บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 981 - บทที่ 990

หลังจากได้ฟังเช่นนี้ หวังหยวนก็มีความสุขมาก!เขาทำเงินได้มากมายมหาศาล จนเสริมกำลังกองทัพให้แข็งแกร่งได้!ปัจจุบันคนสี่หมื่นคนนี้ไม่ได้อ่อนแอกว่ากองทัพใด ๆ เลย ในแง่ของประสิทธิภาพการรบในแง่ของอาวุธ ก็เพียงพอที่จะบดขยี้กองทัพใดก็ได้!เพราะปืนพกและระเบิดมือนั้น เดิมทีไม่ใช่สิ่งของที่มีอยู่ในโลกนี้ตอนนี้ผลิตออกมามากมายจนพวกเขาพอใช้กันทุกคน!เมื่อเข้าสู่สนามรบ อาจจะทำให้ทุกคนต้องตกใจ!“ดีมาก!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ในที่สุดเขาก็หันความสนใจไปที่สตรีทั้งสามสตรีทั้งสามนั้น แต่ละคนรับผิดชอบธุรกิจของแต่ละเมืองหลี่ซื่อหานรับผิดชอบสำนักงานเมืองหลิง ย่อมมีความกดดันมากที่สุดไม่เพียงแต่ธุรกิจต้องดีเท่านั้น แต่ยังเพื่อส่งมอบสินค้าให้เพียงพอไปยังเมืองหยางและเมืองอันอีกด้วย“ในเฉิงโจว ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ สินค้าทั้งหมดถูกจัดจำหน่ายไปอย่างเป็นระเบียบ!”หูเมิ่งอิ๋งยังรายงานอีกว่า “เมืองอันก็เช่นเดียวกัน บริษัทตระกูลหวังของเราได้ผูกขาดในพื้นที่ท้องถิ่นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสินค้าของเรา สินค้าท้องถิ่น หรือสินค้าจากต่างแดน เราก็ควบคุมได้ทั้งหมด!”หวงเจียวเจียวรายงานในลักษณะเดียวกัน “สถานการณ

ใบหน้าของจ้าวหย่งมีรอยยิ้มกว้างเขาพยักหน้าแล้วพูดอย่างร่าเริง “ฮ่าฮ่า ใช่หรือไม่ล่ะ ทั้งหมดนี้ต้องยกความดีความชอบให้พี่หยวนของเรา”เมื่อจ้าวหย่งกล่าวถึงหวังหยวน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมเขายิ้มขณะกล่าวชมเชย “พี่หยวนมีวิสัยทัศน์กว้างไกล พวกโจรทุกกลุ่มที่อยู่ตามทางถูกพี่หยวนปราบหมดแล้ว แน่นอนว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี”ลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า แล้วพูดเสริมอย่างเห็นด้วย “แน่นอนขอรับ”“แต่ลูกชิ้นพวกนี้คงอร่อยมากจริง ๆ แค่ได้กลิ่น ข้าก็น้ำลายสอแล้ว”“ฮ่าฮ่า เช่นนั้นแสดงว่าเจ้ายังไม่เคยกินลูกชิ้นของพี่หยวนสินะ รสชาติมันอร่อยเหลือเชื่อมาก”คนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยและหัวเราะกัน ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าอันรวดเร็วดังมาจากระยะไกล!หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ถูกกลุ่มโจรสวมชุดดำและสวมหน้ากากขวางหน้าอย่างรวดเร็วจ้าวหย่งและคนของเขาหลายคนมีสีหน้าเข้มขึ้น รีบตั้งท่าป้องกันทันที ยืนล้อมรอบสินค้า เพื่อป้องกันไม่ให้โจรกลุ่มนี้แย่งชิงไปในขณะนี้ จู่ ๆ หัวหน้าโจรคนหนึ่งก็ยกดาบยาวในมือขึ้นมาชี้ไปที่จ้าวหย่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ภูเขาลูกนี้ข้ายึดครองแล้ว หากอยากมีชีวิต

“ข้าเน้นย้ำให้พวกเขาตอบกลับ หลังจากได้รับจดหมายจากนกพิราบสื่อสาร แต่ว่า... ไม่มีการตอบกลับเลย…”หลังจากที่หวงเจียวเจียวพูดจบหวังหยวน ก็ขมวดคิ้วถ้าบอกว่ามีความล่าช้า หนึ่งวันก็ยังพอเป็นไปได้ แต่สามวัน!นี่เป็นไปไม่ได้เลย!ทุกครั้งที่ส่งคนไปคุ้มกันสินค้า หวังหยวนบอกพวกเขาว่าไม่ต้องกังวล แค่ไปให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ไม่จำเป็นต้องลำบากระหว่างทางเพราะคนเหล่านี้ล้วนเป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ เป็นพวกพ้องของหวังหยวน การเดินทางนั้นไกล หากเกิดอะไรขึ้นจนทำให้ล่าช้าไปสักวันหนึ่งก็ไม่เป็นอะไรยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งจะออกเดินทางเร็ว ส่วนใหญ่มักถึงภายในห้าวันเสมอ!พูดอีกอย่างคือจากการคำนวณทั้งหมดแล้ว ครั้งนี้ล่าช้าไปแปดวันเต็ม!ต้องมีปัญหาเกิดขึ้นแล้วแน่นอน!“คือว่า... ล่าช้าเพราะจ้าวหย่งหรือ?”เมื่อหวงเจียวเจียวพูดเช่นนี้ นางก็ลังเลเล็กน้อยเช่นกันเคยล่าช้า แต่นานถึงเพียงนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!หวังหยวนส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก จ้าวหย่งเป็นคนทำอะไรรอบคอบเสมอ สถานการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดขึ้น”“ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นจนทำให้การเดินทางล่าช้า เขาก็จะแจ้งให้เมืองหยางหรือแม้แต่เราร

หวังหยวนไม่ต้องการมีความขัดแย้งกับพวกเขาในตอนนี้ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนไม่ได้ต้องการแย่งชิงแผ่นดิน!มันเหนื่อยเกินไป!การเป็นเศรษฐีนั้นดีกว่ามาก“อืม... เข้าใจแล้ว!”พวกเขายังไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหวังหยวน แต่พวกเขายังคงคิดว่าเวลาที่หวังหยวนพูดยังมาไม่ถึงเกาเล่อจึงไปเตรียมการ ในซานโจว กองกำลังทั้งหมดของหวังหยวนมีทั้งอุปกรณ์สู้รบและความแข็งแกร่งมีแม้กระทั่งทหารเกราะทมิฬที่คอยดูแลเป็นการส่วนตัว!ในทุกฐานทัพ มีทหารเกราะทมิฬอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคน ถือปืนคาบศิลาและระเบิดมือคอยปกป้องสถานที่หากตระกูลเซิ่งกล้าลงมือ เจ้านายหลายสิบคนของพวกเขาจะถูกฆ่าอย่างง่ายดาย!ในเวลาเดียวกัน ในจวนตระกูลไป๋ ไป๋เจิ้นถังพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดมาก!ไป๋เฟยเฟยนั่งอยู่ข้าง ๆ เข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงสองวันที่ผ่านมา อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านพ่อ ตระกูลเซิ่งเริ่มลงมือแล้วจริง ๆ!”ไป๋เจิ้นถังพยักหน้า “ในที่สุดตระกูลเซิ่งก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แต่... มันไม่สำคัญ เขาทำเช่นนี้เพียงเพื่อทำให้ต้าเย่ไม่มั่นคง!”“ตราบใดที่ยังมีความวุ่นวาย ก็จะมีโอกาสสำหรับตระกูลไป๋ของเรา หากยังเป็นเช

หลังจากนั้น ฎีกาออกจากแคว้นกู่มาถึงเมืองหลวงต้าเย่ สุดท้ายก็มาถึงห้องตำราหลวงของฮองเฮา!เมื่อเห็นฎีกานี้ นัยน์ตาของฮองเฮาก็ฉายแววเย้ยหยันทันที“ตระกูลเซิ่งมีหัวใจเหมือนหมาป่าจริง ๆ!”นางวางฎีกานั้นลง ในเช้าของวันรุ่งขึ้น นางส่งฎีกานี้ให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนดู“ครบหนึ่งปีเต็มแล้วที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับสวรรคต ขณะนี้เรากำลังเตรียมพิธีรำลึก ไม่ต้องพูดถึงองค์ชาย แม้แต่ขุนพลก็ต้องกลับเมืองหลวงมาร่วมพิธี แต่อ๋องผิงเล่อในฐานะองค์ชายใหญ่ไม่มาวังหลวง เรื่องนี้ช่าง... น่าเศร้าใจนัก!”ฮองเฮากล่าว เหล่าข้าราชบริพารเบื้องล่างต่างสูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจพูดตามตรง พวกเขาไม่คาดหวังว่าจีหย่งจะกล้าปฏิเสธ!แม้ว่าจะให้เหตุผลว่าป่วย แต่ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมย่อมมองออก มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น!“ฮองเฮา นี่... นี่ไม่ได้ให้เหตุผลว่าประชวรหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ… เนื่องจากประชวร จึงอาจลำบากในการเดินทางมา ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับบนสวรรค์ไม่น่าจะทรงตำหนิ... “ขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูดฮองเฮาเหลือบมองขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนนั้น พ่นลมหายใจเย็นชา แล้วดุเขาทันที “ใต้เท้