MasukShare
บทที่ 2194
Bab terkait
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2195
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ตัวแล้วว่าข้าซุ่มโจมตีเจ้า”“ต้องยอมรับว่าเจ้าฉลาดมาก แต่น่าเสียดายที่ใช้ความฉลาดไปในทางที่ผิด จึงต้องมาพบจุดจบเช่นนี้!”หวังหยวนส่ายหน้ากล่าวหลิ่วหรูเยียน ไป๋ลั่วหลีและเกาเล่อต่างก็ยืนอยู่ข้างหวังหยวนสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อที่อยู่ในป่าก็ปรากฏตัวขึ้น ประกอบกับคนของหวังหยวนที่อยู่รอบวัดร้างอีกมากมายตอนนี้ซือฟางเหมือนเต่าในไห ถูกล้อมไว้ทุกทิศทุกทาง แม้ว่าม้าของเขาจะว่องไวเพียงใดก็หนีไม่พ้น!เพราะเขาเห็นว่าในมือของสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมีปืนคาบศิลาอยู่!ดูเหมือนว่าครั้งนี้หวังหยวนต้องการฆ่าเขาจริง ๆ!เมื่อครู่ตอนอยู่ในป่า ทุกคนไม่ได้ใช้ปืนคาบศิลา แต่ใช้ธนูโจมตีพวกเขาแต่ตอนนี้เล่า?พวกเขาเปลี่ยนมาใช้อาวุธที่ทันสมัยกว่า ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนคนของฝ่ายเขาเองก็ลดลง แล้วจะรอดได้อย่างไร?มาถึงขั้นนี้แล้ว ซือฟางรู้ดีว่าการขอความเมตตาไร้ประโยชน์ เขาจึงโยนทวนทิ้ง แล้วหัวเราะลั่น ยังคงมีท่าทีองอาจ!“ผู้ชนะเป็นราชาผู้แพ้เป็นโจร ข้าคาดการณ์ไว้แล้ว”“ในเมื่อวันนี้ข้าพ่ายแพ้ ข้าก็ยอมรับ! ไม่รู้สึกเสียใจเลย!”“เจ้าเองก็เป็นถึงขุนพลใหญ่ แม้ว่าจะเป็นถึงผู้นำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2196
ไป๋ลั่วหลีที่กำหมัดแน่นกัดฟันพูดออกมา ตอนนี้นางแทบอยากฉีกทึ้งซือฟางให้แหลกเป็นชิ้น ๆ!เหตุใดในโลกนี้จึงมีคนเนรคุณเช่นนี้?“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้ามีล้วนเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทมอบให้ทั้งนั้น หากปราศจากฝ่าบาท เจ้าจะมีวันนี้ได้อย่างไร?”“ฝ่าบาทเพิ่งจะสวรรคต! เจ้ากลับบีบบังคับองค์ชายใหญ่จนต้องหลบหนี ซ้ำยังเกือบจะปลงพระชนม์องค์ชายใหญ่!”“เจ้าทำเช่นนี้สมกับบุญคุณของฝ่าบาทหรือ?”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงแหลมสูง นี่เป็นครั้งแรกที่หวังหยวนเห็นนางมีท่าทางเช่นนี้ ดูเหมือนว่าไป๋ลั่วหลีคงจะโกรธมากคิดดูแล้วก็ไม่แปลก เพราะไป๋ลั่วหลีสนิทสนมกับไป๋เหยียนเฟย ครั้งหนึ่งไป๋เหยียนเฟยยังแต่งตั้งนางเป็นบัณฑิตหญิงอันดับหนึ่งของอาณาจักรต้าเย่!บัดนี้อาณาจักรต้าเย่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไป๋ลั่วหลีจะไม่เสียใจได้อย่างไร?ซือฟางหัวเราะในลำคอ ผลักเกาเล่อออกไปแล้วเดินเข้าหาไป๋ลั่วหลี“ฝ่าบาทดีกับข้ามาก ทำให้ข้ามีวันนี้ได้ สิ่งที่เจ้าพูดล้วนเป็นความจริง!”“แต่บุญคุณคืออะไร?”“ครั้งก่อนตอนที่อาณาจักรต้าเป่ยบุกอาณาจักรเรา หากไม่ใช่ข้าช่วยเหลือ อาณาจักรต้าเย่จะอยู่รอดมาได้ถึงทุกวันนี้หรือ?”“แม้ว่าสุดท้ายการที่สองอา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2197
“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะสามารถยุยงคนของข้าได้!”ซือฟางคำรามกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าไม่มีความสามารถถึงเพียงนั้นหรอก และข้าก็ไม่คิดจะทำเช่นนั้นด้วยเพราะจะเสียเวลา เวลาของข้ามีค่ามากกว่าเวลาของเจ้า”“เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ซือฟางขมวดคิ้วถาม“ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมองค์ชายไป๋อวิ๋นเฟยไปแล้วกระมัง?”ซือฟางเข้าใจทันที เขาสูดหายใจกล่าวว่า “เจ้าหลอกล่อให้ข้าออกจากเมือง ไม่ใช่แค่เพราะต้องการฆ่าข้า แต่ยังต้องการแย่งอำนาจทหารของข้าไปด้วย!”“ไป๋อวิ๋นเฟยคงร่วมมือกับเจ้า ตอนนี้คงเข้าเมืองไปแล้วสินะ?”“หากข้าเดาไม่ผิด คนที่พาเขาไปคือเฉินซานเตาใช่หรือไม่?”หวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม โดยไม่ปฏิเสธตอนนี้คนของซือฟางล้วนติดกับหมดแล้ว ไม่มีอันตรายใด ๆ จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกมาถึงขั้นนี้ซือฟางก็เข้าใจแล้ว ที่แท้คนที่วางแผนทั้งหมดคือหวังหยวน!แผนการทั้งหมดช่างไร้ช่องโหว่ น่าทึ่งจริง ๆ!เมื่อเทียบกับหวังหยวนแล้ว เขาด้อยกว่ามาก!“แปะ แปะ แปะ!”แม้ว่าซือฟางจะรู้ว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว แต่ก็ยังหยิ่งผยอง ยอมยืนตายดีกว่าคุกเข่ามีชีวิตอยู่!เขาปรบมือ ก่อนจะพยั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2198
จะปล่อยคนชั่วช้าเช่นนี้ไปได้อย่างไร?นี่เป็นความเลวร้ายที่ฝังลึกอยู่ในสันดาน แม้ว่าจะไม่มีซือฟางคอยปกป้อง ต่อไปเขาก็คงจะทำเรื่องเลวร้ายอีก!ยิ่งกว่านั้นคือยังมีคนที่ถูกซือเฉิงเวยฆ่าตายด้วย ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้พวกเขา!“ท่านหวัง...”ซือฟางไม่สนใจท่าทีของสองสาว มองไปที่หวังหยวนด้วยแววตาเว้าวอนหวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าไม่ชอบการฆ่าล้างตระกูล จึงจะไม่ทำร้ายครอบครัวของเจ้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะปล่อยซือเฉิงเวยไป เขาต้องตายเพราะการกระทำของเขา เจ้าควรรู้ใช่หรือไม่?”“ข้ารับรองว่านอกจากเจ้าและลูกชาย คนอื่นในตระกูลเจ้าจะรอด”นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่หวังหยวนทำได้แน่นอนเขาไม่ได้ล้อเล่น เขาไม่ชอบการฆ่าล้างตระกูลจริง ๆคนคนเดียวทำผิด จะลงโทษทั้งครอบครัวได้อย่างไร?เช่นนั้นพวกเขาจะต่างอะไรกับปีศาจ?ตอนนี้อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดอยู่ที่เขา ทุกคนจึงไม่กล้าเอ่ยคำใดอีกยิ่งกว่านั้น พวกเขาแค่ต้องการให้ซือฟางและซือเฉิงเวยได้รับโทษ ส่วนคนอื่น ๆ ไม่สำคัญ“ขอบคุณ...”ซือฟางกล่าวด้วยความเจ็บปวดนี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วกระมัง?ขณะที่ซือฟางกำลังจะฆ่าตัวตาย หวังหยวนก็กล่าวว่า “จริ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2199
บ่ายวันนั้น หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาถึงเมืองหลวงทุกอย่างเป็นไปตามแผนอย่างราบรื่นด้วยความช่วยเหลือของเฉินซานเตา ไป๋อวิ๋นเฟยจึงสามารถควบคุมกองทัพของซือฟางได้ ขุนพลทั้งแปดก็มาที่เมืองหลวงตอนนี้กำลังรอคำสั่งจากไป๋อวิ๋นเฟยส่วนฮ่องเต้ไป๋หมิงก็เป็นแค่เด็ก แม้ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมากมาย แต่เขาก็เหมือนไม่รู้เรื่อง ยังคงเล่นจิ้งหรีดอยู่ในวัง“ท่านหวัง ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านจริง ๆ”“หากปราศจากท่าน ข้าคงไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เร็วถึงเพียงนี้”“ต่อไปหากท่านมีความต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย ข้ายินดีช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”ตอนนี้หวังหยวนและไป๋อวิ๋นเฟยกำลังนั่งอยู่ในสวนของวังหลวงหลิ่วหรูเยียนและไป๋ลั่วหลีกำลังคุยกันอยู่ไม่ไกลภายในวังสงบสุขหวังหยวนโบกมือด้วยรอยยิ้ม กล่าวว่า “ข้ากับเสด็จแม่ของท่านเป็นสหายกัน เรื่องของท่านก็เหมือนเรื่องของข้า แน่นอนว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือท่านเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นห่วงประชาชน ไม่อยากให้พวกเขาต้องเผชิญกับสงครามอีกด้วย”“ในช่วงสงครามหลายปีที่ผ่านมา ประชาชนต่างเดือดร้อน ข้าไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก”“มีเรื่องหนึ่งอยากปรึกษาท่าน”“ได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2200
ไม่นึกเลยว่าไป๋อวิ๋นเฟยจะมีความคิดเช่นนี้ด้วย ไม่เลวเลย!“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยง บอกพวกเขาว่าเรื่องที่ผ่านมาให้ลืมไป จะไม่พูดถึงอีก”หวังหยวนพยักหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดีเลย!”“จริงสิ! ท่านหวังเป็นผู้มีพระคุณของ ข้าคืนนี้ท่านต้องมาร่วมงานเลี้ยงให้ได้!”“ข้าจัดงานนี้เพื่อท่านโดยเฉพาะ!”ไป๋อวิ๋นเฟยกล่าวด้วยความจริงใจหวังหยวนโบกมือกล่าวว่า “ข้าไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้ ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ด้วย ขออยู่เพลิดเพลินกับภรรยาของข้าในห้องจะดีกว่า”ไป๋อวิ๋นเฟยกระแอมสองสามครั้ง ใบหน้าแดงก่ำหวังหยวนหัวเราะ แล้วเดินไปหาหลิ่วหรูเยียน“พวกท่านคุยกันเสร็จแล้วหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวนถามด้วยความสงสัยหวังหยวนพยักหน้า “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็ไม่มีอะไรแล้ว พวกเราเที่ยวที่นี่อีกสองวันแล้วค่อยกลับ”หลิ่วหรูเยียนไม่รู้สึกอะไร ไม่ว่าจะไปที่ใด นางก็จะอยู่กับหวังหยวนตราบใดที่มีหวังหยวนอยู่เคียงข้าง ไปที่ใดก็เหมือนกันแต่ไป๋ลั่วหลีกลับรีบถามว่า “ท่านหวัง ท่านจะจากไปแล้วหรือเจ้าคะ?”“เรื่องของชนเผ่าทางเหนือเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ? อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยเป็นไร? หากชนเผ่าทางเหนือมี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2201
นี่...หวังหยวนกระแอมสองสามครั้ง เขาจะลืมสีหน้าของไป๋ลั่วหลีได้อย่างไร?เขาไม่ใช่ท่อนไม้ ย่อมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของไป๋ลั่วหลี แต่เขารู้ดีว่าเขามีภรรยาแสนดีรออยู่ที่บ้านแล้ว อีกทั้งเขากับไป๋ลั่วหลีก็ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน คงไปกันไม่ได้ จึงปล่อยวางไม่ผูกมัดซึ่งกันและกันเพื่อไม่ให้ไป๋ลั่วหลีต้องทุกข์ใจ“เหตุใด? รู้สึกผิดหรือ? เหตุใดจึงไม่พูดเลยเล่า?”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ หวังหยวนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มแน่นอนว่าการที่บุรุษมีเสน่ห์ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป มีดอกท้องามมากมายรอบตัวก็ยุ่งยาก!ณ หอเจียงหยาง โรงเตี๊ยมที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวงของอาณาจักรต้าเย่ตอนนี้เกาเล่อได้จองห้องไว้ให้หวังหยวนแล้ว และกำลังรออยู่ในห้องหวังหยวนมีฐานะสูงส่ง จึงไม่ควรเปิดเผยตัว เกาเล่อได้สั่งให้ทุกคนแยกย้ายออกจากเมืองหลวงชั่วคราวเพื่อไม่ให้ไป๋อวิ๋นเฟยรู้สึกกดดันตอนนี้ไป๋อวิ๋นเฟยเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ แม้ว่าอาณาจักรต้าเย่จะสงบสุข แต่การที่หวังหยวนอยู่ที่นี่อาจจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดและเกิดปัญหาขึ้นได้“ข้าคิดว่าเจ้าออกจากเมืองหลวงไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะยังอยู่”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มพล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2202
“ท่านผู้นำ! ท่านคิดว่าของขวัญที่ข้ามอบให้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”เกาเล่อถามด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วเดินไปหาเจี๋ยงโฉ่วอี เดินวนรอบตัวเขาแล้วโบกมือให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อสองคนออกไป “ไม่นึกเลยว่าพวกเราจะได้พบกันในสถานการณ์เช่นนี้”“ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว แต่ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านจึงร่วมมือกับคนอย่างซือฟาง? ด้วยสติปัญญาของท่าน จะดูไม่ออกเชียวหรือว่าเขาไปได้ไม่ไกล?”ผู้ชนะเป็นราชา ผู้แพ้เป็นโจรมาถึงขั้นนี้แล้ว เจี๋ยงโฉ่วอีก็เหมือนเต่าในไห ยิ่งไปกว่านั้น เขายังตกไปอยู่ในมือหวังหยวนด้วย แม้ว่าเขาจะมีความสามารถมากมายก็หนีไม่พ้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ยอมแพ้เสียดีกว่า อาจจะยังพอมีทางเอาชีวิตรอดเพียงแต่บุรุษหัวขาดเสียเลือดได้ แต่อย่ายอมก้มหัวให้ใคร นี่คือศักดิ์ศรีสุดท้ายของเจี๋ยงโฉ่วอี!เขามองหวังหยวน ก่อนจะส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้าก็ไม่อยากจะร่วมมือกับเขาหรอก ซือฟางชอบโอ้อวด หากไม่ใช่เพราะเขา พวกข้าจะพ่ายแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร?”“มิหนำซ้ำยังแพ้อย่างน่าอนาถ...”ท้ายประโยค เจี๋ยงโฉ่วอีถอนหายใจในใจด้วยความรู้สึกหดหู่หากเป็นไปตามแผน เขาและซือฟางคงจะ
Bab terbaru
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
