บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่의 모든 챕터: 챕터 2191 - 챕터 2200

ทหารร้อยนายนี้ล้วนเป็นทหารชั้นยอด ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีรองขุนพลหลายคนติดตามไป ทำให้ซือฟางวางใจได้ทันทีที่ซือฟางและพรรคพวกออกจากเมืองไปแล้ว เจี๋ยงโฉ่วอีก็กลับไปที่จวน แล้วเรียกพ่อบ้านมาพบ“รีบเก็บข้าวของ พวกเราจะออกจากเมืองเดี๋ยวนี้! เร็วเข้า!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านถึงกับตกตะลึงไปครู่ใหญ่ แล้วรีบถามว่า “นายท่าน เหตุใดพวกเราจึงต้องจากไปตอนนี้ด้วยเล่าขอรับ? ตอนนี้ทุกอย่างราบรื่น ท่านมีอำนาจมาก ต่อไปท่านต้องได้ดีแน่นอนนะขอรับ!”ภรรยาของเจี๋ยงโฉ่วอีก็รีบมาหลังทราบข่าว นางมองเจี๋ยงโฉ่วอีด้วยความสงสัยนางรู้ว่าเจี๋ยงโฉ่วอีนั้นรอบคอบ คงไม่สั่งให้ทุกคนเก็บข้าวของและออกจากเมืองโดยไม่มีเหตุผล หรือว่า...เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว?“พวกเจ้าไม่ต้องถามมาก รีบเก็บข้าวของ ประเดี๋ยวพวกเราก็จะไปแล้ว! หากอยู่ต่อ ข้าเกรงว่าครอบครัวของเราจะไม่ปลอดภัย!”เจี๋ยงโฉ่วอีกล่าวอย่างหนักแน่น พ่อบ้านและภรรยาต่างมองหน้ากัน แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่ก็พยักหน้ารับเจี๋ยงโฉ่วอีนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ มองทุกคนที่กำลังวุ่นวาย แน่นอนว่าในใจรู้สึกขมขื่นกว่าเขาจะมีทุกวันนี้ได้ล้วนเป็นเพราะความสามารถของเขา ใกล้จะได้สุขส

“พวกมันมาถึงชายป่าแล้วขอรับ”เกาเล่อกลับมายังข้างกายหวังหยวน บนใบหน้ามีรอยยิ้มเย้ยหยันกับดักพร้อมแล้ว แผนการทั้งหมดเริ่มดำเนินการ หากซือฟางและคนอื่น ๆ เดินผ่านป่าแห่งนี้ก็จะมาถึงวัดร้างและพบกับหวังหยวน!เพียงแต่ป่าแห่งนี้ไม่ใช่แค่กำแพงขวางกั้นธรรมดา ตอนนี้ที่นี่กลายเป็นกรงรอให้พวกเขาเดินเข้ามา!สุดท้ายพวกเขาก็จะกลายเป็นเต่าในไห!“ลงมือเลย”หวังหยวนโบกมือสั่งเกาเล่อไม่ใช่ว่าหวังหยวนชอบโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ครั้งนี้ที่ยกทัพมาอาณาจักรต้าเย่ เขาได้สูญเสียคนไปมากจึงไม่อยากให้มีการสูญเสียอีก การใช้ป่าเป็นกำแพงขวางกั้นสามารถใช้ประโยชน์จากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้อย่างเต็มที่!และยังช่วยลดการสูญเสียของฝั่งพวกเขาด้วย!เกาเล่อพยักหน้า ชักดาบออกมาแล้วเดินเข้าไปในป่าหวังหยวนลุกขึ้น ในสถานการณ์เช่นนี้เขาต้องปรากฏตัว อย่างน้อยก็ต้องให้ซือฟางรู้ตัวว่าเหตุใดตนถึงต้องตาย“ข้าจะไปกับท่านด้วย”หลิ่วหรูเยียนที่เดินมาจากข้างหลังคว้าแขนหวังหยวนหวังหยวนชี้ไปยังซือเฉิงเวยที่ถูกมัดอยู่ในวัดร้าง ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าอยู่ที่นี่กับคุณหนูไป๋เถิด คอยจับตาดูเขาไว้”“แต่ไม่ว่าเขาจะต

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ตัวแล้วว่าข้าซุ่มโจมตีเจ้า”“ต้องยอมรับว่าเจ้าฉลาดมาก แต่น่าเสียดายที่ใช้ความฉลาดไปในทางที่ผิด จึงต้องมาพบจุดจบเช่นนี้!”หวังหยวนส่ายหน้ากล่าวหลิ่วหรูเยียน ไป๋ลั่วหลีและเกาเล่อต่างก็ยืนอยู่ข้างหวังหยวนสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อที่อยู่ในป่าก็ปรากฏตัวขึ้น ประกอบกับคนของหวังหยวนที่อยู่รอบวัดร้างอีกมากมายตอนนี้ซือฟางเหมือนเต่าในไห ถูกล้อมไว้ทุกทิศทุกทาง แม้ว่าม้าของเขาจะว่องไวเพียงใดก็หนีไม่พ้น!เพราะเขาเห็นว่าในมือของสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมีปืนคาบศิลาอยู่!ดูเหมือนว่าครั้งนี้หวังหยวนต้องการฆ่าเขาจริง ๆ!เมื่อครู่ตอนอยู่ในป่า ทุกคนไม่ได้ใช้ปืนคาบศิลา แต่ใช้ธนูโจมตีพวกเขาแต่ตอนนี้เล่า?พวกเขาเปลี่ยนมาใช้อาวุธที่ทันสมัยกว่า ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนคนของฝ่ายเขาเองก็ลดลง แล้วจะรอดได้อย่างไร?มาถึงขั้นนี้แล้ว ซือฟางรู้ดีว่าการขอความเมตตาไร้ประโยชน์ เขาจึงโยนทวนทิ้ง แล้วหัวเราะลั่น ยังคงมีท่าทีองอาจ!“ผู้ชนะเป็นราชาผู้แพ้เป็นโจร ข้าคาดการณ์ไว้แล้ว”“ในเมื่อวันนี้ข้าพ่ายแพ้ ข้าก็ยอมรับ! ไม่รู้สึกเสียใจเลย!”“เจ้าเองก็เป็นถึงขุนพลใหญ่ แม้ว่าจะเป็นถึงผู้นำ

“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะสามารถยุยงคนของข้าได้!”ซือฟางคำรามกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าไม่มีความสามารถถึงเพียงนั้นหรอก และข้าก็ไม่คิดจะทำเช่นนั้นด้วยเพราะจะเสียเวลา เวลาของข้ามีค่ามากกว่าเวลาของเจ้า”“เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ซือฟางขมวดคิ้วถาม“ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมองค์ชายไป๋อวิ๋นเฟยไปแล้วกระมัง?”ซือฟางเข้าใจทันที เขาสูดหายใจกล่าวว่า “เจ้าหลอกล่อให้ข้าออกจากเมือง ไม่ใช่แค่เพราะต้องการฆ่าข้า แต่ยังต้องการแย่งอำนาจทหารของข้าไปด้วย!”“ไป๋อวิ๋นเฟยคงร่วมมือกับเจ้า ตอนนี้คงเข้าเมืองไปแล้วสินะ?”“หากข้าเดาไม่ผิด คนที่พาเขาไปคือเฉินซานเตาใช่หรือไม่?”หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม โดยไม่ปฏิเสธตอนนี้คนของซือฟางล้วนติดกับหมดแล้ว ไม่มีอันตรายใด ๆ จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกมาถึงขั้นนี้ซือฟางก็เข้าใจแล้ว ที่แท้คนที่วางแผนทั้งหมดคือหวังหยวน!แผนการทั้งหมดช่างไร้ช่องโหว่ น่าทึ่งจริง ๆ!เมื่อเทียบกับหวังหยวนแล้ว เขาด้อยกว่ามาก!“แปะ แปะ แปะ!”แม้ว่าซือฟางจะรู้ว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว แต่ก็ยังหยิ่งผยอง ยอมยืนตายดีกว่าคุกเข่ามีชีวิตอยู่!เขาปรบมือ ก่อนจะพยั

บ่ายวันนั้น หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาถึงเมืองหลวงทุกอย่างเป็นไปตามแผนอย่างราบรื่นด้วยความช่วยเหลือของเฉินซานเตา ไป๋อวิ๋นเฟยจึงสามารถควบคุมกองทัพของซือฟางได้ ขุนพลทั้งแปดก็มาที่เมืองหลวงตอนนี้กำลังรอคำสั่งจากไป๋อวิ๋นเฟยส่วนฮ่องเต้ไป๋หมิงก็เป็นแค่เด็ก แม้ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมากมาย แต่เขาก็เหมือนไม่รู้เรื่อง ยังคงเล่นจิ้งหรีดอยู่ในวัง“ท่านหวัง ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ”“หากปราศจากท่าน ข้าคงไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เร็วถึงเพียงนี้”“ต่อไปหากท่านมีความต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย ข้ายินดีช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”ตอนนี้หวังหยวนและไป๋อวิ๋นเฟยกำลังนั่งอยู่ในสวนของวังหลวงหลิ่วหรูเยียนและไป๋ลั่วหลีกำลังคุยกันอยู่ไม่ไกลภายในวังสงบสุขหวังหยวนโบกมือด้วยรอยยิ้ม กล่าวว่า “ข้ากับเสด็จแม่ของท่านเป็นสหายกัน เรื่องของท่านก็เหมือนเรื่องของข้า แน่นอนว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือท่านเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นห่วงประชาชน ไม่อยากให้พวกเขาต้องเผชิญกับสงครามอีกด้วย”“ในช่วงสงครามหลายปีที่ผ่านมา ประชาชนต่างเดือดร้อน ข้าไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก”“มีเรื่องหนึ่งอยากปรึกษาท่าน”“ได