เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2194
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2195
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ตัวแล้วว่าข้าซุ่มโจมตีเจ้า”“ต้องยอมรับว่าเจ้าฉลาดมาก แต่น่าเสียดายที่ใช้ความฉลาดไปในทางที่ผิด จึงต้องมาพบจุดจบเช่นนี้!”หวังหยวนส่ายหน้ากล่าวหลิ่วหรูเยียน ไป๋ลั่วหลีและเกาเล่อต่างก็ยืนอยู่ข้างหวังหยวนสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อที่อยู่ในป่าก็ปรากฏตัวขึ้น ประกอบกับคนของหวังหยวนที่อยู่รอบวัดร้างอีกมากมายตอนนี้ซือฟางเหมือนเต่าในไห ถูกล้อมไว้ทุกทิศทุกทาง แม้ว่าม้าของเขาจะว่องไวเพียงใดก็หนีไม่พ้น!เพราะเขาเห็นว่าในมือของสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมีปืนคาบศิลาอยู่!ดูเหมือนว่าครั้งนี้หวังหยวนต้องการฆ่าเขาจริง ๆ!เมื่อครู่ตอนอยู่ในป่า ทุกคนไม่ได้ใช้ปืนคาบศิลา แต่ใช้ธนูโจมตีพวกเขาแต่ตอนนี้เล่า?พวกเขาเปลี่ยนมาใช้อาวุธที่ทันสมัยกว่า ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนคนของฝ่ายเขาเองก็ลดลง แล้วจะรอดได้อย่างไร?มาถึงขั้นนี้แล้ว ซือฟางรู้ดีว่าการขอความเมตตาไร้ประโยชน์ เขาจึงโยนทวนทิ้ง แล้วหัวเราะลั่น ยังคงมีท่าทีองอาจ!“ผู้ชนะเป็นราชาผู้แพ้เป็นโจร ข้าคาดการณ์ไว้แล้ว”“ในเมื่อวันนี้ข้าพ่ายแพ้ ข้าก็ยอมรับ! ไม่รู้สึกเสียใจเลย!”“เจ้าเองก็เป็นถึงขุนพลใหญ่ แม้ว่าจะเป็นถึงผู้นำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2196
ไป๋ลั่วหลีที่กำหมัดแน่นกัดฟันพูดออกมา ตอนนี้นางแทบอยากฉีกทึ้งซือฟางให้แหลกเป็นชิ้น ๆ!เหตุใดในโลกนี้จึงมีคนเนรคุณเช่นนี้?“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้ามีล้วนเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทมอบให้ทั้งนั้น หากปราศจากฝ่าบาท เจ้าจะมีวันนี้ได้อย่างไร?”“ฝ่าบาทเพิ่งจะสวรรคต! เจ้ากลับบีบบังคับองค์ชายใหญ่จนต้องหลบหนี ซ้ำยังเกือบจะปลงพระชนม์องค์ชายใหญ่!”“เจ้าทำเช่นนี้สมกับบุญคุณของฝ่าบาทหรือ?”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงแหลมสูง นี่เป็นครั้งแรกที่หวังหยวนเห็นนางมีท่าทางเช่นนี้ ดูเหมือนว่าไป๋ลั่วหลีคงจะโกรธมากคิดดูแล้วก็ไม่แปลก เพราะไป๋ลั่วหลีสนิทสนมกับไป๋เหยียนเฟย ครั้งหนึ่งไป๋เหยียนเฟยยังแต่งตั้งนางเป็นบัณฑิตหญิงอันดับหนึ่งของอาณาจักรต้าเย่!บัดนี้อาณาจักรต้าเย่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไป๋ลั่วหลีจะไม่เสียใจได้อย่างไร?ซือฟางหัวเราะในลำคอ ผลักเกาเล่อออกไปแล้วเดินเข้าหาไป๋ลั่วหลี“ฝ่าบาทดีกับข้ามาก ทำให้ข้ามีวันนี้ได้ สิ่งที่เจ้าพูดล้วนเป็นความจริง!”“แต่บุญคุณคืออะไร?”“ครั้งก่อนตอนที่อาณาจักรต้าเป่ยบุกอาณาจักรเรา หากไม่ใช่ข้าช่วยเหลือ อาณาจักรต้าเย่จะอยู่รอดมาได้ถึงทุกวันนี้หรือ?”“แม้ว่าสุดท้ายการที่สองอา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2197
“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะสามารถยุยงคนของข้าได้!”ซือฟางคำรามกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าไม่มีความสามารถถึงเพียงนั้นหรอก และข้าก็ไม่คิดจะทำเช่นนั้นด้วยเพราะจะเสียเวลา เวลาของข้ามีค่ามากกว่าเวลาของเจ้า”“เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ซือฟางขมวดคิ้วถาม“ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมองค์ชายไป๋อวิ๋นเฟยไปแล้วกระมัง?”ซือฟางเข้าใจทันที เขาสูดหายใจกล่าวว่า “เจ้าหลอกล่อให้ข้าออกจากเมือง ไม่ใช่แค่เพราะต้องการฆ่าข้า แต่ยังต้องการแย่งอำนาจทหารของข้าไปด้วย!”“ไป๋อวิ๋นเฟยคงร่วมมือกับเจ้า ตอนนี้คงเข้าเมืองไปแล้วสินะ?”“หากข้าเดาไม่ผิด คนที่พาเขาไปคือเฉินซานเตาใช่หรือไม่?”หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม โดยไม่ปฏิเสธตอนนี้คนของซือฟางล้วนติดกับหมดแล้ว ไม่มีอันตรายใด ๆ จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกมาถึงขั้นนี้ซือฟางก็เข้าใจแล้ว ที่แท้คนที่วางแผนทั้งหมดคือหวังหยวน!แผนการทั้งหมดช่างไร้ช่องโหว่ น่าทึ่งจริง ๆ!เมื่อเทียบกับหวังหยวนแล้ว เขาด้อยกว่ามาก!“แปะ แปะ แปะ!”แม้ว่าซือฟางจะรู้ว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว แต่ก็ยังหยิ่งผยอง ยอมยืนตายดีกว่าคุกเข่ามีชีวิตอยู่!เขาปรบมือ ก่อนจะพยั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2198
จะปล่อยคนชั่วช้าเช่นนี้ไปได้อย่างไร?นี่เป็นความเลวร้ายที่ฝังลึกอยู่ในสันดาน แม้ว่าจะไม่มีซือฟางคอยปกป้อง ต่อไปเขาก็คงจะทำเรื่องเลวร้ายอีก!ยิ่งกว่านั้นคือยังมีคนที่ถูกซือเฉิงเวยฆ่าตายด้วย ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้พวกเขา!“ท่านหวัง...”ซือฟางไม่สนใจท่าทีของสองสาว มองไปที่หวังหยวนด้วยแววตาเว้าวอนหวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าไม่ชอบการฆ่าล้างตระกูล จึงจะไม่ทำร้ายครอบครัวของเจ้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะปล่อยซือเฉิงเวยไป เขาต้องตายเพราะการกระทำของเขา เจ้าควรรู้ใช่หรือไม่?”“ข้ารับรองว่านอกจากเจ้าและลูกชาย คนอื่นในตระกูลเจ้าจะรอด”นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่หวังหยวนทำได้แน่นอนเขาไม่ได้ล้อเล่น เขาไม่ชอบการฆ่าล้างตระกูลจริง ๆคนคนเดียวทำผิด จะลงโทษทั้งครอบครัวได้อย่างไร?เช่นนั้นพวกเขาจะต่างอะไรกับปีศาจ?ตอนนี้อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดอยู่ที่เขา ทุกคนจึงไม่กล้าเอ่ยคำใดอีกยิ่งกว่านั้น พวกเขาแค่ต้องการให้ซือฟางและซือเฉิงเวยได้รับโทษ ส่วนคนอื่น ๆ ไม่สำคัญ“ขอบคุณ...”ซือฟางกล่าวด้วยความเจ็บปวดนี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วกระมัง?ขณะที่ซือฟางกำลังจะฆ่าตัวตาย หวังหยวนก็กล่าวว่า “จริ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2199
บ่ายวันนั้น หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาถึงเมืองหลวงทุกอย่างเป็นไปตามแผนอย่างราบรื่นด้วยความช่วยเหลือของเฉินซานเตา ไป๋อวิ๋นเฟยจึงสามารถควบคุมกองทัพของซือฟางได้ ขุนพลทั้งแปดก็มาที่เมืองหลวงตอนนี้กำลังรอคำสั่งจากไป๋อวิ๋นเฟยส่วนฮ่องเต้ไป๋หมิงก็เป็นแค่เด็ก แม้ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมากมาย แต่เขาก็เหมือนไม่รู้เรื่อง ยังคงเล่นจิ้งหรีดอยู่ในวัง“ท่านหวัง ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ”“หากปราศจากท่าน ข้าคงไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เร็วถึงเพียงนี้”“ต่อไปหากท่านมีความต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย ข้ายินดีช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”ตอนนี้หวังหยวนและไป๋อวิ๋นเฟยกำลังนั่งอยู่ในสวนของวังหลวงหลิ่วหรูเยียนและไป๋ลั่วหลีกำลังคุยกันอยู่ไม่ไกลภายในวังสงบสุขหวังหยวนโบกมือด้วยรอยยิ้ม กล่าวว่า “ข้ากับเสด็จแม่ของท่านเป็นสหายกัน เรื่องของท่านก็เหมือนเรื่องของข้า แน่นอนว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือท่านเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นห่วงประชาชน ไม่อยากให้พวกเขาต้องเผชิญกับสงครามอีกด้วย”“ในช่วงสงครามหลายปีที่ผ่านมา ประชาชนต่างเดือดร้อน ข้าไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก”“มีเรื่องหนึ่งอยากปรึกษาท่าน”“ได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2200
ไม่นึกเลยว่าไป๋อวิ๋นเฟยจะมีความคิดเช่นนี้ด้วย ไม่เลวเลย!“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยง บอกพวกเขาว่าเรื่องที่ผ่านมาให้ลืมไป จะไม่พูดถึงอีก”หวังหยวนพยักหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดีเลย!”“จริงสิ! ท่านหวังเป็นผู้มีพระคุณของ ข้าคืนนี้ท่านต้องมาร่วมงานเลี้ยงให้ได้!”“ข้าจัดงานนี้เพื่อท่านโดยเฉพาะ!”ไป๋อวิ๋นเฟยกล่าวด้วยความจริงใจหวังหยวนโบกมือกล่าวว่า “ข้าไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้ ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ด้วย ขออยู่เพลิดเพลินกับภรรยาของข้าในห้องจะดีกว่า”ไป๋อวิ๋นเฟยกระแอมสองสามครั้ง ใบหน้าแดงก่ำหวังหยวนหัวเราะ แล้วเดินไปหาหลิ่วหรูเยียน“พวกท่านคุยกันเสร็จแล้วหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวนถามด้วยความสงสัยหวังหยวนพยักหน้า “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็ไม่มีอะไรแล้ว พวกเราเที่ยวที่นี่อีกสองวันแล้วค่อยกลับ”หลิ่วหรูเยียนไม่รู้สึกอะไร ไม่ว่าจะไปที่ใด นางก็จะอยู่กับหวังหยวนตราบใดที่มีหวังหยวนอยู่เคียงข้าง ไปที่ใดก็เหมือนกันแต่ไป๋ลั่วหลีกลับรีบถามว่า “ท่านหวัง ท่านจะจากไปแล้วหรือเจ้าคะ?”“เรื่องของชนเผ่าทางเหนือเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ? อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยเป็นไร? หากชนเผ่าทางเหนือมี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2201
นี่...หวังหยวนกระแอมสองสามครั้ง เขาจะลืมสีหน้าของไป๋ลั่วหลีได้อย่างไร?เขาไม่ใช่ท่อนไม้ ย่อมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของไป๋ลั่วหลี แต่เขารู้ดีว่าเขามีภรรยาแสนดีรออยู่ที่บ้านแล้ว อีกทั้งเขากับไป๋ลั่วหลีก็ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน คงไปกันไม่ได้ จึงปล่อยวางไม่ผูกมัดซึ่งกันและกันเพื่อไม่ให้ไป๋ลั่วหลีต้องทุกข์ใจ“เหตุใด? รู้สึกผิดหรือ? เหตุใดจึงไม่พูดเลยเล่า?”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ หวังหยวนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มแน่นอนว่าการที่บุรุษมีเสน่ห์ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป มีดอกท้องามมากมายรอบตัวก็ยุ่งยาก!ณ หอเจียงหยาง โรงเตี๊ยมที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวงของอาณาจักรต้าเย่ตอนนี้เกาเล่อได้จองห้องไว้ให้หวังหยวนแล้ว และกำลังรออยู่ในห้องหวังหยวนมีฐานะสูงส่ง จึงไม่ควรเปิดเผยตัว เกาเล่อได้สั่งให้ทุกคนแยกย้ายออกจากเมืองหลวงชั่วคราวเพื่อไม่ให้ไป๋อวิ๋นเฟยรู้สึกกดดันตอนนี้ไป๋อวิ๋นเฟยเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ แม้ว่าอาณาจักรต้าเย่จะสงบสุข แต่การที่หวังหยวนอยู่ที่นี่อาจจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดและเกิดปัญหาขึ้นได้“ข้าคิดว่าเจ้าออกจากเมืองหลวงไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะยังอยู่”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มพล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2202
“ท่านผู้นำ! ท่านคิดว่าของขวัญที่ข้ามอบให้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”เกาเล่อถามด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วเดินไปหาเจี๋ยงโฉ่วอี เดินวนรอบตัวเขาแล้วโบกมือให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อสองคนออกไป “ไม่นึกเลยว่าพวกเราจะได้พบกันในสถานการณ์เช่นนี้”“ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว แต่ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านจึงร่วมมือกับคนอย่างซือฟาง? ด้วยสติปัญญาของท่าน จะดูไม่ออกเชียวหรือว่าเขาไปได้ไม่ไกล?”ผู้ชนะเป็นราชา ผู้แพ้เป็นโจรมาถึงขั้นนี้แล้ว เจี๋ยงโฉ่วอีก็เหมือนเต่าในไห ยิ่งไปกว่านั้น เขายังตกไปอยู่ในมือหวังหยวนด้วย แม้ว่าเขาจะมีความสามารถมากมายก็หนีไม่พ้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ยอมแพ้เสียดีกว่า อาจจะยังพอมีทางเอาชีวิตรอดเพียงแต่บุรุษหัวขาดเสียเลือดได้ แต่อย่ายอมก้มหัวให้ใคร นี่คือศักดิ์ศรีสุดท้ายของเจี๋ยงโฉ่วอี!เขามองหวังหยวน ก่อนจะส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าก็ไม่อยากจะร่วมมือกับเขาหรอก ซือฟางชอบโอ้อวด หากไม่ใช่เพราะเขา พวกข้าจะพ่ายแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร?”“มิหนำซ้ำยังแพ้อย่างน่าอนาถ...”ท้ายประโยค เจี๋ยงโฉ่วอีถอนหายใจในใจด้วยความรู้สึกหดหู่หากเป็นไปตามแผน เขาและซือฟางคงจะ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2238
น่าเสียดาย หากต้องการเก็บเกสรดอกหน้าผาชันก็จำเป็นต้องมีทักษะอย่างแท้จริง!“ท่านรู้จักดอกหน้าผาชันด้วยหรือ?”หวังหยวนเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว“ย่อมต้องรู้จักสิ”“ท่านไม่อยากรู้หรือว่าข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”“ง่ายมาก! ข้าเองก็มาเพื่อดอกหน้าผาชันนี้เช่นกัน!”ชายคนนั้นกอดอกพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ“ท่านต้องการดอกหน้าผาชันไปทำอะไร?”หวังหยวนรีบถาม“แน่นอนว่าต้องนำไปแลกเงิน”“ดอกหน้าผาชันนับว่าเป็นสมุนไพรล้ำค่า ข้าต้องพึ่งพามันเพื่อหาทางอยู่รอด!”“ดอกหน้าผาชันหนึ่งดอกสามารถขายได้สิบตำลึงเงิน เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของข้า!”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแค่สิบตำลึงเงินเองหรือ?“เหตุใดจึงมีราคาแต่ไม่มีคนขาย?”หากสามารถใช้เงินซื้อดอกหน้าผาชันในตอนนั้นได้ เขาจะลำบากเดินทางมาที่นี่เพื่ออะไร?บ่ายวันนี้ หวังหยวนได้แอบสอบถามมาแล้ว ปรากฏว่าในเผ่าไม่มีดอกหน้าผาชันแม้แต่ดอกเดียว!เขามีบารมีสูงส่งในเผ่า ผู้คนในเผ่าย่อมไม่หลอกลวงเขาหรือว่า...ชายตรงหน้าเขากำลังโกหก?“เหตุใดท่านมองข้าเช่นนี้?”“แน่นอนว่าดอกหน้าผาชันไม่ได้มีไว้ขายให้กับคนในเผ่า เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2237
ในขณะที่หวังหยวนกับเกาเล่อกำลังพูดคุยกัน พลันได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น“เขาพูดถูก หากตกลงมาจากยอดเขานี้ ต่อให้เจ้ามีสามเศียรหกกรก็จะต้องแหลกเป็นชิ้นแน่นอน!”“ถึงตอนนั้น สภาพย่อมดูไม่จืด!”หวังหยวนกับเกาเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียด รีบหันไปมองตามต้นเสียงเมื่อสักครู่นี้พวกเขาทั้งสองคนกลับไม่ทันสังเกตว่าในความมืดมิดนั้นยังมีผู้อื่นซ่อนอยู่ด้วย!“พวกท่านไม่ต้องเครียด! ข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกท่าน!”ชายคนนั้นค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืด เขาแต่งกายด้วยชุดผ้าป่าน อายุใกล้เคียงกับหวังหยวน ใบหน้าใต้แสงจันทร์ ของเขาเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา“ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร?”“เหตุใดจึงมาที่นี่ในยามนี้?”ภูเขาทางเหนือตั้งอยู่ในที่ห่างไกล รอบด้านไม่มีบ้านเรือนผู้คน แม้แต่หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ยังอยู่ห่างออกไปหลายร้อยลี้!ไม่เช่นนั้น หวังหยวนคงไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมาหลายชั่วยาม!แต่ในสถานที่เช่นนี้กลับมีคนแปลกหน้าปรากฏตัว จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร?ชายคนนั้นยิ้มพลางโบกมือเอ่ยว่า “ข้าก็เพียงแค่เดินทางผ่านมาที่นี่ เห็นพวกท่านทั้งสองกำลังเตรียมปีนหน้าผา จึงคิดจะดูความสนุกสักหน่อย”“แต่ข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2236
ในใจนางก็รู้เรื่องราวเหล่านี้ดี และที่พูดเช่นนี้กับไฉจวิ้นก็เพราะว่านางมองว่าไฉจวิ้นเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนางเองไม่ใช่หรือ?หากปฏิบัติต่อคนนอกย่อมไม่ใช่ท่าทีเช่นนี้หยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง หลิ่วหรูเยียนอาจจะรู้สึกเหนื่อยจึงหลับไปอย่างรวดเร็วในคืนนั้น หลังจากที่หวังหยวนกินอาหารเสร็จก็ได้ออกไปอย่างเงียบเชียบหลายชั่วยามต่อมาก็เป็นเวลาเที่ยงคืน หวังหยวนมายืนอยู่ตรงหน้าผาของภูเขาทางเหนือเมื่อมองออกไป อาจเป็นเพราะความมืดมิด จึงมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของหน้าผา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างอธิบายไม่ถูก!หวังหยวนกอดอกยืนอยู่ด้านข้าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มจางที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและสง่างาม“พายุใหญ่คลื่นยักษ์แบบไหนที่ไม่เคยพบเจอ?”“สถานการณ์แบบไหนที่ไม่เคยประสบ?”“เพียงแค่หน้าผา คิดจะขวางทางข้าได้หรือ?”“ช่างน่าขันนัก!”ขณะที่พูด หวังหยวนก็ลุกขึ้นเตรียมที่จะปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่า ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังเขาหันกลับไปโดยสัญชาตญาณ สายตาจับจ้องไปที่ผู้มาเยือน ผู้ที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเกาเล่อ!ท่ามกลางความมืดมิด ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2235
“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ...”เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของหวังหยวน ไท่สื่อลี่ก็ไม่ได้กล่าวต่ออีก สุดท้ายก็จำต้องจากไปส่วนหวังหยวนนั่งลงศึกษาแผนที่อย่างละเอียดภายในห้องเมื่อไฉจวิ้นกลับมา หลิ่วหรูเยียนก็รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาไฉจวิ้นอย่างรวดเร็ว พลิกดูห่อผ้าในมือเขาอย่างตื่นเต้น“ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก!”“ซื้อของดี ๆ มาฝากข้ามากมายเพียงนี้เลยหรือ?”“ต่อไปต้องมอบเรื่องเช่นนี้ให้เจ้าจัดการแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนลูบศีรษะของไฉจวิ้น พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มไฉจวิ้นรู้สึกอึดอัด นี่นางเห็นเขาเป็นเด็กน้อยชัด ๆ แต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว อายุอานามก็ไม่น้อย กลับถูกปฏิบัติเหมือนเด็กงั้นหรือ?ช่างน่าเจ็บใจนัก!แต่พี่สะใภ้ผู้นี้ก็เป็นคนที่เขาไม่อาจล่วงเกิน จึงทำได้เพียงอดทนหากเป็นผู้อื่นที่กล้าลูบศีรษะของเขา นี่ถือว่าเป็นการหาเรื่องตายชัดๆ!“จริงสิ พี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ไหน?”“เมื่อครู่เขาออกไปกับไท่สื่อลี่ นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ยังไม่กลับมาอีก หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนกินขนมพลางเอ่ยถามไฉจวิ้นชี้ไปที่นอกประตู แล้วตอบว่า “พี่ใหญ่อยู่ในลานบ้านขอรับ เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้ามา เขากำลั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2234
ครึ่งชั่วยามต่อมา ไท่สื่อลี่นำแผนที่มาให้ด้วยตนเอง ทางด้านหวังหยวนเฝ้ารออยู่ที่ลานบ้านเมื่อรับแผนที่มาก็ตรวจดูอย่างละเอียด คิ้วของหวังหยวนขมวดแน่นช่างอันตรายยิ่งนัก!แม้ว่าภูเขาทางเหนือจะเป็นภูเขาโดดเดี่ยว แต่ด้านข้างเป็นหน้าผาทั้งสิ้น หากต้องการเก็บเกสรของดอกหน้าผาชันก็ต้องปีนขึ้นไปบนหน้าผา ไม่มีเส้นทางอื่นให้เลือกเดินนี่ช่างเป็นเรื่องที่ยุ่งยากยิ่งนัก!หากไม่มีวิชาตัวเบา การปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่านั้นยากราวกับปีนขึ้นสวรรค์!หวังหยวนตกอยู่ในห้วงความคิด ครุ่นคิดหาวิธีเก็บเกสรดอกหน้าผาชันส่วนไท่สื่อลี่ไม่ได้เอ่ยคำใด ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไปทีละน้อย ไม่นานไฉจวิ้นก็กลับมาพร้อมกับห่อผ้าห่อใหญ่ ในมือไม่เพียงแต่มีของกิน ยังมีของเล่นน่าสนใจอีกมากมายด้วยทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาใจหลิ่วหรูเยียนเป็นเพราะเขาเอง หลิ่วหรูเยียนจึงไม่อาจออกไปเที่ยวเล่นได้ สตรีนั้นอารมณ์แปรปรวน เขากลัวว่าหลิ่วหรูเยียนจะเก็บเรื่องนี้มาคิดเล็กคิดน้อย“กลับมาแล้ว”หวังหยวนเอ่ยอย่างเรียบเฉยไฉจวิ้นพยักหน้า เขามองหวังหยวนก่อนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดี หรือว่าเมื่อครู่นี้ทะเลาะกับพี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2233
“ช่างสมกับเป็นท่านหวัง ไม่มีสิ่งใดปิดบังท่านได้จริง ๆ”ไท่สื่อลี่ยิ้มพลางส่ายหน้า เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนไม่ได้แอบหนีออกมาจากห้อง เขาจึงกระซิบว่า “ก่อนหน้านี้ข้าได้พูดคุยกับท่านหมอเทวดาอันแล้ว เขาได้บอกอาการของฮูหยินกับข้าทั้งหมดแล้วขอรับ”“อีกทั้งยังบอกวิธีที่จะทำให้อาการของฮูหยินดีขึ้นด้วย”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาพลันเป็นประกาย“ท่านหมายถึง...”หวังหยวนไม่ได้เอ่ยประโยคหลังออกมา แต่ชี้ไปที่ท้องของตนไท่สื่อลี่เข้าใจความหมายในทันที จากนั้นก็พยักหน้า“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!”“เช่นนั้นรีบบอกข้ามา วิธีแก้ต้องทำอย่างไร?”“อีกอย่างคือก่อนหน้านี้ข้าได้ถามท่านหมอเทวดาแล้วว่ามีวิธีใดที่จะทำให้อาการของภรรยาข้าดีขึ้นหรือไม่ ท่านหมอเทวดาไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน ข้านึกว่าไม่อาจรักษาภรรยาของข้าให้หายได้...”“ดูท่าแล้ว ท่านหมอเทวดาจงใจปิดบังข้า!”หวังหยวนเข้าใจดีว่าอันจูหมิงคงมีเหตุผลที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่บอกเรื่องนี้กับไท่สื่อลี่ไท่สื่อลี่รีบโบกมือกล่าวว่า “ท่านหวังอย่าได้เข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าท่านหมอเทวดาอันไม่อยากบอกท่าน แต่เป็นเพราะว่าตัวยาที่ใช้รักษาฮูหยินนั้นหายา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2232
เมื่อกลับถึงห้อง ด้วยการดูแลของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนจึงจำต้องนอนลงบนเตียงเมื่อเห็นนางพลิกตัวไปมาไม่หยุด หวังหยวนก็เข้าใจได้ในทันที นี่เป็นเพราะนางไม่อยากนอนหลับ“เจ้านี่นะ เหตุใดจึงได้ดื้อรั้นเพียงนี้?”“ในตอนนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าเห็นอะไรในตัวเจ้า!”“หากรู้ล่วงหน้าว่าการเดินทางครั้งนี้จะพบเจอกับเรื่องราวมากมายเพียงนี้ ก็ควรจะให้เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังแต่แรก เจ้าจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย”“สุดท้ายแล้วก็เป็นความผิดของข้า...”หวังหยวนจิบชาพลางพึมพำกับตนเอง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า ภาพในความคิดย้อนกลับไปถึงคำพูดของอันจูหมิงก่อนหน้านี้ยามนี้เขาก็ยังคงคิดหาวิธีที่จะบอกกล่าวเรื่องนี้กับหลิ่วหรูเยียนไม่ได้สำหรับหวังหยวนแล้ว การไม่อาจตั้งครรภ์ได้นั้นสำคัญตรงไหนกัน?ครอบครัวของเขามีเหล่าภรรยาที่เพียบพร้อม ย่อมไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้แต่สำหรับหลิ่วหรูเยียนแล้ว สตรีที่ไม่มีบุตรก็ไม่นับว่าเป็นสตรีเมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ หวังหยวนจะไม่รู้สึกอึดอัดใจได้อย่างไร?ดูท่าแล้วคงต้องหาจังหวะที่เหมาะสม จากนั้นค่อยบอกความจริงกับหลิ่วหรูเยียน นางจะได้ไม่เจ็บปวดมากนัก“นี่ท่านกำลังคิดอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2231
“เอาล่ะ!”“ตอนนี้เจ้าเชื่อฟังพี่ใหญ่ของเจ้าใช่หรือไม่?”“พี่ใหญ่ของเจ้าไม่อยู่ไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นคำพูดของพี่สะใภ้ก็ไม่มีค่าแล้วใช่หรือไม่?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ภายภาคหน้าเจ้าก็ไม่ต้องเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ ข้าจะออกไปเดินเล่นเอง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับข้า พี่ใหญ่ของเจ้าจะต้องมาเอาเรื่องกับเจ้า ถึงตอนนั้นก็คอยดูเถิดว่าจะเป็นอย่างไร!”หลิ่วหรูเยียนเฉลียวฉลาด ไฉจวิ้นผู้ไม่ประสีประสาจะต่อกรกับนางได้อย่างไร?เพียงชั่วครู่ ไฉจวิ้นถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนกำลังจะเดินจากไป เขาก็รีบวิ่งตาม พลางประจบประแจงว่า “พี่สะใภ้! ท่านอย่าได้ทำให้ช้าต้องลำบากใจเลยขอรับ ตกลงหรือไม่?”“ท่านเพิ่งจะหายป่วย สภาพร่างกายก็ยังฟื้นตัวไม่ดี อีกทั้งท่านหมอเทวดาก็บอกแล้วว่าอย่างน้อยต้องใช้เวลาอีกหลายวัน ท่านถึงจะหายดี ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพักผ่อนนะขอรับ!”“แต่ในเมื่อท่านยืนกรานจะออกไป เช่นนั้นพวกเราเดินเล่นเพียงครู่เดียว จากนั้นก็รีบกลับมาก็ได้ ตกลงหรือไม่ขอรับ?”ในที่สุดไฉจวิ้นก็ยอมอ่อนข้อให้ทั้งสองฝ่ายล้วนเป็นผู้ที่เขาไม่อาจล่วงเกิน!ล่วงเกินหวังหยวนก็ไม่เป็นอะไร เพราะว่าพวกเขาล้วนเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2230
“นี่คือคำสั่ง!”เกาเล่อถอนหายใจอย่างจนใจ ไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ แต่หันหลังเดินไปยังทิศทางหนึ่งในไม่ช้า หวังหยวนก็กลับเข้าไปในห้องทันทีที่เข้าประตูไป เขาเห็นหลิ่วหรูเยียนลืมตาตื่นและกำลังจะลุกขึ้นหวังหยวนรีบวิ่งไปหาหลิ่วหรูเยียน แล้วกล่าวว่า “ฝีมือของท่านหมอเทวดาอันช่างล้ำเลิศยิ่งนัก เพียงเวลาสั้น ๆ เจ้าก็ฟื้นคืนสติแล้วหรือ?”“อีกทั้งดูเหมือนว่า เจ้าจะดูมีเรี่ยวแรงขึ้นมาก”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกว่าสภาพร่างกายของตนดีขึ้น แม้ว่าบริเวณหน้าท้องจะยังเจ็บอยู่บ้าง อีกทั้งร่างกายก็ยังอ่อนแรง แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มากยามนี้ก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นว่าอาการดีขึ้น ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติหวังหยวนประคองนางนั่งลงที่โต๊ะ จากนั้นนางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นเป็นเพราะว่าร่างกายของข้าแข็งแรง ท่านไม่เห็นสตรีด้านนอกเหล่านั้นหรือไร แต่ละคนล้วนดูอ่อนแอ จะนำมาเปรียบเทียบกับข้าได้อย่างไร?”“ร่างกายของข้าแข็งแรงดั่งวัว ประกอบกับฝีมืออันล้ำเลิศของท่านหมอเทวดาอัน การรักษาให้หายดีก็เป็นเพียงเรื่องของเวลา”“น่าเสียดาย ร่างกายอันงดงามของข้ากลับมีรอยแผลเป็น นี่ช่างดูไม่น่ามองเอาเสียเลย”“ไม่ได้! เมื่อข้าหาย
