LOGINShare
บทที่ 259
Related chapters
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 260
สุดท้ายก็คิดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันจะถึงครั้งหน้าเลย เขาก็ไม่ใช่อาจินอีกต่อไป แต่เป็นอี้จิ่นหลีแล้วและตอนนี้เธอก็ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่า คำพูดในตอนนั้นเขาจะยังจำมันได้อยู่“อี้หราน… เขาคือใครน่ะ?” กวนลี่ลี่มองอี้จิ่นหลีอย่างประหลาดใจ และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงพึมพำผู้ชายที่งดงามและดูสูงศักดิ์คนนี้เป็นเพื่อนของ… หลิงอี้หรานอย่างนั้นเหรอ?! จะดูอย่างไรก็น่าแปลกเกินไปแล้ว!หลิงอี้หรานยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร อี้จิ่นหลีกลับไวกว่าเธอไปหนึ่งก้าว “ผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะแนะนำคู่เดตให้พี่เหรอ? พี่ยังไม่ได้บอกเธอไปเหรอว่าพี่มีผมแล้ว?”กวนลี่ลี่สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรงผู้ชายคนนี้… ตกลงว่าเป็นเพื่อนของหลิงอี้หรานจริง ๆ เหรอ? หรืออาจจะเป็น… แฟน?!แค่รูปลักษณ์ภายนอกก็สามารถฆ่าเซียวจื่อฉีได้เลยนะนั่น! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นแฟนเธอเลย!เมื่อนึกถึงตรงนี้ กวนลี่ลี่ก็เหลือบไปมองเฮ่อปังเหอแฟนของเธอที่อยู่ข้าง ๆ เดิมทีเธอก็รู้สึกพอใจกับแฟนคนนี้มากแล้ว แม้ว่าอายุจะมากกว่าเธอเป็น 10 ปีก็ตาม แต่เขาก็เป็นรองศาสตราจารย์ อีกแค่ไม่กี่ปีข้างหน้าก็จะได้เป็นศาสตราจารย์แล้วแต่ตอนนี้เมื่อเทียบกับ… เพื่อนคนนี้ของหลิงอี
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 261
ทั้งสามคนได้สั่งกาแฟไปแล้วเรียบร้อย กวนลี่ลี่จงใจพูดคุยถึงหัวข้อที่เจาะจงกับหลิงอี้หรานโดยเฉพาะ ถามว่าตอนนี้หลิงอี้หรานงานปัจจุบันของเธอเป็นอย่างไรบ้าง อันที่จริงเธอแค่อยากฟังเพิ่มเติมเกี่ยวกับสภาพที่น่าเวทนาของหลิงอี้หรานในตอนนี้ ในขณะเดียวกันก็อยากดูปฏิกิริยาของอี้จิ่นหลีหลังจากที่ได้ยินเรื่องพวกนี้ด้วยแต่อี้จิ่นหลีกลับเหมือนเทพองค์พระมาโปรด ราวกับว่าคำตอบพวกนั้นของหลิงอี้หรานเขารู้มานานแล้ว เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เขาตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อย“อี้หราน งั้นให้ฉันไปคุยกับเจ้านายที่ทำงานไหม ว่าให้หางานสักตำแหน่งในสำนักงานให้เธอกลับมาทำ ถึงเธอต้องเป็นพนักงานทำความสะอาด เก็บกวาดอะไรพวกนี้ ก็น่าจะดีกว่าไปเป็นพนักงานสุขาภิบาลแบบนั้นนะ” กวนลี่ลี่เอ่ยแสร้งเป็นคนดีหลิงอี้หรานเงยหน้ามองกวนลี่ลี่ด้วยสายตาที่เย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันไม่ได้คิดจะเปลี่ยนงาน”“ใช่เหรอ?” กวนลี่ลี่เบะปาก “เป็นคนทำความสะอาดที่สำนักงาน เงินเดือนสูงกว่าเป็นพนักงานสุขาภิบาลตั้งเยอะ เธอไม่ลองเอาเก็บไปคิดสักหน่อยเหรอ?”“ฉันคิดแล้ว ฉันมั่นใจแล้วว่าฉันอยากทำงานนี้” น้ำเสียงของหลิงอี้หรานเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ กวนลี่ลี่อยา
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 262
หลิงอี้หรานตัวสั่นขึ้นมาทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยอาการใจหวิว สบตากับอี้จิ่นหลีที่ราวกับมีคลื่นน้ำกำลังกระเพื่อมอยู่ในแววตาแต่สีหน้าของกวนลี่ลี่นั้นเปลี่ยนไปในทันที เธอหัวเราะแห้งออกมาก่อนจะเอ่ย “ดูไม่ออกเลยว่าคุณอี้… จะรักหลิงอี้หรานขนาดนี้ งั้นพวกคุณมีแผนจะแต่งงานไหม?”“ถ้าเธอยินยอมที่จะแต่ง ฉันก็จะแต่ง” อี้จิ่นหลีเอ่ยหลิงอี้หรานรู้สึกได้ทันทีว่า หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างแรง พลางมองไปที่อี้จิ่นหลีอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ราวกับว่าเพิ่งจะได้ยินเรื่องเพ้อฝันบางอย่าง“เป็นไปได้ยังไง?!” กวนลี่ลี่โพล่งออกมาทันทีอี้จิ่นหลีมองไปยังกวนลี่ลี่อย่างไม่ใส่ใจอะไร “แล้วทำไมจะเป็นไปไม่ได้?”ความเยือกเย็นในแววตาของเขา ทำให้กวนลี่ลี่อดที่จะตัวสั่นไม่ได้ ความกลัวบางอย่างผุดขึ้นจากส่วนลึกในจิตใจ“เอาล่ะ ไปกันเถอะอี้หราน” อี้จิ่นหลีจูงมือหลิงอี้หรานออกไปหลิงอี้หรานตามออกไปอี้จิ่นหลีโดยไร้ข้อโต้แย้งใด ๆ เฮ่อปังเหอมองไปยังกวนลี่ลี่ ก่อนจะเอ่ยด้วยความไม่พอใจว่า “ลี่ลี่ เมื่อกี้ทำไมคุณถึงได้พูดถึงเรื่องตอนที่เพื่อนคุณติดคุกแบบนี้ล่ะ? ดีนะที่คุณอี้รู้เรื่องนี้แล้ว ไม่งั้นถ้าเขายังไม่รู้ล่ะก็ ค
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 263
“แต่สิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ พี่เอาเก็บไปคิดไว้ก็ดีนะ” เขาเอ่ยหลิงอี้หรานตกตะลึงไป เขาพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? เก็บเอาไปคิด… สิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้…ถ้าเธอเต็มใจที่จะแต่ง เขาก็จะแต่ง เขาจะรู้ตัวไหมว่าเขาพูดอะไรออกมา?จนกระทั่งทั้งสองขึ้นรถแล้ว ในหัวของหลิงอี้หรานก็คิดฟุ้งซ่านวุ่นวายไปหมด จนเมื่อรถมาถึงคฤหาสน์อี้ เธอจึงตามอี้จิ่นหลีลงจากรถ เมื่อเข้าไปข้างในบ้านแล้ว เขาก็หยุดเดินทันที“จริงด้วย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยหิวนะ” เอาเอ่ยขึ้นมา “ฉันก็เคยหิวจนรู้สึกว่าตัวเองเกือบตายได้เลยตอนนั้น”ตอนเด็ก หลังจากที่พ่อเขาเสียชีวิตและเผาร่างของพ่อไปแล้ว เขาเป็นคนเดียวที่ถือโกศเถ้ากระดูกพ่อและอาศัยอยู่ในบ้านเล็ก ๆ ที่แสนจะทรุดโทรมเพียงลำพัง ตอนนั้น เขารู้สึกหิวมาก ๆ… หิวจนรู้สึกว่าร่างกายไม่เหลือแรงอะไรเลย ราวกับตายทั้งเป็นท้ายที่สุดก็มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งมาเคาะประตูและให้ของกินเขา เขาจึงได้หายเป็นปกติหลิงอี้หรานตกตะลึง ก่อนจะมองไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยความประหลาดใจ เขาเอ่ยคำพูดเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงนิ่งเบา แต่กลับทำให้เธอรู้สึกหดหู่ขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อก่อนที่เข
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 264
“อี้หรานไม่เคยได้อะไรดี ๆ ให้ตัวเองเลย เลยไม่อยากให้ลั่วอินของพวกเราได้สิ่งที่ดีด้วยเหมือนกัน!” ฟางซุ่ยเอ๋อเอ่ยด้วยความโมโห “ถ้าเธอทำให้เรื่องของลั่วอินและลี่เฉินต้องแตกหักกัน ฉันจะฉีกทึ้งเธอแน่!”หลิงกว๋อจื้อจึงเอ่ย “นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า?” อย่างไรเสีย หลิงอี้หรานก็เป็นลูกของเขา สำหรับเขาแล้ว ที่จริงลูกสาวคนไหนได้อยู่กับกู้ลี่เฉินเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วสิ่งที่เขาสนใจคือการที่เขาได้เป็นพ่อตาของกู้ลี่เฉินต่างหาก“เข้าใจผิดอะไรล่ะ! เธอไม่ได้อยากจะไต่เต้าหรอกเหรอ!” ฟางซุ่ยเอ๋อเอ่ยขึ้น “ถ้าเธอได้รู้จักกับอี้จิ่นหลีแล้วแล้วไปยั่วกู้ลี่เฉินต่อล่ะ? เธอไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ เธอเป็นแค่คนที่เคยติดคุก คนอื่นจะจริงจังกับเธออย่างนั้นเหรอ? มันก็เป็นแค่เล่น ๆ ทั้งนั้นแหละ”ฟางซุ่ยเอ๋อพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะใส่ร้ายลูกเลี้ยงของเธอให้ได้ กลัวเหลือเกินว่าลูกเลี้ยงจะแย่งงานแต่งดี ๆ ไปจากลูกสาวของเธอ“แต่ลั่วอินไม่เหมือนกับเธอ ลั่วอินเป็นเด็กบริสุทธิ์! แถมตอนนี้ยังเป็นแฟนที่แสนดีของกู้ลี่เฉินด้วย ในอนาคตหลังจากนี้ ถ้าได้แต่งงานกับตระกูลกู้ก็จะเป็นเรื่องที่น่ายินดีและราบรื่น!”
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 265
จังหวะที่เธอหันหลังกลับไป กลับปรากฏร่างของอี้จิ่นหลีที่ยืนพิงประตูที่เชื่อมระหว่างห้องทั้งสองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สายตาของเขานั้นจับจ้องไปยังตัวเธอ“ใครโทรมาเหรอ?” เขาเดนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ“พ่อฉันเอง” หลิงอี้หรานตอบ “พรุ่งนี้ตอนเย็นต้องกลับบ้าน ไม่ต้องให้คนขับรถมารับฉันที่ศูนย์สุขาภิบาลนะ”แววตาของเขาครุ่นคิด “ให้ฉันไปกับพี่ไหม?”เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย กลับไปกับเธอเนี่ยนะ? เขาจะกลับไปกับเธอในฐานะอะไรล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น เธอแค่กลับไปจัดการเรื่องของแม่แค่นั้น“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปเองได้น่ะ” หลิงอี้หรานเอ่ย “ดึกมากแล้ว ฉันอยากนอนแล้ว”อีกนัยหนึ่งก็คือ เขาออกไปได้แล้วเขาหรี่ตาลงเล็กน้อย โน้มตัวลงใช้นิ้วหยิบปอยผมยาวของเธอขึ้นมา “พี่จะห่างเหินกับฉันแบบนี้อีกนานไหม?”เธอเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป“ถ้างั้นก็บอกฉันมาว่าฉันต้องทำยังไง พี่ถึงจะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนกับฉัน” ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขารดอยู่บนใบหน้าของเธอเขาอยากให้เธอยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนให้เขาเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยเงาของเขา ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองสามารถพึ่งพากันและกันได้เสมอเมื่
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 266
ถ้าอี้หรานรู้จักกับคนใหญ่คนโตจริง จะยังมาทำงานเป็นคนกวาดพื้นที่ศูนย์สุขาภิบาลอยู่ทำไม ไหนจะการทำงานพิเศษข้างนอกโดยการเป็นตัวประกอบที่แสนลำบากนั่นอีก?“ไม่… ไม่มีอะไรหรอก มันผ่านมานานแล้วน่ะ” หลิงอี้หรานพูดจาคลุมเครือ “แต่พี่ซู ฉันว่าฉันอาจจะไม่เหมาะกับการเป็นตัวประกอบแล้วล่ะ ครั้งหน้าฉันไม่ทำงานนี้แล้วนะ รบกวนฝากพี่ไปขอโทษคุณกวอหน่อยได้ไหมคะ ฉันว่าฉันจะออกแล้วน่ะ”สุดท้ายเรื่องที่เกิดขึ้นที่กองถ่ายเมื่อวาน มีคนเห็นเหตุการณ์เยอะมาก โลกวงการบันเทิงมันกลมมาก หลายคนเมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วก็จะไม่มองต่ำลงมาอีก ถ้าเธอยังทำงานเป็นตัวประกอบต่อไปก็มีแต่จะอับอาย สู้ไม่ทำมันเลยจะดีกว่าเพียงแต่ว่าลู่ทางในการหาเงินจากงานพิเศษก็จะน้อยลงมา ทำให้เธอรู้สึกเศร้านิดหน่อย ทำได้เพียงคิดหาวิธีการอื่นเอา ดูว่าจะหาเงินเพิ่มอีกได้อย่างไรบ้าง“งี้นี่เอง” พี่ซูก็ดูออกเช่นกันว่าหลิงอี้หรานไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเท่าไหร่ จึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมต่อ แค่เอ่ยว่า “งั้นเดี๋ยวฉันจะบอกคุณกวอให้ทีหลังนะ แต่ทางที่ดีก่อนที่เธอจะลาออกก็ไปทักทายคุณกวอด้วยดีกว่านะ”“ได้ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบรับในใจของเ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 267
“นั่งก่อนสิ” หลิงกว๋อจื้อเอ่ยหลิงอี้หรานนั่งลงก่อนจะถามตรง ๆ “หลุมศพแม่จะย้ายไปที่ไหน?”“ไม่ต้องรีบ” หลิงกว๋อจื้อโบกมือไปมา “มาคุยเรื่องแกกับน้องสาวแกก่อนดีกว่า วันนี้พ่ออยากเป็นคนไกล่เกลี่ยให้พวกแกสองคน ไม่ว่าในอดีตจะเป็นยังไง สุดท้ายพวกแกก็เป็นพี่น้องกัน ในฐานะที่แกเป็นพี่สาว แกก็ต้องปกป้องน้องสาว”หลิงอี้หรานขมวดคิ้วเล็กน้อย “หนูอยากรู้แค่ว่าหลุมศพแม่จะย้ายไปที่ไหน?”หลิงกว๋อจื้อเริ่มไม่พอใจ “ฉันบอกแล้วว่าค่อยพูดเรื่องนี้กันทีหลัง คุยเรื่องแกกับน้องก่อน”“พี่ ถ้าฉันทำอะไรผิดไป พี่อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ ฉันแค่อยากจะขอโทษ” หลิงลั่วอินเอ่ยด้วยท่าทางจริงใจแต่ในใจหลิงอี้หรานกลับระวังตัวอย่างเต็มที่ยิ่งหลิงลั่วอินมีท่าทีแบบนี้ ก็รู้ได้เลยทันทีเลยว่า ยิ่งต้องมีปัญหาแน่อย่างที่คิดไว้เลย คำพูดต่อมาของหลิงกว๋อจื้อทำให้หลิงอี้หรานเข้าใจเจตนาของหลิงลั่วอินทันทีว่าคืออะไร“เอาล่ะ สุดท้ายพวกแกสองคนก็เป็นพี่น้องกันอยู่ดี จะมาแตกหักกันเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวไม่ได้” หลิงกว๋อจื้อเอ่ยกับพี่สาวคนโต “อี้หราน กู้ลี่เฉินเป็นแฟนของน้องสาวแกนะ แกจะมาทำลายงานแต่งของน้องสาวตัวเองไม่ได้ อีกอย่างไม่ใ
Latest chapter
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
