LOGINShare
บทที่ 1804
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1805
สายตาของหวังหยวนมองไปยังชายผู้เอ่ยประโยคนั้น ปรากฏว่าเป็นเพียงเสี่ยวเอ้อที่หวังหยวนเคยเห็นหน้าที่ชั้นล่างมาก่อนหวังหยวนถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องใดหรือ?”เสี่ยวเอ้อชี้ลงไปยังชั้นล่าง “มีผู้ต้องการพบท่านที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง ขอให้ท่านไปพบเพียงลำพังขอรับ!”ขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองต่งอวี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการเตือนต่งอวี่โดยเจตนาต่งอวี่จ้องมอง มือเลื่อนไปแตะธนูที่เอวโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ฝ่ายตรงข้ามนั้นมาด้วยเจตนาไม่ดี และรู้ตัวตนของพวกเขาแล้ว หากไม่ใช่เพราะผู้มาเยือนเป็นเสี่ยวเอ้อ ต่งอวี่คงลงมือไปแล้ว! ในยามวิกฤตเช่นนี้ย่อมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ!“ได้ ข้าจะไปดู” “เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด ไม่ต้องห่วงตรงนี้แล้ว”หวังหยวนโบกมือให้เสี่ยวเอ้อ แล้วหันไปมองต่งอวี่ก่อนกล่าวเบาๆ ว่า “ถึงแม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อรู้ว่าข้ามีผู้ติดตาม นั่นหมายความว่าเขาสืบหาความเคลื่อนไหวของข้าได้แล้ว” “ยิ่งเขาตามมาถึงที่นี่ ข้าก็ต้องไปดูให้กระจ่าง” “เจ้าไม่ต้องห่วง” “ฝากดูแลคนอื่น ๆ ที่นี่ด้วย”ถึงแม้ต่งอวี่จะไม่เต็มใจนัก แต่ก็จำต้องรับคำผ่านไปครู่หนึ่งหวังหยวนก็เดิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1806
“อันที่จริงแล้วข้าลืมเรื่องราวแค้นเคืองระหว่างเราไปนานแล้ว”หวังหยวนจิบน้ำชา แล้วกล่าวว่า “ข้ามาที่นี่เพราะมีธุระสำคัญ ไม่ได้มีเจตนาอื่น ท่านจึงไม่จำเป็นต้องระแวงหรอก” “พูดตามตรงว่าน้องชายข้าชื่อเอ้อหู่หายตัวไปที่นี่ เมื่อข้าพบเขาก็จะจากไป จะไม่รั้งอยู่ที่นี่นาน!” “ก่อนหน้านี้ข้ากลัวว่าท่านจะคิดมากจึงไม่ได้ติดต่อท่านไปเมื่อข้ามาที่นี่อีกครั้ง หวังว่าท่านจะไม่โกรธเคือง”หวังหยวนก็สุภาพมากเช่นกันแต่ไป๋ชิงชางส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ตำหนิท่าน เหตุผลที่ข้ามาพบท่านไม่ใช่เพราะคอยเฝ้าดูท่าน ที่นี่เป็นเมืองหลวงของข้า มีสายลับมารายงานบ้างก็เป็นเรื่องปกติ” “ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่ท่านมาถึง ข้าก็รู้ตำแหน่งของท่านแล้ว!” “แต่ไม่ทราบว่าเอ้อหู่หายตัวไปได้อย่างไร?”หวังหยวนจ้องมองไปที่ดวงตาของไป๋ชิงชาง แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้โกหก เป็นไปได้หรือไม่ว่า… การหายตัวไปของเอ้อหู่จะไม่เกี่ยวข้องกับพรรคทมิฬและไป๋ชิงชาง? เช่นนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เอ้อหู่จะหายตัวไปในอากาศอย่างไร? เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง แต่หวังหยวนยังไม่พบเบาะแส!“เรื่องราวยาวนาน” “เอ้อหู่มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคนสอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1807
“พ่ะย่ะค่ะ!” หนึ่งในนั้นรับคำ แล้วเดินออกจากประตูไป“จงวางใจเถิด ข้าได้ส่งคนไปสืบสวนแล้ว เชื่อว่าในไม่ช้าก็จะมีเบาะแส” ไป๋ชิงชางหันกลับมามองหวังหยวนแล้วกล่าวปลอบโยน ครั้งหนึ่งหวังหยวนและไป๋ชิงชางเป็นดั่งพี่น้องกัน เขาย่อมเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างหวังหยวนกับเอ้อหู่เป็นอย่างดี“ขอบคุณมาก” “หากท่านช่วยข้าหาเอ้อหู่เจอ ต่อไปข้าจะตอบแทนท่านอย่างไม่มีเงื่อนไข ซึ่งถือเป็นการตอบแทนบุญคุณของท่าน”หวังหยวนจิบน้ำชาแล้วกล่าวเบาๆ หวังหยวนและไป๋ชิงชางอยู่ในกองกำลังที่เป็นศัตรูกัน เหตุผลที่พวกเขามาร่วมมือกันได้ก็เพราะมีผลประโยชน์ร่วมกัน เมื่ออีกฝ่ายช่วยเหลือก็ไม่ควรปล่อยให้เขาช่วยเหลือโดยเปล่าประโยชน์ ไม่เช่นนั้นจะถูกติฉินนินทาในอนาคตได้หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย หวังหยวนก็จากไปเมื่อกลับมาถึงห้อง ต่งอวี่และคณะก็กลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังรวมตัวกันอยู่ แต่สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีนัก หวังหยวนไม่จำเป็นต้องถามก็สามารถอ่านความรู้สึกของพวกเขาได้จากสีหน้า ดูเหมือนว่ายังไม่พบเบาะแสของเอ้อหู่“ข้าไม่เชื่อหรอก เอ้อหู่จะหายไปจากโลกนี้ได้อย่างไร?” “ขอเพียงแต่พบตัว ไม่ว่าจะตายหรือเป็น!” “ข้าจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1808
ว่านซิ่วเอ๋อร์ค่อย ๆ เดินมาข้างหลังเขา พร้อมกับคลุมผ้าแพรบางเบาให้แก่หวังหยวน“เยี่ยมยอดนัก!”“หากข่าวสารนี้เป็นความจริง ข้าก็จะได้พบกับเอ้อหู่ในไม่ช้า!”หวังหยวนกำหมัดด้วยความตื่นเต้น จดหมายฉบับนั้นได้ระบุตำแหน่งที่อยู่ของเอ้อหู่ไว้อย่างชัดเจนแล้ว!หวังหยวนเหลือบมองชายผู้ส่งสารพลางกล่าวต่อว่า “จงกลับไปบอกขอบคุณไป๋ชิงชางให้ข้าด้วย”“หากเรื่องนี้เป็นความจริง ข้าจะต้องไปเยี่ยมเยียนเพื่อแสดงความขอบคุณอย่างแน่นอน”ชายผู้นั้นไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงหันหลังจากไปในทันที“เร็วเข้า!”“เตรียมข้าวของให้พร้อม เราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้!”“ข้าได้ทราบตำแหน่งของเอ้อหู่แล้ว แต่ได้ยินว่าเขาได้รับบาดเจ็บและสติเลอะเลือนไปแล้ว!”“สถานการณ์จะเป็นเช่นไร เราต้องรอจนกว่าจะได้พบกับเอ้อหู่เสียก่อนจึงจะรู้!”หวังหยวนกำหมัดด้วยความตื่นเต้น หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้เบาะแสบ้างแล้ว! ไม่ใช่ว่าเดินทางมาเสียเที่ยวเสียทีเดียว!ครึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและพรรคพวกได้รับประทานอาหารง่ายๆ แล้วออกเดินทาง!เบื้องหลังนั้น ต่งอวี่และว่านซิ่วเอ๋อร์พร้อมด้วยผู้ติดตามต่างก็ตามมา“เหตุใดทางนี้ช่างรกร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1809
“ฝ่าบาท!”“กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”“การกระทำของท่านขุนพลใหญ่หานค่อนข้างรุนแรงเกินไป ไม่เป็นประโยชน์ต่อเรา!”ซือหม่าอัน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายรีบคัดค้าน“ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย ท่านคงคิดมากไปแล้วกระมัง?”“ท่านอย่าลืมว่าเป็นเพราะหวังหยวน เราจึงต้องย้ายเมืองหลวงมาที่นี่!”“บัดนี้หวังหยวนมาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว และมีผู้ติดตามเพียงไม่กี่คนเท่านั้น โอกาสดีอยู่ตรงหน้า เราจะปล่อยให้มันหลุดลอยไปหรือ?”หานเทากล่าวอย่างเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งอาณาจักรต้าเป่ย เขาย่อมดูถูกเหล่าขุนนางที่เก่งแต่การประพันธ์บทกวี!ในสายตาของเขา หากปราศจากเขาและเหล่าทหารที่ต่อสู้เพื่อปกป้องอาณาจักรต้าเป่ย จะมีแผ่นดินเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร?“ท่านขุนพลใหญ่หาน!”“สำหรับเราแล้วนี่ไม่ใช่โอกาส แต่เป็นการผลักดันเราให้ตกอยู่ในอันตราย!”“ท่านอย่าลืมว่าถึงแม้ท่านจะฆ่าหวังหยวนได้ แต่จะได้อะไรมา?”“ทหารหลายแสนนายของหวังหยวนยังคงอยู่ในเมืองหลิง เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคนจงรักภักดีต่อเขา หากเขาประสบเหตุไม่คาดฝัน พวกเขาย่อมจะร่วมมือกันโจมตีแน่นอน!”“ต้องส่งก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1810
“หากยังคงสู้รบต่อไป อาจเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันได้!”“ถึงเวลานั้นท่านแม่ทัพหานเทาจะรับผิดชอบได้หรือไม่?”ถ้อยคำของซ่งติ้งกั๋วประหนึ่งคมดาบแทงทะลุใจ หานเทาถึงกับเหงื่อตก ทำได้เพียงส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความที่ไป๋ชิงชางคอยหนุนหลังขุนนางทั้งสองฝ่าย เขาจึงไม่กล้าเอ่ยคำใดอีก ไม่เช่นนั้นยิ่งพูดก็ยิ่งผิด ยิ่งเพิ่มความยุ่งยากให้แก่ตนเอง!“แม่ทัพหานเทา”“ข้าเข้าใจว่าเจ้าห่วงใย”“แต่ข้าก็ต้องขอเตือนเจ้า ว่าบางครั้งการใช้กำลังก็ไม่อาจแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง!”“ควรใช้สติปัญญาให้มากขึ้นด้วย”“ไม่เช่นนั้นจะทำให้ความพยายามทั้งหมดล้มเหลว ทำให้ทุกอย่างสูญเปล่า!”“แม้ขุนนางทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ออกรบ แต่ความสามารถของพวกเขาก็เป็นที่ประจักษ์ หากไม่ใช่เพราะมีทั้งสองคอยช่วยเหลือ ข้าคงไม่มีแผ่นดินกว้างใหญ่เช่นนี้ให้ครอง และไม่อาจนั่งบนบัลลังก์อย่างสงบสุขได้!”ไป๋ชิงชางตักเตือนหานเทา ฝ่ายหลังพยักหน้ารับ ไม่กล้าเอ่ยคำใดอีก“ข้าเองก็มีแผนอยู่แล้ว”“แม่ทัพหาน จงรีบกลับไปประจำการที่ค่ายทหาร เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!”“หากต้องการตัวเจ้า ข้าจะเรียกตัวเจ้าเข้าวังเอง!”หานเทาพยักหน้ารับ จากนั้นจึงค่อย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1811
ณ หมู่บ้านรกร้างบนภูเขาแห่งหนึ่งหวังหยวนและพรรคพวกตามแผนที่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้ค่ำจึงมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง!มองไปโดยรอบหมู่บ้านมีเพียงไม่กี่หลังคาเรือน บริเวณโดยรอบก็ว่างเปล่าแต่บ้านเรือนในหมู่บ้านยังมีควันไฟลอยขึ้น แสดงว่ายังมีผู้คนอาศัยอยู่!“ทุกคนลงจากม้า เราจะเดินเท้าเข้าไป”“เพื่อถามหาข่าวของเอ้อหู่”หวังหยวนสั่งการ แล้วอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ลงจากม้า ต่งอวี่และพรรคพวกก็รีบตามลงมาในพริบตาเดียวพวกเขาก็เข้าไปในหมู่บ้านแล้ว“พวกเจ้าเป็นใคร?”“มาทำอะไรที่นี่?”ทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมาขวางทางหวังหยวนและพรรคพวกหวังหยวนยิ้มแล้วกล่าวว่า “น้องชาย สหายของข้าหายตัวไป ข้ามาตามหาเขา”จากนั้นหวังหยวนก็บรรยายรูปร่างหน้าตาของเอ้อหู่ พลางหยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเงินทองสามารถซื้อได้ทุกอย่าง!เมื่อเห็นเงิน เด็กหนุ่มก็ดีใจรีบเก็บเงินไว้ แล้วชี้ไปทางท้ายหมู่บ้านพลางกล่าวว่า “มีคนแปลกหน้ามาที่หมู่บ้านเราจริง ๆ”“แต่คนผู้นั้นได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ที่บ้านหมอประจำหมู่บ้าน หากท่านจะตามหาเขา ก็เดินไปตามทางนี้จนสุดทาง”หวังหยวนดีใจ รีบพา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1812
เบื้องหลังนั้น ชายผู้นั้นเก็บตั๋วเงินเรียบร้อยแล้ว ขณะนี้กำลังพิงประตูมองดูหวังหยวนและพรรคพวก พลางกล่าวเบา ๆ ว่า “ถึงแม้ข้าจะรักษาบาดแผลให้เขาเบื้องต้นแล้ว”“แต่เนื่องจากบาดแผลของเขาสาหัสเกินไป และข้าก็มีสมุนไพรจำกัด ข้าขอแนะนำให้ท่านรีบพาเขาไปรักษาที่อื่น ไม่เช่นนั้น ถึงแม้เขาจะไม่ตาย แต่ก็อาจจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้อีกเลย และต้องนอนอยู่บนเตียงเช่นนี้ตลอดไป”“กรอบ”หวังหยวนกำปั้นแน่นจนเกิดเสียงกระดูกลั่นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!เขาไม่อาจปล่อยให้เอ้อหู่นอนอยู่เช่นนี้ได้!“ต่งอวี่!”“รีบเตรียมม้าให้พร้อม เราจะกลับไปยังเมืองปิงเดี๋ยวนี้! เพื่อพาเอ้อหู่ไปรักษาให้เร็วที่สุด!”“ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าใด ข้าจะต้องทำให้เอ้อหู่หายเป็นปกติ!”หวังหยวนสั่งการ ต่งอวี่รีบดำเนินการทันทีในพริบตาด้วยความช่วยเหลือของทุกคน หวังหยวนและพรรคพวกก็พาเอ้อหู่ขึ้นม้ามุ่งหน้าสู่เมืองปิง!“คราวนี้ไม่เสียเปรียบเลย”“ช่วยคนแล้วได้เงินมากมาย”“ดูเหมือนว่าทำดีแล้วจะได้ดีจริง ๆ!”ชายผู้นั้นมองหวังหยวนและพรรคพวกที่กำลังจากไปพลางพึมพำกับตัวเองเนื่องจากถึงเวลามืดค่ำแล้ว หวังหยวนและพรรคพวกต้องเดินทางกลางคืนย่อมส่
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
