เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 988
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 989
หลังจากนั้น ฎีกาออกจากแคว้นกู่มาถึงเมืองหลวงต้าเย่ สุดท้ายก็มาถึงห้องตำราหลวงของฮองเฮา!เมื่อเห็นฎีกานี้ นัยน์ตาของฮองเฮาก็ฉายแววเย้ยหยันทันที“ตระกูลเซิ่งมีหัวใจเหมือนหมาป่าจริง ๆ!”นางวางฎีกานั้นลง ในเช้าของวันรุ่งขึ้น นางส่งฎีกานี้ให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนดู“ครบหนึ่งปีเต็มแล้วที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับสวรรคต ขณะนี้เรากำลังเตรียมพิธีรำลึก ไม่ต้องพูดถึงองค์ชาย แม้แต่ขุนพลก็ต้องกลับเมืองหลวงมาร่วมพิธี แต่อ๋องผิงเล่อในฐานะองค์ชายใหญ่ไม่มาวังหลวง เรื่องนี้ช่าง... น่าเศร้าใจนัก!”ฮองเฮากล่าว เหล่าข้าราชบริพารเบื้องล่างต่างสูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจพูดตามตรง พวกเขาไม่คาดหวังว่าจีหย่งจะกล้าปฏิเสธ!แม้ว่าจะให้เหตุผลว่าป่วย แต่ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมย่อมมองออก มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น!“ฮองเฮา นี่... นี่ไม่ได้ให้เหตุผลว่าประชวรหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ… เนื่องจากประชวร จึงอาจลำบากในการเดินทางมา ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับบนสวรรค์ไม่น่าจะทรงตำหนิ... “ขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูดฮองเฮาเหลือบมองขุนนางชั้นผู้ใหญ่คนนั้น พ่นลมหายใจเย็นชา แล้วดุเขาทันที “ใต้เท้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 990
หลังจากที่ฮองเฮาพูดจบ ผู้คนจำนวนมากในราชสำนักก็นิ่งเงียบ ไม่กล้าเอ่ยคำใดอีกแล้วพระราชกฤษฎีกานี้ก็ถูกส่งไปยังตระกูลเซิ่งอย่างรวดเร็ว!ไม่เพียงแค่นั้น เซิ่งฟางสี่ยังได้ยินทุกสิ่งที่ฮองเฮาพูดและทำในราชสำนักวันนี้ด้วย!“ไป๋เหยียนเฟย เจ้าช่างมีกลอุบายเยอะเสียจริง!”เซิ่งฟางสี่ตะคอกอย่างเย็นชาด้วยใบหน้าดุดัน ส่วนจีหย่งก็ถอนหายใจเช่นกันเมื่อวิเคราะห์เรื่องนี้แล้ว พวกเขายังคงเสียเปรียบและขาดความชอบธรรม!ในครอบครัวธรรมดา ไม่ต้องพูดถึงราชวงศ์ หนึ่งปีหลังจากการตายของพ่อ ลูกควรจะกลับไปไหว้!หากไม่ได้ไปเองจะถูกติฉินนินทา!“ท่านลุง ทำอย่างไรดีขอรับ มันไม่มีทางจริง ๆ ข้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องไป”จีหย่งกล่าว ท่าไม้ตายนี้ไม่มีทางแก้ได้เลย!“ฮึ่ม! สิ่งที่ฮองเฮาต้องการคือให้เจ้าไป ถ้าเจ้าไม่ไปแล้วอย่างไรล่ะ? นางจะกล้าลงมือหรือ?”“ยิ่งกว่านั้น ทุกคนที่มีสายตาที่เฉียบแหลมย่อมรู้ว่าฮองเฮาคิดจะทำอะไร ดังนั้นเราจึงไม่ต้องคิดมาก ตอนนี้สงครามได้เริ่มต้นแล้ว เราไม่จำเป็นต้องเกรงใจนางอีกต่อไป!”“ปีที่ผ่านมา ตระกูลเซิ่งของข้าได้เตรียมการไว้มากมาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั้งสามแคว้นจะประกาศเอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 991
“อีกทั้งการจัดการกับสองแม่ลูกนั้นเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเลย เหตุใดต้องพยายามกล่าวหาด้วย? ตรงกันข้าม อ๋องผิงเล่อผู้นี้ต่างหากที่ต้องการแย่งชิงแผ่นดิน!”“ถูกต้อง หากเขาไม่ต้องการแย่งชิงแผ่นดิน เขาสามารถรอจนกว่าไท่จื่อจะโตกว่านี้ได้หรือไม่? นั่นคือน้องชายของเขา หากจะคอยช่วยเหลือน้องชายของเขาก็เป็นเรื่องปกติ”“แต่เขา... เขาไม่ได้อยากเป็นฮ่องเต้เสียเองใช่หรือไม่?”หลายคนเย้ยหยัน พูดด้วยสีหน้าดูถูกชัดเจน!ต้องบอกว่าในเวลานี้ความคิดของทุกคนแตกต่างกัน และการคาดเดาของพวกเขาก็แตกต่างกันเช่นกัน!แต่หลายคนก็ยังพอจะเดาความจริงได้!แต่ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคาดเดาได้ คนที่มีปัญญาเฉียบแหลมย่อมรู้ว่าต้าเย่นี้คงจะวุ่นวายมากจริง ๆ!ในขณะนี้ ฮองเฮาย่อมรู้ข่าวแล้ว!เหนือราชสำนัก ฮองเฮามองขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ในขณะนี้นางสงบมาก“ท่านขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนรู้ดีที่สุดว่าข้าได้ตำแหน่งนี้มาได้อย่างไร พวกท่านทุกคนจำสิ่งที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับพูดในวันนั้นได้”“ตระกูลเซิ่ง... ตระกูลเซิ่งช่างประเสริฐนัก เพื่อเห็นแก่ตำแหน่งสูงสุดนี้ ถึงกับกล้าใส่ร้ายข้าเช่นนี้ ช่างประเสริฐเสียจริง!”ฮองเฮาพูด แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ด้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 992
จดหมายพระประสงค์ของฮองเฮา ไปถึงมือของตระกูลเซิ่งทันที!มันแพร่กระจายไปทั่วทั้งสามแคว้นด้วยซ้ำ!ทันใดนั้นทั่วดินแดนสามแคว้นก็ตกตะลึง!“จบแล้ว! สงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!”“ราชวงศ์กำลังจะยกทัพมาโจมตีพวกเราแล้ว!”“จะทำอย่างไรดี... ให้ตายเถอะ เหตุใดตระกูลเซิ่งถึงอยากต่อต้านราชวงศ์!”ผู้ที่ไม่พอใจเช่นนี้ย่อมเป็นสามัญชน พวกเขาทำได้เพียงเลี้ยงปากท้องตัวเองในแต่ละวัน หากมีสงคราม ย่อมเหมือนการเติมเชื้อฟืนในกองไฟ!“อ๋องผิงเล่อช่างบังอาจนัก!”“ถูกต้อง ได้ตำแหน่งเจ้าผู้ปกครองสามแคว้นแล้ว แต่ยังคิดจะต่อสู้กับราชสำนักอีก! นี่ไม่ใช่การผลักพวกเราเข้าไปในกองไฟหรือ?”“น่าเกลียดมาก! ช่างน่ารังเกียจมาก!”คนในดินแดนแห่งสามแคว้นไม่ได้ร่ำรวยตั้งแต่แรก หากเกิดสงครามขึ้นตอนนี้ จะไม่ยิ่งเสียหายไปมากกว่านี้หรือ?ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากฮองเฮาได้ใช้กลยุทธ์เช่นนี้ นางย่อมส่งคนของตัวเองมาที่นี่ เพื่อปลุกปั่นความรู้สึกของสาธารณชน!บอกตามตรงว่าตระกูลเซิ่งไม่ได้คาดคิดว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!ฮองเฮาเริ่มทำสงครามจริง ๆ!“ฮึ่ม! ไป๋เหยียนเฟย ช่างกล้ามากจริง ๆ! กล้าดีอย่างไรมาเปิดศึกกับข้า!”เมื่อเซิ่งฟา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 993
“บางที... ตามความคิดของอู๋หลิง เขาไม่ควรเพิกเฉย”เมื่อคิดเช่นนี้ ไป๋หลิงก็ไปเรียกอู๋หลิงก่อนที่อู๋หลิงจะมา เขาพอจะคาดเดาได้บ้างหลังจากออกกฤษฎีกาเหล่านี้แล้ว เขาก็ถูกเชิญเข้าไปในวังหลวง เกิดอะไรขึ้นย่อมเข้าใจได้ทันที!ความจริงแล้วอู๋หลิงเองก็ไม่พอใจกับทัศนคติของอ๋องผิงเล่อ เขารู้ดีที่สุดว่าฮองเฮากำลังหลอกลวงฮ่องเต้หรือไม่!เพื่อให้ฮองเฮาขึ้นครองอำนาจได้อย่างราบรื่น ฮ่องเต้ซิงหลงจึงลากสังขารอันป่วยหนักมาดื่มกับเขา โดยหวังว่าจะได้รับคำตอบเชิงบวกจากเขา!อู๋หลิงเข้าใจว่าความจริงแล้วตอนนี้ฮองเฮาโกรธมาก แต่ก็ไม่มีทางแก้ไขได้ การมีสตรีปกครองราชสำนักนั้นทำให้มีปัญหาและข้อเสียมากมายเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่ตระกูลเซิ่งจะใช้ประเด็นนี้เพื่อวิพากษ์วิจารณ์ฮองเฮาคิดว่าการได้ยศเป็นเจ้าผู้ครองสามแคว้น จะทำให้ตระกูลเซิ่งรู้สถานะของตนเพราะของขวัญชิ้นนี้ และเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นแต่เป้าหมายของตระกูลเซิ่งนั้นแน่วแน่ พวกเขายืนกรานจะแย่งชิงแผ่นดินนี้ อู๋หลิงเข้าใจความคิดนี้ และนี่คือสิ่งที่ทำให้เขาหดหู่ใจฝ่ายหนึ่งคือผู้ที่ได้รับมอบหมายจากฮ่องเต้ซิงหลง ให้รับผิดชอบราชสำนักฝ่ายหนึ่งคือองค์ชา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 994
เหตุผลที่ไป๋เหยียนเฟยพูดเช่นนี้ ก็เพราะนางเชื่อในตัวอู๋หลิงทั้งใจ!ไว้วางใจอย่างไม่มีสิ้นสุด!ไม่อยากปิดบังอะไร!หลังจากนั้น...สิ่งที่นางสามารถพึ่งพาได้อย่างสมบูรณ์ในตอนนี้คืออู๋หลิง!ไป๋เหยียนเฟยแตกต่างจากฮ่องเต้ซิงหลง ฮ่องเต้ซิงหลงเอาแต่ใจตัวเอง ไป๋เหยียนเฟยเห็นมาหลายปีแล้ว และรู้ดีว่าแนวทางของเขาเช่นนี้ผิดแน่นอน!ในเมื่อมอบความไว้วางใจให้ทำภารกิจสำคัญ ก็ไม่ควรเคลือบแคลงสงสัย!ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋เหยียนเฟยยังรู้ด้วยว่าอู๋หลิงเป็นเช่นไร!คนผู้นี้มีความจริงใจและอุทิศตนให้กับต้าเย่ ไม่เคยแสดงท่าทีกระด้างกระเดื่องเลยแม้แต่น้อยฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกเคลือบแคลงใจอยู่ตลอดเวลา ในสายตาของไป๋เหยียนเฟย เขาเป็นคนใจแคบแม้ว่าเขาจะเป็นที่รักของนาง แต่ก็มีบางสิ่งที่ไป๋เหยียนเฟยลำบากใจเกินกว่าจะพูด แต่นางยังคงมีมโนธรรมที่แข็งแกร่งอยู่ในใจ!ถ้าอู๋มู่ไม่ถูกฮ่องเต้ซิงหลงสังหาร ต้าเย่ในวันนี้คงไม่มีฝ่ายใดจับตามองมากนัก!ไม่ว่าจะเป็นเมืองหวงหรือหมานอี๋ เพราะคนที่พวกเขากลัวมากที่สุดยังคงเป็นอู๋มู่!นั่นคือเทพเจ้าแห่งสงครามที่ไม่มีใครเทียบได้!สำหรับอู๋หลิง แม้ว่าเขาจะสืบทอดมรดกของพ่อ แต่ในการวิเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 995
ถ้าไม่อย่างนั้นอาจเกิดแรงกระแทกใหม่ขึ้น!ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่ทุกคนในแผ่นดินจะรู้ว่าตระกูลเซิ่งนั้นมีความทะเยอทะยานเกินตัว!ทั้งยังจงใจสร้างอุปสรรคด้วย!“อู๋หลิง เช่นนั้นข้าขอแสดงความขอบคุณ”เมื่อไป๋เหยียนเฟยพูดจบ อู๋หลิงก็รู้สึกซาบซึ้งแล้วรีบพูด “นี่เป็นหน้าที่ของกระหม่อมอยู่แล้ว ฮองเฮาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”ฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยถอนหายใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “การเคลื่อนไหวของตระกูลเซิ่งทำให้ข้าหนักใจมากจริง ๆ อู๋หลิง เจ้าคิดว่าข้าผิดจริงหรือไม่?”คำถามของไป๋เหยียนเฟยทำให้อู๋หลิงสูดหายใจเข้าแน่นอนว่านางไม่ผิด แม้ว่าการรับผิดชอบเรื่องใหญ่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ แต่อู๋หลิงก็สามารถเข้าใจความคิดของฮ่องเต้ซิงหลงได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่า...ไม่ว่าเรื่องนี้จะแปลกแค่ไหน ก็ไม่สามารถตำหนิไป๋เหยียนเฟยได้ทุกคนต่างรู้ดีถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าของตระกูลเซิ่ง ดังนั้นไม่ว่าไป๋เหยียนเฟยจะทำดีหรือไม่ เรื่องเช่นนี้ก็จะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!“ฮองเฮา ท่านโปรดอย่าคิดมากเลย เรื่องนี้... ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่สามารถตำหนิท่านได้ ท่านต้องดูแลตัวเอง และอย่าได้เคร่งเครียดพ่ะย่ะค่ะ”อู๋หลิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 996
โจวซุ่นรู้สึกหวาดกลัวมาก เขามองอู๋หลิงด้วยสายตาเกรงกลัว“ขุนพลอู๋หลิง ท่าน... ท่านโทษข้าไม่ได้หรอก... ข้า... ข้าไม่มีทางเลือก ครอบครัวของข้าอยู่ในสามแคว้นนั้น ตระกูลเซิ่งขู่ว่าจะสังหาร ข้าทำไม่อาจขัดขืนได้!”“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ข้าทำได้เพียงปกป้องเมืองชายแดนเท่านั้น…”“ท่านได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดขอรับ!”โจวซุ่นรีบพูดทันที แต่อู๋หลิงไม่มีเจตนาจะฆ่าเขา คนผู้นี้ไม่ใช่ผู้บงการ ยิ่งกว่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าผู้ชายคนนี้มีคุณธรรม“โจวซุ่น หากเจ้าอยากมีชีวิตอยู่ ข้าให้โอกาสเจ้าได้!”หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว อู๋หลิงก็หยิบตราประทับของโจวซุ่นแล้วยกยิ้มมุมปาก“โอกาสอะไรหรือขอรับ?”โจวซุ่นไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ รีบถาม“แน่นอนว่ามันเป็นโอกาสที่ดี ดั่งคำโบราณว่าไว้ ผิดชอบหักล้าง แม้ว่าโทษของการกบฏของเจ้าสมควรตาย ทั้งยังต้องประหารชีวิตเก้าชั่วโคตร แต่เนื่องจากเจ้าไม่ใช่ผู้กระทำผิดหลัก เจ้าย่อมถูกลงโทษสถานเบากว่า”“ถ้าเจ้ายังสามารถสร้างความสำเร็จได้ ฮองเฮาก็จะมีเมตตาและอาจจะผ่อนปรนให้ ดังนั้น... เจ้าลองคิดดูสิ”อู๋หลิงเก่งเรื่องการโน้มน้าวคนอื่นทีละขั้นตอน หลังจากพูดเช่นนี้ โจวซุ่นก็พยักห
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2138
แต่ศัตรูมีจำนวนมากเกินไป แม้หวังหยวนและพรรคพวกทั้งสี่จะมีฝีมือ แต่ไม่นานก็เริ่มอ่อนล้า!ด้วยกลยุทธ์การรุมกินโต๊ะ คนสี่คนจะสู้กับคนร้อยกว่าคนได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ไม่ใช่ธรรมดา ล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี!เพียงแค่คนเดียวก็สามารถจัดการคนธรรมดาได้หลายคนแล้ว!ครั้งนี้ซือฟางลงทุนมากทีเดียว!“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่พาพวกเจ้าสามคนมาด้วย...”หวังหยวนและพรรคพวกรวมตัวกัน ยืนหันหลังชนกัน คอยสังเกตสถานการณ์จากทุกทิศทุกทางในเวลาเดียวกัน!ศัตรูล้อมพวกเขาไว้หลายชั้น พร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!พวกหวังหยวนใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว หากถูกโจมตีอีกครั้งคงจะต้านทานไม่ไหวอย่างแน่นอน...สุดท้ายคงมีแต่ทางตัน!“พวกมันใกล้จะหมดแรงแล้ว!”“ทุกคนร่วมกันออกแรงอีกครั้ง! ฆ่าคนสี่คนนี้ให้ได้ แล้วพวกเราจะได้กลับไปรับรางวัล!”หัวหน้ามือสังหารกล่าวอย่างตื่นเต้น!นี่ถือว่าเป็นช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์!ในดินแดนทั้งเก้า หวังหยวนมีชื่อเสียงโด่งดัง ผู้คนต่างยกย่องชื่นชมและนับถือราวกับเทพเจ้า!แต่ตอนนี้หวังหยวนกำลังจะตายด้วยน้ำมือของเขา!แล้วเขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร?เมื่อกลับไปยังต้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2137
ในคืนนั้น พวกหวังหยวนออกจากป่ามุ่งหน้าไปยังชนเผ่าทางเหนือ!ชนเผ่าทางเหนือตั้งอยู่ในดินแดนอันห่างไกลที่ทุรกันดาร!หวังหยวนหยิบแผนที่ที่ไท่สื่อลี่มอบให้มาดูทิศทางคร่าวๆ แล้วชี้ไปทางทิศเหนือ ก่อนจะกล่าวว่า “ตามแผนที่ ชนเผ่าของไท่สื่อลี่น่าจะอยู่ข้างหน้า!”“ห่างจากพวกเราเพียงร้อยกว่าลี้! หากพวกเราเร่งฝีเท้า อีกไม่นานก็ถึงแล้ว!”“เมื่อเข้าไปในเผ่าได้ก็จะปลอดภัย!”ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแม้ร้อยกว่าลี้จะไม่ใกล้ แต่เพื่อเอาชีวิตรอด ต่อให้เหนื่อยล้าก็ต้องอดทน!เพียงแค่เข้าไปในชนเผ่าได้จึงจะปลอดภัยไร้กังวล!ขณะที่พวกหวังหยวนกำลังจะเดินทางต่อ พลันมีเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนขนลุก!ไม่นึกเลยว่า...คนพวกนั้นจะตามมาทันแล้ว!ช่างดื้อด้านยิ่งนัก!“หวังหยวน!”“น่าเสียดายที่พวกเจ้าไม่มีโอกาสไปถึงชนเผ่าแล้ว”หัวหน้ามือสังหารยืนอยู่บนต้นไม้ มองลงมาที่หวังหยวนและพรรคพวก เขาถอดหน้ากากออกชักดาบยาวออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!“ลูกน้องของเจ้าตายหมดแล้ว!”“การอยู่กับเจ้าช่างน่าเวทนา ต้องมาตายอนาถเช่นนี้!”“เมื่อลงไปยมโลก เจ้าก็ไปปลอบใจพวกมันเสีย แล้วบอกพวกมันด้วยว่าต่อไปอย่าไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2136
ไฉจวิ้นรีบหลบหลังต้นไม้ จึงรอดพ้นจากอันตรายไปได้อย่างฉิวเฉียด!แม้เขาจะไม่กลัวความเจ็บปวด แต่หากโดนธนูมากมายเช่นนี้ เลือดคงไหลหมดตัวตายในที่สุด!“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”ขณะที่หวังหยวนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู พลันมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้นอีกครั้ง!ยอดฝีมือยี่สิบคนที่ซ่อนตัวอยู่ปรากฏตัวขึ้น ไม่ช้าก็เข้าโรมรันกันอย่างดุเดือด!“ท่านผู้นำรีบไปก่อนขอรับ! ที่นี่พวกข้าจัดการเอง!”หนึ่งในนั้นตะโกนบอกหวังหยวนหวังหยวนรู้สึกซาบซึ้งใจ กัดฟันแน่น ไม่เอ่ยคำใดและไม่ยอมจากไปด้วยหากทิ้งคนยี่สิบคนนี้ไว้ พวกเขาคงไม่รอด!ถึงแม้เขาจะต้องเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่ใช่การเสียสละชีวิตพี่น้อง!“พวกเจ้าไปก่อน! ข้าจะอยู่ช่วยพวกเขา!”หวังหยวนรีบบอกหลิ่วหรูเยียนและคนอื่น ๆ“พี่ใหญ่! ท่านพูดอะไรเช่นนั้น?”“บัดนี้พวกเราเป็นพี่น้องกันแล้ว! ก่อนท่านปู่ของข้าตายยังกำชับให้ข้าดูแลท่านเสมือนพี่ชายแท้ ๆ อยู่เลย! ยามคับขันเช่นนี้ หากต้องมีคนอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นก็ต้องเป็นข้า!”“พี่ใหญ่! รีบพาพี่สะใภ้ออกไป! ข้าจะช่วยพี่น้องยี่สิบคนนี้จัดการกับพวกสารเลวเหล่านี้เองขอรับ!”“นั่นสินะ! ข้าล่าสัตว์ในป่ามาตลอด เคยสู้กับแต่สัตว์ร้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2135
“ฟึ่บ!”ทันใดนั้นหวังหยวนรู้สึกเสียวสันหลัง สัมผัสได้ถึงอันตรายจนขนทั่วร่างลุกชัน!หวังหยวนรีบโอบคอไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียนพุ่งตัวล้มลงกับพื้น!ลูกธนูมากมายพุ่งผ่านศีรษะพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว!หากหวังหยวนไม่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขาคงกลายเป็นเม่นไปแล้ว!ส่วนไฉจวิ้นดูเหมือนจะไม่โชคดีนัก ตอนนี้ไม่เพียงแต่ถูกธนูยิงเข้าที่หน้าอกเท่านั้น แขนก็ยังโดนอีกดอก!ดูท่าทางน่าเวทนายิ่งนัก!“ไฉจวิ้น! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนรีบตะโกนถามไฉจวิ้นยกยิ้ม แล้วส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่เป็นอะไรขอรับ! แค่บาดเจ็บนิดหน่อย! เทียบกับสัตว์ร้ายที่ข้าเคยเจอ นี่ยังแค่คัน ๆ ขอรับ!”ว่าแล้วไฉจวิ้นก็ดึงลูกธนูทั้งสองดอกที่ปักอยู่บนตัวออก!ครั้งหนึ่งตอนที่เขาติดตามปู่ไป สองปู่หลานมักจะเข้าไปในป่าและพบเจอสัตว์ร้ายมากมาย!แม้แต่หมีสีน้ำตาลก็เคยสู้ด้วยมา!ไฉจวิ้นมีความดุร้ายอยู่ในตัว!“พวกเจ้าสองคนเป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนมองไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถามด้วยความเป็นห่วง“พวกข้าไม่เป็นอะไร!”ทั้งสองตอบพร้อมกัน“หวังหยวน!”ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังหวังหยวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2134
“ไล่ตามไป!”“ห้ามปล่อยให้พวกมันหนีไปได้!”“หากฆ่าพวกหวังหยวนไม่ได้ กลับไปพวกเราคงหัวหลุดจากบ่าเป็นแน่!”หัวหน้าคนนั้นตะโกนลั่น ลูกน้องรีบวิ่งตามไปติด ๆ!เดิมทีคิดว่าหวังหยวนหยุดอยู่ที่นี่คงจะสู้ตาย แต่ไม่คาดคิดว่าหวังหยวนกลับพาลูกน้องวิ่งหนีอย่างกับหมาตกน้ำงั้นหรือ?หากเรื่องนี้แพร่ออกไปคงจะอับอายขายหน้า!“หากท่านไม่ได้เตรียมการไว้ เหตุใดจึงบอกให้พวกเราหยุด?”“ยิ่งกว่านั้น! ท่านยังไปยั่วโมโหพวกมันอีก! นี่เป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนบ่นอุบอิบส่วนไป๋ลั่วหลีเพียงแค่ติดตามหวังหยวน ไม่ได้เอ่ยคำใด“หากรวมพวกเราด้วยมีทั้งหมดยี่สิบสี่คน! ในจำนวนนี้มีคนซ่อนตัวอยู่ยี่สิบคน ข้าคิดว่าฝ่ายตรงข้ามคงส่งคนมาเท่า ๆ กับพวกเรา!”“เช่นนั้นพวกเราก็จะจัดการพวกมันได้ง่ายดาย!”“แต่ข้าไม่คาดคิดว่าซือฟางจะลงทุนส่งคนมาลอบสังหารพวกเรามากมายถึงเพียงนี้!”“หากพวกเราสู้กับพวกมันตรงนี้ คนที่รอดออกจากป่าคงมีไม่ถึงสิบคน!”หวังหยวนกล่าวถึงความกังวลในใจหลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้ว ช่างน่าเจ็บใจนัก!ซือฟางช่างหน้าไหว้หลังหลอก เมื่ออยู่ในเมืองหลวงทำเป็นปล่อยพวกเขาไป แต่กลับส่งคนมาดักฆ่าในตอนนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2133
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกเรากำลังเดินวนอยู่”“แต่หากไม่ทำเช่นนี้จะทำให้คนพวกนั้นสับสนได้อย่างไร?”จู่ ๆ หวังหยวนก็มองไปทางด้านหลังราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่างทุกคนต่างมองตาม ซือฟางก็เช่นกัน เขารีบลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังหวังหยวนผ่านสมรภูมิมามากมาย ย่อมมีความเฉียบคมเหนือคนทั่วไป!“พี่ใหญ่!”“ในป่ามืดเช่นนี้ ต่อให้มีคนซ่อนอยู่ พวกเราก็คงหาตัวเจอได้ยากไม่ใช่หรือขอรับ?”“ท่านแน่ใจหรือขอรับว่ามีคนตามมา?”ซือฟางถามด้วยความสงสัยหวังหยวนไม่ได้ตอบ แต่กล่าวว่า “พวกมันตามเรามานานแล้ว ที่นี่น่าจะลึกเข้ามาในป่าแล้วกระมัง?”“ข้าว่าพวกเจ้าลงมือตรงนี้เลยก็ได้!”“หากไปต่อ เมื่อพวกเราออกจากป่า พวกเจ้าก็จะหมดโอกาสสังหารพวกเรา!”หวังหยวนยืนกอดอกด้วยท่าทางองอาจสิ้นคำของเขา พลันมีเสียงดังมาจากในป่า ตามมาด้วยเสียงฝีเท้า เงาร่างมากมายปรากฏตัวขึ้นล้อมพวกหวังหยวนไว้!มองดูแล้วมีมากกว่าร้อยคน!ทุกคนสวมหน้ากากใส่ชุดดำ ถือดาบยาวสีเงินวาววับอยู่ในมือ!เห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี!“ยอดเยี่ยม!”ในกลุ่มคน มีบุรุษคนหนึ่งเดินออกมามองไปที่หวังหยวน เขากอดดาบไว้พลางกล่าวว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2132
“ท่านคิดจะจับหวังหยวนไว้ที่นี่จริงหรือ?”“หากฆ่ามัน คนของมันจะยอมไว้ชีวิตพวกเราหรือ?”“ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเป็นที่รักของประชาชน หากเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ แล้วข่าวแพร่ออกไป พวกเราก็คงไม่รอด...”ได้ใจประชาชนย่อมได้ครองแผ่นดินเจี๋ยงโฉ่วอีเข้าใจเรื่องนี้ดี น้ำสามารถพยุงเรือก็สามารถคว่ำเรือได้ หากทำให้ประชาชนลุกฮือย่อมจะสายเกินแก้!“แต่หวังหยวนพาไป๋ลั่วหลีไปด้วย นางเป็นตัวแปรสำคัญ!”ซือฟางถอนหายใจยาวเจี๋ยงโฉ่วอีหรี่ตากล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “แล้วจะทำเช่นไร? ในเมืองหลวง พวกเราทำอะไรหวังหยวนไม่ได้ เพราะต้องหยุดทุกคนไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง!”“แต่หวังหยวนออกจากเมืองหลวงไปแล้ว กำลังเดินทางไปชนเผ่าทางเหนือ คนแถวนั้นล้วนเป็นคนป่าเถื่อน! หากหวังหยวนตายระหว่างทางคงไม่แปลกใช่หรือไม่?”ทันใดนั้น ซือฟางก็เข้าใจความหมายของเจี๋ยงโฉ่วอีเขายกนิ้วให้เจี๋ยงโฉ่วอี แล้วกล่าวว่า “ว่ากันว่าคนโหดเหี้ยมจึงจะได้เป็นใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง! โดยเฉพาะพวกบัณฑิตอย่างท่าน ช่างมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเหลือเกิน”“การมีท่านเป็นสหาย ข้ารู้สึกยินดีนัก!”“ข้าจะไปจัดการ ครั้งนี้ข้าจะให้หวังหยวนและพรรค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2131
หลังจากหวังหยวนสั่งการ คนของเขาต่างแยกย้ายกันไป กลุ่มหนึ่งติดตามหวังหยวนไปยังชนเผ่าทางเหนือ ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าเข้าไปยังจุดต่าง ๆ ในเมืองหลวงไป๋หมิงเพิ่งขึ้นครองราชย์ ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีก็คอยช่วยเหลือย่อมต้องเข้าควบคุมราชการแผ่นดิน เมืองหลวงจึงถูกควบคุมอย่างเข้มงวดหากเป็นคนอื่น หวังหยวนคงจะกังวลใจ แต่คนที่อยู่ที่นี่คือเกาเล่อ หวังหยวนจึงวางใจได้ด้วยนิสัยและความสามารถของเกาเล่อย่อมไม่ทำให้เขาผิดหวังและจะไม่เกิดปัญหาขึ้น!“เจ้าจะไปชนเผ่ากับพวกข้าหรือจะอยู่ในเมืองเพื่อดูแลเกาเล่อ?”“ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า” หวังหยวนมองไปที่ไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีเป็นคนสนิทของไป๋อวิ๋นเฟย นับตั้งแต่ไป๋เหยียนเฟยป่วย นางก็คอยดูแลไป๋อวิ๋นเฟยมาตลอด บัดนี้ถึงคราวคับขัน ไป๋อวิ๋นเฟยก็ถูกกักบริเวณ หวังหยวนไม่อยากบังคับไป๋ลั่วหลี จึงให้นางตัดสินใจเอง“ข้าอยู่ในเมืองก็คงช่วยอะไรไม่ได้...”ไป๋ลั่วหลีถอนหายใจ มองไปทางที่เกาเล่อจากไปก่อนกล่าวว่า “แม้ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีจะรู้ว่าท่านหวังมีองค์กรเครือข่ายผีเสื้อคอยทำงานลับให้ และท่านเกาคือหัวหน้า แต่พวกมันไม่เคยเห็นหน้าท่านเกา”“หากข้าอยู่ที่นี่ เก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2130
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วต่างพากันยกนิ้วให้หวังหยวนในตอนนี้หลิ่วหรูเยียนเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าเหตุใดหวังหยวนจึงมีสตรีมากมายอยู่เคียงข้าง เพราะเขามีเสน่ห์ที่ทำให้คนอยู่ด้วยรู้สึกปลอดภัยอย่างแท้จริง!ความรู้สึกนี้ช่างดีเหลือเกิน!“เหตุใดท่านไม่พาองค์ชายมาด้วยเล่าเจ้าคะ?” ไป๋ลั่วหลีถามหวังหยวนโบกมือ กล่าวว่า “ข้าก็อยากพาองค์ชายมาด้วย แต่เจ้าก็เห็นแล้วว่าซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีคิดการใหญ่”“การโจมตีค่ายเสบียงอาจทำให้พวกเขาหวั่นเกรงได้ แต่เมื่อเทียบกับไป๋อวิ๋นเฟยแล้ว แน่นอนว่าไป๋อวิ๋นเฟยสำคัญกว่า!”“หากพวกเขาควบคุมตัวไป๋อวิ๋นเฟยไว้ได้ ก็จะกำจัดปัญหาทั้งหมด! สามารถใช้พระนามขององค์ชายควบคุมขุนนางและกองทัพได้!”“แต่หากปล่อยไป๋อวิ๋นเฟยไป ต่อให้พวกเขาแย่งชิงราชบัลลังก์จากไป๋หมิงได้หรือทำให้ไป๋หมิงเป็นหุ่นเชิด ผลลัพธ์ก็เดาได้ไม่ยาก ไป๋อวิ๋นเฟยจะรวบรวมกำลังต่อสู้กับพวกเขา!”“พวกเขาเป็นคนฉลาด จะไม่เข้าใจเรื่องนี้ดีได้อย่างไร?”“ก่อนที่อำนาจของพวกเขาจะมั่นคง พวกเขาจะไม่ทำร้ายไป๋อวิ๋นเฟย เจ้าสบายใจได้!”“แต่หากพวกเราดึงดันพาไป๋อวิ๋นเฟยไป นั่นแหละจะเป็นการทำร้ายเขา!”ไป๋ลั่วหลีเข้าใจแล้ว ทั้งห
