로그인공유
บทที่ 754
관련 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 755
แต่หวงเจียวเจียวมีเสน่ห์ และในขณะเดียวกันก็ขี้เล่นเล็กน้อย เดิมทีสองจุดนี้ขัดแย้งกัน แต่ตอนนี้กลับปรากฏอยู่บนตัวหวงเจียวเจียว กล่าวได้ว่าช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึกและรีบพูดว่า “คุณหนูหวง เจ้าไม่ควรทำสิ่งนี้ต่อหน้าข้าจะเป็นการดีกว่า ความอดทนของข้าไม่สูงนัก” เมื่อหวงเจียวเจียวได้ยินสิ่งนี้ นางก็ปิดปากและหัวเราะทันที “เอาล่ะ เช่นนั้นข้าจะไปแล้ว เจอกันวันพรุ่งเจ้าค่ะ” พูดจบ นางก็เดินออกจากประตูไป ประจวบเหมาพอดี เกาเล่อทั้งสามคนเดินเข้ามา และเห็นหวงเจียวเจียวจากไปเช่นนี้ เมื่อเห็นฉากนี้ ต้าหู่และถังหม่างต่างก็ตกตะลึง! ในทางกลับกัน เกาเล่อยิ้มเพียงเล็กน้อย หลังจากที่หวงเจียวเจียวจากไปแล้ว ต้าหู่และถังหม่างก็อุทานว่า “คุณพระ...เป็นเรื่องจริง! สหายเกา ท่านพูดไม่มีผิดเลย!” เกาเล่อพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนอยู่แล้ว เกาเล่อย่อมมองสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างแม่นยำ!” ทว่าในเวลานี้ หวังหยวนออกมาจากห้องหนังสือและเห็นท่าทางแปลก ๆ ของทั้งสามคนในพริบตา หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะพูด เกาเล่อก็ยกมือขึ้นทันที “สหายหวัง ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ!” หวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 756
ทุกอย่างได้มีการจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว คืนถัดมา หวังหยวนก็ปรากฏตัวที่ร้านอาหารอีผิ่นจวี! นอกจากหวังหยวนแล้ว ยังมีหวงเจียวเจียวและถังหม่าง ข้างหลังหวงเจียวเจียวมีสาวใช้ส่วนตัวติดตามมาด้วย ทั้งหมดต่างสั่งอาหารจานอร่อยมารับประทานในร้านอาหารอีผิ่นจวีแห่งนี้เช่นกัน “กินข้าวก่อนแล้วค่อยลงมือหลังกินข้าว” หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และเริ่มรับประทานอาหาร ร้านอาหารอีผิ่นจวีแห่งนี้สมกับเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองหวงจริง ๆ และอาหารก็มีรสชาติต้นตำรับอย่างแท้จริง “ตกลง” หวงเจียวเจียวยิ้มและไม่พูดอะไร และนางก็กินอย่างมีความสุขมาก ในขณะนี้ จู่ ๆ ก็มีคนเคาะประตูเบา ๆ สองครั้ง หวังหยวนยิ้มแล้วมองไปที่หวงเจียวเจียว “คนอยู่ที่นี่แล้ว ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ หวงเจียวเจียวก็พยักหน้าทันทีก่อนที่จะเดินออกไป ในขณะนี้ อาปู้ชาพาลูกน้องสองคนมาทานอาหารที่นี่ เขามาที่นี่ตลอดเวลาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ไม่ใช่เพราะเขาชอบอาหารที่อีผิ่นจวี แต่เป็นเพราะเขาในใจเขาสับสนมาก ท่านพ่อต้องการก่อกบฏ ทว่าเขามักจะรู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เขารู้สึกกังวลในใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 757
“ลูกพี่ลูกน้อง ลืมไปเถอะ ลืมไปเถอะ!” หวงเจียวเจียวพูดอย่างร้อนรน แต่อาปู้ชาไม่สนใจที่จะฟังเลย เขาเตะประตูห้องออกในคราเดียว ก่อนที่คนจะมาถึง เสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้น! “หวังหยวน! เจ้ากล้าหาญยิ่งนัก!” จากนั้นอาปู้ชาเข้ามาทันที เมื่อเห็นหวังหยวนนั่งกินข้าวอยู่ เขาจึงโกรธมากยิ่งขึ้น เมื่อหวังหยวนเห็นสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะทันที “เจ้าเป็นใคร?” อาปู้ชาตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าเป็นบุตรชายของอ๋องเจิ้นตง อาปู้ชา ผู้กำกับการของทหารองครักษ์เมืองหวง!” เมื่อหวังหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะทันทีและพูดว่า “เจ้าคือผู้กำกับการที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่นี่เอง ไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดไทเฮาจึงปล่อยให้เจ้ารับตำแหน่ง อนิจจา... ไทเฮาทรงเมตตาเกินไป จวนอ๋องเจิ้นตงของพวกเจ้า เดิมทีไม่ควรมีอยู่เลยด้วยซ้ำ” หวังหยวนไม่ปราณีเลย ซึ่งทำให้อาปู้ชาโกรธขึ้นมาทันที เขาตบโต๊ะอย่างแรง “เจ้ากำลังพูดถึงบ้าอะไร! เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้า!” ความโกรธระเบิดออกมาจากดวงตาของอาปู้ชา เดิมทีเขาต้องการตำหนิหวังหยวนไม่กี่คำ และให้เขาปฏิบัติต่อหวงเจียวเจียวให้ดีสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าสารเลวคนนี้จะกล้าดูถูกจวนอ๋อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 758
หวังหยวนเหลือบมองอาปู้ชา ชายคนนี้เพิ่งถูกลอบสังหาร แต่ยังมีใจนึกถึงตัวเองอีก อย่างไรก็ตาม หวังหยวนก็ตั้งใจเช่นกัน ไม่อย่างนั้นนั้น คงไม่มีการลอบสังหารเช่นนี้! ถังหม่างได้รับบาดเจ็บตอนที่เขาอยู่ที่นี่ นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด! ไม่ว่าอ๋องเจิ้นตงจะฉลาดแค่ไหน เขาก็คงคิดไม่ถึงเรื่องนี้! “อาปู้ชา ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าพูด ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำดีกับนาง” หลังจากพูดจบ หวังหยวนก็พาพวกเขาจากไปทันที อาปู้ชาสูดหายใจเข้าลึก แต่เมื่อเขาเห็นหน้าต่างที่พัง เขาก็ไม่อาจซ่อนความโกรธได้ “ใต้เท้าขอรับ ดึกขนาดนี้แล้วมีคนลอบสังหารท่าน ท่านคิดว่าเป็นใครกันแน่?” องครักษ์ที่อยู่รอบตัวเขาพูดอย่างร้อนรนทันทีด้วยสีหน้าประหลาดใจ หลังจากที่อาปู้ชาได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกและความหนาวเย็นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “จะเป็นใครไปได้?” “หึ! นอกจากเขาแล้ว...ข้าก็คิดเป็นคนอื่นไม่ได้แล้ว!” เมื่อพูดอย่างนั้น อาปู้ชาจึงกลับไปที่จวนอ๋องเจิ้นตงด้วยความโกรธ และเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับวันนี้ให้ท่านพ่อของเขาฟัง! อ๋องเจิ้นตงตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้! “เจ้าพูดอะไรนะ? วันนี้มีปรมาจารย์นักดาบลอบสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 759
หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงกล่าวคำเหล่านี้ อาปู้ชาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านพ่อ แต่เราได้ตัดสินใจที่จะลงมือกับไทเฮาแล้วนี่ เหตุใดนางถึงยังต้องทำเช่นนี้?” “ระหว่างลงมือและความแค้น ย่อมแตกต่างกันอยู่จริง ๆ บางทีการที่เราลงมืออาจจะมีช่องทางที่ยังเหลืออยู่ แต่ตอนนี้ ด้วยความแค้นที่ฆ่าบุตร ถือว่าแค้นมากถึงขั้นไม่อยากอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน ความโทสะของจวนอ๋องเจิ้นตงของข้าย่อมล้นหลามอย่างแน่นอน!” “แต่... ทั้งหมดนี้ก็เกี่ยวข้องกับเหตุผลที่สอง นั่นคือหลังจากที่เจ้าตาย จวนอ๋องเจิ้นตงก็จะไม่มีผู้สืบทอด!” “มรดกของราชวงศ์ของเรานั้นเกี่ยวกับผู้สืบทอด เมื่อเจ้าตาย เชื้อสายของข้าก็จะตกต่ำ ถึงแม้ว่าเราจะชนะ แล้วจะทำอย่างไรได้เล่า?” “ทุกคนในราชสำนักต่างคอยจับตาดูอยู่ ข้าอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่มีใครอยู่ข้างหลังข้า ในทางกลับกัน อ๋องเซ่อเป่ยยมีทายาทมากมาย ในอนาคต ใต้หล้าก็จะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว และผู้ที่มีปณิธานอันสูงส่งจะแห่มาหาข้าไม่หยุดหย่อน” “จะไม่มีใครแปรผันไปขออาศัยราชวงศ์ที่ถึงจุดจบ เจ้าเข้าใจหรือไม่?” หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อาปู้ชาก็พยักหน้ารัว ๆ! ถูกต้อง! หากตัวเองตายไป จวนอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 760
หวังหยวนยิ้มและส่ายหัว เกาเล่อตกตะลึงทันทีที่เห็นฉากนี้ พร้อมกับความสับสนบนใบหน้าของเขา “เหตุใดเล่า ข้าพูดผิดหรือ?” หวังหยวนพยักหน้า “ใช่ นั่นไม่ถูกต้องเช่นกัน” เกาเล่อเริ่มสับสนเล็กน้อย “นี่หมายความว่าอย่างไร?” หวังหยวนกล่าวว่า “มันง่ายมาก ข้าโน้มน้าวให้เขายอมจำนน ส่วนเขาย่อมรู้สึกรังเกียจเป็นธรรมดา ท้ายที่สุดแล้ว เขาคืออ๋องแห่งเจิ้นตงเชียวนะ เขาโอหังเช่นนี้ แค่โน้มน้าวใจก็จะยอมตกลงได้อย่างไร” “เช่นนั้นแล้วท่านจะพูดอะไร?” ในเวลานี้ เกาเล่ออดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูด “ไม่ต้องกังวล มนุษย์ภูเขาย่อมมีแผนอันชาญฉลาด!” หวังหยวนพูดแล้วหาว เขามองดูเวลา และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ควรออกไปข้างนอกแล้ว หวังหยวนตรงไปขึ้นรถม้า แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังที่จวนอ๋องเจิ้นตง! หลังจากลงมือไปมากมายแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาอันควรในการเจรจากับอ๋องเจิ้นตงผู้นี้แล้ว อ๋องเจิ้นตงและบุตรชายของเขายังคงอยู่ในห้อง พลางคิดว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานจากข้างนอก! “ท่านอ๋อง ทูตของต้าเย่ หวังหยวนขอเข้าพบท่านขอรับ!” หลังจากพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงและอาปู้ชาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 761
หวังหยวนไม่ได้สนใจเลย เขาเพียงคลี่ยิ้มเท่านั้น “นั่นเป็นความสัมพันธ์ที่ดี ท่านอ๋องมีความภักดีต่อราชสำนัก ไทเฮาก็ทรงวางใจแล้ว” “เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะขออีกแล้ว แค่... หนึ่งล้านเหรียญทองอะไรแบบนั้นก็พอแล้ว” หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็ไม่ถือสา ก็แค่หนึ่งล้านเหรียญทอง สิ่งนี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำรับจวนอ๋องเจิ้นตงเลย “เรื่องเล็กน้อย คุณชายหวังช่วยชีวิตบุตรชายข้าไว้ เงินจำนวนเล็กน้อยนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” อ๋องเจิ้นตงยิ้มและพูดเสียงเบา หลังจากที่หวังหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “ท่านอ๋องร่ำรวยเทียบเท่าแคว้นแดนจริง ๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรามาเริ่มคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า” หลังจากพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็เหลือบมองหวังหยวนด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย “ดี ไม่ทราบว่าคุณชายหวังหยวนมาเข้าพบวันนี้ มีเรื่องสำคัญอันใด” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังหยวนก็พูดอย่างใจเย็นว่า “แน่นอนว่าเป็นเรื่องการลอบสังหาร ไทเฮาทรงทราบเรื่องนี้แล้ว และสั่งให้ข้ามาปลอบขวัญ อันที่จริง หากข้าไม่มาก็ไม่สำคัญอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ในสายตาของอ๋องเจิ้นตง ไทเฮาคือเป้าหมายหลักของท่าน เจตนาของท่านคือเข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 762
อ๋องเจิ้นตงรู้สถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธหวังหยวน แต่กลับหัวเราะและถามอย่างเรียบเฉย “ในเมื่อคุณชายหวังหยวนกล่าวได้อย่างแม่นยำเช่นนี้ ไม่สู้เจ้าช่วยชี้ทางสว่างให้ข้าเห็นจะดีกว่า ข้าอยากลองฟังดูเสียหน่อย” ในเวลานี้ อ๋องเจิ้นตงเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา หวังหยวนเหลือบมองชายชราคนนี้ด้วยความประหลาดใจ ช่างเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่ช่ำชองจริง ๆ! เขาเตะบอลเข้าหาหวังหยวนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม หวังหยวนไม่สนใจ บัดนี้เขาเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ควรจะพูดอะไรสักอย่าง! “ท่านอ๋อง ข้าเคยพูดไปแล้ว แต่ตอนนี้ขึ้นอยู่กับท่านแล้วว่าจะเลือกทางไหน” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยิ้ม “ข้าเลือกอะไรหรือ?” “ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะปฏิบัติต่อท่านอย่างอย่างน้ำใสใจจริง แต่ท่านกลับหลบเลี่ยง ทำให้ผู้อื่นไม่สามารถมองเห็นแก่นสารได้อย่างชัดเจน แถมยังเล่นปริศนากับข้าที่นี่ นี่คืออ๋องแห่งเมืองหวงหรือ? นี่ก็คืออ๋องที่ดูแลทหารองครักษ์เมืองหวงหรือ?” “เช่นนี้ไม่เอื้ออำนวยนัก ข้าคิดว่าทูตตัวน้อยอย่างข้ายังพูดจาซื่อตรงเสียกว่า!” “อาปู้ชา พ่อของเจ้าเป็นแบบนี้มาต
최신 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
