All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 751 - Chapter 760

หวังหยวนหัวเราะดังมากขึ้น “ท่านมาถึงก็ให้ของขวัญอวยพรข้าทันที ช่างทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก ท่านพูดมาเถอะว่าจะดำเนินการอย่างไร” เกาเล่อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับว่า “สหายหวัง ท่านรู้หรือไม่ว่าใครที่มีอำนาจด้านการต่อสู้สูงสุดในเมืองหวงของข้า?” ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ หวังหยวนก็ส่ายหัว “ข้าไม่รู้จริง ๆ” เกาเล่อพูดช้า ๆ ว่า “ในเมืองหลวงของเมืองหวงนี้ มีบุคคลลึกลับผู้หนึ่งซึ่งเก่งกาจยิ่งนัก อาจกล่าวได้ว่าเป็นบุคคลที่มีอำนาจทางทหารมากที่สุดในเมืองหลวงของเมืองหวงของข้า!” “แน่นอนว่าคนที่ข้าต้องการจะกล่าวถึงไม่ใช่คนผู้นี้ แต่เป็นคนอื่น!” “หลังจากนั้น มีชายคนหนึ่งชื่อกวนไห่ ซึ่งอยู่เคียงข้างอ๋องเซ่อเป่ย ข้าเคยได้ยินมาว่าชายคนนี้ถูกอ๋องเซ่อเป่ยพากลับมาจากข้างนอก ตัวตนของเขายังเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน แต่ฝีมือดาบของเขานั้นโดดเด่นในเมืองหวง เรียกได้ว่าเก่งเป็นอันดับสอง!” “ส่วนอันดับที่สามนั้น ตกเป็นของอาเจี้ยนซึ่งอยู่เคียงข้างอ๋องเจิ้นตง ครั้งที่แล้วที่พวกเจ้าส่งคนไปซุ่มโจมตี เขาเป็นคนจัดการเองเพียงลำพัง ทั้งเจ็ดคนถูกเขาฆ่าตายในทันที” “ยังมีอีกหนึ่งคน ซึ่งก็คือองครักษ

เกาเล่อพูดด้วยรอยยิ้ม ซึ่งทำให้ต้าหู่และถังหม่างอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า นี่ก็สมเหตุสมผล! “แต่พี่หยวนมีภรรยาสองคนแล้วนะ!” ต้าหู่กระพริบตาและอดไม่ได้ที่จะพูด เกาเล่อโบกมือทันที “บุรุษมีภรรยาหลายคนนับว่าเป็นเรื่องปกติ ยิ่งกว่านั้น สหายหวัง พวกเจ้าไม่รู้ความทะเยอทะยานของสหายหวังหรือ?” “ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้เกี่ยวกับแม่นางหวงเจียวเจียวผู้นี้ แต่ข้าก็รู้ว่านางมีความรู้ มีมารยาท และหลักแหลมยิ่งนัก เมื่องมองในระดับหนึ่งแล้ว นับว่านางเป็นภรรยาที่ดีของสหายหวังของเรา!” “พวกเจ้าจะทำให้พวกเขาทั้งสองคนเสียใจไปตลอดชีวิตจริง ๆ หรือ?” ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ต้าหู่และถังหม่างต่างก็พยักหน้าอีกครั้ง! “สหายเกา สิ่งที่ท่านพูดก็สมเหตุสมผล!” “ถูกต้อง สหายเกา หากท่านไม่พูดล่ะก็ เราก็คงไม่สังเกตเห็นจริง ๆ!” ทั้งสองพูดอย่างรวดเร็ว แล้วพวกเขาก็เข้าใจทันที “เฮ้อ พวกเจ้าสองคนคิดไม่ถึงเรื่องพวกนี้ ก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ควรระวังให้มากกว่านี้ในภายภาคหน้า” “เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ต้าหู่ ถังหม่าง ระหว่างพวกเจ้าทั้งสองคนใครเก่งวิชาดาบที่สุด? และใครเก่งการต่อสู้ที่สุด?”

แต่หวงเจียวเจียวมีเสน่ห์ และในขณะเดียวกันก็ขี้เล่นเล็กน้อย เดิมทีสองจุดนี้ขัดแย้งกัน แต่ตอนนี้กลับปรากฏอยู่บนตัวหวงเจียวเจียว กล่าวได้ว่าช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึกและรีบพูดว่า “คุณหนูหวง เจ้าไม่ควรทำสิ่งนี้ต่อหน้าข้าจะเป็นการดีกว่า ความอดทนของข้าไม่สูงนัก” เมื่อหวงเจียวเจียวได้ยินสิ่งนี้ นางก็ปิดปากและหัวเราะทันที “เอาล่ะ เช่นนั้นข้าจะไปแล้ว เจอกันวันพรุ่งเจ้าค่ะ” พูดจบ นางก็เดินออกจากประตูไป ประจวบเหมาพอดี เกาเล่อทั้งสามคนเดินเข้ามา และเห็นหวงเจียวเจียวจากไปเช่นนี้ เมื่อเห็นฉากนี้ ต้าหู่และถังหม่างต่างก็ตกตะลึง! ในทางกลับกัน เกาเล่อยิ้มเพียงเล็กน้อย หลังจากที่หวงเจียวเจียวจากไปแล้ว ต้าหู่และถังหม่างก็อุทานว่า “คุณพระ...เป็นเรื่องจริง! สหายเกา ท่านพูดไม่มีผิดเลย!” เกาเล่อพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนอยู่แล้ว เกาเล่อย่อมมองสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างแม่นยำ!” ทว่าในเวลานี้ หวังหยวนออกมาจากห้องหนังสือและเห็นท่าทางแปลก ๆ ของทั้งสามคนในพริบตา หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะพูด เกาเล่อก็ยกมือขึ้นทันที “สหายหวัง ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ!” หวังหย

“ลูกพี่ลูกน้อง ลืมไปเถอะ ลืมไปเถอะ!” หวงเจียวเจียวพูดอย่างร้อนรน แต่อาปู้ชาไม่สนใจที่จะฟังเลย เขาเตะประตูห้องออกในคราเดียว ก่อนที่คนจะมาถึง เสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้น! “หวังหยวน! เจ้ากล้าหาญยิ่งนัก!” จากนั้นอาปู้ชาเข้ามาทันที เมื่อเห็นหวังหยวนนั่งกินข้าวอยู่ เขาจึงโกรธมากยิ่งขึ้น เมื่อหวังหยวนเห็นสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะทันที “เจ้าเป็นใคร?” อาปู้ชาตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าเป็นบุตรชายของอ๋องเจิ้นตง อาปู้ชา ผู้กำกับการของทหารองครักษ์เมืองหวง!” เมื่อหวังหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะทันทีและพูดว่า “เจ้าคือผู้กำกับการที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่นี่เอง ไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดไทเฮาจึงปล่อยให้เจ้ารับตำแหน่ง อนิจจา... ไทเฮาทรงเมตตาเกินไป จวนอ๋องเจิ้นตงของพวกเจ้า เดิมทีไม่ควรมีอยู่เลยด้วยซ้ำ” หวังหยวนไม่ปราณีเลย ซึ่งทำให้อาปู้ชาโกรธขึ้นมาทันที เขาตบโต๊ะอย่างแรง “เจ้ากำลังพูดถึงบ้าอะไร! เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้า!” ความโกรธระเบิดออกมาจากดวงตาของอาปู้ชา เดิมทีเขาต้องการตำหนิหวังหยวนไม่กี่คำ และให้เขาปฏิบัติต่อหวงเจียวเจียวให้ดีสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าสารเลวคนนี้จะกล้าดูถูกจวนอ๋อง

หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงกล่าวคำเหล่านี้ อาปู้ชาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านพ่อ แต่เราได้ตัดสินใจที่จะลงมือกับไทเฮาแล้วนี่ เหตุใดนางถึงยังต้องทำเช่นนี้?” “ระหว่างลงมือและความแค้น ย่อมแตกต่างกันอยู่จริง ๆ บางทีการที่เราลงมืออาจจะมีช่องทางที่ยังเหลืออยู่ แต่ตอนนี้ ด้วยความแค้นที่ฆ่าบุตร ถือว่าแค้นมากถึงขั้นไม่อยากอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน ความโทสะของจวนอ๋องเจิ้นตงของข้าย่อมล้นหลามอย่างแน่นอน!” “แต่... ทั้งหมดนี้ก็เกี่ยวข้องกับเหตุผลที่สอง นั่นคือหลังจากที่เจ้าตาย จวนอ๋องเจิ้นตงก็จะไม่มีผู้สืบทอด!” “มรดกของราชวงศ์ของเรานั้นเกี่ยวกับผู้สืบทอด เมื่อเจ้าตาย เชื้อสายของข้าก็จะตกต่ำ ถึงแม้ว่าเราจะชนะ แล้วจะทำอย่างไรได้เล่า?” “ทุกคนในราชสำนักต่างคอยจับตาดูอยู่ ข้าอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่มีใครอยู่ข้างหลังข้า ในทางกลับกัน อ๋องเซ่อเป่ยยมีทายาทมากมาย ในอนาคต ใต้หล้าก็จะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว และผู้ที่มีปณิธานอันสูงส่งจะแห่มาหาข้าไม่หยุดหย่อน” “จะไม่มีใครแปรผันไปขออาศัยราชวงศ์ที่ถึงจุดจบ เจ้าเข้าใจหรือไม่?” หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อาปู้ชาก็พยักหน้ารัว ๆ! ถูกต้อง! หากตัวเองตายไป จวนอ