เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 760
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 761
หวังหยวนไม่ได้สนใจเลย เขาเพียงคลี่ยิ้มเท่านั้น “นั่นเป็นความสัมพันธ์ที่ดี ท่านอ๋องมีความภักดีต่อราชสำนัก ไทเฮาก็ทรงวางใจแล้ว” “เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะขออีกแล้ว แค่... หนึ่งล้านเหรียญทองอะไรแบบนั้นก็พอแล้ว” หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็ไม่ถือสา ก็แค่หนึ่งล้านเหรียญทอง สิ่งนี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำรับจวนอ๋องเจิ้นตงเลย “เรื่องเล็กน้อย คุณชายหวังช่วยชีวิตบุตรชายข้าไว้ เงินจำนวนเล็กน้อยนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” อ๋องเจิ้นตงยิ้มและพูดเสียงเบา หลังจากที่หวังหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “ท่านอ๋องร่ำรวยเทียบเท่าแคว้นแดนจริง ๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรามาเริ่มคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า” หลังจากพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็เหลือบมองหวังหยวนด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย “ดี ไม่ทราบว่าคุณชายหวังหยวนมาเข้าพบวันนี้ มีเรื่องสำคัญอันใด” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังหยวนก็พูดอย่างใจเย็นว่า “แน่นอนว่าเป็นเรื่องการลอบสังหาร ไทเฮาทรงทราบเรื่องนี้แล้ว และสั่งให้ข้ามาปลอบขวัญ อันที่จริง หากข้าไม่มาก็ไม่สำคัญอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ในสายตาของอ๋องเจิ้นตง ไทเฮาคือเป้าหมายหลักของท่าน เจตนาของท่านคือเข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 762
อ๋องเจิ้นตงรู้สถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธหวังหยวน แต่กลับหัวเราะและถามอย่างเรียบเฉย “ในเมื่อคุณชายหวังหยวนกล่าวได้อย่างแม่นยำเช่นนี้ ไม่สู้เจ้าช่วยชี้ทางสว่างให้ข้าเห็นจะดีกว่า ข้าอยากลองฟังดูเสียหน่อย” ในเวลานี้ อ๋องเจิ้นตงเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา หวังหยวนเหลือบมองชายชราคนนี้ด้วยความประหลาดใจ ช่างเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่ช่ำชองจริง ๆ! เขาเตะบอลเข้าหาหวังหยวนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม หวังหยวนไม่สนใจ บัดนี้เขาเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ควรจะพูดอะไรสักอย่าง! “ท่านอ๋อง ข้าเคยพูดไปแล้ว แต่ตอนนี้ขึ้นอยู่กับท่านแล้วว่าจะเลือกทางไหน” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยิ้ม “ข้าเลือกอะไรหรือ?” “ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะปฏิบัติต่อท่านอย่างอย่างน้ำใสใจจริง แต่ท่านกลับหลบเลี่ยง ทำให้ผู้อื่นไม่สามารถมองเห็นแก่นสารได้อย่างชัดเจน แถมยังเล่นปริศนากับข้าที่นี่ นี่คืออ๋องแห่งเมืองหวงหรือ? นี่ก็คืออ๋องที่ดูแลทหารองครักษ์เมืองหวงหรือ?” “เช่นนี้ไม่เอื้ออำนวยนัก ข้าคิดว่าทูตตัวน้อยอย่างข้ายังพูดจาซื่อตรงเสียกว่า!” “อาปู้ชา พ่อของเจ้าเป็นแบบนี้มาต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 763
“หึ! หวังหยวน เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไทเฮาทรงอำนาจ?” อ๋องเจิ้นตงตะคอกอย่างเย็นชาและพูดโดยตรง “ทำไมกันเล่า ข้าไม่กลัวที่จะบอกท่าน ว่าอ๋องหลงซีและอ๋องถูหนานต่างก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของไทเฮา!” หวังหยวนพูดตามตรง และด้วยคำพูดเหล่านี้ การแสดงออกของอ๋องเจิ้นตงก็เปลี่ยนไปทันที! “อะไรนะ! เป็นไปได้ยังไง!” อ๋องเจิ้นตงไม่เชื่อ นี่มันเป็นไปไม่ได้! “อ๋องถูหนานมีความแค้นใจที่เจ้าฆ่าพ่อของเขา ยังมีอ๋องหลงซีที่ไม่คิดจะให้บุตรสาวของเขาแต่งงานกับเจ้า!” “ไทเฮายืนกรานที่จะทำตามใจนาง นางจะได้รับการสนับสนุนจากทั้งสองคนนี้ได้อย่างไร!” อ๋องเจิ้นตงอดไม่ได้ที่จะพูด แต่หวังหยวนก็หัวเราะ “ท่านไม่เชื่อจริงหรือ? หากท่านไม่เชื่อก็ลืมเสียเถิด เช่นนั้นข้าจะบอกทางเลือกที่สองให่ท่านฟัง!” หวังหยวนยิ้ม ทว่าเมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินสิ่งนี้ก็หรี่ตาลงและเอ่ยพูดโดยตรง “ทางเลือกที่สองคืออะไร?” หวังหยวนกล่าวโดยตรง “แกล้งทำเป็นร่วมมือกัน แต่ความเป็นจริงคือจัดการอ๋องเซ่อเป่ย ข้าและไทเฮาต่างก็รู้ความร่วมมือระหว่างพวกท่านด้วยว่าจะแบ่งใต้หล้านี้อย่างเท่าเทียมกัน อากู่ฉาจะพิทักษ์ดินแดนชายแดน ส่วนอ๋องหลงซีจะไม่เข้าร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 764
อ๋องเจิ้นตงแสดงสีหน้าดูครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายอย่างหนัก หวังหยวนยิ้มเมื่อรู้ว่าเขาได้เลือกเรียบร้อยแล้ว เขาลุกขึ้นยืนทันที “หากท่านเลือกแล้ว เช่นนั้นก็ตามข้าเข้าไปในวังเถิด ไทเฮาทรงเอ็นดูท่าน” “หากว่าท่านไม่เลือกไทเฮา เช่นนั้นท่านอ๋องโปรดอย่าฆ่าข้าเลย ท้ายที่สุดแล้ว ข้าถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตบุตรชายของท่าน รางวัลเหล่านั้นสามารถแลกเปลี่ยนเป็นชีวิตของข้าได้ใช่หรือไม่?” หวังหยวนยิ้มและหลังจากพูดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้า “ข้า...จะตามเจ้าเข้าไปในวัง!” หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว หวังหยวนก็หัวเราะทันที ในเวลาเดียวกัน ในพระราชวัง ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ได้ชงชาไว้แล้ว และกำลังนั่งรออยู่ที่นี่ ที่นั่งด้านล่างคืออ๋องหลงซีและอากู่ฉา ทั้งสองคนก็กำลังรอคอยเช่นกัน “ไทเฮา หวังหยวนจะทำสำเร็จหรือไม่?” ในเวลานี้ อากู่ฉาถามอย่างเป็นกังวล “ข้าเชื่อในตัวหวังหยวน” เซียวฉู่ฉู่ยิ้มเบา ๆ นางเชื่อในตัวหวังหยวนมากจริง ๆ! อ๋องหลงซีก็พยักหน้าเช่นกัน หลังจากลงมือไปตั้งมากมาย เชื่อว่าอ๋องเจิ้นตงนั้นจะตกเป็นเหยื่ออย่างแน่นอน! และในขณะนี้ ก็มีคนเข้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 765
ในเวลากลางคืน หวงเจียวเจียวมาที่นี่ ในขณะนี้ แววตาของหวงเจียวเจียวไม่ได้มีความสุขเหมือนปกติ ในทางกลับกัน นางมีความคิดถึงและอาลัยอาวรณ์แทน “เรื่องราวจบลงแล้ว ท่านจะกลับไปต้าเย่แล้วใช่หรือไม่?” หวงเจียวเจียวมองไปที่หวังหยวน และถามอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่ในใจ “ถูกต้อง ข้าย่อมต้องกลับไป” หวังหยวนตอบด้วยรอยยิ้ม ทว่าหวงเจียวเจียวกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์มากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “เรา...จะได้เจอกันอีกหรือไม่?” ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนี้ หวงเจียวเจียวก็เริ่มหวั่นไหวกับบุรุษผู้นี้แล้วจริง ๆ สงบสติอารมณ์เมื่อตกอยู่ในช่วงวิกฤต และวางแผนสถานการณ์โดยรวม บุรุษเช่นนี้ เป็นแบบอย่างที่สตรีทุกคนต่างชื่นชอบ! หวังหยวนย่อมรู้ดีว่าหวงเจียวเจียวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ยังกังวลอยู่ในใจ ในเมื่อครั้งที่แล้วที่ไม่มีภรรยาหลี่ซื่อหาน เขาก็ได้ตกลงปลงใจกับหูเมิ่งอิ๋งเป็นการส่วนตัว คราวนี้... เขาไม่อยากทำผิดพลาดเช่นนั้นอีก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่าหวงเจียวเจียวทำให้หวังหยวนหวั่นไหวจริง ๆ หลังจากที่ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างไปมากมาย ขอแค่เขาต้องการความช่วยเหลือ นางก็จะทำตามทุกอย่าง ปกติมักจะเห็นนางดูมีค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 766
วันรุ่งขึ้น ไทเฮาทรงจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้นปัญหาในราชสำนักหวงทั้งปัญหาภายในและปัญหาภายนอกได้รับแก้ไขแล้ว เซียวฉู่ฉู่จึงรู้สึกมีความสุขเป็นธรรมดา หวังหยวนได้รับเชิญมาดื่มเฉลิมฉลองสังสรรค์ในงานนี้เซียวฉู่ฉู่เหลือบมองหวังหยวน นางได้ให้สัญญากับหวังหยวนไว้ ว่านางจะทำให้หวังหยวนสามารถปกป้องตัวเองตอนอยู่ในต้าเย่ได้!แน่นอนว่านางรักษาคำพูดอยู่แล้ว!“ทุกท่าน วันนี้เป็นงานฉลองวันชาติ ข้ามีความสุขมากยิ่งนัก วันนี้ข้าจะประกาศราชโองการ”หลังจากพูดออกไป ขุนนางทุกคนก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง“ข้าได้ตัดสินใจแต่งตั้งหวังหยวนเป็นอ๋องเป่ยหลิงของราชสำนักหวง เขาจะเป็นอ๋องคนแรกที่ได้ราชทินานามจากราชสำนักหวง ตำแหน่งอ๋องนี้จะเท่าเทียมกับอ๋องทั้งสาม จะสืบทอดต่อไปให้ลูกหลานต่อไป และจะไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาล!”เซียวฉู่ฉู่พูดต่อหน้าทุกคน และประกาศราชโองการนี้ออกมา ทำให้ทุกคนถึงกับตกใจกันไปหมด!อ๋องแห่งราชสำนักหวง!อ๋องคนแรกที่มีราชทินานาม!นี้...จะเป็นไปได้อย่างไร!ขุนนางคนอื่น ๆ ต่างก็รีบพูดแย่งขึ้นมา“ไทเฮา นั่นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ตำแหน่งอ๋องของราชสำนักหวงเรา ล้วนเป็นของสายเลือดเชื้อพระวงศ์ทั้งสิ้น หวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 767
“กระหม่อมอยากขออนุญาตจากไทเฮา ให้กระหม่อมทำธุรกิจในแคว้นหวงพ่ะย่ะค่ะ!”หวังหยวนค่อย ๆ พูดออกมา ทำให้ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่งเหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ ก็เพื่อสะสมความมั่งคั่งร่ำรวยให้เพียงพอ!ยุคนี้คนมีเงินเท่านั้นถึงจะมีกำลังขัดขืนได้ หวังหยวนได้เริ่มลงมือแล้ว!เดิมทีเขาแค่อยากจะเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยแต่ตอนนี้...มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้น หากหวังหยวนให้ตัวเองอยากมีชีวิตที่ดี มีอิสระ และมีความสุข ให้คนที่อยากแตะต้องเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม!และเงินคือก้าวแรก!"อนุญาต!"ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ตกลงทันที!หวังหยวนทำธุรกิจในแคว้นหวง ย่อมเป็นการกระตุ้นช่วยเศรษฐกิจการค้าของราชสำนักหวง นี่เป็นสถานการณ์ที่มีแต่ได้กับได้มิใช่รึไม่นานงานฉลองก็จบลงอย่างไรก็ตาม ในเช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวงานฉลองครั้งนี้ก็ได้ไปถึงที่ต้าเย่!ข่าวไปถึงจักรพรรดิซิงหลง!เสนาธิการธิการขวาเป้าชิงสื่อกล่าวว่า "ฝ่าบาท หวังหยวนได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องเป่ยหลิงจากราชสำนักหวง กระหม่อมเกรงว่าเขาจะทรยศต่อต้าเย่ของเรา เราอย่าได้เมตตาต่อคนพรรคนี้นะพ่ะย่ะค่ะ!"เจ้ากรมกรมโยธาธิการ สือเหยาเฉียนก็รีบพูดทันที "ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ในเมื่อหว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 768
เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในต้าเย่หวังหยวนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ในตอนนี้ เขากำลังยุ่งอยู่จัดการธุรกิจของตัวเองในแคว้นหวง!หาเงิน!นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!ด้วยการสนับสนุนจากราชสำนัก การทำธุรกิจในครั้งนี้จึงเป็นเรื่องง่าย!ที่แคว้นหวงแห่งนี้ หวังหยวนก่อตั้งธุรกิจขึ้นมา!ชื่อกลุ่มการค้าต้านป๋อ!ชื่อกิจการนี้ไว้ใช้สำหรับทำธุรกิจในแคว้นหวง!อย่างไรก็ตาม หวังหยวนไม่ได้มอบเทคโนโลยีหรือนวัตกรรมให้กับราชสำนักหวง แต่วางแผนสร้างช่องทางธุรกิจเอาไว้ท้ายที่สุดแล้ว ระหว่างต้าเย่และราชสำนักหวงยังมีการทำธุรกิจต่อกันหวังหยวนในฐานะอ๋องเป่ยหลิง ก่อตั้งกลุ่มการค้าต้านป๋อในเมืองหลวง โดยมีอ๋องหลงซีมาทำการควบคุมและดูแลด้วยตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้หวังหยวนค่อนข้างโล่งอกทีเดียวหลังจากแก้ไขปัญหาเหล่านี้แล้ว หวังหยวนก็กระตือรือร้นที่จะกลับบ้าน หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาก็พาทุกคนกลับบ้านด้วย!“เดินทางรักษาตัวด้วย!”ท่านอ๋องทั้งสามจากราชสำนักหวงมาส่งเขา แม้แต่ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ก็ส่งคนไปส่งเขาด้วยการได้เห็นผู้คนมากมาย แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ใช่คนที่มีสาเหตุสำคัญ แต่หวังหยวนก็เข้ากันได้มาระยะ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
