Share
บทที่ 342
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 343
ทว่าผลลัพธ์ตอนนี้ผิดไปจากที่คิดไว้หวังหยวนหรี่ตาลง ราวกับว่ากำลังมองคนตาย “พูดจบแล้วก็รีบกลับบ้านไปเสีย อยากกินดื่มอะไรก็รีบกินไว้เลย!”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อย่าลืมดูสถานการณ์ของตัวเอง!”ดวงตาของหยางว่านหลี่มืดหม่น “ข้าบอกเลยว่า หากพวกข้าใช้เงินย้ายแม่ทัพหนุ่มและเหยียนฟู่กู่ไปได้ เจ้าจะสร้างความขุ่นเคืองให้กับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดในเมือง เนื่องจากทรัพย์สินของพวกเขา และเจ้าจะไม่อาจอยู่ในเมืองจิ่วซานได้ พวกข้าพูดเพียงคำเดียว ก็สามารถขับไล่เจ้าออกไปได้แล้ว”ผู้นำตระกูลทั้งสี่ข่มขู่!แม้ว่าจะพูดอย่างชัดเจนแล้ว แต่เหตุใดเด็กคนนี้ถึงไม่รีบก้มหัวให้อีก?“ขับไล่ข้า! ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์”สายตาของหวังหยวนดุดัน “เข้ามา จับกุมพวกเขาทั้งหมด แล้วส่งไปที่ค่ายทหาร นำไปส่งให้ขุนพลหวง”ฟึ่บ!ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬกลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาคว้าแขนของทั้งห้าคน บิดไปข้างหลัง แล้วพาพวกเขาตรงไปยังค่ายทหาร“เจ้าคิดจะทำอะไร!”“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”“พวกข้ามีพวกพ้องอยู่ในราชสำนัก!”“เชื่อหรือไม่ว่าหากส่งพวกข้าไปยังค่ายทหาร แม้แต่ขุนพลก็ไม่กล้าจับพวกข้าไปขัง!”สีหน้าท่าทางของผู้นำตระ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 344
ราชสำนักไม่ใช่สถานที่ตัดสินถูกผิด ด้วยเงินจำนวนมาก และเหตุผลอันชอบด้วยกฎหมาย พระองค์จะทรงปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไรกลัวการตัดสินลงโทษของราชวงศ์ ประหารเก้าชั่วโคตร ริบทรัพย์สิน และส่งไปเมืองจิงตู!ใบหน้าของหยางว่านหลี่ซีดเผือด แต่เขาส่ายหน้าแล้วตะโกน “ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าขุนพลในกองทัพจะฟังเจ้า และร่วมมือกับเจ้าเพื่อจัดการกับพวกข้า!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่พยักหน้า นี่คือความหวังสุดท้ายของพวกเขา!เพียะ เพียะ!ฉางเซิ่งที่จับตัวหยางว่านหลี่ไว้แล้ว ตบเขาสองครั้งด้วยหลังมือ “เจ้าคนสารเลว เชื่อหรือไม่ ประเดี๋ยวได้รู้กัน เจ้าคิดว่าใครทำให้ชนะศึกครั้งนี้ได้?หากไม่มีหน้าไม้ซานกงฉวง ที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นผู้คิดค้น แล้วยิงอ๋องถูหนานจนตาย จัดการประชุมระบายแค้น โน้มน้าวกลุ่มกบฏนับหมื่นเพียงลำพัง เผาทหารราบชาวหวงสามหมื่นนาย และตั้งค่ายกลกระทิงไฟ เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าจะได้กลับมาเมืองจิ่วซานหรือไม่?ทันทีที่กลับ เจ้าก็ยังกล้ามารบกวนท่านเสนาธิการทหารอีก น่าเบื่อจริง ๆเชื่อหรือไม่ หากขุนพลและทหารในกองทัพรู้ว่าพวกเจ้าพูดอะไรบ้าง พวกเขาจะรวมตัวกันเพื่อฆ่าล้างบางตระกูลของพวกเจ้า”เฮือก!หยางว่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 345
ในค่ายทหาร มีการตั้งโต๊ะบรรณาการแล้ว อู๋หลิง, หวงเฮ่า, อู๋หยวน และเจิ้งฝาเป่ยต่างก็เฝ้ารอคอยอย่างกระตือรือร้น พวกเขามองประตูค่ายทหารด้วยสีหน้ากังวลราชโองการได้มาถึงนอกเมืองแล้ว และจะมาถึงค่ายทหารในไม่ช้าเมื่อพวกเขาทราบข่าว ก็รีบส่งคนไปแจ้งหวังหยวนทันที แต่เขายังไม่มาเลย“ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว เหตุใดเสนาธิการทหารยังไม่มาอีกล่ะ ขันทีผู้ส่งราชโองการกำลังจะถึงอยู่แล้ว!”“คงจะแย่หากพลาดฟังราชโองการและไม่ได้ประทับตรา!”“เจ้าว่าราชสำนักจะมอบตำแหน่งข้าราชการตำแหน่งใดแก่เสนาธิการทหารในครั้งนี้!”“ยิงอ๋องถูหนานและเอาชนะทหารม้าหนึ่งแสนนายของชาวหวง อย่างน้อยก็ต้องได้เป็นโหวแหละ!”ขุนพลทุกคนต่างพูดถึงเรื่องนี้!ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมดังขึ้น “ราชโองการมาถึงแล้ว!”ทีมม้าเร็วรีบวิ่งเข้ามาในค่ายทหาร นำโดยขันทีผู้ส่งราชโองการ และทหารรักษาวังที่มีสีหน้าเคร่งขรึม“น้อมรับราชโองการ!”อู๋หลิงและพรรคพวกทั้งมีความสุขและวิตกกังวล พวกเขาคุกเข่าลงพร้อมกันทันที แล้วตะโกนว่า “หมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี” เสร็จสิ้นพิธีกราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้ง“ด้วยโองการแห่งสวรรค์ ฮ่องเต้ได้ออกราชโองการ ชาวหวงลง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 346
ทหารทุกคนที่ยอมจำนนต่างตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว!“โชคดีที่อู๋โหวขอร้องไว้ และพวกเจ้าได้ทำความดีความชอบในศึกครั้งนี้ ดังนั้นข้าจะเมตตายกโทษให้กับบาปของครั้งนี้ ทุกคนจะได้อยู่ในกองทัพชั่วคราว และรับราชการในกองทัพต่อไปตามที่แม่ทัพจัดการ เมื่อถึงเวลาจะถูกปลดอาวุธ แล้วกลับไปยังถิ่นกำเนิดของตัวเอง”“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ทหารที่ยอมจำนนทั้งหมดหลั่งน้ำตาตามที่คาดไว้ เสนาธิการทหารไม่ได้โกหกพวกเขา เมื่อได้รับชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้จะทรงอภัยโทษให้พวกเขาขันทีผู้ส่งราชโองการ เลิกอ่านราชโองการแล้วประสานมือพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับอู๋โหวที่ได้เป็นโหวอีกครั้ง!”“ขอบคุณขันที!”อู๋หลิงขมวดคิ้วและพูดว่า “ประกาศหมดแล้วหรือ?”ขันทีที่มาส่งราชโองการปล่อยมือ แล้วพูดว่า “จบแล้ว”เฮือก!ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้า สีหน้าของทหารทุกคนในสนามเปลี่ยนไปมาก ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็เปลี่ยนไปเป็นไร้ความรู้สึก ไม่มีใครมีความสุขอีกต่อไปอู๋หลิงคว้าราชโองการของฮ่องเต้มาอ่าน เส้นเลือดดำปูดขึ้นมาจากมือเขา “ข้าและขุนพลทั้งสามได้เขียนรายงานระบุอย่างชัดเจน ถึงการมีส่วนร่วมของเสนาธิการทหาร ราชสำนัก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 347
เหรียญทองแดง เงิน ทองคำ และตั๋วทองถูกนำเข้ามาในบ้านด้วยรถเข็น!ทองคำสามหมื่นตำลึงที่ใช้ซื้อมา และส่วนใหญ่ขายไปได้สี่สิบหรือห้าสิบเท่า เทียบเท่ากับทองคำเกือบหนึ่งล้านตำลึงยังมีเหลืออีกมากเรียกได้ว่าเป็นความมั่งคั่งที่เกิดขึ้นกะทันหันเงินของเขาตอนนี้สูงที่สุดในเมืองจิ่วซาน แม้แต่ในต้าเย่เขาก็ยังสามารถติดอันดับหนึ่งในร้อยอันดับแรกได้เช่นเดียวกับใบอนุญาตค้าเกลือ และขนส่งเกลือของเมืองจิ่วซานในปีหน้า ทั้งหมดก็ตกมาอยู่ในมือของเขาส่วนครัวเรือนเฟ่ยชางที่ยืมเงิน ก็บอกให้พวกเขากลับบ้านไปเริ่มทำเกลืออีกครั้งอีกทั้งเขายังสร้างเครื่องมือที่สามารถขุดบ่อน้ำลึกหนึ่งพันเมตรได้ และแอบมอบให้เฟยหนิวกับน้องชาย!เฟ่ยชางอยู่ในมือแล้ว!นี่มันเกินเป้าหมายในการมาจิ่วซานครั้งนี้แล้ว!เขาคิดจะไปค่ายทหารเพื่อบอกลาอู๋หลิงและพรรคพวก แล้วกลับไปที่เมืองฝู!คืนนั้น อู๋หลิงพาขุนพลหลายคนมาที่บ้านของหวังหยวน!“ท่านเสนาธิการทหาร พวกเราขอแสดงความเสียใจ ความดีความชอบทั้งหมดของเจ้า ตกเป็นของพวกเราเสียแล้ว!”ทันทีที่พบกัน อู๋หลิงและชายกลุ่มหนึ่งก็คุกเข่าลงบนพื้น!“ลุกขึ้นมา พวกเจ้าทำอะไรอยู่ ไม่คิดว่าข้าเป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 348
เจ้าเมืองคนใหม่ของเมืองจิ่วซานเหยียนฟู่กู่มาถึงแล้ว เมื่อเจอเขาก็นอบน้อมมาก “ขอบคุณท่านที่เอาชนะชาวหวงได้ ข้ายังพลอยได้รับประโยชน์จากความดีความชอบ และกลายเป็นผู้นำของฝ่ายราชการด้วย”ถงจือแห่งเมืองจิ่วซานอยู่ในระดับห้า ฝู่ไถอยู่ในระดับสี่ ได้รับการเลื่อนระดับขึ้นหนึ่งระดับ!เรื่องระดับนี้ เจ้าหน้าที่หลายคนใช้เวลาสิบถึงยี่สิบปี ในการได้รับการเลื่อนตำแหน่งตามคุณสมบัติ!เหยียนฟู่กู่อายุน้อยกว่าสามสิบ แต่กลายเป็นระดับสี่แล้วหากเขามีชีวิตอยู่ได้อีกสิบถึงยี่สิบปี เขาอาจประสบความสำเร็จทางการเมือง และกลายเป็นขุนนางระดับสามเมื่อเข้าสู่ระดับที่สามบน ก็จะสามารถเข้าถึงศูนย์กลางอำนาจได้โดยตรงหวังหยวนดึงตัวเขาขึ้นมา แล้วพูดว่า “เจ้าไม่เรียนรู้จากพี่ไห่เทียนเลย อย่ามีมารยาทและสุภาพถึงเพียงนี้เลย ข้าทนกับพฤติกรรมนี้ของพวกเจ้าไม่ไหวจริง ๆ!”หวังหยวนไม่เพียงแต่ไม่ต้องการคุกเข่าให้ผู้อื่นเท่านั้น แต่หวังหยวนยังรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อคนอื่นคุกเข่าให้เขาด้วยเพราะในชีวิตก่อนหน้านี้ ลำดับชั้นที่ชัดเจนได้ยุติลงนานแล้ว และธรรมเนียมคุกเข่าก็ถูกยกเลิกไป“ข้าไม่เก่งเท่าอาจารย์ขอรับ”เหยียนฟู่กู่เปลี่ยน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 349
“ท่านอาจารย์ กรุณาบอกเถอะขอรับ!”เหยียนฟู่กู่กัดฟัน “เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ข้าไม่มีความกล้าหาญมากนัก แต่เมื่อเทียบกับคนทั่วไป ข้าก็ยังค่อนข้างถือว่ากล้าหาญ!”“เช่นนั้นก็ดี!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “ข้าจะให้หกคำแก่เจ้า ปล้นคนรวย ช่วยคนจน!”เฮือก!ใบหน้าของเหยียนฟู่กู่ซีดลง “ท่าน ท่านอาจารย์อย่าล้อเล่นเลยขอรับ!”ใช่แล้ว ปัญหาสามารถแก้ไขได้ทันที โดยโค่นเจ้าของที่ดินและผู้มีอำนาจ เพื่อแจกจ่ายที่ดินของพวกเขาให้กับประชาชน!แต่หากเขาต้องการทำเช่นนี้จริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าลูกน้องของเขาจะฟังหรือไม่ เกรงว่าราชโองการจะลงมาปลดเขาออกจากตำแหน่งทางการ ก่อนที่เขาจะทำได้น่ะสิ!หวังหยวนพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่ได้ล้อเล่น ด้วยแผนที่ยิ่งใหญ่ในปัจจุบัน การผนวกที่ดิน การรวมกลุ่มความมั่งคั่ง และการรวมชนชั้น ผลประโยชน์ไม่อาจแจกจ่ายให้กับประชาชนได้ หากเจ้าต้องการให้ผู้คนมีชีวิตที่ดี เจ้าต้องแจกจ่ายผลประโยชน์ ไม่เช่นนั้นต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ยังแก้ปัญหาได้แค่ผิวเผินอยู่ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการ!”เหยียนฟู่กู่พยักหน้าอย่างครุ่นคิด“ด้วยตำแหน่งทางการของเจ้า เจ้าจะไม่สามารถโน้มน้าวจวิ้นวั่งได้ แต่หากเจ้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 350
หวังหยวนกล่าวเสริม “ทองคำสองหมื่นตำลึง หากเจ้ายังมีเหลือหลังจากซื้อข้าว ที่เหลือก็อาจนำไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญได้!”“โครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญหรือขอรับ?”เหยียนฟู่กู่สับสน “ท่านโปรดขจัดความสงสัยด้วยขอรับ!”หวังหยวนอธิบายอย่างไม่มีทางเลือก “สิ่งที่เรียกว่าการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ หมายความว่าฝ่ายราชการใช้เงินเพื่อสร้างโครงการ เช่นการอนุรักษ์น้ำ การก่อสร้างถนนหนทาง และการก่อสร้างสะพาน ยิ่งมีโครงการดังกล่าวมากเท่าไหร่ คนก็จะยิ่งมีงานทำมากขึ้น ทั้งนักธุรกิจและคนธรรมดาก็สามารถหาเงินได้ ด้วยเงินนี้ เมืองจะเจริญรุ่งเรือง และฝ่ายราชการก็จะเก็บภาษีได้เพิ่มขึ้น เป็นโครงการที่ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย!”ในประเทศจีน ข้อได้เปรียบด้านโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ เป็นวิธีเดียวที่จะกระตุ้นการพัฒนาเศรษฐกิจได้ปังปังปัง!เหยียนฟู่กู่ตกตะลึงอยู่นาน ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้น จากนั้นคุกเข่าลงคำนับอีกครั้ง “ท่านอาจารย์เป็นบัณฑิตผู้ประเสริฐจริง ๆ ศิษย์ประทับใจมากจนแทบสิ้นสติแล้วขอรับ!”ขั้นแรกให้โจมตีพวกทรราชในท้องถิ่น แบ่งที่ดินเพื่อกระจายรายได้ จากนั้นสร้างโครงสร้างพื้นฐาน เพื่อปรับปรุงควา
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
