All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 741 - Chapter 750

“ไทเฮา กระหม่อมจะไม่ยอมให้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เกิดขึ้นอีก! โปรดมั่นใจเถอะพ่ะย่ะค่ะ! โปรดให้โอกาสกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”อาปู้ชารีบพูด เพื่อเห็นแก่เรื่องยึดต้าเย่ของพ่อของเขา และแผนการของพ่อของเขา เขาจะต้องไม่สูญเสียตำแหน่งผู้กำกับการไปในขณะนี้!“เจ้าเด็กคนนี้ เหตุใดเจ้าถึงคุกเข่าอีก ข้าแค่บอกเจ้าว่าตำแหน่งผู้กำกับการมันไม่ง่ายเลย ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้า ข้ารู้ดีว่ามันไม่ง่ายสำหรับเจ้า ยิ่งกว่านั้น ข้าก็รู้ด้วยว่ามีคนจงใจสร้างปัญหาให้เจ้า”ทันใดนั้น เซียวฉู่ฉู่ก็เข้าไปช่วยพยุงอาปู้ชาให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน“ไทเฮา นี่เป็นการละทิ้งหน้าที่ของกระหม่อมเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับใครอีกพ่ะย่ะค่ะ”เขาจะไม่โง่พอที่จะทำตามคำพูดของไทเฮา“เจ้าเด็กโง่ เจ้ายังขาดประสบการณ์ นี่เป็นเพราะว่าคนอื่นมายุ่งเกี่ยวกับเจ้า ไม่อย่างนั้น จู่ ๆ จะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายกับเมืองหลวงของเมืองหวงได้อย่างไร”“แต่ข้าสนับสนุนเจ้า และหวังว่าเจ้าจะสามารถดำรงตำแหน่งนี้ได้ดี แต่หากมีผู้อื่นจัดการอยู่เบื้องหลัง ข้าก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้”“เจ้าคงจะเข้าใจข้า อาปู้ชา ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่ในวันนี้ไม่ใช่เพื่อลงโทษเจ้า

“ท่านไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าอ๋องทั้งสอง หรือว่าทำให้เกิดความขัดแย้งในราชสำนักของพวกท่านหรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยความโมโหอ๋องหลงซีหัวเราะ แล้วพูดว่า “หากมีความขัดแย้งในราชสำนักเมืองหวง เจ้าก็จะไม่มีจุดจบที่ดีเช่นกัน”หวังหยวนก็เชื่อในเรื่องนี้!เมื่อสงครามเกิดขึ้น อ๋องเจิ้นตงจะเป็นคนแรกที่สังหารเขาแน่นอน!และอ๋องเซ่อเป่ยก็จะพยายามจะฆ่าเขาด้วยดังนั้น...กำลังตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ!“เฮ้อ... ไทเฮาของพวกท่านเป็นจิ้งจอกเฒ่า! จิ้งจอกพันปี!”หวังหยวนพูดด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแทบจะลุกเป็นไฟ!หลังจากตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีทางออกอื่น หวังหยวนจึงทำได้แค่ยอมกัดฟันเห็นด้วย“เรื่องนี้จัดการได้ง่าย แค่ไปพบเขา ดูว่าพวกเขาจะพูดอย่างไร”หวังหยวนส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ อ๋องเจิ้นตงคนนี้คิดไม่ได้จริง ๆ!อ๋องหลงซียกยิ้ม ไม่เอ่ยคำใดอีก!ยามค่ำคืนมาถึงในไม่ช้าขณะนี้ ในโรงเตี๊ยมที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในเมือง ไฟถูกปิดหมดแล้ว แต่ภายใต้โรงเตี๊ยมแห่งนี้กลับมีแสงไฟสว่างจ้า!อ๋องเจิ้นตงกำลังเฝ้ารอ เตรียมสุราและอาหารรสเลิศไว้เต็มโต๊ะ มีเพียงเขาและอาปู้ชาเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น“ท่านพ่อ พวกเขาจะมาจริ

หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อ๋องเซ่อเป่ยก็คลี่ยิ้มทันที“ปรากฏว่าท่านมีความคิดจะแบ่งเมืองหวงนี้ออกเป็นสี่ส่วน และเราแต่ละคนก็จะครองแต่ละส่วน”“แม้ว่าความคิดของท่านจะดี แต่ก็มีช่องว่างระหว่างฐานะของคนในเมืองหวงแห่งนี้ใหญ่มาก ใครจะไปครองพื้นที่ทุรกันดาร? แล้วใครจะได้ครอบครองสถานที่สำคัญอย่างเมืองหลวง?”นี่ก็เป็นปัญหาเช่นกัน!เพราะกลุ่มคนหลายเผ่า ที่อาศัยอยู่ที่เมืองหลวงของเมืองหวงนั้นร่ำรวยมาก แต่เผ่าอื่น ๆ ก็ยากจนข้นแค้นและล้าหลังมากหากได้ครอบครองดินแดนของเผ่าที่ยากจน ก็อย่าได้ครองเลยดีกว่า!มันคงจะง่ายกว่าที่จะเป็นอ๋องในเมืองหลวงแห่งนี้!ความจริงแล้ว แม้แต่อ๋องเจิ้นตงก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย! แต่เขาก็พูดต่อไป“แม้ว่าเรื่องนี้จะจัดการยากสักหน่อย แต่ก็ยังสามารถพูดคุยกันได้ หากเจรจาไม่ได้ผลก็แค่จับสลาก!”“แต่ตอนนี้ พวกท่านไม่อยากโค่นล้มไทเฮาจริงหรือ? อ๋องเซ่อเป่ย ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่!”“ทหารองครักษ์เมืองหวงของข้าไม่ดีอีกต่อไป ท่านคิดว่าอำนาจของท่านจะแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นในใจของข้า ท่านเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดที่จะสั่งการ!”“แต่อย่าลืมว่าตอนนี้พวกท่านทุกคนกำล

ต้าหู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และยังคงสับสน“ใช่แล้ว เป็นสหายผู้รู้ใจ!”“เอ่อ... พี่หยวน คนผู้นี้เป็นใครหรือ?”ต้าหู่อยากรู้อยากเห็นมาก เพราะในสายตาของต้าหู่ พี่หยวนแข็งแกร่งมาก คนธรรมดาจะกลายเป็นสหายผู้รู้ใจของเขาได้อย่างไร?แม้ว่าพวกเขาจะอยู่กับพี่หยวนมาเป็นเวลานาน แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่พี่น้องกัน เพราะหลายครั้ง พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่พี่หยวนทำในความเข้าใจของต้าหู่ อย่างน้อยสหายผู้รู้ใจก็ต้องถูกจริตกัน และไม่ว่าจะทำสิ่งใด อีกฝ่ายก็จะเข้าใจได้!และเมื่อมองทั้งเมืองหวงแล้ว มีคนน้อยมากจริง ๆ ที่จะสามารถเป็นสหายผู้รู้ใจของพี่หยวนได้!“เอาล่ะ เตรียมอาหารเย็นเถอะ คืนนี้ข้าอยากดื่มกับใครบางคน!”หวังหยวนมีความสุขมาก เก็บจดหมายไว้ แล้วเฝ้ารอเงียบ ๆยามค่ำคืน หวังหยวนอยู่คนเดียวในห้องตำรา ขณะนี้เขาได้เตรียมหม้อไฟและสุรา เฝ้ารออย่างเงียบเชียบไม่นานหลังจากนั้น ก็มีคนมาเคาะประตูห้องตำรา หวังหยวนคลี่ยิ้มทันที“ประตูไม่ได้ลงกลอน เข้ามาสิ”หลังจากพูดจบ ประตูก็ส่งเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นชายในชุดคลุมสีดำก็เดินเข้ามา!หวังหยวนมองชายคนนี้ด้วยสีหน้ายินดีมาก“บอกตามตรง มันทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ

แต่ยังเป็น...เป็นเพราะหวังหยวน!“เจ้ายังจำวันนั้นที่เจ้าไปไหว้หลุมศพของข้าได้หรือไม่?”ทันใดนั้นเกาเล่อก็ถามขึ้นหวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “หืม? เจ้ารู้ได้อย่างไร... หรือว่า เจ้าอยู่ที่นั่นหรือ?”หวังหยวนไม่คาดคิดว่าเรื่องต่าง ๆ จะเป็นเรื่องบังเอิญเช่นนี้ วันนั้นได้พบเขาจริง ๆ!เกาเล่อพยักหน้า แล้วยกยิ้ม“ใช่ ข้าแอบอยู่ข้าง ๆ ยืนฟังสิ่งที่เจ้าพูด พูดตามตรง ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะสรรเสริญข้าเช่นนั้น เจ้าควรจะยินดีที่กำจัดคู่ต่อสู้ได้ แต่เจ้ากลับไม่เป็นเช่นนั้น ซ้ำยังรู้สึกสูญเสียอีก!”เกาเล่อมองหวังหยวน แล้วพูดความในใจเพราะฤทธิ์ของสุราหวังหยวนพยักหน้า “ข้าย่อมรู้สึกสูญเสีย เกาเล่อ ข้ายังยืนยันคำเดิม ข้าชนะเพราะสถานการณ์!”“กล่าวได้ว่าเป็นเพราะเวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสม และคนที่เหมาะสม ซึ่งก็คืออากู่ฉากับอ๋องหลงซี จึงสามารถแทรกหนามแหลมเข้าไปในตัวเจ้าและอ๋องเจิ้นตงได้”“ถึงแม้ว่าข้าจะชนะ แต่ข้าก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองชนะได้อย่างสวยงามนัก”หวังหยวนพูดตามความจริง เขาชนะเพราะสถานการณ์ ด้วยความช่วยเหลือจากคนมากมาย เขาจึงสามารถกำจัดเกาเล่อได้แต่เมื่อเกาเล่อได้ยินดังนั้น เ