแกก็เคยพูดแบบนี้ แล้วผลสุดท้ายเป็นไงล่ะ? เขาก็ต้องมาสละชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิงคนเดียว!”“ผมไม่ใช่พ่อ!” อี้จิ่นหลีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เขาเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้านายท่านอี้ และโน้มตัวลงม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 197
“แกว่า ถ้าวันนึงหลิงอี้หรานรู้ความจริงของเรื่องราวแล้ว เธอจะคิดยังไง?” นายท่านอี้เอ่ยอี้จิ่นหลียกริมฝีปากยิ้มทันที แต่ในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา “เธอจะไม่มีวันรู้ความจริงของเรื่องนี้”นายท่านอี้ส่งเสียงหึอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก “แกคิดว่ามันเป็นไปได้หรือไง? ในเมื่อตอนนี้ฉันก็รู้ได้ ยังไงสักวันหนึ่งเธอก็ต้อง…”เขายังพูดไม่ทันจบ อี้จิ่นหลีก็พูดขัดขึ้นมาทันทีว่า “เธอจะไม่รู้แน่นอน ปู่ว่างั้นไหม?”เสียงเยือกเย็นที่ใช้เปล่งออกมาเพื่อให้ได้ยินแค่สองคนเท่านั้น แต่นายท่านอี้กลับมองเห็นรังสีคุกคามที่สะท้อนออกมาทางสายตาของหลานชายตัวเองนึกไม่ถึงเลยว่า หลานของตัวเองจะกล้าคุกคามเขาเพียงเพื่อผู้หญิงแบบนี้ความรู้สึกปั่นป่วนภายในใจของนายท่านอี้เริ่มก่อตัวและทะลักออกมาในอนาคตหลานของเขาจะไม่ถูกผู้หญิงคนนั้นควบคุมบงการเขาจริงหรือ?หรือว่า… จะกลายเป็นแย่ลงกว่าเดิมกันนะ?……ช่วงสุดสัปดาห์ หลิงอี้หรานรีบขึ้นรถรถบัสไปหาคุณยายที่นอนอยู่โรงพยาบาลภายในห้องผู้ป่วยของคุณยายอัดแน่นไปด้วยเหล่าเครือญาติ ๆ ที่มาเยี่ยมไข้ หลังจากที่พวกเขาเห็นหลิงอี้หรานเดินเข้ามา ใบหน้าของพวกเขาก็แสดงออกชัดเจ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 198
ทันใดนั้น ภายในใจของหลิงอี้หรานรู้สภาพในทันที เธอกลัวว่าพวกเขาจะเรียกให้เธอมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือ ให้เธอเป็นคนที่ออกเงินและถ้าหากเธอเดาไม่ผิด พวกคนที่อยู่ตรงหน้านี้แท้จริงอาจจะวางแผนที่จะพูดเรื่องนี้กันมาระยะหนึ่งแล้วก็ได้ดังที่คิดเอาไว้ ทันทีที่ตาหลูกำลังจะอ้าปากพูด ลุงใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมา “พ่อ พวกเรามีเงินกันซะที่ไหนล่ะ ตอนนี้แม้แต่เงินที่ผมต้องให้ลูกชายเอาไปแต่งงานยังไม่มีเลย ไม่งั้นหมิงฮุยจะยังไม่แต่งงานมาจนถึงตอนนี้ได้ไงล่ะ?”“นั่นสิพ่อ พวกเราไม่มีเงินจริง ๆ นะ!” ลุงรองรีบพูดต่อ จากนั้นจึงหันไปมองหลิงอี้หรานด้วยสีหน้าขมขื่น“อี้หราน ถ้าไม่ใช่เพราะเรายากจนเกินจนไม่มีทางเลือก ก็คงไม่ให้เธอไปแต่งงานเข้าตระกูลเฝิงหรอก”“สรุปแล้วพวกคุณจนกันมากเลยต้องเอาฉันไปแต่งงานกับไอ้โง่นั่นน่ะเหรอ? อย่างนั้นใครจนก็พูดแบบนี้ได้ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานเอ่ยตอบเสียงเย็นลุงรองเมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักไป ก่อนที่ลุงใหญ่จะพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจว่า “ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองของแก จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้พูดถึงภรรยาด้วยซ้ำ แต่พวกเขาต้องการที่จะสานต่อตระกูลหลูให้กับพวกเรา คุณยายก็ดีกับแกขนาดนั้น แกไม่คิดอยากจะตอบแ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 199
สีหน้าของทุกคนในนั้นเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่ป้าสามจะโพล่งออกมาทันทีว่า“แกหมายความว่ายังไง?”“ที่ฉันจะพูดก็คือ ฉันไม่ได้คิดที่จะออก 2 ล้านไงล่ะ” หลิงอี้หรานเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา“ฉันไม่เคยพูดว่าฉันไปรู้จักคนใหญ่คนโตอะไรที่ไหนเลยนะ คุณยายก็เป็นแม่ของป้าสาม พวกคุณก็ควรจะดูแลคุณยายด้วยสิ แต่มาให้ฉันที่เป็นแค่หลานต้องมาจ่ายค่ารถ ค่าคนดูแล ไม่รู้สึกว่ามันตลกไปหน่อยเหรอ?”“อี้หราน แกจะมาพูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ วันนั้นลุงใหญ่กับลุงรองเห็นมากับตาเลยว่า ผู้ชายคนนั้นพาแกออกไปจากตระกูลเฝิง”“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันจำได้แค่ว่า ก่อนหน้านี้ฉันถูกลุงใหญ่และลุงรองวางยา หลังจากนั้นก็ไม่ได้สติอีกเลย” หลิงอี้หรานพูดเยาะเย้ย“บางทีอาจจะเป็นคนที่ยินดีที่จะช่วยเหลือคนอื่น ไม่เหมือนใครบางคนที่วางแผนทำเรื่องแบบนี้กับหลานสาวตัวเอง ยังไงก็บอกฉันด้วยนะว่า คนใหญ่คนโตคนนั้นเป็นใคร ฉันก็อยากจะไปขอบคุณพวกเขาอยู่เหมือนกัน”ตาหลูและลูก ๆ ต่างมองหน้ากันด้วยความแปลกใจเป็นไปได้เหรอที่จะไม่รู้จักกัน?!“อี้หราน ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องออกเงิน เป็นเพราะแกนั่นแหละที่ให้ตำรวจมาจับลุงใหญ่กับป้าสาม ยายแกถึงได้ป่วยจนเข้าโรงพ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 200
”งั้นก็บอกไปว่าเรารักษาโรคนี้ไม่ได้ แล้วพาแม่แกกลับบ้าน ฉันจะดูว่ามันจะยอมจ่ายเงินอยู่ไหม!” ตาหลูตอบอย่างโมโห“แล้วถ้ามันฟ้องร้องเราขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?” ลุงใหญ่ถามอย่างกังวลใจลุงรองจึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ใช่ ปีนั้นมันเป็นนักเรียนดีเด่นคณะกฎหมาย แล้วยังเคยเป็นทนายด้วย จะว่าไป ตอนนี้มันก็น่าจะมี… คนนั้นคอยสนับสนุนอยู่ ถ้ามันคิดจะฟ้องเราจริง ๆ ขึ้นมา เราอาจจะไม่มีโอกาสชนะคดีเลยก็ได้นะ”ตาหลูยกมือลูบคางตัวเองด้วยสีหน้าที่คาดเดายาก ก่อนจะเอ่ยว่า “งั้นพวกแกสามคนก็ช่วยกันจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกสามในสี่ส่วนที่เหลือทั้งหมดด้วยแล้วกัน”“ให้พวกเราจ่ายเนี่ยนะ?” ป้าสามถามสวนกลับไปแบบทันควัน“แล้วยังไง? หรือแกจะรอให้ยัยนั่นมันฟ้องพวกเราล่ะ?” ตาหลูถลึงตาจ้องมองลูกสาวตัวเองอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่นัก“ถ้าแกไม่ยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาล อนาคตแกก็อย่าหวังว่าจะได้ค่ารื้อถอนสักแดงเดียว!”ป้าสามเงียบไปในทันที ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานออกไปแล้ว แต่เธอเคยคุยกับทางครอบครัวมาก่อนแล้วว่าในอนาคตพวกเขาจะแบ่งเงินให้เธอส่วนนึงด้วยตอนนี้คนในครอบครัวทุกคนต่างก็ตั้งความหวังไว้กับค่ารื้อถอนนี้ในอนาคตกันทั้งนั้น!ถ้าเกิดหลิง
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 201
“ก็ไม่ยังไงนะ ในเมื่อเธอทำเรื่องที่ไม่ควรทำก็ต้องรับผลลัพธ์ที่ตามมา” กู้ลี่เฉินตอบคำถามอย่างไม่ยี่หระราวกับว่าเขาไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้เลยแต่หลิงอี้หรานกลับรู้สึกใจตกไปอยู่ตาตุ่ม พูดแบบนี้… หมายความว่าจงหรงหรงโดนแบนไปแล้วเหรอ? อาจจะถึงขั้นถูกบีบให้ออกไปจากวงการบันเทิงเลยก็ได้หลังจากนี้ไปชีวิตที่รุ่งเรืองไม่มีอีกแล้ว และกลับคืนสู่ชีวิตธรรมดาสามัญแต่ว่าบนโลกใบนี้จะมีสักกี่คนที่เต็มใจจะชีวิตแบบธรรมดากันล่ะ? โดยเฉพาะคนที่เคยมีชีวิตที่รุ่งเรืองมาก่อนแต่ต้องมากลายเป็นชีวิตที่ราบเรียบของคนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าจะทนไม่ได้น่ะสิ “คุณเห็นใจเธอเหรอ?” กู้ลี่เฉินมองตาคนที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยต่อว่า“แต่วันนั้นจงหรงหรงไม่มีความเกรงใจกับคุณเลยนะ”“ฉันไม่ได้เห็นใจ และเธอก็คงไม่ต้องการความเห็นใจจากฉันเหมือนกัน” หลิงอี้หรานเอ่ย“คุณเองก็ไม่ต้องเลี้ยงข้าวไถ่โทษอะไรฉันก็ได้ค่ะ ฉันจะนั่งรถบัสกลับเมืองเซิน”“แล้วถ้าผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณให้ได้ล่ะ ทำไงดี?” กู้ลี่เฉินเอ่ยหลิงอี้หรานเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ “จะชวนทานข้าวทั้งทีต้องบังคับกันด้วยหรือคะ?”“ผมไม่ชอบบังคับใครหรอก แต่พอได้บังคับหน่อยก็ไม่เลวเ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 202
ไม่ใช่ว่าเธอภาวนาให้ตัวเองไม่ต้องไปข้องเกี่ยวอะไรกับอี้จิ่นหลีหรอกเหรอ? อย่างไรก็ตาม การมีอยู่ของเขาสำหรับเธอแล้ว มันเคยเป็นเหมือนกับฝันร้ายแต่นึกไม่ถึงเลยว่า ตัวเองจะกลายเป็นคนที่อยากให้เขามาช่วยเธอเอง!“ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ?” จู่ ๆ เสียงของกู้ลี่เฉินก็ดังขึ้นมาภายในรถอย่างฉับพลัน“ยายของฉันป่วยน่ะ ฉันมาเยี่ยมเธอที่นี่” เธอตอบ แต่ต่อให้เธอไม่พูด แค่เขาสืบหาเล็กน้อยเขาก็รู้ข้อมูลแล้ว“ยายของคุณอาศัยอยู่ที่เมืองนี้เหรอ?” เขาถามต่อ“ค่ะ”“งั้นคุณ… เมื่อก่อนก็เคยอยู่ที่นี่เหรอ?” เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่มีความลังเลใจเล็กน้อย“อยู่ช่วงระยะนึงตอนฉันเป็นเด็ก แต่พอโตขึ้นก็กลับไปเมืองเซิน” เธอตอบ“จริงเหรอ? งั้นตอนที่คุณอยู่ที่นี่ตอนเด็ก มีเรื่องอะไรพิเศษเกิดขึ้นหรือเปล่า?” ในตอนที่เขาถามคำถามนี้ออกมา นิ้วมือของเขากำพวงมาลัยรถแน่นขึ้นเล็กน้อย“ฉันไม่เข้าใจว่าเรื่องพิเศษที่คุณพูดคือหมายถึงอะไร” หลิงอี้หรานตอบกลับ “อีกอย่าง ตอนที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันยังเด็กมาก ถึงจะมีเรื่องราวพิเศษอะไรเกิดขึ้น ฉันก็อาจจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรือไม่ก็ลืมมันไปนานแล้ว”กู้ลี่เฉินเงียบและไม่ได้พูดอะไรต่ออี
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 203
“งั้นเหรอคะ?” เธอเอ่ยคล้อยตาม เหมือนกับว่าเขาจงใจพูดสิ่งนี้ให้เธอได้ยินดวงตาเหยี่ยวสีดำขลับจ้องมองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากบางของกู้ลี่เฉินเปิดออกก่อนจะเอ่ยต่อว่า “เพราะเมื่อก่อนตอนที่ผมอยู่ในโรงพยาบาล ผมพลัดพรากจากคนคนหนึ่ง คนนั้นเคยบอกกับผมว่า เธอชอบมาทานอาหารร้านนี้ ดังนั้นทุกปีผมจะมานั่งกินอาหารร้านนี้ในวันที่ผมกับเธอต้องแยกจากกัน”“แสดงว่าคนนั้นน่าจะสำคัญสำหรับคุณมากสินะคะ” หลิงอี้หรานเอ่ย ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถึงคนนั้นมาก“ใช่แล้ว สำคัญมาก สำหรับผมแล้ว ชีวิตของเธอสำคัญพอ ๆ กับชีวิตของผมเลย” น้ำเสียงที่ดูไม่สนใจอะไรราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาทั่วไปอยู่แต่หลิงอี้หรานฟังแล้วกลับรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขกู้ลี่เฉินใส่ใจคนที่พลัดพรากจากเขาไปขนาดนี้เลยเหรอ? เดิมทีในสายตาของเธอเขาเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ขนาดแฟนเก่าเขายังไม่สนใจไยดีเลยแม้แต่น้อย เป็นคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแต่ความกลัวภายในใจของเธอเหมือนเป็นเพียงระลอกคลื่นเล็ก ๆ ที่พัดผ่านไปและหายไปแต่ตอนนี้เขากลับบอกว่าภายในใจมีคนหนึ่งที่มีความสำคัญมากพอ ๆ กับชีวิตของเขา ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูพวกสื่อมวลชนขี
Latest chapter
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
