บทที่ 257

อาจจะเป็นเพราะสายตาของเขาที่มองจ้องเธอตรง ๆ อย่างไม่ปิดบังจนเกินไป จนกระทั่งหลิงอี้หรานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองอี้จิ่นหลีและเอ่ยถาม “คุณไม่กินเหรอ?”

“กินสิ แต่อยากมองพี่กินข้าวก่อนสักพัก แบบนี้จะทำให้อยากอาหารขึ้นมาหน่อย” เขาเอ่ย

“...” เธอรู้สึกพูดอะไรไม่ออกเลยทันที อะไรคือการที่มองดูเธอกินข้าวแล้วจะทำให้อยากอาหารขึ้นมา!

“ทุกครั้งที่มองพี่กินข้าว ก็จะทำให้รู้สึกว่าอาหารพวกนี้มันอร่อยมาก ๆ” เขาพึมพำเสียงเบา

“นั่นเพราะว่าคุณไม่เคยหิวเลย” เธอเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ “ถ้าคุณไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้าวเปล่าที่แช่น้ำ คุณก็จะรู้สึกว่ารสชาติมันวิเศษมาก”

ดวงตาของหรี่ลงทันที “พี่เคยหิวเหรอ?”

“ใช่ เคยหิว” เธอเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ เรื่องที่เคยคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตาย ถ้าให้มาพูดในตอนนี้กลับเหมือนกลายเป็นเรื่องที่ธรรมดาสำหรับเธอไปเสียแล้ว

ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น “ตอนที่อยู่ในคุกเหรอ?”

“ใช่” เธอตอบกลับ

จากนั้นเธอกับเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่ออีก เธอก้มหัวลงทานอาหารต่อไป แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมองไปที่เธออย่างตั้งใจ

เธอในวันนี้ สวมเสื้อผ้าเก่าที่มีราคาถูก กำลังก้ม