บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 2171 - บทที่ 2180

“อืม เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย!”กล่าวจบ หวังหยวนก็พาผู้ใต้บัญชามุ่งหน้าไปยังเมืองเหอเน่ยเมื่อหวังหยวนและพวกเข้าเมือง เฉินซานเตาก็ออกมาต้อนรับ เขารู้ล่วงหน้าว่าหวังหยวนจะมา จึงมารออยู่ก่อนแล้ว“ท่านคงจะเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงกระมัง?”บุรุษร่างกำยำเดินเข้ามาหาหวังหยวน เขามีองครักษ์ติดตามมา มองจากขมับที่นูนสูงก็รู้ว่าพวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือ!“ท่านคือขุนพลเฉินหรือ?”หวังหยวนมองสำรวจ ปรากฏว่าต่างจากที่เขาจินตนาการไว้เขาคิดว่าเฉินซานเตาคงเป็นคนหยาบกระด้าง นั่นเพราะชื่อของเขาฟังดูเหี้ยมโหดน่ากลัว!แต่เมื่อได้พบ หวังหยวนก็เปลี่ยนความคิด แม้เฉินซานเตาจะมีชื่อดุดัน แต่กลับดูสุภาพและสง่างามมากถึงแม้จะมีร่างกายกำยำ แต่หากไม่สวมชุดเกราะก็ดูเหมือนบัณฑิต“ใช่แล้ว!”“ข้าคือเฉินซานเตา!”เฉินซานเตาตบหน้าอกด้วยรอบยิ้ม แล้วกล่าวว่า “การที่ท่านหวังมาเยือน ถือเป็นเกียรติของเมืองเหอเน่ยของพวกเรายิ่งนัก! แม้ข้าจะเพิ่งพบกับท่าน แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน!”“วันนี้ได้พบตัวจริง ท่านเป็นดั่งหงส์เหินมังกรทะยานสมคำร่ำลือ!”หวังหยวนโบกมือพลางยกยิ้ม “ท่านขุนพลเฉิน ท่านชมกันเกินไปแล้ว”“เชิญก่อ

“ข้ามีแผนการในใจแล้ว”หวังหยวนกล่าวพลางดื่มสุรา “ตอนนี้ซือฟางมีอำนาจ แต่แผ่นดินก็ยังเป็นของราชวงศ์ไป๋ ผู้ที่ครองราชย์ก็คือไป๋หมิง”“ในระยะเวลาอันสั้น ซือฟางคงไม่ทำอะไรไป๋หมิง เขาแค่ต้องการใช้ฐานะของไป๋หมิงเพื่อควบคุมราชสำนัก เมื่อเขามีอำนาจมั่นคง ไป๋หมิงก็จะหมดประโยชน์”“แต่กว่าจะถึงตอนนั้นก็ยังอีกนาน ดังนั้นพวกเรายังมีโอกาส!”เมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขา หวังหยวนจึงกล่าวต่อ “ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่คนธรรมดา แต่พวกเขาประสบความสำเร็จและมีอำนาจในเวลาอันรวดเร็ว คงจะเหลิงในอำนาจไม่น้อย”“อีกอย่าง เขายังกำจัดสายลับของข้าในเมืองหลวง ตอนนี้คงไม่เกรงกลัวอะไรแล้ว!”“เช่นนั้นพวกเราก็ใช้จุดอ่อนของเขา หาทางโค่นล้มเขาให้ได้!”การต่อสู้โดยตรงคงสู้ไม่ได้ จึงต้องใช้กลอุบายง่าย ๆ เพื่อควบคุมสถานการณ์!ด้วยวิธีนี้ ต้าเย่ก็จะไม่เสียหาย!สี่แคว้นใหญ่มีความสมดุลกัน หากสมดุลนี้พังทลาย ดินแดนทั้งเก้าก็จะเกิดสงคราม!ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่หวังหยวนต้องการ!หลายปีที่ผ่านมาเกิดสงครามขึ้น ผู้คนไร้ที่อยู่อาศัย โจรผู้ร้ายชุกชุม ประชาชนยากลำบาก!หากเกิดเรื่องแบบนี้อีก ความพยายามที่ผ่านมาก็จะสูญเปล่า“ท่านหวัง

หลังจากฟังไปไม่กี่ประโยค ทุกคนก็เข้าใจทันที ตีงูต้องตีที่จุดตาย ครั้งนี้จะใช้ซือเฉิงเวยมาข่มขู่ซือฟาง!เพียงแต่...เฉินซานเตาลูบเคราพลางขมวดคิ้วกล่าวว่า “แผนการนี้อันตรายมาก ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ ซือฟางนั้นรอบคอบ คงจะปกป้องลูกชายอย่างแน่นหนา”“อีกอย่างเมืองหลวงก็ถูกปิดล้อม หน้าตาของพวกเราคงถูกส่งไปให้ทหารที่เฝ้าเมืองแล้ว พวกเราจะเข้าเมืองได้ยาก...”“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจับตัวซือเฉิงเวย”“อีกอย่าง หากให้ซือฟางเลือกระหว่างอำนาจกับซือเฉิงเวย ข้าคิดว่าเขาคงเลือกอำนาจกระมัง?”ซือฟางมีความทะเยอทะยาน เห็นแก่ชื่อเสียงและผลประโยชน์ แม้จะมีความสามารถ แต่ก็กระหายอำนาจ!จึงทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น!อย่าว่าแต่ใช้ลูกชายแลกกับอำนาจเลย ต่อให้ต้องใช้ชีวิตของตัวเองแลก เขาคงไม่ลังเลด้วยกระมัง?“เรื่องนี้พวกเราคิดไว้แล้ว”หวังหยวนกระแอม แล้วเริ่มกล่าว“เขามียอดฝีมือ ข้าก็มีเหมือนกัน!”“แม้ว่าข้าจะไม่สามารถส่งกำลังพลทั้งหมดไปได้ แต่ก็สามารถส่งยอดฝีมือไปได้!”“การจับตัวซือเฉิงเวยไม่ใช่เรื่องยาก!”“ส่วนแผนการนี้จะสำเร็จหรือไม่ ย่อมต้องลองดูไม่ใช่หรือ?”ทุกคนพยักหน้าตอนนี้ต้องลองทุกวิถีทา

“นี่...”หานเทาลังเล ดวงตาฉายแววเย็นชาเขาจะไม่อยากกำจัดหวังหยวนได้อย่างไร?“ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่คนโง่ หากข้าไปหาพวกเขา พวกเขาก็คงไม่ร่วมมือกับข้า!”“หวังหยวนไม่กล้าใช้กำลังทหารกับต้าเย่ เพราะหากเขาทำเช่นนั้น พวกเราย่อมฉวยโอกาสโจมตีได้ง่ายดาย ต่อให้เขาจะยังคงอยู่ในต้าเย่ในตอนนี้ อย่างมากก็เป็นเพียงการเข้าร่วมในความวุ่นวายภายในของราชวงศ์เท่านั้นเอง”“แต่ซือฟางมีอำนาจ หวังหยวนมาคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้!”“เอาอย่างนี้!”ทันใดนั้น หานเทาก็ชี้ไปที่คนผู้หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เจ้าพาผู้ใต้บัญชาแอบเข้าไปในต้าเย่ ไม่ต้องติดต่อกับคนของซือฟาง แค่แอบดูสถานการณ์!”“หากมีโอกาส ก็ยุยงให้พวกมันทะเลาะกัน!”“ยิ่งหวังหยวนกับซือฟางขัดแย้งกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นผลดีกับพวกเรา!”คนผู้นั้นรีบพยักหน้า “ได้เลยขอรับ!”...อีกด้านหนึ่ง ในเมืองหลวงของต้าเย่ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีอยู่ในวังหลวง ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยซือฟางมองไปที่ห้องบรรทม แล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาทอยู่ที่ไหน? ยังบรรทมอยู่หรือ?”“ใช่”เจี๋ยงโฉ่วอีส่ายหน้ากล่าวว่า “จักรพรรดินีองค์ก่อนช่างเก่งกาจ ทำให้ต้าเย่พัฒนาจากที่เคยอ่อนแอจนกลายเป็นแข็ง

“ไอ้สารเลวคนไหนทำเช่นนี้?”“ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก!”เฉินซานเตารีบวิ่งเข้ามาดูศพเสี่ยวเต๋อจื่อ แล้วตะโกนออกมาด้วยความโกรธ!ฆ่าคน แค่ตัดหัวก็พอ เหตุใดจึงต้องทรมานเช่นนี้ คนลงมือช่างไร้มนุษยธรรมเหลือเกิน!ไป๋อวิ๋นเฟยสีหน้าเคร่งเครียด พลางกัดฟันกล่าว “ต้องเป็นไอ้สารเลวซือฟาง...”“ตอนนั้นข้ายังเข้าใจเสี่ยวเต๋อจื่อผิด คิดว่าเขาทรยศ ทำให้คนในร้านอาหารชิงเหอต้องตาย”“เห็นสภาพของเสี่ยวเต๋อจื่อ ข้าจึงรู้ว่าเขาต้องเจ็บปวดมาก จึงยอมบอกเรื่องร้านอาหารชิงเหอ คงจะภาวนาให้ตัวเองตายอย่างรวดเร็วเพื่อหนีพ้นจากความทุกข์ทรมาน”ไป๋อวิ๋นเฟยรู้สึกเจ็บปวด ที่เสี่ยวเต๋อจื่อเป็นเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะเขา!ซือฟางช่างโหดเหี้ยมอำมหิต ทรมานคนอื่นเช่นนี้ ช่างน่าสะเทือนใจยิ่ง!“หากไม่แก้แค้น ข้าก็ไม่ใช่คน!”“ซือฟาง! เจ้ารอก่อนเถิด! ข้าจะแก้แค้นให้ได้!”“ข้าจะทำให้เจ้าได้รับผลกรรมที่ทำเอาไว้!”ทุกคนเงียบ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของไป๋อวิ๋นเฟย...ในวังหลวง ไม่มีใครกล้าเข้าข้างเขา ไม่มีใครกล้าบอกข่าวเขาเลย เสี่ยวเต๋อจื่อเป็นคนแรกและคนเดียว สำหรับไป๋อวิ๋นเฟยจึงมีความหมายมาก!เขายังคิดจะตอบแทนบุญคุณเสี่ยวเต๋อจื่อ