บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1791 - บทที่ 1800

ค่ำคืนนั้นเมื่อเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนเพิ่งหลับลงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้อง ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว“พี่หยวน ท่านหลับหรือยังขอรับ?”หวังหยวนสวมเสื้อ แล้วเดินออกมาจากห้อง สายตามองไปยังเกาเล่อที่ยืนอยู่หน้าประตูขณะนี้เกาเล่อมีสีหน้าเคร่งเครียด“เกิดอะไรขึ้น?”บัดนี้เป็นเวลากลางดึก เกาเล่อมาหาเขาในเวลานี้ นั่นหมายความว่าอาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น!“เกิดเรื่องอะไรกับตระกูลว่านหรือ?”หวังหยวนถามอย่างไม่รู้ตัว“ไม่ได้เกิดเรื่องใดกับตระกูลว่านขอรับ”“ที่นั่นมีต้าหู่คอยดูแล ไม่ต้องกังวลเลยขอรับ”“แต่เกิดเรื่องกับเอ้อหู่…”เกาเล่อกัดฟัน แล้วรีบอธิบายสถานการณ์อย่างรวบรัดปรากฏว่าเมื่อบ่ายวานนี้ เอ้อหู่ได้หายตัวไปก่อนออกเดินทาง เนื่องจากหวังหยวนกังวลว่านิสัยใจร้อนของเอ้อหู่จะก่อให้เกิดปัญหา จึงให้เกาเล่อคอยดูแลเพราะองค์กรเครือข่ายผีเสื้อของเกาเล่อได้แทรกซึมเข้าไปในดินแดนทั้งเก้าแล้ว ทุกหนทุกแห่งล้วนมีคนของพวกเขา!แม้แต่เมืองปิงก็เช่นกัน!ดังนั้นเมื่อเอ้อหู่เข้าไปในเมืองปิง คนของเกาเล่อก็ได้ไปรับเอ้อหู่ แล้วพวกเขาก็รีบไปหาช่างทำอาวุธเหล่านั้น!แต่เมื่อถึงตอนก

“พี่หยวน!”“ข้าทั้งสองขอติดตามท่านไปด้วยเถิดขอรับ!” ต้าหู่กล่าวพลางกัดฟันแน่น “เอ้อหู่เป็นน้องชายแท้ ๆ ของข้า บัดนี้หายสาบสูญไป ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ข้าจึงต้องไปดูให้กระจ่างขอรับ!”“พี่หยวน โปรดให้ข้าไปด้วยเถิดนะขอรับ!” ต่งอวี่ก็พยักหน้าแล้วกล่าวเสริมทว่าเจตนาของเขานั้นนอกจากตามหาเอ้อหู่แล้ว ยังต้องการออกไปยืดเส้นยืดสายด้วยการฝึกฝนทหารใหม่ทุกวันนั้นช่างน่าเบื่อหน่ายนัก โอกาสอันดีเช่นนี้ เขาจึงปรารถนาจะใช้โอกาสนี้สร้างคุณงามความดีให้แก่หวังหยวนเห็น! เพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจแก่เหล่าทหารด้วย!ท้ายที่สุดแล้วต่งอวี่ก็ยังเยาว์วัย แม้จะเชี่ยวชาญการยิงธนู แต่ในค่ายทหารกลับยากที่จะได้รับการยอมรับจากผู้อื่นอย่างเต็มที่!เขาจึงต้องพึ่งพาอำนาจของหวังหยวนและเอ้อหู่เพื่อหาทางพิสูจน์ตัวเองให้เหล่าทหารน้อยทั้งหลายยอมรับนับถือ!ไม่เช่นนั้นเหล่าทหารหนุ่มเหล่านั้นก็จะนับถือแต่เพียงปาก แต่ในใจยังคงไม่ยอมรับเขา!“ไม่ได้!”“ข้ามีเพียงพวกเจ้าเท่านั้นที่ไว้ใจได้” “หากพวกเจ้าติดตามข้าไปด้วย แล้วใครจะคอยดูแลที่นี่?” “ยิ่งไปกว่านั้นคือหากเกิดอันตรายขึ้นจริงๆ เราอาจจะพ่ายแพ้ราบคา

ณ โรงเตี๊ยมเยวี่ยไหลขณะนี้หวังหยวนและคณะได้เช่าห้องพักในโรงเตี๊ยมใหญ่ที่สุดในเมืองปิงเรียบร้อยแล้ว ส่วนต่งอวี่พร้อมด้วยสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกสองคนกำลังสืบหาเบาะแสอยู่ในเมือง และหวังหยวนก็ได้รับข่าวจากเกาเล่อเรียบร้อยแล้วแม้ว่าฐานที่มั่นเดิมจะถูกทำลาย และพี่น้องทุกคนที่นั่นได้เสียชีวิตลง แต่เกาเล่อก็ทำงานได้อย่างรวดเร็วมาก เขาจัดหาคนใหม่และหาฐานที่มั่นใหม่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว“ไปกันเถิด พวกเราก็ออกไปเดินเล่นกันบ้าง”หวังหยวนและว่านซิ่วเอ๋อร์เปลี่ยนชุด แล้วเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสองมาถึงหน้าโรงรับจำนำแห่งหนึ่งโรงรับจำนำชิงหย่วนหวังหยวนเข้าไปในร้าน สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้วมองไปที่เจ้าของร้านก่อนกล่าวเบา ๆ ว่า “จี้หยกชิ้นนี้แลกเงินได้เท่าใด?”พร้อมกับนั้น หวังหยวนก็หยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแน่นอนว่านี่คือสิ่งที่เกาเล่อมอบให้ก่อนออกจากหมู่บ้านต้าหวัง! มันเป็นเครื่องหมายขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อ! การเห็นหยกชิ้นนี้ก็เหมือนกับการได้พบกับเกาเล่อด้วยตนเอง!เนื่องจากองค์กรเครือข่ายผีเสื้อเป็นองค์กรข่าวกรอง จึงจำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่าง

ทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ผู้คนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนมีปืนคาบศิลาอยู่ในครอบครอง! แต่ก็มองว่าเป็นเพียงอาวุธลับชนิดหนึ่งเท่านั้น! ไม่น่าแปลกใจที่กู่เฟิงจะแนะนำคนเหล่านี้ให้หวังหยวนรู้จัก เพราะดูเหมือนพวกเขาจะมีฝีมือฉกาจจริง ๆชายร่างกำยำกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “วัตถุชิ้นนี้มีอานุภาพทำลายล้างสูง แม้แต่ยอดฝีมือผู้มีวิทยายุทธก็ยากที่จะหลบหลีกการโจมตีของมันได้!” “ท่านมีวัตถุชิ้นนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา!” “แต่พวกข้าก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับท่านมาก่อน ไม่ทราบว่าท่านมีเจตนาเช่นไร?”หวังหยวนยิ้มเยาะ เก็บปืนคาบศิลาเข้าฝัก แล้วกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้าเพียงต้องการพูดคุยกับหัวหน้าของพวกเจ้าเท่านั้น” “เมื่อเขาออกมาพบข้าแล้ว เขาก็จะเข้าใจเจตนาของข้าเอง เราเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรู!”ชายร่างกำยำลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะไปตามพี่ใหญ่มาให้เดี๋ยวนี้!”“ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ชอบสุราลงทัณฑ์”เมื่อมองดูชายร่างกำยำเดินจากไป หวังหยวนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ให้เกียรติ จึงทำให้เรื่องรา

“นี่…” ชายผู้เป็นหัวหน้ากล่าวด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ท่าน! พวกข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าภรรยาของท่านอยู่ที่ใด ไม่เช่นนั้นพวกข้าคงปล่อยนางไปนานแล้ว!” “จะมาทำให้ท่านต้องลำบากใจได้อย่างไร?” ทุกคนที่อยู่ข้างกายเขาต่างพากันรับรองหวังหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูไม่เหมือนกำลังล้อเล่น แสดงว่าเหตุการณ์นี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง ๆ กระมัง? แล้วว่านซิ่วเอ๋อร์หายไปไหน?“เช่นนี้เถิด” “พวกเจ้ารีบเก็บของแล้วตามข้าไปเดี๋ยวนี้” “ข้าว่าที่นี่คงไม่ปลอดภัยแล้ว!”การหายตัวไปของว่านซิ่วเอ๋อร์เป็นสัญญาณเตือนหวังหยวน รอบกายเขาคงมีใครบางคนแอบเฝ้ามองอยู่เป็นแน่! ฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบเลี่ยงสายตาขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้ นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องไม่ใช่คนธรรมดา! ไม่อาจประมาทได้!ทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบพยักหน้ารับ!หลังจากเก็บของเรียบร้อย ทุกคนก็ตามหวังหยวนออกไป ตอนนี้เหลือเพียงแต่ไปพบกับจ้าวชิงหย่วน เพื่อให้เขาสืบหาข่าวของว่านซิ่วเอ๋อร์ต่อไป และให้รายงานโดยเร็วที่สุด!เมื่อพวกเขาเพิ่งออกจากบ้านก็พบศพสองศพนอนอยู่หน้าบ้าน หวังหยวนรีบเข้าไปตรวจสอบ พบว่าหนึ่งในนั้นยังมีลมหายใจอยู่