บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 971 - บทที่ 980

“โอ้โห พวกเราเข้าใจฮองเฮาผิดไปแล้วจริง ๆ ถ้านางต้องการจะฆ่าสองแม่ลูกนั้นจริง ๆ เมื่อพบพวกเขาแล้ว ก็คงจะตัดคอหรือไม่ก็ส่งพวกเขาไปขังไว้ในวังหลวงแล้ว จะแต่งตั้งให้เป็นเจ้าผู้ครองแคว้น และปล่อยพวกเขาไปมีความสุขกับตำแหน่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?”“ใช่แล้ว พวกเราเข้าใจฮองเฮาผิดไปจริง ๆ เป็นเรื่องยากมากที่จะแต่งตั้งเจ้าผู้ครองแคว้น ฮองเฮามอบทั้งสามดินแดนให้กับองค์ชายใหญ่โดยตรง พระคุณดังกล่าวไม่น้อยเลย!”“ข้าเดาว่าฮองเฮาคงกำลังพยายามชดเชยให้องค์ชายใหญ่…”“แต่สิ่งที่ฮองเฮาทำนั้นเป็นที่ยอมรับของผู้อื่นแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นการขจัดอุปสรรคหรืออะไรก็ตาม อย่างน้อยนางก็อยู่เหนือกว่า เมื่อไม่ต้องการให้อีกฝ่ายแข่งขันแย่งชิงบัลลังก์ นางจึงมอบตำแหน่งเจ้าผู้ครองสามดินแดนให้แทน สถานะตอนนี้... เกรงว่าจะเป็นที่โปรดปรานมากที่สุดในแผ่นดิน!”“ถ้าถามข้า การเป็นองค์ชายผู้มีชีวิตที่มั่งคั่ง ยังดีกว่าการเป็นองค์ชายที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงบัลลังก์เสียอีก!”“นั่นคือสิ่งที่ฮองเฮาต้องการจะสื่อ นี่มันดีจริง ๆ หากสามารถครอบครองทั้งสามดินแดนได้ ก็เหมือนกับได้เป็นเจ้าพ่อ ทั้งร่ำรวยและรุ่งโรจน์ ชาตินี้จะมีอะไรสุขไปมากกว่านั้น

แม้ว่าเซิ่งฟางสี่จะไม่มีทางเลือกอื่น แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้“เอาล่ะ หย่งเอ๋อร์เขียนเลย!”ในวันนี้จดหมายของจีหย่งถูกส่งกลับมาถึงราชสำนัก หลังจากได้เห็นจดหมายนี้ ผู้คนทั่วทั้งแผ่นดินก็เริ่มมั่นใจในคำพูดของฮองเฮามากขึ้น!ในขณะนี้หวังหยวนได้ออกจากวังหลวงแล้ว และมาถึงจวนอู๋หลิงหวังหยวนมาเงียบ ๆ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากอู๋หลิง“ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าก็คิดอยู่ว่าเหตุใดฮองเฮาถึงตัดสินใจเช่นนั้น กลับกลายเป็นว่าเป็นความคิดของท่านนี่เอง เสนาธิการทหาร!”ทันทีที่เขาเห็นหวังหยวน อู๋หลิงก็ตกใจ แล้วพูดเช่นนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม“นี่เป็นความคิดที่ดีหรือไม่เล่า?”หวังหยวนหัวเราะ อู๋หลิงพยักหน้า“ดีมากจริง ๆ วิธีนี้ทำให้หัวหอกชี้ไปที่พวกตระกูลเซิ่งทันที ตอนนี้พวกเขาเหมือนกำลังขึ้นขี่หลังเสือกันอยู่”“แต่การให้ตำแหน่งเจ้าผู้ครองสามดินแดน ยังคงมีความเสี่ยงอยู่บ้าง ตระกูลเซิ่งจะใช้โอกาสนี้พัฒนาตัวเองแน่นอน!”คำพูดของอู๋หลิงฟังดูสมเหตุสมผล ซึ่งหวังหยวนก็รู้เช่นกัน“ไม่มีใครสามารถหยุดการพัฒนาของตระกูลเซิ่งได้ ในฐานะหนึ่งในสี่ตระกูลหลักที่มีอำนาจมากล้น และทรัพยากรทางการเงินที่ไม่มี

“เอาล่ะ วันนี้เราจะไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้กัน”หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ เขาก็หยุดพูดเรื่องการเมืองพวกเขาทั้งสองร่ำสุรากันจอกแล้วจอกเล่า พร้อมพูดคุยเรื่องสัพเพเหระพวกเขามีอายุเท่ากัน และต่างชื่นชมซึ่งกันและกัน จึงเป็นสหายที่ดีต่อกันยิ่งกว่านั้น พวกเขาทั้งสองรู้ดีว่าโอกาสเช่นนี้มีไม่มากนัก ตอนนี้แผ่นดินตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และเต็มไปด้วยความปั่นป่วน โอกาสที่ทั้งสองจะได้มานั่งร่ำสุรากันเช่นนี้คงมีไม่มากนัก!ไม่นานก็ค่ำแล้วแม้ว่าทั้งสองจะดื่มเยอะมาก แต่ก็ยังมีสติดีอยู่“มา!”อู๋หลิงถูกหวังหยวนเชิญชวนอีกครั้ง!ทั้งสองดื่มหมดในอึกเดียว อู๋หลิงก็มองเขาด้วยสายตาจริงจัง แสงแวววับสะท้อนในตาเขา“เสนาธิการทหาร ข้ามีของขวัญจะมอบให้ท่าน”เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หวังหยวนก็คลี่ยิ้ม ก่อนมองอู๋หลิงด้วยความสับสนแล้วถามว่า “ของขวัญหรือ? ช่วงนี้ไม่ใช่เทศกาล เหตุใดท่านถึงให้ของขวัญข้า?”อู๋หลิงไม่ตอบ แต่หยิบคัมภีร์ฝึกวรยุทธลับออกมามอบให้หวังหยวน“คัมภีร์ลับเล่มนี้บันทึกวิธีฝึกฝนวรยุทธนักรบที่เป็นความลับ แม้ว่าวรยุทธนักรบที่สืบทอดกันมาก่อนหน้านี้จะกว้างขวางมาก แต่ก็ไม่สมบูรณ์ นี่เป็นคัมภีร์

ไป๋เจิ้นถังได้แต่ยิ้มเฝื่อน ส่วนเขาโล่งใจจริงหรือไม่นั้น มีเพียงเขาเองเท่านั้นที่รู้!เรื่องในเมืองหลวงเกือบจะยุติลงแล้ว หวังหยวนย่อมอยากกลับออกไปแล้วแต่ไป๋เหยียนเฟยทนไม่ยื้อไว้ไม่ได้จริง ๆ“ท่าน ข้ารู้ว่าท่านมีพรสวรรค์ หากท่านเต็มใจช่วยเหลือข้าด้วยความจริงใจ ข้าสามารถแต่งตั้งให้ท่านเป็นปรมาจารย์ เพื่อคอยช่วยเหลือฮ่องเต้ในอนาคตได้ ในอนาคตท่านยังสามารถเป็นเสนาบดี เป็นหัวหน้าของเหล่าขุนนางนับร้อยได้!”ไป๋เหยียนเฟยใช้เหยื่อล่ออย่างหนัก!หัวหน้าของเหล่าขุนนางนับร้อย เสนาบดี!นั่นไม่ใช่ตำแหน่งที่คนธรรมดาจะครอบครองได้!ความจริงแล้วหลายคนไม่อาจต้านทานสิ่งล่อใจนี้ได้!หวังหยวนก็ตกใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าฮองเฮาจะจริงใจถึงเพียงนี้แต่ว่า...เขายังคงส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ฮองเฮา ข้าซาบซึ้งในความมีน้ำใจของท่าน แต่ข้าไม่สนใจราชสำนักเลย ไม่ต้องพูดถึงการเป็นขุนนางเลยพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าเป็นคนชอบเอ้อระเหยลอยชาย ชอบกิน ดื่ม และสนุกสนานเท่านั้น”“แต่ฮองเฮาโปรดวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้ารู้ว่าข้าควรทำอย่างไร ตอนนี้ต้าเย่ตกอยู่ในความวุ่นวายแล้ว ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านอย่างแน่นอน ฮองเฮา ตราบใดที่ต้าเย่ไม

ในขณะนี้ เมื่อมองห้องหอทั้งสามห้องที่ประดับตกแต่งด้วยดอกไม้ และสว่างไสวด้วยแสงเทียน หวังหยวนก็ลำบากใจทันใดนั้นหลี่ซื่อหานก็พูดว่า “สามี วันนี้การเข้าห้องข้านั้นไม่ง่ายเลย ข้าอยากถามคำถามทดสอบท่าน หากท่านผ่านการทดสอบของข้าได้ ข้าจะให้ท่านเข้าไป”ทันทีที่คำพูดนี้ดังขึ้น หวังหยวนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง“เอ๊ะ? ภรรยา เช่นนั้นถามมาเลย”หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่ซื่อหานก็ถามทันที “สามีของข้าเอาแต่พูดว่ารักภรรยามากแค่ไหน ข้าเลยจะถามท่านว่าอาหารจานโปรดของข้าคืออะไร?”หลังจากพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็ตอบโดยไม่ลังเลเลย“หน่อไม้ ภรรยาข้าโปรดปรานหน่อไม้ที่สุด!”หลังจากพูดเช่นนี้ หวังหยวนก็มั่นใจมาก แต่ใครจะรู้ว่าหลี่ซื่อหานจะส่งเสียงถอนหายใจอย่างเย็นชา เมื่อได้ฟังคำตอบนี้“ผิด! รสนิยมของข้าเปลี่ยนไปแล้ว อาหารโปรดของข้าไม่ใช่หน่อไม้อีกต่อไป ดังนั้นคืนนี้ท่านเข้าห้องไม่ได้!”เมื่อพูดเช่นนั้น หลี่ซื่อหานก็เป่าเทียนสีแดงดับไป“สามี ไปหาน้องสาวอีกสองคนเถิด”หวังหยวนได้ฟังเช่นนั้นก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงตั้งใจทำเช่นนี้ในเวลานี้ หูเมิ่งอิ๋งก็ถอนหายใจเช่นกัน“สามี ข้าเองก็อยากจะถามคำถามท่านเหม