All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 341 - Chapter 350

หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางคิดไม่ถึงเลยว่าจวิ้นวั่งเหล่านี้จะหยิ่งผยองถึงเพียงนี้“เช่นนั้นข้าก็อยากจะเห็นว่าจวิ้นวั่งทั้งห้าคนอย่างพวกเจ้าจะทำให้ข้าต้องเดือดร้อนได้อย่างไร!หวังหยวนก้าวเข้าไปในห้องโถง แล้วมองจวิ้นวั่งทั้งห้าคนด้วยสีหน้าเย็นชาในช่วงสงคราม ราชสำนักจัดหาเงินและระดมกำลังไปสู้รบ แต่จวิ้นวั่งเหล่านี้หลบหนีไป เมื่อต้องเผชิญกับการสู้รบเมื่อชายแดนสงบก็อยากกลับมาทำธุรกิจ แต่ก็ยังไม่ยอมจ่ายพวกเขาต้องการใช้ประโยชน์จากผลประโยชน์ทั้งหมดในโลกนี้ แต่พวกเขาอยากลงทุน!นี่คือธรรมชาติของนักธุรกิจที่แย่ สนใจแต่กำไร ไร้ซึ่งคุณธรรมสายตาของผู้นำตระกูลทั้งสี่ จับจ้องไปที่หวังหยวนด้วยความโกรธและดูถูกหนุ่มบ้านนอกกล้าใช้ประโยชน์จากจวิ้นวั่งทั้งห้า โดยไม่ไว้หน้าพวกเขาเลยหยางว่านหลี่หัวเราะเยาะ “หวังหยวน ข้าจะไม่พูดไร้สาระกับเจ้า เราเสนอราคาซื้อคืนทรัพย์สินของเราเพียงสามเท่า ข้าถามว่าเจ้าเห็นด้วยหรือไม่!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่ก็มีสีหน้าก้าวร้าวเช่นกัน!“หากเจ้ามาที่นี่เพื่อพูดเรื่องไร้สาระ ก็เชิญออกไปได้แล้ว!”หวังหยวนไม่เกรงใจเมื่อกองทหารชาวหวงมาถึงเมือง เขายอมเสี่ยงครั้งใหญ่ด้วยการซ

ราชสำนักไม่ใช่สถานที่ตัดสินถูกผิด ด้วยเงินจำนวนมาก และเหตุผลอันชอบด้วยกฎหมาย พระองค์จะทรงปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไรกลัวการตัดสินลงโทษของราชวงศ์ ประหารเก้าชั่วโคตร ริบทรัพย์สิน และส่งไปเมืองจิงตู!ใบหน้าของหยางว่านหลี่ซีดเผือด แต่เขาส่ายหน้าแล้วตะโกน “ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าขุนพลในกองทัพจะฟังเจ้า และร่วมมือกับเจ้าเพื่อจัดการกับพวกข้า!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่พยักหน้า นี่คือความหวังสุดท้ายของพวกเขา!เพียะ เพียะ!ฉางเซิ่งที่จับตัวหยางว่านหลี่ไว้แล้ว ตบเขาสองครั้งด้วยหลังมือ “เจ้าคนสารเลว เชื่อหรือไม่ ประเดี๋ยวได้รู้กัน เจ้าคิดว่าใครทำให้ชนะศึกครั้งนี้ได้?หากไม่มีหน้าไม้ซานกงฉวง ที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นผู้คิดค้น แล้วยิงอ๋องถูหนานจนตาย จัดการประชุมระบายแค้น โน้มน้าวกลุ่มกบฏนับหมื่นเพียงลำพัง เผาทหารราบชาวหวงสามหมื่นนาย และตั้งค่ายกลกระทิงไฟ เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าจะได้กลับมาเมืองจิ่วซานหรือไม่?ทันทีที่กลับ เจ้าก็ยังกล้ามารบกวนท่านเสนาธิการทหารอีก น่าเบื่อจริง ๆเชื่อหรือไม่ หากขุนพลและทหารในกองทัพรู้ว่าพวกเจ้าพูดอะไรบ้าง พวกเขาจะรวมตัวกันเพื่อฆ่าล้างบางตระกูลของพวกเจ้า”เฮือก!หยางว่าน

ทหารทุกคนที่ยอมจำนนต่างตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว!“โชคดีที่อู๋โหวขอร้องไว้ และพวกเจ้าได้ทำความดีความชอบในศึกครั้งนี้ ดังนั้นข้าจะเมตตายกโทษให้กับบาปของครั้งนี้ ทุกคนจะได้อยู่ในกองทัพชั่วคราว และรับราชการในกองทัพต่อไปตามที่แม่ทัพจัดการ เมื่อถึงเวลาจะถูกปลดอาวุธ แล้วกลับไปยังถิ่นกำเนิดของตัวเอง”“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ทหารที่ยอมจำนนทั้งหมดหลั่งน้ำตาตามที่คาดไว้ เสนาธิการทหารไม่ได้โกหกพวกเขา เมื่อได้รับชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้จะทรงอภัยโทษให้พวกเขาขันทีผู้ส่งราชโองการ เลิกอ่านราชโองการแล้วประสานมือพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับอู๋โหวที่ได้เป็นโหวอีกครั้ง!”“ขอบคุณขันที!”อู๋หลิงขมวดคิ้วและพูดว่า “ประกาศหมดแล้วหรือ?”ขันทีที่มาส่งราชโองการปล่อยมือ แล้วพูดว่า “จบแล้ว”เฮือก!ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้า สีหน้าของทหารทุกคนในสนามเปลี่ยนไปมาก ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็เปลี่ยนไปเป็นไร้ความรู้สึก ไม่มีใครมีความสุขอีกต่อไปอู๋หลิงคว้าราชโองการของฮ่องเต้มาอ่าน เส้นเลือดดำปูดขึ้นมาจากมือเขา “ข้าและขุนพลทั้งสามได้เขียนรายงานระบุอย่างชัดเจน ถึงการมีส่วนร่วมของเสนาธิการทหาร ราชสำนัก

เจ้าเมืองคนใหม่ของเมืองจิ่วซานเหยียนฟู่กู่มาถึงแล้ว เมื่อเจอเขาก็นอบน้อมมาก “ขอบคุณท่านที่เอาชนะชาวหวงได้ ข้ายังพลอยได้รับประโยชน์จากความดีความชอบ และกลายเป็นผู้นำของฝ่ายราชการด้วย”ถงจือแห่งเมืองจิ่วซานอยู่ในระดับห้า ฝู่ไถอยู่ในระดับสี่ ได้รับการเลื่อนระดับขึ้นหนึ่งระดับ!เรื่องระดับนี้ เจ้าหน้าที่หลายคนใช้เวลาสิบถึงยี่สิบปี ในการได้รับการเลื่อนตำแหน่งตามคุณสมบัติ!เหยียนฟู่กู่อายุน้อยกว่าสามสิบ แต่กลายเป็นระดับสี่แล้วหากเขามีชีวิตอยู่ได้อีกสิบถึงยี่สิบปี เขาอาจประสบความสำเร็จทางการเมือง และกลายเป็นขุนนางระดับสามเมื่อเข้าสู่ระดับที่สามบน ก็จะสามารถเข้าถึงศูนย์กลางอำนาจได้โดยตรงหวังหยวนดึงตัวเขาขึ้นมา แล้วพูดว่า “เจ้าไม่เรียนรู้จากพี่ไห่เทียนเลย อย่ามีมารยาทและสุภาพถึงเพียงนี้เลย ข้าทนกับพฤติกรรมนี้ของพวกเจ้าไม่ไหวจริง ๆ!”หวังหยวนไม่เพียงแต่ไม่ต้องการคุกเข่าให้ผู้อื่นเท่านั้น แต่หวังหยวนยังรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อคนอื่นคุกเข่าให้เขาด้วยเพราะในชีวิตก่อนหน้านี้ ลำดับชั้นที่ชัดเจนได้ยุติลงนานแล้ว และธรรมเนียมคุกเข่าก็ถูกยกเลิกไป“ข้าไม่เก่งเท่าอาจารย์ขอรับ”เหยียนฟู่กู่เปลี่ยน

หวังหยวนกล่าวเสริม “ทองคำสองหมื่นตำลึง หากเจ้ายังมีเหลือหลังจากซื้อข้าว ที่เหลือก็อาจนำไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญได้!”“โครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญหรือขอรับ?”เหยียนฟู่กู่สับสน “ท่านโปรดขจัดความสงสัยด้วยขอรับ!”หวังหยวนอธิบายอย่างไม่มีทางเลือก “สิ่งที่เรียกว่าการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ หมายความว่าฝ่ายราชการใช้เงินเพื่อสร้างโครงการ เช่นการอนุรักษ์น้ำ การก่อสร้างถนนหนทาง และการก่อสร้างสะพาน ยิ่งมีโครงการดังกล่าวมากเท่าไหร่ คนก็จะยิ่งมีงานทำมากขึ้น ทั้งนักธุรกิจและคนธรรมดาก็สามารถหาเงินได้ ด้วยเงินนี้ เมืองจะเจริญรุ่งเรือง และฝ่ายราชการก็จะเก็บภาษีได้เพิ่มขึ้น เป็นโครงการที่ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย!”ในประเทศจีน ข้อได้เปรียบด้านโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ เป็นวิธีเดียวที่จะกระตุ้นการพัฒนาเศรษฐกิจได้ปังปังปัง!เหยียนฟู่กู่ตกตะลึงอยู่นาน ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้น จากนั้นคุกเข่าลงคำนับอีกครั้ง “ท่านอาจารย์เป็นบัณฑิตผู้ประเสริฐจริง ๆ ศิษย์ประทับใจมากจนแทบสิ้นสติแล้วขอรับ!”ขั้นแรกให้โจมตีพวกทรราชในท้องถิ่น แบ่งที่ดินเพื่อกระจายรายได้ จากนั้นสร้างโครงสร้างพื้นฐาน เพื่อปรับปรุงควา