เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1797
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-09 16:01:04บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1798
“ได้เลย!”ชายผู้นำหัวเราะ ปรากฏว่าชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หน้าประตูเปิดประตูออก แต่ในวินาทีต่อมา ชายผู้นั้นก็เบิกตากว้าง“คนหายไปไหนแล้ว?”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตึงเครียดขึ้น!หวังหยวนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่พบว่านซิ่วเอ๋อร์!ชายผู้นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน แล้วขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”คนรอบข้างต่างส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!เมื่อครู่ทุกคนอยู่ในห้อง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่านซิ่วเอ๋อร์ที่อยู่หน้าประตู!เพราะหวังหยวนไม่ได้กังวลมากนัก!เสียเวลาไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น และว่านซิ่วเอ๋อร์ก็อยู่ใกล้กับหวังหยวนมาก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแค่ร้องขอความช่วยเหลือ หวังหยวนก็จะมาทันที!แต่ที่ไม่คาดคิดคือ…ประมาทเพียงเสี้ยววินาทีก็แก้ไขไม่ได้แล้ว!หวังหยวนหันกลับไปคว้าคอเสื้อชายผู้นำ เล็งปืนคาบศิลาไปที่หน้าผากของเขา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธจัดว่า “รีบส่งซิ่วเอ๋อร์กลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” “ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ถึงอานุภาพของสิ่งของชิ้นนี้!”ชายร่างกำยำหลายคนรีบลุกขึ้นยืน หยิบอาวุธขึ้นมาเล็งไปที่หวังหยวน!ชายที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1799
“นี่…” ชายผู้เป็นหัวหน้ากล่าวด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ท่าน! พวกข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าภรรยาของท่านอยู่ที่ใด ไม่เช่นนั้นพวกข้าคงปล่อยนางไปนานแล้ว!” “จะมาทำให้ท่านต้องลำบากใจได้อย่างไร?” ทุกคนที่อยู่ข้างกายเขาต่างพากันรับรองหวังหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูไม่เหมือนกำลังล้อเล่น แสดงว่าเหตุการณ์นี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง ๆ กระมัง? แล้วว่านซิ่วเอ๋อร์หายไปไหน?“เช่นนี้เถิด” “พวกเจ้ารีบเก็บของแล้วตามข้าไปเดี๋ยวนี้” “ข้าว่าที่นี่คงไม่ปลอดภัยแล้ว!”การหายตัวไปของว่านซิ่วเอ๋อร์เป็นสัญญาณเตือนหวังหยวน รอบกายเขาคงมีใครบางคนแอบเฝ้ามองอยู่เป็นแน่! ฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบเลี่ยงสายตาขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้ นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องไม่ใช่คนธรรมดา! ไม่อาจประมาทได้!ทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบพยักหน้ารับ!หลังจากเก็บของเรียบร้อย ทุกคนก็ตามหวังหยวนออกไป ตอนนี้เหลือเพียงแต่ไปพบกับจ้าวชิงหย่วน เพื่อให้เขาสืบหาข่าวของว่านซิ่วเอ๋อร์ต่อไป และให้รายงานโดยเร็วที่สุด!เมื่อพวกเขาเพิ่งออกจากบ้านก็พบศพสองศพนอนอยู่หน้าบ้าน หวังหยวนรีบเข้าไปตรวจสอบ พบว่าหนึ่งในนั้นยังมีลมหายใจอยู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1800
ส่วนชายที่ถูกเรียกว่าผู้ปกป้องกฎยังคงหลับตาทำสมาธิอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของคนพวกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นบึ้งตึง แล้วกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ไร้สาระ!” “ตอนนี้เรามีภารกิจสำคัญที่ต้องทำ หากหวังหยวนตามมา แต่พวกเจ้ากลับไปสนุกกับหญิงสาว แล้วเราจะรับมืออย่างไร?” “พวกเจ้าอย่าลืมว่าหวังหยวนมีปืนคาบศิลา!” “อานุภาพของมันทำลายล้างสูง เป็นราชาแห่งอาวุธลับ!” “พวกเจ้าอยากตายกันหรืออย่างไร?”ทุกคนจึงสงบลง แต่ว่านซิ่วเอ๋อร์ยังคงหวาดกลัว นางไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน“ท่านผู้ปกป้องกฎ” “ยังมีอีกเรื่องที่ลืมบอกท่าน” “นางชื่อว่านซิ่วเอ๋อร์ เป็นคนตระกูลว่าน!” “นางมีความเกี่ยวข้องกับพวกเรา อย่าลืมนะขอรับ ว่าเป็นเพราะพ่อของนางที่ทำให้พวกเราเดือดร้อน!” ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้นอีกครั้งทันใดนั้นสีหน้าของผู้ปกป้องกฎก็แปรเปลี่ยนไปเป็นโกรธแค้น เขาลุกขึ้นเดินไปหาว่านซิ่วเอ๋อร์ทันที หลังจากมองสำรวจนางจากหัวจรดเท้าแล้วก็ถามเสียงเย็นว่า “พ่อของเจ้าคือว่านเชียนซานจริงหรือ?”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้า“คนที่ไม่อยากเห็นหน้ามักจะพบกันง่ายดาย!” “เดิมทีแค่ต้องการจัดการกับหวังหยวน ไม่คิดเลยว่าจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1801
“ถึงคราวนี้แล้ว พวกเจ้ายังกล้าขู่ข้าอีกหรือ?” “พวกเจ้าช่างโง่เขลาเสียจริง!”หวังหยวนเยาะเย้ย แล้วก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง ชายคนหนึ่งล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นอีกคน!สีหน้าของผู้ปกป้องกฎเปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วกล่าวว่า “ดี! เช่นนั้นข้าจะฆ่าภรรยาของเจ้าเดี๋ยวนี้!”พร้อมกับนั้นเขาก็ชักดาบออกมาฟันไปที่คอของว่านซิ่วเอ๋อร์!ว่านซิ่วเอ๋อร์กรีดร้องขณะหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว นางได้ยินเสียงปืนดังขึ้น แล้วก็มีของเหลวเหนียวข้นกระเด็นมาโดนใบหน้าของนาง! นางใช้มือปาดออกโดยไม่รู้ตัว เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าผู้ปกป้องกฎที่ยืนอยู่ข้างนางได้เสียชีวิตแล้ว! ใบหน้าและมือของนางเปื้อนเลือดเต็มไปหมด!หวังหยวนรีบเข้าไปหาว่านซิ่วเอ๋อร์ ปกป้องนางไว้ข้างหลังแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกลัว ข้ามาแล้ว”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่กล้าเอ่ยคำใดในขณะนั้น คนอื่น ๆ ในถ้ำมองหน้ากันและกำลังจะวิ่งหนี แต่ก็ได้ยินเสียงของหวังหยวนดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นดุจดั่งยมทูตจากนรกหวังหยวนกล่าวอย่างใจเย็นว่า “หากพวกเจ้าไม่อยากตาย ก็จงยืนนิ่งอยู่กับที่!” “ไม่เช่นนั้นข้าจะยิงพวกเจ้าให้ตายด้วยกระสุนคนละนัด!”ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1802
ในชั่วพริบตา หวังหยวนก็เข้าใจและมั่นใจในความคิดของตนเองแล้วพรรคทมิฬมีจุดมุ่งหมายอื่น ไม่เพียงแต่แทรกซึมเข้ามาในดินแดนของเขาเท่านั้น แต่ยังโจมตีไป๋ชิงชางด้วย! ดูเหมือนว่าดินแดนทั้งเก้าคงไม่มีวันสงบสุข!“พวกข้าพูดไปหมดแล้ว เรื่องอื่นก็ไม่รู้เลย…” “ท่านขอรับ โปรดเมตตาพวกข้าได้หรือไม่ขอรับ?” “ต่อไปพวกข้าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านอีก!”คนพวกนั้นพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า“เจ้าว่าอย่างไร?”หวังหยวนไม่ได้ตอบทันที แต่หันไปมองว่านซิ่วเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังว่านซิ่วเอ๋อร์ดูเหมือนลูกแมวที่กำลังตกใจกลัว นางกลืนน้ำลายแล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า “สามี เมื่อครู่คนพวกนั้นจะย่ำยีข้า หากไม่ใช่เพราะผู้ปกป้องกฎขัดขวาง พวกเขาก็คงทำสำเร็จ…” “ดังนั้นท่านคงเข้าใจสิ่งที่ข้าจะสื่อแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”คนเหล่านั้นหน้าซีดเผือด ไม่ใช่แค่หวังหยวนเข้าใจสิ่งที่ว่านซิ่วเอ๋อร์จะสื่อ แต่พวกเขาก็เข้าใจเช่นกัน! นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องตาย!ในวินาทีต่อมา สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไป เขายกมือขึ้นเหนี่ยวไกปืนทันใด!เสียงปืนดังขึ้นหลายครั้ง คนเหล่านั้นล้มลงจนหมด! ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขาทำตัวชั่วช้าเองยิ่งไปกว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1803
หวังหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วหันไปมองต่งอวี่“คนพวกนี้มาจากพรรคทมิฬ” “เจ้ารีบติดต่อเกาเล่อ แล้วแจ้งเขาว่าพวกนี้เตรียมจะลงมือโจมตีว่านเชียนซาน!” “ให้เขาเตรียมตัวไว้ให้ดี” “ตอนนี้ข้าไม่อยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง ทุกอย่างต้องให้เขาและต้าหู่ดูแล”ต่งอวี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวว่า “พี่หยวนวางใจเถิดขอรับ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน!”ในชั่วพริบตา หวังหยวนและคณะก็กลับมาที่โรงเตี๊ยมแล้ว ขณะนั้นผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธอยู่ในห้อง เมื่อหวังหยวนเปิดประตู ทุกคนก็ลุกขึ้นยืน แต่ไม่กล้าสบตาหวังหยวน เพราะพวกเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของหวังหยวนแล้ว เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว หวังหยวนนั้นสูงส่งกว่าราวฟ้ากับเหว! เมื่อนึกถึงท่าทีที่พวกเขามีต่อหวังหยวนก่อนหน้านี้ และเรื่องที่ภรรยาของหวังหยวนหายตัวไปเพราะพวกเขา พวกเขาก็หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง! เพราะหากหวังหยวนต้องการชีวิตของพวกเขา เพียงแค่สั่งการคำเดียว พวกเขาก็จะตายในทันที…“ซิ่วเอ๋อร์ เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถิด”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้องไปสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกสองคนก็ตามนางไปด้วย เพราะว่านซิ่วเอ๋อร์หายตั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1804
หวังหยวนพยักหน้า “ไม่รีบร้อน!” “ตอนนี้พวกเจ้าช่วยข้าสร้างอาวุธก่อนก็ได้ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง!” “ประเดี๋ยวข้าจะจัดคนไปส่งพวกเจ้าไปที่หมู่บ้านต้าหวัง และจะดูแลความปลอดภัยให้พวกเจ้า” “เมื่อไปถึงที่นั่นแล้วก็จะปลอดภัยแน่นอน” “เพียงแค่ทำหน้าที่ของพวกเจ้าให้ดี ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวัง!”ทุกคนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง หากทำธุรกิจครั้งนี้เสร็จสิ้น ต่อไปก็ไม่ต้องห่วงเรื่องปากท้องแล้ว! ที่สำคัญคือพวกเขาสามารถใช้เหล็กเย็นสร้างอาวุธได้ หากเล่าให้คนอื่นฟังก็สามารถคุยโม้ได้ตลอดชีวิต!“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องถามพวกเจ้า” “ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับพวกเจ้าว่าน้องชายข้าคนหนึ่งเดินทางมาหาพวกเจ้า!” “และเขามีจดหมายของกู่เฟิงอยู่ในมือ!” “พวกเจ้าเคยพบเขาหรือไม่?”เมื่อถูกหวังหยวนถาม ทุกคนมองหน้ากัน แล้วส่ายหน้าหลี่ต้าจ้วงกล่าวเป็นคนแรก “ท่านหวัง! พวกข้าจำคนผู้นั้นไม่ได้และไม่ได้รับจดหมายจากกู่เฟิงด้วย คงมีการเข้าใจผิดบางอย่างขอรับ” “หรือว่าน้องชายของท่านติดธุระจึงไม่ได้มาพบพวกข้าขอรับ!”คนอื่น ๆ ก็พากันกล่าวเสริม ดูท่าทางแล้ว พวกเขาดูเหมือนไม่ได้โกหก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1805
สายตาของหวังหยวนมองไปยังชายผู้เอ่ยประโยคนั้น ปรากฏว่าเป็นเพียงเสี่ยวเอ้อที่หวังหยวนเคยเห็นหน้าที่ชั้นล่างมาก่อนหวังหยวนถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องใดหรือ?”เสี่ยวเอ้อชี้ลงไปยังชั้นล่าง “มีผู้ต้องการพบท่านที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง ขอให้ท่านไปพบเพียงลำพังขอรับ!”ขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองต่งอวี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการเตือนต่งอวี่โดยเจตนาต่งอวี่จ้องมอง มือเลื่อนไปแตะธนูที่เอวโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ฝ่ายตรงข้ามนั้นมาด้วยเจตนาไม่ดี และรู้ตัวตนของพวกเขาแล้ว หากไม่ใช่เพราะผู้มาเยือนเป็นเสี่ยวเอ้อ ต่งอวี่คงลงมือไปแล้ว! ในยามวิกฤตเช่นนี้ย่อมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ!“ได้ ข้าจะไปดู” “เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด ไม่ต้องห่วงตรงนี้แล้ว”หวังหยวนโบกมือให้เสี่ยวเอ้อ แล้วหันไปมองต่งอวี่ก่อนกล่าวเบาๆ ว่า “ถึงแม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อรู้ว่าข้ามีผู้ติดตาม นั่นหมายความว่าเขาสืบหาความเคลื่อนไหวของข้าได้แล้ว” “ยิ่งเขาตามมาถึงที่นี่ ข้าก็ต้องไปดูให้กระจ่าง” “เจ้าไม่ต้องห่วง” “ฝากดูแลคนอื่น ๆ ที่นี่ด้วย”ถึงแม้ต่งอวี่จะไม่เต็มใจนัก แต่ก็จำต้องรับคำผ่านไปครู่หนึ่งหวังหยวนก็เดิ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
