บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1801 - บทที่ 1810

“ถึงคราวนี้แล้ว พวกเจ้ายังกล้าขู่ข้าอีกหรือ?” “พวกเจ้าช่างโง่เขลาเสียจริง!”หวังหยวนเยาะเย้ย แล้วก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง ชายคนหนึ่งล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นอีกคน!สีหน้าของผู้ปกป้องกฎเปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วกล่าวว่า “ดี! เช่นนั้นข้าจะฆ่าภรรยาของเจ้าเดี๋ยวนี้!”พร้อมกับนั้นเขาก็ชักดาบออกมาฟันไปที่คอของว่านซิ่วเอ๋อร์!ว่านซิ่วเอ๋อร์กรีดร้องขณะหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว นางได้ยินเสียงปืนดังขึ้น แล้วก็มีของเหลวเหนียวข้นกระเด็นมาโดนใบหน้าของนาง! นางใช้มือปาดออกโดยไม่รู้ตัว เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าผู้ปกป้องกฎที่ยืนอยู่ข้างนางได้เสียชีวิตแล้ว! ใบหน้าและมือของนางเปื้อนเลือดเต็มไปหมด!หวังหยวนรีบเข้าไปหาว่านซิ่วเอ๋อร์ ปกป้องนางไว้ข้างหลังแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกลัว ข้ามาแล้ว”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่กล้าเอ่ยคำใดในขณะนั้น คนอื่น ๆ ในถ้ำมองหน้ากันและกำลังจะวิ่งหนี แต่ก็ได้ยินเสียงของหวังหยวนดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นดุจดั่งยมทูตจากนรกหวังหยวนกล่าวอย่างใจเย็นว่า “หากพวกเจ้าไม่อยากตาย ก็จงยืนนิ่งอยู่กับที่!” “ไม่เช่นนั้นข้าจะยิงพวกเจ้าให้ตายด้วยกระสุนคนละนัด!”ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก พวก

หวังหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วหันไปมองต่งอวี่“คนพวกนี้มาจากพรรคทมิฬ” “เจ้ารีบติดต่อเกาเล่อ แล้วแจ้งเขาว่าพวกนี้เตรียมจะลงมือโจมตีว่านเชียนซาน!” “ให้เขาเตรียมตัวไว้ให้ดี” “ตอนนี้ข้าไม่อยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง ทุกอย่างต้องให้เขาและต้าหู่ดูแล”ต่งอวี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวว่า “พี่หยวนวางใจเถิดขอรับ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน!”ในชั่วพริบตา หวังหยวนและคณะก็กลับมาที่โรงเตี๊ยมแล้ว ขณะนั้นผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธอยู่ในห้อง เมื่อหวังหยวนเปิดประตู ทุกคนก็ลุกขึ้นยืน แต่ไม่กล้าสบตาหวังหยวน เพราะพวกเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของหวังหยวนแล้ว เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว หวังหยวนนั้นสูงส่งกว่าราวฟ้ากับเหว! เมื่อนึกถึงท่าทีที่พวกเขามีต่อหวังหยวนก่อนหน้านี้ และเรื่องที่ภรรยาของหวังหยวนหายตัวไปเพราะพวกเขา พวกเขาก็หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง! เพราะหากหวังหยวนต้องการชีวิตของพวกเขา เพียงแค่สั่งการคำเดียว พวกเขาก็จะตายในทันที…“ซิ่วเอ๋อร์ เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถิด”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้องไปสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกสองคนก็ตามนางไปด้วย เพราะว่านซิ่วเอ๋อร์หายตั

สายตาของหวังหยวนมองไปยังชายผู้เอ่ยประโยคนั้น ปรากฏว่าเป็นเพียงเสี่ยวเอ้อที่หวังหยวนเคยเห็นหน้าที่ชั้นล่างมาก่อนหวังหยวนถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องใดหรือ?”เสี่ยวเอ้อชี้ลงไปยังชั้นล่าง “มีผู้ต้องการพบท่านที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง ขอให้ท่านไปพบเพียงลำพังขอรับ!”ขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองต่งอวี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการเตือนต่งอวี่โดยเจตนาต่งอวี่จ้องมอง มือเลื่อนไปแตะธนูที่เอวโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ฝ่ายตรงข้ามนั้นมาด้วยเจตนาไม่ดี และรู้ตัวตนของพวกเขาแล้ว หากไม่ใช่เพราะผู้มาเยือนเป็นเสี่ยวเอ้อ ต่งอวี่คงลงมือไปแล้ว! ในยามวิกฤตเช่นนี้ย่อมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ!“ได้ ข้าจะไปดู” “เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด ไม่ต้องห่วงตรงนี้แล้ว”หวังหยวนโบกมือให้เสี่ยวเอ้อ แล้วหันไปมองต่งอวี่ก่อนกล่าวเบาๆ ว่า “ถึงแม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อรู้ว่าข้ามีผู้ติดตาม นั่นหมายความว่าเขาสืบหาความเคลื่อนไหวของข้าได้แล้ว” “ยิ่งเขาตามมาถึงที่นี่ ข้าก็ต้องไปดูให้กระจ่าง” “เจ้าไม่ต้องห่วง” “ฝากดูแลคนอื่น ๆ ที่นี่ด้วย”ถึงแม้ต่งอวี่จะไม่เต็มใจนัก แต่ก็จำต้องรับคำผ่านไปครู่หนึ่งหวังหยวนก็เดิ

“พ่ะย่ะค่ะ!” หนึ่งในนั้นรับคำ แล้วเดินออกจากประตูไป“จงวางใจเถิด ข้าได้ส่งคนไปสืบสวนแล้ว เชื่อว่าในไม่ช้าก็จะมีเบาะแส” ไป๋ชิงชางหันกลับมามองหวังหยวนแล้วกล่าวปลอบโยน ครั้งหนึ่งหวังหยวนและไป๋ชิงชางเป็นดั่งพี่น้องกัน เขาย่อมเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างหวังหยวนกับเอ้อหู่เป็นอย่างดี“ขอบคุณมาก” “หากท่านช่วยข้าหาเอ้อหู่เจอ ต่อไปข้าจะตอบแทนท่านอย่างไม่มีเงื่อนไข ซึ่งถือเป็นการตอบแทนบุญคุณของท่าน”หวังหยวนจิบน้ำชาแล้วกล่าวเบาๆ หวังหยวนและไป๋ชิงชางอยู่ในกองกำลังที่เป็นศัตรูกัน เหตุผลที่พวกเขามาร่วมมือกันได้ก็เพราะมีผลประโยชน์ร่วมกัน เมื่ออีกฝ่ายช่วยเหลือก็ไม่ควรปล่อยให้เขาช่วยเหลือโดยเปล่าประโยชน์ ไม่เช่นนั้นจะถูกติฉินนินทาในอนาคตได้หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย หวังหยวนก็จากไปเมื่อกลับมาถึงห้อง ต่งอวี่และคณะก็กลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังรวมตัวกันอยู่ แต่สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีนัก หวังหยวนไม่จำเป็นต้องถามก็สามารถอ่านความรู้สึกของพวกเขาได้จากสีหน้า ดูเหมือนว่ายังไม่พบเบาะแสของเอ้อหู่“ข้าไม่เชื่อหรอก เอ้อหู่จะหายไปจากโลกนี้ได้อย่างไร?” “ขอเพียงแต่พบตัว ไม่ว่าจะตายหรือเป็น!” “ข้าจะ

“ฝ่าบาท!”“กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”“การกระทำของท่านขุนพลใหญ่หานค่อนข้างรุนแรงเกินไป ไม่เป็นประโยชน์ต่อเรา!”ซือหม่าอัน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายรีบคัดค้าน“ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย ท่านคงคิดมากไปแล้วกระมัง?”“ท่านอย่าลืมว่าเป็นเพราะหวังหยวน เราจึงต้องย้ายเมืองหลวงมาที่นี่!”“บัดนี้หวังหยวนมาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว และมีผู้ติดตามเพียงไม่กี่คนเท่านั้น โอกาสดีอยู่ตรงหน้า เราจะปล่อยให้มันหลุดลอยไปหรือ?”หานเทากล่าวอย่างเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งอาณาจักรต้าเป่ย เขาย่อมดูถูกเหล่าขุนนางที่เก่งแต่การประพันธ์บทกวี!ในสายตาของเขา หากปราศจากเขาและเหล่าทหารที่ต่อสู้เพื่อปกป้องอาณาจักรต้าเป่ย จะมีแผ่นดินเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร?“ท่านขุนพลใหญ่หาน!”“สำหรับเราแล้วนี่ไม่ใช่โอกาส แต่เป็นการผลักดันเราให้ตกอยู่ในอันตราย!”“ท่านอย่าลืมว่าถึงแม้ท่านจะฆ่าหวังหยวนได้ แต่จะได้อะไรมา?”“ทหารหลายแสนนายของหวังหยวนยังคงอยู่ในเมืองหลิง เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคนจงรักภักดีต่อเขา หากเขาประสบเหตุไม่คาดฝัน พวกเขาย่อมจะร่วมมือกันโจมตีแน่นอน!”“ต้องส่งก