บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 991 - บทที่ 1000

“อีกทั้งการจัดการกับสองแม่ลูกนั้นเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเลย เหตุใดต้องพยายามกล่าวหาด้วย? ตรงกันข้าม อ๋องผิงเล่อผู้นี้ต่างหากที่ต้องการแย่งชิงแผ่นดิน!”“ถูกต้อง หากเขาไม่ต้องการแย่งชิงแผ่นดิน เขาสามารถรอจนกว่าไท่จื่อจะโตกว่านี้ได้หรือไม่? นั่นคือน้องชายของเขา หากจะคอยช่วยเหลือน้องชายของเขาก็เป็นเรื่องปกติ”“แต่เขา... เขาไม่ได้อยากเป็นฮ่องเต้เสียเองใช่หรือไม่?”หลายคนเย้ยหยัน พูดด้วยสีหน้าดูถูกชัดเจน!ต้องบอกว่าในเวลานี้ความคิดของทุกคนแตกต่างกัน และการคาดเดาของพวกเขาก็แตกต่างกันเช่นกัน!แต่หลายคนก็ยังพอจะเดาความจริงได้!แต่ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคาดเดาได้ คนที่มีปัญญาเฉียบแหลมย่อมรู้ว่าต้าเย่นี้คงจะวุ่นวายมากจริง ๆ!ในขณะนี้ ฮองเฮาย่อมรู้ข่าวแล้ว!เหนือราชสำนัก ฮองเฮามองขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ในขณะนี้นางสงบมาก“ท่านขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนรู้ดีที่สุดว่าข้าได้ตำแหน่งนี้มาได้อย่างไร พวกท่านทุกคนจำสิ่งที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับพูดในวันนั้นได้”“ตระกูลเซิ่ง... ตระกูลเซิ่งช่างประเสริฐนัก เพื่อเห็นแก่ตำแหน่งสูงสุดนี้ ถึงกับกล้าใส่ร้ายข้าเช่นนี้ ช่างประเสริฐเสียจริง!”ฮองเฮาพูด แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ด้

“บางที... ตามความคิดของอู๋หลิง เขาไม่ควรเพิกเฉย”เมื่อคิดเช่นนี้ ไป๋หลิงก็ไปเรียกอู๋หลิงก่อนที่อู๋หลิงจะมา เขาพอจะคาดเดาได้บ้างหลังจากออกกฤษฎีกาเหล่านี้แล้ว เขาก็ถูกเชิญเข้าไปในวังหลวง เกิดอะไรขึ้นย่อมเข้าใจได้ทันที!ความจริงแล้วอู๋หลิงเองก็ไม่พอใจกับทัศนคติของอ๋องผิงเล่อ เขารู้ดีที่สุดว่าฮองเฮากำลังหลอกลวงฮ่องเต้หรือไม่!เพื่อให้ฮองเฮาขึ้นครองอำนาจได้อย่างราบรื่น ฮ่องเต้ซิงหลงจึงลากสังขารอันป่วยหนักมาดื่มกับเขา โดยหวังว่าจะได้รับคำตอบเชิงบวกจากเขา!อู๋หลิงเข้าใจว่าความจริงแล้วตอนนี้ฮองเฮาโกรธมาก แต่ก็ไม่มีทางแก้ไขได้ การมีสตรีปกครองราชสำนักนั้นทำให้มีปัญหาและข้อเสียมากมายเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่ตระกูลเซิ่งจะใช้ประเด็นนี้เพื่อวิพากษ์วิจารณ์ฮองเฮาคิดว่าการได้ยศเป็นเจ้าผู้ครองสามแคว้น จะทำให้ตระกูลเซิ่งรู้สถานะของตนเพราะของขวัญชิ้นนี้ และเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นแต่เป้าหมายของตระกูลเซิ่งนั้นแน่วแน่ พวกเขายืนกรานจะแย่งชิงแผ่นดินนี้ อู๋หลิงเข้าใจความคิดนี้ และนี่คือสิ่งที่ทำให้เขาหดหู่ใจฝ่ายหนึ่งคือผู้ที่ได้รับมอบหมายจากฮ่องเต้ซิงหลง ให้รับผิดชอบราชสำนักฝ่ายหนึ่งคือองค์ชา

ถ้าไม่อย่างนั้นอาจเกิดแรงกระแทกใหม่ขึ้น!ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่ทุกคนในแผ่นดินจะรู้ว่าตระกูลเซิ่งนั้นมีความทะเยอทะยานเกินตัว!ทั้งยังจงใจสร้างอุปสรรคด้วย!“อู๋หลิง เช่นนั้นข้าขอแสดงความขอบคุณ”เมื่อไป๋เหยียนเฟยพูดจบ อู๋หลิงก็รู้สึกซาบซึ้งแล้วรีบพูด “นี่เป็นหน้าที่ของกระหม่อมอยู่แล้ว ฮองเฮาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”ฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยถอนหายใจแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “การเคลื่อนไหวของตระกูลเซิ่งทำให้ข้าหนักใจมากจริง ๆ อู๋หลิง เจ้าคิดว่าข้าผิดจริงหรือไม่?”คำถามของไป๋เหยียนเฟยทำให้อู๋หลิงสูดหายใจเข้าแน่นอนว่านางไม่ผิด แม้ว่าการรับผิดชอบเรื่องใหญ่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ แต่อู๋หลิงก็สามารถเข้าใจความคิดของฮ่องเต้ซิงหลงได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่า...ไม่ว่าเรื่องนี้จะแปลกแค่ไหน ก็ไม่สามารถตำหนิไป๋เหยียนเฟยได้ทุกคนต่างรู้ดีถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าของตระกูลเซิ่ง ดังนั้นไม่ว่าไป๋เหยียนเฟยจะทำดีหรือไม่ เรื่องเช่นนี้ก็จะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!“ฮองเฮา ท่านโปรดอย่าคิดมากเลย เรื่องนี้... ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่สามารถตำหนิท่านได้ ท่านต้องดูแลตัวเอง และอย่าได้เคร่งเครียดพ่ะย่ะค่ะ”อู๋หลิ

“ออกคำสั่งซุ่มโจมตีใกล้เมืองชายแดน หากพบเห็นข้าศึก ให้สังหารได้เลยทันที!”อู๋หลิงสั่งการได้เด็ดขาดมาก!ไม่ต้องพูดถึงว่ากองกำลังของเขาล้วนแต่เป็นทหารชั้นยอดอยู่แล้ว ในแง่ของยุทธวิธีเพียงอย่างเดียว พวกเขาก็นำหน้าไปหนึ่งก้าวแล้ว!ต้องรู้ว่ากองทหารของเขาที่เขาเป็นผู้ฝึกฝนนั้น เคยไปต่อสู้ในสนามรบจริง ๆ!ส่วนทหารม้าของตระกูลเซิ่งเป็นเพียงดอกไม้เรือนกระจก จะมาสู้ได้อย่างไร?ทั้งยังมีแม่ทัพในตระกูลเซิ่งไม่กี่คนที่อู๋หลิงต้องตั้งใจสู้แม้ว่าจะมีคำกล่าวที่ว่าทหารอวดเก่งต้องพ่ายแพ้ แต่สำหรับอู๋หลิงแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ทหารของตระกูลเซิ่งจะเอาชนะเขาได้!เขาต้องการให้ตระกูลเซิ่งเผชิญหน้า และโจมตีครั้งใหญ่ที่สุดในเวลาที่สั้นที่สุด!ในไม่ช้า ทหารม้าของตระกูลเซิ่งก็มุ่งหน้ามายังชายแดนเมืองหนานแล้ว!ซึ่ง...พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีการซุ่มโจมตี!ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางอยู่ ก็พลันได้ยินเสียงการสังหารทหารปรากฏตัวจากทุกทิศทุกทางในครรลองสายตาของพวกเขา ลูกศรคมกริบจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งตรงมาหาพวกเขา!การเผชิญหน้ากันเพียงครั้งเดียวส่งผลให้เกิดการสูญเสียอย่างหนัก!คราวนี้แม่ทัพเป็นเชื้อสายของตระกู

“นั่นเป็นเรื่องปกติ กองกำลังสามหมื่นนายต้องการกำจัดตระกูลเซิ่ง มันเป็นเพียงความเพ้อฝันของคนโง่เขลา อู๋หลิงอาจทำเช่นนี้เพราะความตั้งใจของฮองเฮา เขาต้องการเอาชนะตระกูลเซิ่งและทำให้คนในแผ่นดินหวาดกลัว ในเวลาเดียวกันเขาก็ยังต้องการบอกทั้งแผ่นดินว่า ราชสำนักต้าเย่มีความชอบธรรม ใครก็ตามที่มีเจตนาแอบแฝงจะถูกราชต้าเย่สังหาร!”“แต่ว่า... จำนวนเท่านี้เกรงว่าจะไม่พอ ข้าคิดว่า... จดหมายของอู๋หลิงจะมาถึงที่นี่เร็ว ๆ นี้”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“พี่หยวน ท่านหมายถึง... อู๋หลิงต้องการให้พวกเราส่งกองกำลังไปร่วมด้วยหรือ?”หวังหยวนยกยิ้ม “ถ้าข้าเป็นอู๋หลิง ข้าจะทำเช่นนี้ รวมตัวกับตระกูลไป๋ รวมตัวกับเรา เพื่อจัดการกับตระกูลเซิ่ง!”“ไม่จำเป็นต้องพูดว่าตระกูลไป๋และตระกูลเซิ่ง ต้องการแข่งขันกันเพื่อแย่งชิงแผ่นดิน ส่วนฝ่ายเรามีความแค้นกับตระกูลเซิ่ง ตระกูลเซิ่งพยายามฆ่าข้าหลายครั้ง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะลงมือต่อสู้กับพวกเขา”“ดังนั้น อู๋หลิงจะขอให้เราช่วยดำเนินการแน่นอน”“ตราบใดที่เราดำเนินการ ต่อให้ตระกูลเซิ่งจะเป็นอมตะ แต่ภายในไม่กี่ปีย่อมไม่กลายเป็นปัญหาอีกต่