เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2202
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2203
“ข้าจะให้เวลาท่านคิดทบทวนสองสามวัน หากท่านตัดสินใจแล้ว ข้าจะไปช่วยพูดกับไป๋อวิ๋นเฟยให้เขาไว้ชีวิตท่าน ท่านคิดเห็นเช่นไร?”เจี๋ยงโฉ่วอีพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจเดิมทีเขาคิดว่าตนเองต้องตายเพราะก่อกบฏ ซึ่งเป็นโทษหนักหนาสาหัส!ยิ่งหวังหยวนเป็นคนที่เด็ดขาด ฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาด้วย เขาจะรอดได้อย่างไร?แต่ใครจะนึกว่าหวังหยวนจะปล่อยเขาไป?ซ้ำยังจะมอบหมายหน้าที่สำคัญให้เขาและยังจะช่วยพูดกับไป๋อวิ๋นเฟยให้ด้วย!เขารู้ดีว่าไม่ว่าไป๋อวิ๋นเฟยจะคิดเช่นไร หรือยินดีจะใช้เขาหรือไม่ แต่หากหวังหยวนเอ่ยปาก เขาก็มีโอกาสรอดที่ไป๋อวิ๋นเฟยมีวันนี้ได้ล้วนเป็นเพราะหวังหยวน ดังนั้นหวังหยวนจึงมีอำนาจในการตัดสินใจเมื่อคิดได้ดังนั้น เจี๋ยงโฉ่วอีก็ไม่ลังเล รีบกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “หากท่านหวังให้โอกาสข้า ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง! ต่อไปข้าจะรับใช้ฝ่าบาทอย่างเต็มที่! จะเป็นขุนนางที่ดีขอรับ!”หวังหยวนยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วมองไปที่เกาเล่อ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ปลดโซ่ให้เขาเถิด”หากเป็นคนอื่นพูด เกาเล่อคงไม่สนใจ แต่ตอนนี้คนที่สั่งคือหวังหยวน เขาจะลังเลได้อย่างไร?จึงรีบปลดโซ่ให้เจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2204
แม้ว่าดินแดนทั้งเก้าจะสงบสุข แต่ใครจะรู้ว่าสถานการณ์เช่นนี้จะคงอยู่ได้นานเท่าใด หากเกิดสงครามขึ้นอีก แม้ว่าวันนี้หวังหยวนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับไป๋อวิ๋นเฟย แต่หากต้องเผชิญหน้ากับผลประโยชน์ก็อาจจะขัดแย้งกันได้!เมื่อถึงเวลานั้น เจี๋ยงโฉ่วอีคงจะกลายเป็นปัญหาใหญ่แน่นอน!แต่หวังหยวนกลับโบกมือกล่าวอย่างใจกว้างว่า “ไม่ต้องกังวล คนมีความสามารถเช่นนี้ หากต้องตายในมือพวกเรา ข้าคงเสียใจ ให้เขาไปอยู่กับไป๋อวิ๋นเฟยก่อนเถิด”“ข้าเชื่อว่าไป๋อวิ๋นเฟยไม่ใช่คนเนรคุณ เขาคงเข้าใจความหวังดีของข้า เจี๋ยงโฉ่วอีก็เช่นกัน ต่อไปแม้ว่าข้าจะสู้รบกับไป๋อวิ๋นเฟย เจี๋ยงโฉ่วอีก็คงจะห้ามปราม ยิ่งกว่านั้นคือยังไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่?”เมื่อเห็นว่าหวังหยวนตัดสินใจแล้ว เกาเล่อจึงไม่เอ่ยคำใดอีก เพียงแค่เดินออกไป“ท่านช่างมีทั้งพระเดชและพระคุณ”ในห้องเหลือเพียงหวังหยวนและหลิ่วหรูเยียน“คนอื่นจัดงานเลี้ยงในวัง ชวนท่านไปดื่มสุราด้วย แต่ท่านกลับปฏิเสธ ทำให้ข้าไม่มีอะไรทำเลย ท่านจะชดเชยข้าอย่างไร?”หลิ่วหรูเยียนซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน แล้วเอาหน้าซบหน้าอกเขาหวังหยวนกอดนางไว้ แล้วจูบที่หน้าผากก่อนกล่าวด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2205
เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้หวังหยวนและหลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าเปลี่ยนไปด้านหลังของพวกเขามีบุรุษแต่งตัวหรูหราหลายคนเดินเข้ามาแต่แม้ว่าพวกเขาจะสวมใส่เสื้อผ้าอย่างดี แต่บนใบหน้ากลับมีแววร้ายกาจ เพียงแค่มองปราดแรกก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี!เพียงแค่มอง หวังหยวนก็รู้สึกรังเกียจแล้วผู้คนที่อยู่ข้าง ๆ ต่างก็หลบไปไกล ไม่กล้าเข้าใกล้“นั่นคือสี่คุณชายแห่งเมืองหนาน!”“พวกเขามีอิทธิพลมาก อย่าไปยุ่งกับพวกเขา!”“พวกเราอย่ามุงดูเลย! รีบกลับบ้าน! ประเดี๋ยวจะเดือดร้อน!”“หญิงสาวคนนั้นช่างน่าสงสาร ดูเหมือนว่าสี่คุณชายจะหมายตานางแล้ว!”ผู้คนพูดคุยกันแล้วก็พากันจากไปหวังหยวนจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาได้อย่างไร?เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็บึ้งตึง หันไปมองชายสี่คนนั้นชายคนหนึ่งเดินมาหน้าหวังหยวน มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ก็ไม่สนใจ เขากลับจ้องมองหลิ่วหรูเยียนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เขายกมือขึ้นลูบคางจ้องมองหน้าอกหลิ่วหรูเยียน น้ำลายแทบจะไหลออกมา“แม่นางผู้นี้ช่างงดงามยิ่งนัก!”“ไม่เพียงแต่รูปร่างดี หน้าตายังงดงามมากด้วย!”“คืนนี้พวกเราคงโชคดีแล้ว!”ชายหนุ่มที่พูดคือซ่างกวนอวิ๋นฮ่าว บุตรชายขอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2206
บรรดาผู้คนที่มุงดูหลายคนมีดวงตาเป็นประกาย นั่นคือเงินจำนวนมาก!“เจ้าเด็กบ้า!”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ชายหนุ่มหน้าเหมือนลิงกัดฟันกล่าว ในเมืองหลวงแห่งนี้ นอกจากซือเฉิงเวยแล้วก็ไม่มีคนรุ่นใหม่คนใดกล้าไม่ให้เกียรติเขา!ตอนนี้เขาให้เงินหวังหยวนแล้ว แต่หวังหยวนกลับไม่สนใจ ช่างน่าโมโห!“เหตุใด? ไม่ยอมรับหรือ?”ขณะที่ชายหนุ่มหน้าเหมือนลิงกำลังจะโกรธ ซ่างกวนอวิ๋นฮ่าวก็เดินมาหาหวังหยวนและขวางทางเขาไว้“ตามใจพวกเจ้า”หวังหยวนไม่โกรธ กลับยกยิ้มมองไปที่หลิ่วหรูเยียน จากนั้นชี้ไปที่นางพลางกล่าวว่า “หากพวกเจ้าสามารถพาภรรยาข้าไปได้ คืนนี้อยากจะทำอะไรก็เชิญ ข้าไม่สนใจ!”“ท่าน...”หลิ่วหรูเยียนโกรธจนหน้าแดงก่ำ นางกลอกตามองหวังหยวน แต่นางก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา เขาต้องการให้นางสั่งสอนคนทั้งสี่!ดูก็รู้ว่าชายทั้งสี่คนนี้ร่างกายอ่อนแอ คงเที่ยวหอคณิกาบ่อยเกินไปจนร่างกายเป็นเช่นนี้!นางไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ แค่ขยับนิ้วก็สามารถจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายดายแล้ว!เพียงแต่...ท่าทีของหวังหยวนทำให้นางไม่พอใจอย่างมาก!ดูเหมือนว่าคืนนี้นางคงต้องสั่งสอนหวังหยวนเสียหน่อยเพื่อให้เขาจดจำไว้!“เอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2207
ผู้ใต้บัญชาสามคนที่อยู่ข้าง ๆ ซ่างกวนอวิ๋นฮ่าวถึงกับตกใจ รีบพยุงซ่างกวนอวิ๋นฮ่าว ชายหนุ่มหน้าเหมือนลิงชี้นิ้วไปที่หลิ่วหรูเยียน สายตามองมือที่ตกอยู่บนพื้นพลางตะโกนด้วยความโกรธว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร?”“เขาเป็นถึงบุตรชายของเจ้ากรมพิธีการ! เจ้าเดือดร้อนแน่!”“นางชั่ว! เจ้ากล้าทำร้ายคุณชายซ่างกวน! เจ้าอย่าหวังว่าจะรอดออกจากเมืองหลวงไปได้!”ผู้คนที่มุงดูอยู่ต่างตกใจเช่นเดียวกัน แต่ก็รู้สึกสาแก่ใจ!พวกคุณชายเหล่านี้สมควรได้รับบทเรียนเสียที ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าเย็นชา เช็ดเลือดบนดาบด้วยเสื้อ แล้วเดินเข้าไปใกล้คนเหล่านั้น“ข้าไม่สนใจว่าบิดาเขาเป็นใคร ข้ารู้แค่ว่าเขามายุ่งกับข้า นี่คือบทลงโทษ!”“ส่วนพวกเจ้าก็ไม่รอดเช่นกัน!”“ทำผิดก็ต้องชดใช้!”จากนั้นหลิ่วหรูเยียนก็พุ่งเข้าหาคนเหล่านั้นราวกับสายลม ทุกครั้งที่นางลงมือจะมีเสียงร้องดังขึ้น!ท่วงท่าของนางว่องไวและร้ายกาจ!ผู้คนที่มุงดูอยู่จึงเข้าใจแล้ว มิน่าเล่าหวังหยวนจึงไม่เก็บเงินและยังให้หลิ่วหรูเยียนจัดการเรื่องนี้เอง ที่แท้นางเป็นยอดฝีมือ!การจัดการกับพวกขยะเหล่านี้ได้ ไม่ใช่เรื่อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2208
“ตอนนี้เจ้ากลายเป็นวีรสตรีในสายตาทุกคนแล้ว!”“หากข้าเป็นคนลงมือ เจ้าจะได้รับเกียรติเช่นนี้หรือ?”หลิ่วหรูเยียนกลอกตาใส่หวังหยวน นี่เขาแก้ตัวหรือ?จะมีบุรุษคนใดบ้างที่ให้ภรรยาออกหน้าจัดการคนร้ายแทน?“ขี้เกียจเถียงกับท่าน!”“หากครั้งหน้ามีใครมายุ่งกับข้า ท่านยังยืนดูเฉย ๆ อีก หมัดของข้าคงไม่ตกที่พวกเขา แต่จะตกที่หน้าท่านแทน!”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างไม่พอใจหวังหยวนยิ้มพลางพยักหน้า “ได้ ได้ ได้! ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย จะไม่มีครั้งหน้าอีก”ไม่นานทั้งสองก็เดินเล่นบนถนนต่อชมสิ่งแปลกตาและลิ้มลองอาหารต่าง ๆ ช่างมีความสุขยิ่งนัก!แต่ความสุขของคนหนึ่งคือความทุกข์ของอีกคนขณะที่หวังหยวนและหลิ่วหรูเยียนกำลังเดินเล่นกัน ซ่างกวนอวิ๋นฮ่าวและพรรคพวกก็กลับถึงบ้านแล้ว ข่าวแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเจ้ากรมพิธีการซ่างกวนอวี้ที่กำลังดื่มสุราอยู่กับไป๋อวิ๋นเฟยในวังรู้ข่าวก็รีบกลับบ้านตอนนี้หมอมาถึงแล้วตระกูลซ่างกวนวุ่นวายไปหมด!ซ่างกวนอวี้ไม่ชอบลูกชายคนนี้ เขาชอบลูกชายคนเล็กมากกว่าเพราะซ่างกวนอวิ๋นฮ่าวไร้ความสามารถ ไม่ชอบเรียนหนังสือ ไม่มีชื่อเสียง เป็นเพียงคุณชายเจ้าสำราญที่เกีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2209
“ไร้ประโยชน์!”“ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!”ซ่างกวนอวี้ตะโกนด่าทอ แล้วปาถ้วยชาลงพื้น พ่อบ้านและคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงจึงรีบมา“รีบไปตามหาคนร้ายสองคนนั้นเดี๋ยวนี้!”“ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใคร! ก็ต้องให้พวกมันชดใช้!”“ทำร้ายลูกชายข้า ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่!”พ่อบ้านรับคำ แล้วรีบออกไป“พาข้าไปดูเจ้าลูกทรพีนั่น!”ซ่างกวนอวี้กล่าว แล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่พร้อมกับฮูหยินใหญ่ในเวลาเดียวกัน หวังหยวนและหลิ่วหรูเยียนก็เดินเล่นอยู่บนถนนมาหนึ่งชั่วยามแล้ว แค่กินอาหารข้างทางก็อิ่มแล้ว แต่ก็ยังอยากกินอีก แม้ท้องจะไม่มีที่ว่างแล้ว...หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจ “รู้อย่างนี้ตอนเย็นไม่น่ากินเยอะถึงเพียงนั้นเลย”“อย่างไรเสีย พวกเราก็ต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน พรุ่งนี้ค่อยออกมาเที่ยวใหม่ก็ได้”หวังหยวนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม นางช่างเป็นนักกินตัวยงจริง ๆเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของหลิ่วหรูเยียนก็เป็นประกาย “ท่านพูดจริงหรือ?”“ข้าเคยหลอกลวงเจ้าเมื่อใด?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มทันใดนั้นก็มีคนมากมายวิ่งเข้ามาล้อมหวังหยวนและหลิ่วหรูเยียนไว้คนที่ยืนอยู่แถวหน้าคือพ่อบ้านของตระกูลซ่างกวน!เมืองหลวงไม่ได้กว้างใหญ่นั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2210
แม้จะเป็นขุนนางใหญ่โตก็ต้องรู้จักประมาณตน!แต่ผู้คนก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่ภาวนาให้พวกหวังหยวนรอดเท่านั้นไม่นานหวังหยวนและภรรยาก็มาถึงจวนซ่างกวนหลังจากพ่อบ้านไปรายงาน ซ่างกวนอวี้จึงมาที่ห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าบึ้งตึงฮูหยินใหญ่นั่งอยู่ข้างซ่างกวนอวี้ นางอยากรู้ว่าใครกล้าทำร้ายลูกชายนาง!หวังหยวนพาหลิ่วหรูเยียนเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่เขามองซ่างกวนอวี้ที่นั่งอยู่ แล้วถามอย่างใจเย็นว่า “ท่านคือซ่างกวนอวี้หรือ? เจ้ากรมพิธีการแห่งอาณาจักรต้าเย่ใช่หรือไม่?”“ฟังจากคำพูดของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ใช่คนของอาณาจักรต้าเย่กระมัง?”ซ่างกวนอวี้หรี่ตามองหวังหยวนแม้ว่าหวังหยวนจะอายุยังน้อย แต่เขารู้สึกว่าเคยเห็นหวังหยวนที่ไหนมาก่อนเพียงแต่นึกไม่ออกหวังหยวนพาหลิ่วหรูเยียนไปนั่งบนเก้าอี้ ไม่สนใจคนอื่นพ่อบ้านรีบเข้ามาชี้หน้าหวังหยวน แล้วด่าทอว่า “เจ้าเป็นใคร? ใครอนุญาตให้เจ้านั่ง? ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! เจ้าคนสารเลว!”วินาทีต่อมา สีหน้าของหวังหยวนก็เปลี่ยนไป เขาหยิบปืนคาบศิลาออกมาจากอก!ยังไม่ทันที่พ่อบ้านจะตั้งตัว หวังหยวนก็เหนี่ยวไก พ่อบ้านถูกยิงที่ขาล้มลงคุกเข่าเหงื่อไหลด้วยความเจ็บปวด!ท
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2222
“ฝ่าบาท ท่านคิดว่าท่านหวังจะไม่สงสัยพวกเราใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อเห็นขบวนรถม้าของหวังหยวนและคนอื่น ๆ ออกเดินทางไปแล้ว เฉินซานเตาพลันกอดอกเอ่ยถาม ใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อยแม้ว่าเฉินซานเตาจะเป็นเพียงขุนศึกผู้หนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ไม่เช่นนั้นในอดีตคงไม่เลือกที่จะยืนอยู่ข้างกายไป๋อวิ๋นเฟย!ไป๋อวิ๋นเฟยเอ่ยว่า “ข้าคิดว่าพี่หวังคงไม่คิดเช่นนั้น อย่างไรเสีย ยามนี้ราชวงศ์ต้าเย่กำลังเผชิญกับปัญหามากมาย ผู้ที่ข้าต้องการพึ่งพามากที่สุดก็คือพี่หวัง แต่ผู้ที่ลงมือในครั้งนี้เป็นใครกันแน่ ช่างยากที่จะคาดเดา...”“คนของซือฟางในอดีตล้วนถูกพวกเราจับกุมตัวไปหมดแล้ว ส่วนคนที่เหลือที่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาก็หายสาบสูญไปนานแล้ว ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา ไม่กล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะกล้าลงมือสังหาร”“อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามก็เตรียมการมาอย่างดี หากพวกเขาต้องการจะล้างแค้น เช่นนั้นเป้าหมายก็ไม่น่าจะพุ่งตรงมาที่หวังหยวน...”ไป๋อวิ๋นเฟยก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความสับสนยามนี้หลิ่วหรูเยียนบาดเจ็บสาหัส จิตใจของหวังหยวนต้องจดจ่ออยู่กับอาการของหลิ่วหรูเยียน แต่ความเคียดแค้นในครั้งนี้ย่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2221
“ได้ขอรับ! เช่นนั้นข้าจะรีบไปเตรียมการ พวกเราจะได้รีบออกเดินทางกันเลย!”เพียงชั่วครู่ หวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้น มุ่งหน้าไปยังทิศทางของเผ่าทางเหนืออย่างเอิกเกริกหน้าประตูวังหลวงในเมืองไป๋อวิ๋นเฟยและเหล่าทหารองครักษ์กำลังยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่นี่ สองคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาคนหนึ่งคือเฉินซานเตา ส่วนอีกคนเป็นชายแปลกหน้าชายคนนี้สวมชุดเกราะ ในมือถือดาบใหญ่ แม้จะผ่านวัยกลางคนมาแล้ว แต่ก็ยังคงองอาจผ่าเผย เห็นได้ชัดว่ามีที่มาไม่ธรรมดาสายตาของหวังหยวนจับจ้องไปที่ชายคนนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองไป๋อวิ๋นเฟย “ข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นกังวล บ้านเมืองเพิ่งจะสงบสุข ท่านยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ ข้าขอตัวไปก่อน”“เมื่อทางข้ามีข่าวคราว ข้าจะส่งจดหมายผ่านนกพิราบสื่อสารมาบอกท่าน ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบจับมือหวังหยวน แล้วชี้ไปยังบุรุษข้างกายก่อนเอ่ยว่า “พี่หวัง นี่คือขุนพลเซียวเหรินอู่ ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ในเผ่าทางเหนือ อีกทั้งเส้นทางยังยากลำบาก ข้าให้ขุนพลเซียวเหรินอู่ติดตามท่านไปด้วย ระหว่างทางหากต้องการสิ่งใด ขุนพลเซีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2220
เมื่อเห็นว่าพวกหมอตรวจอาการของหลิ่วหรูเยียนเสร็จแล้ว หวังหยวนจึงเอ่ยถามว่า “ไม่ทราบว่าพวกท่านมีวิธีใดที่จะทำให้อาการของภรรยาข้าดีขึ้นได้บ้าง?”พวกหมอสบตากัน ต่างพูดไม่ออก“หรือว่าเรื่องนี้ยากเย็นถึงเพียงนั้นเลย?”“พวกท่านก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหมอหลวงได้ นั่นก็พิสูจน์แล้วว่าวิชาแพทย์ของพวกท่านล้วนยอดเยี่ยม แต่พวกท่านทั้งหมดอยู่ที่นี่ หมอมากมายเพียงนี้รวมกัน กลับคิดหาวิธีรักษาภรรยาข้าไม่ได้เลยหรือ?”หวังหยวนแทบจะตวาดลั่นหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่ควรให้หลิ่วหรูเยียนติดตามมาด้วยตั้งแต่แรกครั้งนี้ราชวงศ์ต้าเย่เกิดเรื่องราวมากมาย หลายครั้งที่หลิ่วหรูเยียนตกอยู่ในอันตราย หวังหยวนรู้สึกผิดในใจยิ่งนักหากหลิ่วหรูเยียนไม่อาจหายดีได้ เช่นนี้เขาคงต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต“ไสหัวออกไปให้หมด!”หวังหยวนตวาดสั่งให้ทุกคนออกไปเสียงดัง ทุกคนรีบออกไปทันใดนี่ไม่ใช่ข้ออ้างของพวกเขา แต่เพราะพิษในร่างของหลิ่วหรูเยียนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก แม้แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แล้วจะคิดหาวิธีถอนพิษได้อย่างไร?ยามนี้ทำได้เพียงเย็บปิดปากแผลและห้ามเลือดให้หลิ่วหรูเยียนเพื่อยื้อชีว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2219
เมื่อห้องกลับคืนสู่ความเงียบสงบ หมอก็กลับไปนั่งที่ข้างเตียง ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของหลิ่วหรูเยียนออกดังเช่นที่หมอได้กล่าวไว้ บริเวณหน้าท้องส่วนล่างของหลิ่วหรูเยียนมีบาดแผลจากคมดาบ บาดแผลดูน่าสยดสยองยิ่งนัก โลหิตยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“ภรรยาของข้าบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?”ยามนี้ เนื่องจากความเจ็บปวดแสนสาหัสหรือเพราะเสียเลือดมากเกินไป หลิ่วหรูเยียนจึงสลบไป ไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆไม่เพียงใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากก็ไร้สีเลือดฝาดหมอปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดตะกุกตะกักว่า “ท่านหวัง วิชาแพทย์ของข้ายังตื้นเขิน อีกทั้งไม่เคยรักษาบาดแผลเช่นนี้มาก่อน เกรงว่าข้าคงไม่อาจรักษาภรรยาของท่านได้!”“นี่เป็นเพียงบาดแผลจากคมดาบทั่วไป เจ้าจัดการเรื่องเพียงเท่านี้ไม่ได้หรือ?”หวังหยวนขมวดคิ้วถามหมอรีบกล่าวต่อว่า “บาดแผลนี้ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่เย็บปิดแผลและทำความสะอาดก็เรียบร้อย แต่ที่ยุ่งยากที่สุดในตอนนี้ก็คือบนคมดาบนั้นมียาพิษ ตอนนี้ฮูหยินจึงถูกพิษร้าย!”“แต่ข้าไม่รู้ว่าฮูหยินถูกพิษชนิดใด ทำให้ไม่รู้วิธีถอนพิษให้นางขอรับ...”หมอไม่กล้าล่วงเกินหวังหยวนแม้เขาจะไม่รู้ฐานะของหวังหยวน แต่ก็รู้ว่าซ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2218
นางไม่อยากประสบชะตากรรมที่ต้องถูกจองจำ!“หนีหรือ? เจ้าคิดว่าจะหนีไปไหนพ้น?”“แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้า ส่วนหนึ่งเป็นของฝ่าบาท อีกส่วนเป็นของหวังหยวน ส่วนที่เหลืออีกสองส่วน หวังหยวนยังคงมีความสัมพันธ์อันดีกับหนึ่งในนั้น แต่หากพวกเราต้องการไปราชวงศ์ต้าเป่ย ก็ยังต้องผ่านดินแดนที่หวังหยวนปกครองอยู่ดี!”“เจ้าคิดว่าพวกเราจะหนีไปที่ไหนได้?”ยามนี้ซ่างกวนอวี้ก็ร้อนรน กระวนกระวายใจดั่งมดบนกระทะร้อนฮูหยินใหญ่ไม่เอ่ยคำใดอีกเช่นนี้จะทำอย่างไรดี!“ถ้าเป็นพรอันประเสริฐก็ย่อมไม่เกิดภัยพิบัติ ถ้าเป็นภัยพิบัติก็ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้!”“ในเมื่อหวังหยวนมาถึงที่แล้ว ไม่ว่าเขาจะมาด้วยจุดประสงค์ใด พวกเราก็ไม่อาจหลบซ่อนเช่นนี้ต่อไปได้!”ซ่างกวนอวี้กัดฟัน เอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะออกไปพบหวังหยวน ดูว่าเขาต้องการสิ่งใด บางทีเรื่องราวอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ทั้งหมดอาจเป็นเพียงความคิดมากเกินไปของพวกเราเองก็ได้ไม่ใช่หรือ?”ยามนี้คงต้องคิดในแง่ดีไว้ก่อน เผื่อว่าสถานการณ์จะพลิกผันไปในทางที่ดีขึ้น!หากดื้อรั้น เกรงว่าเรื่องราวจะยิ่งเลวร้ายลงเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมาย่อมดีกว่า!“เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2217
เพล้ง!ในเสี้ยววินาทีวิกฤตพลันมีเสียงดังสนั่น หน้าต่างของโรงเตี๊ยมแตกกระจายเป็นเสี่ยง!ร่างหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้า นั่นก็คือไฉจวิ้น!หลายวันนี้ เขาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมมาโดยตลอดซึ่งเพราะว่าหวังหยวนกับภรรยาต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง แล้วเขาจะไปติดตามอยู่ข้างกายเป็นก้างขวางคอผู้อื่นได้อย่างไร?“ไฉจวิ้น!”“เจ้ามาได้ถูกเวลาพอดี!”หวังหยวนราวกับได้เห็นผู้มาโปรด รีบเอ่ยกับเขายามนี้เขาต้องดูแลหลิ่วหรูเยียน อีกทั้งยังต้องรับมือกับคนเหล่านี้ เขาไม่ได้มีสามเศียรหกกร จะจัดการเรื่องราวทั้งหมดนี้คนเดียวได้อย่างไร?“พี่ใหญ่ไปก่อน! เรื่องทางนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง!”“ก็แค่กุ๊ยข้างถนนไม่กี่คน”ไฉจวิ้นเอ่ยจบ ก็เข้าปะทะกับคนเหล่านั้นอีกครั้ง“ข้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงแค่ถูกฟันทีเดียว ไม่ได้ร้ายแรงอะไร...”“ข้ายังทนไหว!”“รีบไปช่วยไฉจวิ้นเถิด!”หลิ่วหรูเยียนรีบเอ่ยขึ้น“วางใจเถิด เขารับมือคนเดียวได้แน่นอน อีกไม่นานเกาเล่อก็จะกลับมา ข้าจะพาเจ้าไปทำแผลก่อน”หวังหยวนอุ้มหลิ่วหรูเยียนขึ้นมาโดยไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังโรงหมอที่อยู่ไม่ไกล“มีใครอยู่หรือไม่?”“รีบเปิดประตูเร็วเข้า!”หวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2216
แต่ท่าทีเช่นนี้ของเขา กลับทำให้หวังหยวนและภรรยารู้สึกเหนื่อยล้าหวังหยวนนวดขมับตนเอง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เช่นนั้นพรุ่งนี้ออกเดินทางกันเลยหรือไม่?”“ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกเกาเล่อให้เขาเตรียมการล่วงหน้า อีกอย่าง เมืองอู่เจียงตอนนี้จะเป็นเช่นไรก็ไม่รู้ ข้าต้องกลับไปดูสักหน่อย”เส้นทางน้ำทั่วหล้ากำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะสร้างเสร็จแล้ว แต่ในเมืองหลิงยังมีเส้นทางน้ำอีกมากมายที่ต้องพัฒนาแม้ว่าจะมีถงจื่อเจี้ยนและคนอื่น ๆ คอยดูแล แต่เขาก็ไม่อาจเป็นนายที่เอาแต่โยนงานทิ้งให้คนอื่นทำได้เพราะว่าการกระทำเช่นนี้ผิดต่อหลักการหลิ่วหรูเยียนพยักหน้า “ดี! เช่นนั้นกลับไปแล้วก็พักผ่อนแต่หัววัน พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะได้ออกเดินทางเลย!”เมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม หวังหยวนกลับหยุดฝีเท้าลง“เป็นอะไรไป?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามโดยสัญชาตญาณหวังหยวนเหลือบมองไปด้านหลัง เห็นเงาคนหลายคนค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืดเนื่องจากเป็นยามพลบค่ำ อีกทั้งคนเหล่านั้นยังสวมชุดสีดำ ใบหน้าก็ถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำ จึงมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาและไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด“พวกเจ้าเป็นใคร?”หวังหยวนเอ่ยถามเสียงเย็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2215
“เช่นนั้นภายภาคหน้าท่านต้องหาโอกาสไปทำความรู้จักกับท่านหวังให้บ่อย!”“การได้รู้จักคนเช่นนี้ ย่อมเป็นประโยชน์ต่อเส้นทางขุนนางของท่านอย่างยิ่งนะเจ้าคะ!”ฮูหยินใหญ่รีบเอ่ยเสริม พยายามพูดเอาอกเอาใจซ่างกวนอวี้ทว่าซ่างกวนอวี้กลับแค่นเสียงเย็นชา “ด้วยฐานะเช่นข้า เจ้าคิดว่าข้าจะมีโอกาสได้รู้จักกับท่านหวังหรือ?”“ครานี้ต้องขอบคุณบุตรชายคนดีของเจ้า!”“แต่เกือบทำให้พวกเราต้องหัวหลุดจากบ่า!”“โชคดีที่ท่านหวังเป็นคนใจกว้าง จึงไม่ถือสาเอาความกับพวกเรา!”“ภายภาคหน้าหากพบเจอท่านหวัง พวกเราควรรีบหลีกหนีให้ห่าง หากไปล่วงเกินคนเช่นนี้เข้า เกรงว่าภัยพิบัติจะมาเยือนตระกูลเรา!”ครั้งนี้แม้ว่าหวังหยวนจะละเว้นโทษให้แก่ตระกูลซ่างกวน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องราวจะจบลงเพียงเท่านี้หากวันใดหวังหยวนอารมณ์ไม่ดี แล้วตนบังเอิญไปขวางหูขวางตาเข้าก็อาจจะเป็นโทษซ้ำรอยเดิมก็เป็นได้!ซ่างกวนอวี้ไม่กล้าที่จะเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้อีกเป็นครั้งที่สอง!เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้องโถง เขาก็แทบจะเป็นลมล้มพับไปแล้วความรู้สึกเช่นนี้ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก!“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!”ฮูหยินใหญ่พยักหน้ารับอย่างต่อเนื่อง “ประเดี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2214
เขาถูกขับไล่ ต้องถูกกักบริเวณอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซ้ำร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากเป็นผู้อื่น มีใครบ้างที่จะทนรับเรื่องราวมากมายเช่นนี้ได้?“ข้ากลับไม่คิดเช่นนั้น”หวังหยวนส่ายหน้า เมื่อเห็นไป๋อวิ๋นเฟยชะงักงันไปชั่วครู่ จึงเอ่ยต่อว่า “เจี๋ยงโฉ่วอีเป็นผู้มีความสามารถแท้จริง เขาแตกต่างจากซือฟาง คนผู้นี้ไม่มีอำนาจทางการทหารอยู่ในมือ แต่กลับมีความสามารถในการบริหารบ้านเมืองให้สงบสุขได้”“ยามนี้ท่านเพิ่งขึ้นครองราชย์ แน่นอนว่าย่อมต้องการคนมาช่วยสนับสนุน ข้ากลับมองว่าเขาเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยม หากได้รับความช่วยเหลือจากเขาย่อมเป็นประโยชน์ต่อท่านอย่างยิ่ง”“อีกทั้งข้าได้เกลี้ยกล่อมเขาแล้ว หากท่านยินยอม เขาจะกลับมาอยู่เคียงข้างท่านโดยปราศจากเงื่อนไขใด ภายภาคหน้าย่อมไม่บังเกิดความคิดคดทรยศอีก”หวังหยวนเอ่ยความคิดในใจออกมาตามตรงเขาคิดเพื่อประโยชน์ของไป๋อวิ๋นเฟยด้วยหวังหยวนและคนของราชวงศ์ต้าเป่ยนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่สู้ดีนัก ก่อนหน้านี้ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ทำศึกสงครามกันอย่างไม่หยุดหย่อนแม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้เกรงกลัวราชวงศ์ต้าเป่ย แต่เขาก็ไม่อยากให้ปวงประชาต้องทนทุกข์ทรมาน จึงจำต้องนั่งลงเ
