LOGINShare
บทที่ 2177
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2178
ซือฟางถามขึ้นเปลี่ยนเรื่องทันทีเขาคิดว่าควรจะรีบตามล่าหวังหยวนและพวก แล้วฆ่าไป๋อวิ๋นเฟยและหวังหยวนให้สิ้นจึงจะหมดห่วง!ต้าเย่ก็จะตกเป็นของพวกเขา!ต่อไปแม้ไป๋หมิงจะโตขึ้นและอยากจะทวงคืนอำนาจก็คงไม่มีโอกาส!“ข้าคิดว่าพวกเราควรจะอยู่เฉย ๆ...”เจี๋ยงโฉ่วอีกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สายลับรายงานว่าหวังหยวนไปเมืองเหอเน่ยเพื่อร่วมมือกับเฉินซานเตา!”“ก่อนหน้านี้พวกเราเคยไปหาเฉินซานเตา แต่เขาบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมมอบตราประทับทหารให้!”“ดูเหมือนว่าเขาคิดจะช่วยไป๋อวิ๋นเฟยทวงคืนอำนาจ!”ซือฟางแค่นเสียงกล่าวว่า “แล้วจะอย่างไร? เฉินซานเตามีทหารแค่หนึ่งแสนนาย จะสู้พวกเราได้อย่างไร”“ในเมื่อเขาอยากเล่น พวกเราก็เล่นกับเขาไปเลย!”“ก่อนที่เขาจะยกทัพ พวกเราก็ชิงลงมือก่อนเพื่อทำลายแผนการของเขา ดีหรือไม่?”ใบหน้าของซือฟางเต็มไปด้วยจิตสังหาร อยากจะสู้กับหวังหยวนตัวต่อตัว!นั่นเพราะเขามองหวังหยวนเป็นเสี้ยนหนาม หากกำจัดหวังหยวนได้ก็จะหมดห่วง!“ไม่ได้!”“ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ แม้กองทัพของเฉินซานเตาจะอยู่ไม่ไกล แต่ข้าให้คนไปสืบแล้ว หากเฉินซานเตามีความเคลื่อนไหว พวกเราก็จะลงมือทันที!”“ชิงลงมือก่อน!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1
“ไม่อร่อยเลยสักนิด”เมื่อได้เคี้ยวข้าวสาลีผสมถั่ว หวังหยวนวางชามดินเผาลง รู้สึกเหมือนกินแกลบไม่มีผิด ตอนนี้ใครมาบอกว่าการข้ามกาลเวลามันดี เขาก็พร้อมที่จะบอกความในใจให้พวกเขา ข้ามกาลเวลามาถึงช่วงราชวงศ์ต้าเย่ คล้ายช่วงยุคสมัยโบราณของจีน เจ้าของร่างเดิมเป็นเป็นเจ้าของที่ดินเล็ก ๆ ตอนที่พ่อแม่ยังอยู่ ตอนเช้าได้กินข้าวต้มข้าวฟ่าง เที่ยงได้กินข้าวผสมข้าวฟ่าง ตอนเย็นได้กินเซาปิ่งพร้อมธัญพืชผสม ทุก ๆ สิบวันหลังจากกลับมาจากโรงเรียนในเมือง ถึงจะได้กลับมากินให้หายอยากได้สำหรับคนทั่วไป แต่ละวันกินข้าวต้มข้าวฟ่าง หรือข้าวสาลีผสมถั่ว ส่วนเนื้อนั้นในช่วงปกติอย่าไปคิดถึงมันเลย คงมีแค่ช่วงฉลองตรุษจีนเท่านั้นถึงจะได้กินเนื้อบ้าง ส่วนแป้งและข้าวสารนั้นเป็นที่นิยมของเจ้าของที่ดิน คหบดีและขุนนาง นึกถึงพวกไข่ เนื้อหมู ไก่ ปลา บนโลกที่ถูกทิ้ง หวังหยวนอดที่จะตีตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงที่ฟังดูขลาดกลัวของคน ๆ หนึ่งดังขึ้น “ท่านพี่ ขอโทษนะ ในบ้านไม่มีข้าวฟ่างแล้ว ให้ท่านที่เป็นบัณฑิตเพิ่งหายป่วยกินข้าวสาลีผสมถั่วเช่นนี้?” แววตาของหวังหยวนมีประกายขึ้นมา สาวน้อยคนสวยที่ท่าทางขี้ขลาดยืนอยู่หน้าห้องโ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2
หวังหยวนเลิกคิ้ว "ถ้าข้าทำได้ล่ะ?" หลิวโย่วไฉเผยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะไม่คิดดอกเบี้ย! แต่ถ้าทำไม่ได้ เจ้าจะต้องขายตัวเองเป็นคนรับใช้นายของข้า ว่าอย่างไรบ้าง?" หลี่ซื่อหานหน้าถอดสี “ท่านพี่ อย่ารับปากนะ!” เจ้าของที่ใจดำคนนี้ต้องการให้เขาขายตัวเองเป็นทาส หวังหยวนโกรธมาก แต่เขาเดินไปเขียนสัญญาสองฉบับและหยิบแผ่นหมึกสีแดงออกมา "เขียนชื่อและประทับนิ้วซะ!" “ได้!” หลังจากเขียนชื่อด้วยลายมือน่าเกลียด และประทับลายนิ้วมือสีแดงแล้ว หลิวโย่วไฉก็เดินจากไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ คนเสเพลเช่นนี้ เขาไม่มีหาเงินสี่สิบกว้านได้ภายในสามวันอย่างแน่นอน แม้ว่าครอบครัวของสาวน้อยจะร่ำรวย แต่พวกเขาก็อยากให้นางทิ้งคนเสเพลพรรค์นี้อยู่เสมอ ดังนั้นการยืมเงินคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ การเดิมพันครั้งนี้ จะได้ทาสมาฟรี ๆ และสามารถขายได้ต่อในราคาหลายสิบกว้านด้วย! เข้าใกล้เป้าหมายที่ตระกูลหลิวจะครอบครองที่ดินพันหมู่ไปอีกหนึ่งเก้า 'สามีภรรยา' ยืนอยู่ตรงข้ามกันในลานบ้าน “ซื่อหาน” หวังหยวนอยากจะปลอบนาง หลี่ซื่อหานเช็ดน้ำตา และรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน หวังหยวนเข้าใจว่านี่เป็นทำร้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 3
งานที่เหลือใช้แรงออกน้อยกว่ามาก แค่ล้างรากหญ้าแล้วบดในครกหิน หลังจากทำงานยุ่งมานาน หวังหยวนรู้สึกเหนื่อยมากจนปวดหลังไปหมด เขาจึงเอารากหญ้าที่ตำใส่ถังน้ำ จึงค่อย ๆ เดินทอดน่องไปที่ริมแม่น้ำ หวังหยวนเห็นพวกปลาแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ เขาจึงโรยแป้งหมี่ถั่วเหลืองและน้ำลงไป ด้วยเหยื่อที่วางลงไป จำนวนปลาที่รุมเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ หวังหยวนค่อย ๆ เทของเหลวที่ได้จากการตำรากหญ้าลงไปอย่างระมัดระวัง เมื่อน้ำที่ได้จากการตำรากหญ้านั้นกระจายตัว ปลาที่ค่อย ๆ ลอยหงายท้องขึ้นมาจากน้ำ หนึ่งตัว！ สองตัว！ ... หลังจากนั้นสักพัก หวังหยวนก็จับปลาตัวใหญ่ได้แปดตัว และตัวเล็กอีกสิบห้าตัว ปลาตัวใหญ่หนักประมาณสองกิโลครึ่ง ตัวเล็กหนักประมาณสองร้อยห้าสิบกรัม ปลาที่เล็กกว่านี้ก็ปล่อยมันไป เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็กลับบ้านด้วยของที่เต็มตะกร้า ผ่านกระท่อมมุงหลังคาจากสี่หลัง คอกวัวและลานเล็ก ๆ ที่ล้อมรั้วทางด้านตะวันออกของหมู่บ้าน “ลุงหานซาน!” หวังหยวนตะโกนเรียกเขา เด็กน้อยน่ารักที่เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยสวมเสื้อคลุมยัดนุ่นวิ่งออกมาจากเรือน ไปมองดูหวังหยวนในชุดคลุมตัวอย่างสงสัยและเขินอาย "หวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 4
ในโลกนี้มีการตกปลา ตกเบ็ด จับปลา แต่ยังไม่มีใครวางยาปลา หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "ข้าค้นพบเคล็ดลับการตกปลาและก็จับปลากลับมาได้ตั้งเยอะ รีบกินเร็วเข้า ระวังถูกก้างทิ่มเอาล่ะ!" “เคล็ดลับการตกปลา!” หลี่ซื่อหานที่สงสัยอยู่แล้วนั้น ยิ่งเจอความเป็นห่วงเอาใจใส่ของหวังหยวน ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับกวางที่ตกใจอีกครั้ง ทั้งสองคนก็กินปลาต่อไป ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ค่อยได้กินปลาหรือเปล่า หรือเป็นเพราะปลาสดใหม่ หวังหยวนพบว่าปลาที่ทอดในน้ำมันหมูสักพัก และใส่เกลืออบรอสักสิบห้านาที และโรยด้วยผักป่า มันจะอร่อยมากซะกินจนหมดเกลี้ยง มาดูทางหลี่ซื่อหาน นางกินเหมือนแมวดมไม่มีผิด กินไปเพียงแค่ครึ่งชิ้นเท่านั้น “ท่านพี่ ข้าอิ่มแล้ว อีกครึ่งตัวนี้ข้ายังไม่ได้แตะมัน!” เห็นหวังหยวนมองมาที่นาง หลี่ซื่อหานก็วางตะเกียบลงแล้วผลักจานปลานั้นมา “ข้ากินอิ่มแล้ว แค่มองเจ้ากินปลาแบบนี้ก็น่ามองแล้ว รีบกินเถอะ!” หวังหยวนลุกขึ้นและออกจากห้องโถง เมื่อใดก็ตามที่มีเนื้ออยู่ในบ้าน หลี่ซื่อหานลังเลไม่กล้ากินมัน ปล่อยให้เจ้าของร่างเดิมกินก่อนเสมอ นี่จึงทำให้นางผอมลงจนผอมซูบ จนความงามแต่เดิมของนางก็หายไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 5
หวังซื่อไห่เอามือจับชายแขนเสื้อตัวเองยืนน้ำลายไหลอยู่หน้าประตูบ้านหวังหยวน หวังหยวนถามว่า "เจ้าทำอะไรน่ะ?" ต้าหู่และเอ้อหู่ก้าวออกมาล้อมขนาบหวังซื่อไห่ทั้งซ้ายและขวา มายืนน้ำลายไหลบ้านพี่หยวนแต่เช้า เจ้าอันธพาลนี่ต้องคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่ ๆ หวังซื่อไห่ตกใจจนสะดุ้ง แล้วจึงรีบถอยออกไปจากประตู “ข้า ข้าอยากกินปลา!" ช่างหน้าด้านได้อย่างตรงไปตรงมา หวังหยวนส่ายหน้า “เจ้ามาช้าไป ปลาถูกกินหมดแล้ว!” “เช้ากินหมดแล้ว ยังมีตอนเย็นอีก แค่อยากกินปลาเอง ให้ข้าไปขุดรากหญ้ากับเจ้าก็ได้นะ ไม่มีปัญหา” เมื่อวานที่เดินเตร็ดเตร่อยู่นั้น พบว่าที่บ้านหวังหยวนนั้นกินปลา และบ้านหวังหานซานก็ได้กินปลาเช่นกัน เดินมาแต่เช้าก็พบว่าบ้านหวังหยวนก็กินปลา และพ่อลูกหวังหานซานด้วย เมื่อนึกถึงที่หวังหยวนพูดถึงประโยชน์ เขาเข้าใจแล้วว่าเขาพลาดอะไรไป ปลาสองมื้อ! หวังหยวนกระพริบตา "งั้นไปเอาไข่สองฟองก่อน" ในชนบทแม้ว่าจะมีผู้เลี้ยงไก่อยู่ไม่กี่ราย แต่ไข่ทั้งหมดจะถูกเก็บไว้และขายเป็นเงิน กว่าจะได้ไข่สองฟองไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ "...ตกลง!" หวังซื่อไห่กัดฟันและหันกลับมา หวังหานซานเตือนว่า "หวังหยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 6
หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "ท่านหัวหน้า ข้าแบ่งปลาให้ท่านได้ไม่มีปัญหา และข้านั้นจะแบ่งหนี้สี่สิบกว้านของข้าให้ท่านด้วย! ถ้าหากท่านไม่อยากใช้หนี้ ก็แบ่งที่ดินสองร้อยแปดสิบหมู่ของบ้านท่านให้ข้าสักสิบหมู่ ที่ดินของบ้านข้าติดจำนองอยู่" “ไอเด็กเจ้าเล่ห์!” หวังปี่จงเดินจากไปอย่างหงุดหงิด ข้าแค่อยากได้ปลาเจ้าตัวเดียว เจ้าจะให้ข้าแบกหนี้ไปด้วย และยังให้ข้าแบ่งที่ให้อีกหลายสิบหมู่อีก ไอคนเสเพลพรรค์นั้น ยังมีหน้าพูดออกมาได้อีก “ท่านหัวหน้า อย่างเพิ่งไปสิ ข้าแค่ล้อท่านเล่นเท่านั้น อย่าโมโหไปเลย!” หวังหยวนตะโกนไล่หลังมา จับปลาได้มากมาย หากมีใครขอแค่สักตัวสองตัว เขาย่อมให้ได้อยู่แล้ว แต่นี่มาใช้ศีลธรรมบีบบังคับเขาให้แบ่งปลาให้คนทั้งหมู่บ้าน แล้วตัวเองได้ความดีความชอบไป แบบนี้มันไม่ได้ หวังปี่จงโมโหกระฟัดกระเฟียดไม่หันกลับมา เมื่อเห็นแผนการของหวังหยวนแล้ว ชาวบ้านต่างโห่ร้องและหัวเราะออกมา เจ้าอยากได้ของของข้า ข้าก็อยากได้ของของเจ้า เจ้าไม่ให้ข้า ข้าจะให้เจ้าไปทำไม หวังหยวนยกมือแสดงความคารวะ "พ่อแม่ พี่น้อง ลุงป้า น้าอาทุกท่าน ตอนนี้ทุกคนต่างรู้เรื่องของข้า ปลาเหล่านี้ต้องนำไปขายเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 7
“อืม ท่านพี่!” “อย่าเรียกท่านพี่สิ เรียกเหล่ากง!” “...ไม่ได้!” “ทำไม?” “ท่านพี่ เหล่ากงคือคำใช้เรียกขันที ท่านแค่ป่วย หาหมอดูอาการก็ดีขึ้นแล้ว ทำไมต้องดูถูกตัวเองแบบนี้ด้วย!” "...เหล่ากงคือคำใช้เรียกขันที???” "คำใช้เรียกขันทีถูกเรียกแตกต่างกันไปในแต่ละราชวงศ์ที่ผ่านมา พวกเขาเรียกขันทีอย่างเป็นทางการว่าหวางเหมินและเตียวตัง บางคนได้รับเกียรติยกย่องเป็นเน่ยกว้าน เน่ยเฉิง จงกว้าน และจงกุ้ย นอกจากนี้ยังมีชื่อที่เสื่อมเสียเช่น เน่ยซู่ เหยียนเฉิน ไท่เจี้ยน เหยียนเหริน และเหล่ากง ขันทีก็เรียกว่าเหล่ากงเจ้าค่ะ" “...ทำไมเจ้าถึงรู้เยอะนัก?” “...ตอนเด็ก ๆ มีหมอดูผ่านบ้านข้า บอกว่าข้ามีดวงชะตานางหงส์ ท่านพ่อจึงอบรมให้ข้าเป็นกุลสตรี สอนมารยาทและธรรมเนียมในวังให้ด้วย” “ดวงชะตานางหงส์?” “ท่านพี่อย่าโกรธไปเลย หมอดูคนนั้นเป็นนักต้มตุ๋น ข้าจะไปมีดวงชะตานางหงส์ได้อย่างไร! หลังจากแต่งงานกับท่านแล้ว ตราบใดที่สามียังต้องการข้า ข้าก็จะรับใช้ท่านตลอดไป” ...ในวันรุ่งขึ้น หวังหานซานขับเกวียนล่อขนปลาลงในถังไม้ขนาดใหญ่พวกเขาทั้งห้าก็เตรียมตัวออกเดินทาง หลี่ซื่อหานหยิบถุงผ้าสีแดงยัดใส่มื
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2178
ซือฟางถามขึ้นเปลี่ยนเรื่องทันทีเขาคิดว่าควรจะรีบตามล่าหวังหยวนและพวก แล้วฆ่าไป๋อวิ๋นเฟยและหวังหยวนให้สิ้นจึงจะหมดห่วง!ต้าเย่ก็จะตกเป็นของพวกเขา!ต่อไปแม้ไป๋หมิงจะโตขึ้นและอยากจะทวงคืนอำนาจก็คงไม่มีโอกาส!“ข้าคิดว่าพวกเราควรจะอยู่เฉย ๆ...”เจี๋ยงโฉ่วอีกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สายลับรายงานว่าหวังหยวนไปเมืองเหอเน่ยเพื่อร่วมมือกับเฉินซานเตา!”“ก่อนหน้านี้พวกเราเคยไปหาเฉินซานเตา แต่เขาบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมมอบตราประทับทหารให้!”“ดูเหมือนว่าเขาคิดจะช่วยไป๋อวิ๋นเฟยทวงคืนอำนาจ!”ซือฟางแค่นเสียงกล่าวว่า “แล้วจะอย่างไร? เฉินซานเตามีทหารแค่หนึ่งแสนนาย จะสู้พวกเราได้อย่างไร”“ในเมื่อเขาอยากเล่น พวกเราก็เล่นกับเขาไปเลย!”“ก่อนที่เขาจะยกทัพ พวกเราก็ชิงลงมือก่อนเพื่อทำลายแผนการของเขา ดีหรือไม่?”ใบหน้าของซือฟางเต็มไปด้วยจิตสังหาร อยากจะสู้กับหวังหยวนตัวต่อตัว!นั่นเพราะเขามองหวังหยวนเป็นเสี้ยนหนาม หากกำจัดหวังหยวนได้ก็จะหมดห่วง!“ไม่ได้!”“ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ แม้กองทัพของเฉินซานเตาจะอยู่ไม่ไกล แต่ข้าให้คนไปสืบแล้ว หากเฉินซานเตามีความเคลื่อนไหว พวกเราก็จะลงมือทันที!”“ชิงลงมือก่อน!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2177
“นี่...”หานเทาลังเล ดวงตาฉายแววเย็นชาเขาจะไม่อยากกำจัดหวังหยวนได้อย่างไร?“ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่คนโง่ หากข้าไปหาพวกเขา พวกเขาก็คงไม่ร่วมมือกับข้า!”“หวังหยวนไม่กล้าใช้กำลังทหารกับต้าเย่ เพราะหากเขาทำเช่นนั้น พวกเราย่อมฉวยโอกาสโจมตีได้ง่ายดาย ต่อให้เขาจะยังคงอยู่ในต้าเย่ในตอนนี้ อย่างมากก็เป็นเพียงการเข้าร่วมในความวุ่นวายภายในของราชวงศ์เท่านั้นเอง”“แต่ซือฟางมีอำนาจ หวังหยวนมาคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้!”“เอาอย่างนี้!”ทันใดนั้น หานเทาก็ชี้ไปที่คนผู้หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เจ้าพาผู้ใต้บัญชาแอบเข้าไปในต้าเย่ ไม่ต้องติดต่อกับคนของซือฟาง แค่แอบดูสถานการณ์!”“หากมีโอกาส ก็ยุยงให้พวกมันทะเลาะกัน!”“ยิ่งหวังหยวนกับซือฟางขัดแย้งกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นผลดีกับพวกเรา!”คนผู้นั้นรีบพยักหน้า “ได้เลยขอรับ!”...อีกด้านหนึ่ง ในเมืองหลวงของต้าเย่ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีอยู่ในวังหลวง ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยซือฟางมองไปที่ห้องบรรทม แล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาทอยู่ที่ไหน? ยังบรรทมอยู่หรือ?”“ใช่”เจี๋ยงโฉ่วอีส่ายหน้ากล่าวว่า “จักรพรรดินีองค์ก่อนช่างเก่งกาจ ทำให้ต้าเย่พัฒนาจากที่เคยอ่อนแอจนกลายเป็นแข็ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2176
วันข้างหน้าต้องแก้แค้นให้จงได้!“เช่นนั้นข้าขอตัวไปเตรียมการ”“พวกท่านทานอาหารกันก่อนเถิด”เกาเล่อกล่าว แล้วก็ออกไป“ท่านหวัง! ให้ท่านเกาอยู่ทานอาหารด้วยกันเถิด!”“พวกเรามีเวลา!”“เหตุใดจึงต้องรีบร้อนถึงเพียงนั้น?”เฉินซานเตามองตามเกาเล่อด้วยสีหน้าเสียดายเขาอยากจะทำความรู้จักกับเกาเล่อ หากได้เป็นสหายกับเกาเล่อคงจะดีอย่างแน่นอนหวังหยวนยิ้มกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราทานกันเถิด ข้ารู้จักเขาดี เขาเป็นคนทำอะไรรวดเร็ว ในเมื่อวางแผนแล้วคงกลัวว่าหากชักช้าแล้วจะมีปัญหา”“ท่านขุนพลเฉินไม่ต้องห่วงเขาหรอก พวกเราดื่มกันต่อเถิด!”เฉินซานเตาถอนหายใจ แล้วร่วมรับประทานอาหารกับหวังหยวน...ในจวนขุนพลใหญ่ที่อาณาจักรต้าเป่ย หานเทาอ่านรายงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึมใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ เป็นจังหวะพลางกล่าวกับตัวเอง “ต้าเย่เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ ช่างน่าตกใจ”“เดิมทีต้าเย่คือศัตรูตัวฉกาจของพวกเรา พวกเราสู้รบกันกำลังจะยึดครองต้าเย่ แต่กลับมีคนมาขัดขวาง!”“หากหวังหยวนไม่เข้ามาขัดขวาง ดินแดนของต้าเย่คงตกเป็นของพวกเราแล้ว!”กล่าวจบ หานเทาก็กำหมัดแน่นพลางทุบโต๊ะ!รองขุนพลหลายคนที่ยืนอยู่มองหน้าก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2175
หลังจากฟังไปไม่กี่ประโยค ทุกคนก็เข้าใจทันที ตีงูต้องตีที่จุดตาย ครั้งนี้จะใช้ซือเฉิงเวยมาข่มขู่ซือฟาง!เพียงแต่...เฉินซานเตาลูบเคราพลางขมวดคิ้วกล่าวว่า “แผนการนี้อันตรายมาก ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ ซือฟางนั้นรอบคอบ คงจะปกป้องลูกชายอย่างแน่นหนา”“อีกอย่างเมืองหลวงก็ถูกปิดล้อม หน้าตาของพวกเราคงถูกส่งไปให้ทหารที่เฝ้าเมืองแล้ว พวกเราจะเข้าเมืองได้ยาก...”“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจับตัวซือเฉิงเวย”“อีกอย่าง หากให้ซือฟางเลือกระหว่างอำนาจกับซือเฉิงเวย ข้าคิดว่าเขาคงเลือกอำนาจกระมัง?”ซือฟางมีความทะเยอทะยาน เห็นแก่ชื่อเสียงและผลประโยชน์ แม้จะมีความสามารถ แต่ก็กระหายอำนาจ!จึงทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น!อย่าว่าแต่ใช้ลูกชายแลกกับอำนาจเลย ต่อให้ต้องใช้ชีวิตของตัวเองแลก เขาคงไม่ลังเลด้วยกระมัง?“เรื่องนี้พวกเราคิดไว้แล้ว”หวังหยวนกระแอม แล้วเริ่มกล่าว“เขามียอดฝีมือ ข้าก็มีเหมือนกัน!”“แม้ว่าข้าจะไม่สามารถส่งกำลังพลทั้งหมดไปได้ แต่ก็สามารถส่งยอดฝีมือไปได้!”“การจับตัวซือเฉิงเวยไม่ใช่เรื่องยาก!”“ส่วนแผนการนี้จะสำเร็จหรือไม่ ย่อมต้องลองดูไม่ใช่หรือ?”ทุกคนพยักหน้าตอนนี้ต้องลองทุกวิถีทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2174
แม้ทุกคนจะรู้ว่าหวังหยวนมีองค์กรเครือข่ายผีเสื้อและเกาเล่อคือหัวหน้า แต่เขาย่อมต้องรอบคอบ ห้ามเหลิงในอำนาจ!เช่นนั้นจึงจะไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาด!เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบที่เมืองหลวงของต้าเย่อีก!คนที่อยู่ในร้านอาหารชิงเหอล้วนเป็นยอดฝีมือที่เขาคัดเลือกมา ถือเป็นสหายที่เหมือนพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย!แต่น่าเสียดาย...ตอนนี้ทุกอย่างสายเกินแก้ สหายเหล่านั้นถูกสังหารอย่างโหดร้าย เป็นความเจ็บปวดในใจเขา!“ท่านเกา ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก”“ในเมื่อท่านมาแล้ว ข้าก็โล่งใจได้เสียที!”เฉินซานเตาหัวเราะ จากนั้นหันไปมองหวังหยวนแล้วรีบอธิบาย “ท่านหวังอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้ไม่เชื่อใจท่าน แต่เมื่อได้พบกับท่านเกาเล่อ ข้าก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น!”“แม้ว่าพวกเราจะมีกำลังพลไม่มาก แต่เมื่อมีท่านและท่านเกาเล่อ นั้นก็เท่ากับมีทหารมากมายหลายพันคน!”คนผู้นี้ปากหวานถึงเพียงนี้เลยหรือ?หวังหยวนหรี่ตามองเฉินซานเตา แล้วคิดในใจดูเหมือนว่าเฉินซานเตาไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็น เป็นคนเจ้าเล่ห์ที่รับมือยากมากทีเดียว!โชคดีที่คนผู้นี้ไม่ใช่ศัตรู อย่างน้อยตอนนี้ก็ถือว่าเป็นพันธมิตร!“เกาเล่อ เจ้าอธิบายแผนการให้ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2173
“ข้ามีแผนการในใจแล้ว”หวังหยวนกล่าวพลางดื่มสุรา “ตอนนี้ซือฟางมีอำนาจ แต่แผ่นดินก็ยังเป็นของราชวงศ์ไป๋ ผู้ที่ครองราชย์ก็คือไป๋หมิง”“ในระยะเวลาอันสั้น ซือฟางคงไม่ทำอะไรไป๋หมิง เขาแค่ต้องการใช้ฐานะของไป๋หมิงเพื่อควบคุมราชสำนัก เมื่อเขามีอำนาจมั่นคง ไป๋หมิงก็จะหมดประโยชน์”“แต่กว่าจะถึงตอนนั้นก็ยังอีกนาน ดังนั้นพวกเรายังมีโอกาส!”เมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขา หวังหยวนจึงกล่าวต่อ “ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่คนธรรมดา แต่พวกเขาประสบความสำเร็จและมีอำนาจในเวลาอันรวดเร็ว คงจะเหลิงในอำนาจไม่น้อย”“อีกอย่าง เขายังกำจัดสายลับของข้าในเมืองหลวง ตอนนี้คงไม่เกรงกลัวอะไรแล้ว!”“เช่นนั้นพวกเราก็ใช้จุดอ่อนของเขา หาทางโค่นล้มเขาให้ได้!”การต่อสู้โดยตรงคงสู้ไม่ได้ จึงต้องใช้กลอุบายง่าย ๆ เพื่อควบคุมสถานการณ์!ด้วยวิธีนี้ ต้าเย่ก็จะไม่เสียหาย!สี่แคว้นใหญ่มีความสมดุลกัน หากสมดุลนี้พังทลาย ดินแดนทั้งเก้าก็จะเกิดสงคราม!ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่หวังหยวนต้องการ!หลายปีที่ผ่านมาเกิดสงครามขึ้น ผู้คนไร้ที่อยู่อาศัย โจรผู้ร้ายชุกชุม ประชาชนยากลำบาก!หากเกิดเรื่องแบบนี้อีก ความพยายามที่ผ่านมาก็จะสูญเปล่า“ท่านหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2172
เฉินซานเตากล่าวด้วยรอยยิ้มจากนั้นเขาก็มองไปที่หวังหยวนพลางกล่าวต่อ “องค์ชาย พระองค์ช่างมีวาสนา สามารถดึงท่านหวังมาช่วยได้ มีกองหนุนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ การโค่นล้มซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีคงไม่ใช่เรื่องยากแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ไป๋อวิ๋นเฟยไม่ได้เอ่ยคำใด การทวงคืนอำนาจไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะซือฟางควบคุมกองทัพส่วนใหญ่ เว้นแต่หวังหยวนจะยกทัพมาช่วยจึงจะมีโอกาสแต่หากเป็นเช่นนั้น ทั้งเมืองหลิงและต้าเย่ก็จะบอบช้ำ!ในดินแดนทั้งเก้ายังมีอีกสองแคว้นที่จ้องจะโจมตี อีกทั้งยังมีชนเผ่าเล็ก ๆ รอบ ๆ ที่คอยหาโอกาสรุกรานดินแดนทั้งเก้า!สถานการณ์ไม่สู้ดี!“ค่อย ๆ คิดไปทีละก้าว ข้าเชื่อว่าท่านหวังจะช่วยพลิกสถานการณ์ได้”ไป๋อวิ๋นเฟยฝากความหวังไว้ที่หวังหยวน ด้วยตัวเขาเองคนเดียวจะทำอะไรมากได้อย่างไร?การจะพลิกสถานการณ์นั้นขึ้นอยู่กับหวังหยวน จึงต้องดูความสามารถของหวังหยวนไม่นานพวกเขาก็มาถึงจวนเจ้าเมืองอาหารและสุราถูกจัดเตรียมไว้ นางกำนัลและบ่าวไพร่ยืนก้มหน้าต้อนรับอยู่หน้าประตู “พวกเจ้าออกไปให้หมด”“หากข้าไม่เรียก ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด!”“ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย!”เฉินซานเตาตะคอกใส่บ่าวไพร่ แล้วห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2171
“อืม เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย!”กล่าวจบ หวังหยวนก็พาผู้ใต้บัญชามุ่งหน้าไปยังเมืองเหอเน่ยเมื่อหวังหยวนและพวกเข้าเมือง เฉินซานเตาก็ออกมาต้อนรับ เขารู้ล่วงหน้าว่าหวังหยวนจะมา จึงมารออยู่ก่อนแล้ว“ท่านคงจะเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงกระมัง?”บุรุษร่างกำยำเดินเข้ามาหาหวังหยวน เขามีองครักษ์ติดตามมา มองจากขมับที่นูนสูงก็รู้ว่าพวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือ!“ท่านคือขุนพลเฉินหรือ?”หวังหยวนมองสำรวจ ปรากฏว่าต่างจากที่เขาจินตนาการไว้เขาคิดว่าเฉินซานเตาคงเป็นคนหยาบกระด้าง นั่นเพราะชื่อของเขาฟังดูเหี้ยมโหดน่ากลัว!แต่เมื่อได้พบ หวังหยวนก็เปลี่ยนความคิด แม้เฉินซานเตาจะมีชื่อดุดัน แต่กลับดูสุภาพและสง่างามมากถึงแม้จะมีร่างกายกำยำ แต่หากไม่สวมชุดเกราะก็ดูเหมือนบัณฑิต“ใช่แล้ว!”“ข้าคือเฉินซานเตา!”เฉินซานเตาตบหน้าอกด้วยรอบยิ้ม แล้วกล่าวว่า “การที่ท่านหวังมาเยือน ถือเป็นเกียรติของเมืองเหอเน่ยของพวกเรายิ่งนัก! แม้ข้าจะเพิ่งพบกับท่าน แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน!”“วันนี้ได้พบตัวจริง ท่านเป็นดั่งหงส์เหินมังกรทะยานสมคำร่ำลือ!”หวังหยวนโบกมือพลางยกยิ้ม “ท่านขุนพลเฉิน ท่านชมกันเกินไปแล้ว”“เชิญก่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2170
หวังหยวนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่เขารักผู้ใต้บัญชาทุกคน รวมถึงคนขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อ แต่น่าเสียดาย...พวกเขาต้องตายเพราะเขา!“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า!”“ไม่นึกเลยว่าเสี่ยวเต๋อจื่อจะทรยศข้า...”ไป๋อวิ๋นเฟยเดินเข้ามา อยากจะตบหน้าตัวเอง เพราะปัญหาเกิดจากเสี่ยวเต๋อจื่อ!“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเสี่ยวเต๋อจื่อ”“ข้าสืบมาแล้ว เสี่ยวเต๋อจื่อถูกจับไปหนึ่งวัน คงถูกทรมานหนักมากจึงยอมบอกเรื่องร้านอาหารชิงเหอ...”เกาเล่ออธิบายไป๋อวิ๋นเฟยจึงเข้าใจ หากเสี่ยวเต๋อจื่อคิดทรยศจะส่งจดหมายให้เขาตั้งแต่แรกได้อย่างไร?อีกอย่างคือเรื่องนี้เพิ่งจะมาเกิดขึ้นช่างไม่สมเหตุสมผล“ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจเสี่ยวเต๋อจื่อผิด...”“แต่ข้าก็ทำให้เขาเดือดร้อน ไม่เช่นนั้นเสี่ยวเต๋อจื่อคงไม่เป็นเช่นนี้”“เขาคงตายไปแล้ว”ไป๋อวิ๋นเฟยถอนหายใจทุกอย่างเกิดจากเขา ผู้ใต้บัญชาของหวังหยวนถูกซือฟางจับ เสี่ยวเต๋อจื่อก็ตาย ล้วนเกี่ยวข้องกับเขาทั้งสิ้นหากต้าเย่ไม่วุ่นวาย เรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?ตอนนี้ยากที่จะแก้ไข“ยังไม่รู้ว่าเสี่ยวเต๋อจื่อเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่ข้าได้ข่าวว่าเขายังอยู่ในคุก...”เกาเล่อกล
